" Bushtra" (Roman)

[carolina]

" B*u*shtra", nga Artan Gjyzel Hasani(Roman)
PROLOGU

Kurre nuk me kish shkuar ndermend qe nje leter lamtumire do ta ndryshonte jeten time ne ate menyre qe me pas do t'i shkonte per shtat nje njeriu te panjohur, aq te ndryshem nga une, nje njeriu qe koha e tregoi se sidoqofte, jetonte diku brenda meje, edhe pse aq i panjohur nga une. Kisha marre edhe here te tjera letra lamtumire, por ato s'kishin qene gje tjeter, vecse epilogu i dashurive te mbaruara. Epilogu qe gjithmone me kish cuar ne prologun e ri te rradhes aq lehte e aq shkujdesur.
Kane kaluar shume kohe qe nga dita e asaj letre elokuente dhe sot e besoj qe gjithshka qe ndodhi me pas, ishte pasoje e natyrshme e rreshtave te saj.
Po te mos kish ekzistuar ajo leter, ndoshta, ju kurre s'do ta mesonit kete histori te pabesueshme, por te vertete, te dy njerezve qe e tjetersuan njeri - tjetrin aq shume, saqe ne ditet ne vazhdim, nuk e njihnin me veten e tyre dhe ajo qe eshte e sigurte, do te shqetesoheshin se tepermi nese do te gjenin tek shembelltyrat e tyre te tjetersuara, dicka qe do t'iu kujtonte origjinalin e tyre te harruar.

[carolina]

PJESA E PARE
Deri ne castin kur njoha autoren e letres magjike kisha pasur ne marredheniet e mia erotike me teper deshtime, se sa suksese. Suksese te deshtuara. Deshtime te suksesshme.
Ne jeten dhe shtratin tim kishin kaluar me dhjetra femra. Nje pjese me veshtiresi ua kujtoja emrat me vone. Nje pjese nuk ua kujtoja dot fytyren . Nje pjese nuk ua mesova kurre ngjyren e syve apo bindjet politike qe mund te kishin.
Por te gjitha ato me kishin mesuar nje gje: une kisha aftesi te vecante per te zgjedhur pikerisht femra qe do te me benin te palumtur, sepse thjeshte nuk mund te me benin te lumtur.
E verteta kish qene se une asnjehere nuk kisha pretenduar te lumturohesha nga ato, por te pakten te mos me zhgenjenin shpejt ne ate ndjenje kalimtare qe lidh dy te panjohur, te njohur rasti.
Kur shikoja veten ne pasqyre, ishte e pamundur te mos ndizja nje cigare e te bija ne mendime duke pare ate qe pasqyra nuk e reflektonte dot, por qe une e shihja:jeten time. Rreth te dyzetave, pa profesion, i papune, pa asnje dysh ne xhep, autor i disa librave dhe i shume doreshkrimeve te mbetura sirtareve jo vetem pse nuk kisha para per t'i botuar, por as vullnetin e duhur per te bredhur pas botuesve me shprese qe t'i bindja per talentin tim.
Vetem nje njeri ne bote nuk kishte dyshuar kurre talentin tim letrar. Ky njeri sigurisht isha une. Asnjera nga te dashurat e mia nuk kish pasur durimin te lexonte deri ne fund ndonje tregim timin apo nje poezi. Kisha qene femra praktike: koha ne te cilen ato zhvisheshin para meje kish qene gjithmone me e vogel se koha e leximit te nje poezie. Dhe koha kishte aq shume vlere ne ato vite, saqe njerezia e perdornin vec per dy qellime, per te fituar sa me shume para dhe per te koleksionuar sa me shume seks. Ne kete kendveshtrim askush nuk mund ta keqtrajtonte kohen dhe morine e casteve duke e shpenzuar per leximin e ndonje poezie. Bota kishte evoluar aq shume saqe artistet tashme klasifikoheshin ne kategorine e dembeleve dhe te te pazoteve menjehere pas pensionisteve.

Ne keto rrethana kisha njohur Donen. Sapo kisha gjetur pune ngjitur me sallonin e saj te bukurise. Ne ditet e para pothuajse nuk ia kisha varur fare. Me kish dhene pershtypjen e nje femre "pa leng" dhe disi te ftohte. Nuk pershendeste askend. Nuk fliste me asnjerin nga fqinjet tane te punes. Me shume pershtypje me kishin here grate qe frekuentonin sallonin e saj: hynin si monstra te shpelara dhe dilnin shpesh me nje look qe edhe ne zemerngushtesine me te madhe mund ta quaje terheqes.
Nje dite Dona s'po mundte te hapte qepenet. E provuan disa nga fqinjet por nuk munden ta hapnin ate brave. Nje veshtrim i saj drejt meje me shtyu ta provoja edhe une ate celes qe po kalonte i pafat dore me dore. Ne fraksion te sekondes me kishin ardhur ndermend Ulisi, Penelopa, pretendentet dhe harku i famshem.
Qe ne ate cast, ne menyren me te cmendur instiktive e kisha ndjere qe me ate grua do te niste nje pervoje e re ne fushen e lashte te erosit. Ai celes kish hapur jo vetem braven, por edhe mundesine e nje falenderimi bujar qe e zonja e celesit ma kish falur teper shpenguar.
Te nesermen ne mengjez ishim shkembyer ne sheshin e vogel para dyqaneve dhe nuk ishim pershendetur. Duhet te them se ne gjithe ndertesen e dyqaneve tona Dona ishte e vetmja femer. Te tjeret ishin meshkuj, mesa dukej, shumica harbute dhe te pasjellshem.
Kisha ndaluar hapat para saj dhe i kisha thene: " Te pakten nje "miremengjez" s'ka arsye te mos e themi!" Kish buzeqeshur, me kish pershendetur dhe kish hyre ne sallonin e saj. Diten tjeter kish ridodhur dicka e papritur qe si katalizator i kish pershpejtuar ato gjera qe kishin filluar" te ngacmonin rutinen e jetes sime. Nje e njohura ime kish shkuar "per t'u zbukuruar, sic u shpreh vete ajo, tek Salloni. Kishte nen sqetull te vetmin liber qe une do te deshiroja te mbante ne ato caste: nje librin tim me poezi.
Pas nja gysem ore mikesha ime kish dale e zbukuruar, por pa librin tim ne duar. E kish mbajtur Dona qe ishte habitur pa mase qe ai fqinj i vrenjtur dhe indiferent na qenkesh poet. Nuk isha habitur aspak kur pas disa oresh ne dyqanin ku punoja, mes klienteve kisha dalluar koken bjonde te Dones. Kish shqiptuar te plote emrin tim dhe me kish uruar " shume poezi te bukura, bravo!". Ishte larguar duke i lene klientet e mi te habitur per dy gjera, per pranine e saj femerore ne ate dyqan ku zakonisht hynin vetem shofere te nevrikosur dhe per faktin se une shkruaja libra.

Po ate pasdite ndersa kisha qene i mbeshtetur tek porta, kisha verejtur se te njejten gje po bente edhe Dona. "Deshiron te lexosh ca tregime te miat?". "Me kenaqesine" me te madhe nese do te jene ne nivelin e poezive." Pas gjysem ore tregimet e mia ishin ne duart e saj. Ate nate me kish dale gjumi disa here duke menduar jo vetem se cfare pershtypjesh do t'i benin tregimet Dones, po edhe vete jeta ime qe tregohej ne to. Te nesermen kish qene e diele. Edhe pse ishte mengjez heret salloni ishte hapur. Ndersa po hapja drynat e shumte, ne porten ngjitur ish shfaqur Dona. Me buzeqeshjen e saj. Me pershendetjen e saj. Me veshtrimin e saj. Instiktivisht isha drejtuar per nga ajo. "I lexova per gjithe naten. Shume te bukur, vecanerisht "E PAPERBALLUESHMJA" dhe "Muzgje te ngrira".
E kisha kuptuar pse-ne. I pari bente fjale per nje grua te vetmuar dhe te braktisur. Me sa dukej si Dona. I dyti fliste per nje pjese te drames se jetes sime, per femijen tim pa nene. Ne pak fjale qe shkembyem mora vesh qe Dona kish studiuar per letersi, gje qe me habiti disi por me shume me kenaqi: per here te pare po ndodhte qe te lexonte shkrimet e mia femra qe mund te behej e imja nga casti ne cast. Nuk e di se si kish rene fjala tek martesa dhe e kisha pyetur: "A kishte shume njerez ne martesen tende?" " Pak, shume pak".
"Ne te dyten do te kete me shume", kisha folur une, pa e ditur qe me ato fjale e kisha vendosur Donen perfundimisht ne anen time. Me pas kish ardhur ajo dite e hene kur une e kisha ndjere se pasketaj ditet dhe netet e mia
do te ishin te gjitha te hena.
Pra, ate" te hene ajo kish hyre ne dyqanin ku une punoja dhe me kish zgjatur doren:
"Miremengjez!".
E kisha perqafuar sikur ta njihja prej vitesh.Dhe e kisha puthur lehte diku prane kendit te buzeve te saja te trasha, me te emblat ne bote.Njekohesisht kisha ndjere nje shterngim te dores qe nuk do ta harroja kurre - vete dashuria kalonte ate cast ne ate shterngim gishterinjsh.
E kujtoja shpesh me vone ate shterngim ne castet kur dyert e komunikimit
mes nesh kishin nisur te mbylleshin nga stuhi te forta zhgenjimi, sidoqofte jo me te forta se kujtimi i atij shterngimi. Pra ate te hene kish nisur ajo histori
dashurie qe do ta vuloste per jete te ardhmen time dhe te Dones.

Ate nate dolem per here te pare sebashku rrugicave te erreta. Si dy dashnore. Puthjet e para. Fjalet e para pas puthjeve, qe po te pershkruhen e humbasin magjine dhe intensitetin e ndjenjes qe percojne. Ne te vertete jane fjale teper te zakonshme po t'i thuash ne ndonje ambient tjeter me ze te larte. Takoheshim cdo dite, cdo mengjez, cdo ore te dites dhe pastaj vinte muzgu i cili sigurisht qe ishte prona jone magjike.
Papritur "femra pa leng" ishte shnderruar ne shtojzovalle. Ndryshoi aq shume, aq shpejt sa qe te gjitheve perreth u ra ne sy ndryshimi i saj i papritur.
Ishte si e dehur nga prania ime ne jeten e saj. Nuk ecte, por vallezonte. Nuk vallezonte, por fluturonte. Nje ndryshim qe te tjeret vetem e shikonin, ndersa une e prekja, e ndieja, e frymemerrja cdo cast.
Nje nate me kish pyetur nese pija alkol. "Duhan pi shume, alkol pothuajse fare. Po perse me pyet?"
Me kish veshtruar me syte e medhenj dhe me kish thene shkurt: "Im shoq pi shume."

O Zot, sa e kam kuptuar ne ate cast! Nje grua fatkeqe e denuar me
mosvemendje nga bashkeshorti i saj, nje femer aq e re e braktisur ne fatin e saj te zi.
Nuk ishte romantizimi poetik i aventures ajo gje qe ine bente ta kuptoja ate cast. Ishte dicka tjeter, me e brendshme dhe me e thelle se romantizmi roze i asaj qe duket. Ishte dicka tjeter, ndoshta ne gjyre gri te erret, dicka qe
ndjehej jo nga pesha, por nga mungesa e peshes, nga boshlleku.
E dija qe pesha me e rende per shpirtin e njeriut eshte pikerisht boshlleku, pesha e tij. A nuk isha edhe une nje i vetmuar qe deri ne ato caste nuk beja pjese ne shqetesimet e dikujt?
Ate nate, per here te pare gjate njohjes sone, kisha ndjere dhimbje, shume dhimbje per te. Ate nate ajo grua e re kishte krijuar tek une imazhin e gruas fatkeqe qe kerkon nje fillim te ri. Ishte i njejti imazh qe me vone me ktheu ne
viktime te tij.
Por nuk kishte ndryshuar vetem Dona. Kisha ndryshuar edhe une nga prania e saj ne ate qe une e quaja jeta ime. Me sakte, kisha harruar tere jeten time te meparshme dhe isha i bindur qe jeta ime e vertete fillonte pikerisht nga emri Dona.Cdo gje lidhej me ate emer dhe me krijesen hyjnore qe mbante ate emer. Mengjezi, mesdita, darka dhe mbremja, muzgu dhe perendimi, deti dhe qielli, rruget dhe rrugicat anonime moren emrin e saj. Qyteti kishte vetem nje emer qe une e peshperisja ne gjumezgjimin tim te pernatshem: DONA.
Profesioni im quhej Dona. Puna ime ishte Dona. Qellimi i jetes sime quhej Dona. Enderra dhe realiteti im ishin vulosur nga emri i saj dhe emri i saj nga ajo vete.
Per jave te tera dashuria jone endej e pastrehe ku te mundej. Takoheshim kudo, kurdo, pa menduar qe ne kete planet kishte edhe banore te tjere te cilet sigurisht nuk ishin as te verber e as shurdhememece.
Brenda dy javeve te para pothuajse e gjithe lagja ku punonim e kish mesuar qe dy te cmendur kishin shumezuar me zero gjithshka tjeter te kesaj bote, natyrisht, edhe banoret kureshtare te lagjes.
Nje dite nje i njohuri im me kish thene qe nese do te vazhdonim me kete ritem dhe intensitet takimesh, shume shpejt do te hynim ne folklor.
"Jo ne folklor, miku im, jo! Ne mitologji te na fusin, se perendite atje hyjne!", kish qene pergjigja ime qe e kish lene te shokuar te njohurin dashamires.

A nuk ishte e vertete qe une dhe Dona ishim dy perendi per njeri-tjetrin? Kjo gje na mjaftonte per te falenderuar parreshtur ate cast fatlum qe na kish bere dashnore te vertete, nje specie aq e rralle ne ditet tone. Por ne ndryshim nga dashnoret klasike te cilet zakonisht shqetesohen se bota nuk mund ta kuptonte dashurine e tyre, neve nuk na interesonte fare nese bota e kuptonte, e keqkuptonte apo e mirekuptonte ndjenjen tone cmendake.
Ne djall te shkonte bota dhe miratimi qe ne caste zemergjeresie ajo mund t' i falte dashurise sone! Bota! Valle a kishte bote tjeter vec asaj qe quhej Dona?

Kishim nje muaj qe ishimbashke dhe akoma nuk kishim kryer aktin e zakonshem seksual, por dukej sikur mund te vazhdonim lidhjen tone acide edhe nje shekull te tere, pa na rene ne sy mungesa e atij akti te thjeshte mekanik. Puthjet tona, perkedheljet tona, shterngimet e dy trupave tane ne ate perqafim te fshehte nen dritat e ndonje makine qe na sperkaste me balte atyre rrugicave te erreta e te pista, te gjitha keto pra, na zhysnin ne orgazma me te fuqishme se ato te mishit. Ishin orgazmat e shpirtit, ku cdo cast ne digjnim uret e padjegura qe koha i kish lene tek ne si deshmi te kotesise qe kish vrare te kaluarat tona.
Edhe vete veshtrimet tona ishin akte seksuale te njepasnjeshme qe ne ia falnim njeri-tjetrit ne sy te gjithe botes e cila nga ana e saj na falte nje vemendje dashakeqese qe i ngjante perpjekjes per masturbim qe kryente nje eunuk i tredhur jo sic duhet.

Nje dite prej ditesh gjetem strehen tone. Nje apartament i boshatisur brenda te cilit ndodhej vetem nje krevat i ngushte, nje komodine dhe nje varese rrobash.
C'nuk kane pare ato mure te bardhe?! C'nuk kane degjuar?!
Fjalet me te embla, premtimet me te zjarrta, peshperitjet me dritheronjese, renkimet me agonike! Dashuria me delikate dhe seksi me kafsheror fituan qytetarine e nderit mbi ate shtrat te ngushte, me te gjerin ne bote! Kurre s'mund t'i harroj ato puthje. Puthjet me te gjata ne bote. Nje dite ishim puthur aq shume, saqe kur i shkeputem buzet, nuk ishim ne gjendje te flisnim apo te artikulonim as fjalen me te thjeshte qe per ne te dy ne ato kohe ishte sigurisht fjala "te dua". Gjuhet na ishin mpire aq shume, saqe nuk do te reagonin fare, ndoshta as nen ngacmimin e elektricitetit.
Kujtoj buzet e Dones: ishin fryre qe shume dhe mavijosur aq dhunshem, sa qe dukej sikur nga casti ne cast do te plasnin dhe gjaku do te rridhte tere force nga ato mbi fytyren time. Nje dicka disi frankenshtaine por sidoqofte, nje nga realitetet e atij apartamenti magjik e ndoshta fluturues.
Mbi ate krevat ajo me dashuronte mua, mbi ate krevat ajo tradhetonte burrin e saj. Mbi ate krevat ne takoheshim, bisedonim, benim planet e guximshme te nje te ardhmeje te perbashket. Mbi ate krevat ne qanim e qeshnim, grindeshim dhe pajtoheshim, per tu hedhur te pangopur ne krahet e njeri-tjetrit e per tu bere preja me e deshirueshme e orgazmave inkandeshente.
Pas nje jave marredhenjesh te etheshme te perditshme kishim gjetur nje dite kohe per te biseduar e per te mesuar edhe me shume nga historite e te shkuares tone. Pasi kishte degjuar rrefimin tim, me kish puthur me dhembshuri. Ishim lakuriq dhe une gjate gjithe kohes se rrefimit kisha qene i shtrire mbi preherin e saj, duke tymosur cigare te njepasnjeshme, te nderprera here pas here nga puthje qe i jepja nen barkun e saj, pikerisht atje ku fillonte ai oaz i deshirueshem me pyllin e tij te zi e te dendur, sic me pelqente mua te ishte.
"Po historia jote, zemer, cila eshte?".
Kish ndezur nje cigare dhe kish preferuar te qendronte disi larg meje,
mbeshtetur pas murit, me kembet e mbledhura e me mjekren te ngjeshur mbi kupat e gjunjeve.
Ishte rritur ne nje familje hallexhinjsh, mes prinderish te ndershem, por te ashper. I jati s'e kish perkedhelur kurre, ndersa e ema ndoshta s'kish gjetur kurre kohe te lire per t'i qenduar prane si shoqe vajzes se vetme. Hallet, puna dhe perpjekjet per te mbijetuar ne ato kohe te veshtira i benin shpesh prinderit me te ashper se sa i imagjinon mendja e dlire e femijeve. Por sigurisht ajo kish qene per ta drita e syve dhe ata, ne menyren e tyre, sidoqofte ishin kujdesur qe Dones te mos i mungonte asgje. Ne vitet e gjimnazit kish qene nxenese e mire, por e ndrojtur dhe pa ndonje adoleshence te bujshme. Me pas studimet e larta dhe fejesa me nje njeri qe nuk e kish dashur kurre, pasoje e nenshtrimit ndaj vullnetit te prinderve, me idene se "dashuria do te linde kur te martohesh e te behesh nene". Ish martuar dhe kishin lindur nje femije, e vetmja dashuri e saj. Vitet e marteses kishin qene te zymte per gruan e re: familja e saj e vertete, shtepia e saj ishte bere ai sallon bukurie ku ajo djersinte dhjete ore ne dite, per te larguar sa me shume ate moment kur ajo do te ndodhej ne shtrat me ate njeri qe ajo e dinte se s'mund ta dashuronte kurre. I shoqi pinte dhe here-here e keqtrajtonte. Tek salloni dukej tri-kater here ne vit. Kish menduar se
ky kish qene fati i saj, ndaj edhe ishte nenshtruar. Pastaj isha shfaqur une.
"A e di ti se kur ne u takuam per here te pare, kisha rreth tre muaj pa kryer marrdhenie me tim shoq dhe ndoshta nje vit pa u puthur? A e di se sa dashuri me fal ti ne nje cast te vetem, mua nuk me kane falur tere jeten?"
Me kish veshtruar me syte e medhenj e te trishtuar, cuditerisht pa lote, me ate perqendrim total mbi syte e mi. la kisha mbuluar syte dhe fytyren me dhjetra puthje dhe ne fund e kisha puthur ne buze, jo me epsh, por me ate lloj puthje qe njeprind i jep bebes se vet te pafuqishme. Me pas ishim
perqafuar. Kishim mbetur ashtu per minuta te tera, pa folur asnje fjale. Kishim heshtur se bashku.
A nuk eshte edhe heshtja nje nga magjite e plotfuqishme te dashurise?

Neteve shpesh pyesja veten:"Perse te me doje kaq shume?". Nuk isha as i ri, as i bukur,as i pasur. Nje idealist varfanjak, ndersa ajo aq e re, e bukur, e pasur, por e palumtur. C'gje tjeter vec dashurise do ta hidhte ne krahet e mi? Une kisha vetem nje pasuri, shpirtin tim fisnik (se nje dyzetvjecar e njeh shpirtin e tij) dhe shkrimet e mia. Besoja se me kish dashur pikerisht per keto gjera ndaj edhe e doja edhe me shume cdo cast qe kalonte. Ndaj edhe e kisha mbeshtjelle te tere ate qenie te vetmuar ne vetmine time, e vetmja gje qe deri atehere me kish perkitur ekskluzivisht vetem mua.

Ai apartament kishte nje porte dhe ajo porte kishte nje sy magjik. Qe dikush te kuptoje, se per c'arsye ajo vrime mbi dere, e pajisur me dy lente, eshte quajtur "sy magjik", duhet te prese pas saj me syrin te fiksuar mbi te , ardhjen e nje krijese te dashur si Dona. Me dhjetera, ndoshta me qindra here kam qendruar ne pritje te saj me syrin e mbeshtetur ne ate sy magjik. Ndonjehere pritja zgjaste shume minuta, ndoshta edhe ore te tera, syri lodhej aq shume, sa qe nuk dallonte me qarte e keshtu zihej ne befasi nga shfaqja e krijeses engjellore para tij. Nuk doja qe ajo te trokiste mbi ate porte, por ajo te hapej vete si ne perralla, pa u prekur nga dora e brishte dhe delikate e Dones time. Ajo vrime magjike ishte e vetmja dritare nga e cila une per muaj me rradhe, shikoja boten time, Donen.
Aq e sigurte ishte ajo per pritjen time pas atij syri magjik, saqe shpesh sapo afrohej, vinte doren pikerisht atje ku veshtrimi im do te takonte me syte e saj, ne ate depertim lentesh e qelqesh. Porta hapej, Dona hynte brenda dhe magjia fillonte...
Heren e pare qe e kisha pare lakuriq, trupi i saj nuk kish qene edhe aq mbreselenes, duke iu referuar edhe moshes se saj te re: gjinj disi te varur dhe cuditerisht te shfyre, ku dalloheshin vetem thithat e medhenj, vithe te rena dhe pak bark te dhjamosur. Sidoqofte, poshte tij, gjeja me e bukur ne llojin e vet.
Nga shume femra qe kisha njohur, ajo gje e deshirueshme, nen ate penelate te erret qimesh, ishte me e bukura. Nje anatomi aq simetrike e gjese se saj, mund te arrihej vetem ne veprat e artit dhe vertete ajo gje e Dones ishte nje kryeveper e Krijuesit.
Sa e sa ore, valle, gjate atyre muajve dalldises, buzet dhe gjuha ime kane perkedhelur ate oaz te deshirueshem deri ne mani?
Sa e kish ndryshuar seksi im ate trup te lodhur nga pritja qe dikush t'i beje dashuri! Kishin mjaftuar vetem disa jave dashuriberje qe ai trup te ishte i denje te konkuronte ne nje kompeticion missesh te Universit.
Kish patur raste kur kishim bere dashuri per shume ore me rradhe mes orgazmash te panumerta qe sfidonin cdo lloj statistike te seksologjise.

Mbi ate shtrat une pashe se si zonja kthehej ne *****e pa e humbur per asnje cast zonjellekun e vet te natyrshem. E c'mund te deshiroje me shume nje burre nga e dashura e tij?

Kishim bere dashuri kudo brenda mureve te atij apartamenti, ne shtrat, perdhe, ne banje, ne dush, ne sallon. Kishim bere dashuri edhe duke lare dhembet me te njejten furce dhembesh njekohesisht, me te njejten paste qe e qarkullonim nga goja e njerit tek ajo e tjetrit.
Ndodhte te urinonim njeri-tjetrin, ndersa benim banjon e perbashket. E lanim njeri-tjetrin si te lanim nje foshnje. Njeriu i vetem qe me kishte pastruar e lare pas kryerjes se nevojes personale, kish qene nena ime ne femijerine time te larget. E dyta kish qene Dona, pikerisht tani qe isha pothuajse dyzetvjecar. Me kish lare, si te isha foshnja e saj, nje foshnje leshatore me organin gjithmone te erektuar mes atyre gishterinjeve te holle qe gjarperonin mbi seksin tim.
Nuk kishte mbetur frut i stines pa u perdorur ne banjon tone seksuale. Shalqi, pjeper, rrush,banane,fiq e kushedi cfare tjeter, ishin shtydhur mbi trupat tane, ne gjinjte dhe barkun e Dones, per tu lepire me pas nga gjuha ime xanxare.
Nuk kish mbetur asnje lloj receli, mjalti apo qumeshti pa e kthyer organin tim ne karamelen e preferuar per gojen sensuale te Dones.
Natyrisht qe eshte normale qe kur te vije ne takim, e dashura te te sjelle nje tufe me lule, por per mua kish qene vertete befasuese, kur nje mengjez Dona ish shfaqur para portes se folese sone me nje tepsi me tave peshku ne duar, e qete dhe e buzeqeshur, a thua se ne ishim dy bashkeshorte te ligjshem ne apartamentin tone te ligjshem. Nje dite, ndersa kisha qene duke hapur porten e apartamentit, fqinja jone me kish kerkuar ndjese qe gjate lyerjes se shtepise se saj, kishte sperkatur pak edhe porten tone. Madje ne bisede e siper ajo kish pohuar qe kisha grua shume terheqese. E kisha falenderuar dhe e kisha siguruar per fqinjesi te mire.
Nje dite tjeter pastruesja e shkalles kish takuar Donen qe po hynte ne fole dhe i kish kerkuar taksen e pastrimit qe i paguanin banoret e pallatit. Qetesisht Dona i kish zgjatur parate dhe kish hyre per ne apartamentin magjik.
Por nuk kishin qene vetem banoret e pallatit qe na kujtonin te martuar me njeri tjetrin. Edhe vete ne pas rretha dy muajsh ne ate apartament kishim filluar te ndjenim kete gje.
Ne ditet e para te njohjes sone, me sakte, ne netet e rrugicave te erreta ishte zhvilluar nje dialog i tille midis nesh:
UNE: Perse nuk ndahesh nga yt shoq,perderisa nuk e do dhe te keqtrajton e te mosperfill?
AJO: Do te ndahem nje dite. Kam disa kohe qe po e mendoj kete gje.
UNE: Nuk dua qe shkaku i ndarjes tuaj te jem une, sepse kushedi neser se si do te shkoje puna jone. Ne sapo jemi njohur dhe...
AJO: Jo..jo.. zemra ime! Edhe pa te njohur ty une kisha kohe qe po mendoja per ndarjen nga ai.
UNe: Me kupto drejte. Nuk dua te behem prishes i familjes tende.
AJO:Familja ime eshte e shkaterruar dhe ti nuk po e prish ate, shpirt!

Me kalimin e kohes fllluan te diskutonim me shume rreth te ardhmes sone. Dones i pelqente ta therrisja "nusja ime" dhe mua me quante "burri im". Sa plane, sa ide, sa endrra!
Ishte muaji Qershor dhe ne mendonim qe Krishtlindjet t'i kalonim sebashku ne nje qytet malor, mundeshisht me debore, duke shijuar vere te kuqe nen drita qirinjsh, diku ne dhomen e ndonje hoteli te vetmuar. Dhe ndoshta, si te sapofejuar.
Dona shkrihej e tera nga lumturia dhe rastiste te qendronte per minuta te tera me koken te strukur nen sqetullen time duke me peshperitur:
"Mos fol! Mbyll syte dhe perfytyro, se edhe une kete gje po bej!"

E doja shume ate krijese te pafuqishme e te dhembshur. Prania e dy trupave tane lakuriq, te perqafuar mbi ate shtrat te ngushte ne mes te asaj dhome te stermadhe bosh, mes atyre mureve teper te bardhe, mes asaj qetesie dhe heshtjeje parajse, ishte vete parajsa. Ndoshta vera tjeter do te na gjente te martuar, e pse jo, edhe te lumtur.
Deshironim te kishim nje vajze nga ai bashkim fatlum i trupave tane, madje Dona e deshironte qe ne ate cast.
"Si do ta quajme?", me pyeste e shtrire mbi mua, ndersa me puthte kudo neper fytyre. "Do t'i veme emrin tend, zemra ime!", ia ktheja mes asaj lumturie qe te fal perkedhelja e njeriut qe dashuron.

Ditet dhe javet kalonin pa u kuptuar. Vazhdonim te ishin te hena. Mengjezeve e prisja me veshtrimin e perqendruar larg, rreth treqind metra larg, ne nje kthese ku shfaqej ajo. Pershendeteshim ne ate distance duke tundur duart lart: pershendetja me e gjate,por edhe me e shpejta ne bote.
Qe nga larg e kuptoja lumturine ose hidherimin e saj, nga te ecurit kryesisht: e
ndryshonte te ecuren ne varesi te gjendjes shpirterore.
Ishim bere vertete si dy bashkeshorte:mbulonte tere shpenzimet e mia finaciare. Sa e sa para shpenzoheshin per mua dhe tim bir!
Per here te pare ne jeten time nuk isha ndjere ekonomikisht i varfer.
C' gje tjeter kish mbetur pa me falur ajo grua?
Me jepte cdo cast trupin shpirtin dhe dashurine me te cilen femra lumturon
mashkullin, sigurine dhe besimin me te cilat gruaja lumturon burrin.
Dona kishte nje vajze te mrekullueshme, nje vogelushe qe aq shpejt u be per mua po aq e dashur as edhe e ema. Dones i kish bere pershtypje qe ne fillim lehtesia me te cilen ishim miqesuar. "Cudi e madhe! Ajo nuk i afrohet askujt, as babait te saj!"
Edhe ky fakt ishte marre nga ne te dy si nje shenje mbaresie dhe sigurie se nje dite te afert do te ishim nje familje, ne, dy femijet tane dhe Dona e vockel qe akoma nuk kishte lindur...
Vogelushja e saj lozte dhe shkrihej e tera nga lodrat dhe perkedheljet qe i beja. Nganjehere Dona bente sikur xhelozohej e me thoshte:"Do te merresh me shume me femijet dhe mua do te me harrosh", ndersa me
veshtronte me syte e medhenj gjithmone melankolike. Edhe kur qeshte, melankolia nuk u ndahej atyre syve.
Im bir nuk e kish njohur nenen e tij ajo na kish braktisur kur ai s'ishte vetem nje foshnje njemotake. Ish rritur nen perkushtimin dhe vemendjen e sime meje. Megjithate ai e ndjente mungesen e nje gruaje te re e te bukur prane tij, si gjithe shoket e tij qe kishin prane mamin e tyre.
Ai kurre s'i kishte thirrur ndonje krijese "Nene!".
Nje dite e kisha marre me prane vetes dhe i kisha treguar se si babi i tij donte aq shume nje grua te panjohur me emrin Dona qe kishte edhe nje vajze te mrekullueshme me te cilen ai do te lozte e do ta kishte shoqe.
"Po nese ti do ta kesh grua Donen, une do ta kem mami dhe vajzen e saj moter, apo jo?".
Per here te pare ne trurin e tij po zhdukej ajo dileme vrastare e femijeve pa nene: "Si ka qene mami im? E mire? E bukur? A me donte shume? Po perse iku nga une, nese me donte?".
Nje dite ai e kish pare Donen dhe vogelushen e saj dhe pyetjes sime" A te pelqyen?", i ish pergjigjur: "Shume temira, sidomos ajo vajza e vogel!"
Ne nje fare menyre Dona ishte bere nena e tij: nuk linte rast pa treguar dashurine, perkujdesjen dhe vemendjen e saj mbi ate femije te ndjeshem si gjithe femijet e llojit te tij. Dhurata, puthje dhe perkedhelje ndertonin
ne syte e tij imazhin e nje mami te mire e te bukur qe fati po ia falte me vonese. Nje mami qe edhe pse fizikisht i mungonte shtepise sone, kish zene perfundimisht vendin e saj ne gezimin dhe lumturine e jetimit per here te pare dhe pse jo, pergjithmone.
Cdo darke para se te flinte e puthja dy here, per mua dhe per mami Donen!

Nese per te rriturit koncepti "bashkeshort" nuk eshte i perjetshem, per femijet koncepti "mami" eshte jo vetem i perjetshem, por me i deshirueshmi ne bote. Kush mund t'ia shpjegoje nje femije, arsyen e largimit te se emes, pa i trishtuar veshtrimin e kthjellet te syve dhe shpirtit?

Dona kishte edhe nje bashkeshort qe e kisha pare te vinte aty teper rralle, gjithmone i dehur e nganjehere agresiv me te shoqen. Kujtoj nje mbremje, ndersa ajo ulte qepenin, i ish afruar nga pas dhe duke e share e kish qelluar me grusht barkut. Kisha qene vetem dy metra larg tyre. Nuk e di se c'gje me kish ndaluar te nderhyja e po te ishte nevoja edhe te perleshesha me ate njeri qe trajtonte si skllave ate qe ishte perendia dhe mbreteresha ime! E fyer Dona e shkrete vec kish hedhur nje veshtrim te pafuqishem drejt meje. Por me i fyer isha ndjere une.
Te nesermen per here te pare i kisha kerkuar me force ndarjen nga i shoqi dhe nga poshterimi qe i falte jeta prane tij. "Dona! C'jemi ne te dy?"
Vertete, c'ishim ne te dy?
Sigurisht, per njeri-tjetrin ishin dy perendi. Per te gjithe te tjeret, Dona ishte nje grua e pabese qe tradhetonte te shoqin, pra nje ****e, ndersa une nje aventurier, nje prishes i familjes, nje ****ar i rendomte. Kishim biseduar edhe here te tjera per kete gje dhe kishim arritur ne perfundimin qe aq na bente per boten.
Por ishte dicka tjeter qe me bente te pyesja veten neteve. Lidhja me nje grua te martuar ka dicka teper te vecante qe e kapin vetem ata qe vertete e dashurojne ate grua.
Fillimisht, ti nis nje relate intime me nje te martuar dhe vjen nje cast qe ajo behet e jotja ne sensin qe ti e fut ne shtratin tend. Ne ato caste ti ndjehesh fitimtar dhe i shoqi i saj te duket nje humbes i panjohur. Kjo gje ta kenaq egoizmin dhe ta perkedhel sedren mashkullore, ti je "me i mire se i shoqi". Por kur me kalimin e diteve, bie ne dashur me kete grua qe akoma vazhdon te kete bashkeshort ate tjetrin, atehere gjerat ndryshojne: humbesi i madh ndjehesh ti, kur shikon qe cdo nate ajo, e dashura jote, shtrihet ne shtrat prane atij, burrit te ligjshem, me te cilin vertet nuk e lidh ndjenja, por e lidh ai procesverbal i thjeshte i gjendjes civile.
Jeta e dyfishte eshte njera nga provat me te veshtira te karakterit njerezor. Sidomos per grate e martuara. Akoma me e veshtire kur ne mes ndodhet edhe femija i pafajshem, aq i vemendshem ndaj prinderve te vet. Midis nje bashkeshorti te padeshiruar dhe dashnorit te shumepritur, midis indiferences ndaj pranise se njerit dhe padurimit per mungesen e tjetrit, midis ferrit te ligjshem dhe parajses se jashteligjshme.
Dona prej muajsh po bente kete jete te dyfishte. Duhet te permbushte njekohesisht, ne cdo cast te jetes, detyrimet fizike dhe shpirterore te dy njerezve qe me keto dy detyrime shikonin gjera aq te ndryshme e shpesh te kunderta. Perderisa lidhja jone po vazhdonte pa asnje problem, kjo tregonte se Dona e permbushte me sukses detyrimin e saj bashkeshortor, pa hedhur asnje hije dyshimi mbi veten. Kushedi sa genjeshtra dilnin nga goja e saj per te justifikuar para te shoqit vonesat e herepashershme, sa mashtrime per te mbrojtur te paprekshme dashurine e saj te fshehte. Brenda meje ndjeja nje fluks faji kur shikoja ate krijese te cilter dhe te sinqerte qe per hatrin tim dhe te asaj magjie qe na lidhte, cdo mbremje luante rolin e bashkeshortes
besnike mes genjeshtres dhe hipokrizise.
Qetesohesha kur mendoja qe ky rol jo vetem qe ishte i perkohshem, por edhe e vetmja zgjidhje e detyruar nga vete rrethanat e lidhjes sone.
Kur perpiqesh per nje qellim te larte je gati per cdo sakrifice qe do te te shpjere drejt realizimit te tij. Por shpesh, keto sakrifica te tjetersojne pikerisht ne ato gjera qe deri dje ishin pjesa me e shenjte e karakterit tend.
Dhe kur sakrifica te tilla, te domosdoshme per nje jete te dyfishte, si
genjeshtra dhe shtirja, zgjasin me shume se c'duhet, rrezikon te ambjentohesh aq shume me to, saqe nje dite prej ditesh, te mos i frikesohesh as nje jete te trefishte.
Ndaj cdo nate i lutesha Zotit qe sakrificat e Dones te mos zgjasnin shume dhe te merrnin fund diten kur do te ishte vertet zonja ime e ligjshme.

"Dona! Po sikur t'u hapesh zemren prinderve e t'u tregosh se sa fatkeqe je ne ate martese?"
"Ata e dine prej kohesh, por me thone se ky ka qene fati im dhe s'mund te ndryshohet me..."
"Si eshte e mundur te mos e kuptojne qe po behen edhe ata bashkefajtore ne kete krim qe i behet vajzes se tyre te vetme?"
"Ata nuk i kuptojne ca gjera, shpirti im. Im ate do te me vriste nese une do te guxoja te ndahesha nga im shoq."
"Po sikur te bisedoj une me te per gjithshka qe ne kemi nder mend?
"Atehere do te na vriste te dyve."
Me shqetesonte frika e saj. Frike nga i jati, frike nga i shoqi, frike nga fqinjet, frike nga e ardhmja. Qe ishte krijese e pafuqishme per t'u perballuar me jeten kjo dukej qarte qe ne ate nenshtrim shumevjecar ndaj asaj martese sakate dhe atij bashkeshorti te alkolizuar e indiferent ndaj saj. Por tani Dona nuk ishte e vetme ne luften e saj: dera e shtepise ime ishte ne cdo cast e hapur per te dhe vogelushen.

"Dona! S'mund te vazhdohet me keshtu! Edhe sa kohe do te te shpetojne genjeshtrat dhe justifikimet nga njerezit e tu dhe nga yt shoq?!"
"Duro shpirt, se me e mira do te behet! A nuk jam ketu me ty cdo cast?
Shpirti im! Mos e vrit shume mendjen se cdo gje do te rregullohet kur t'i vije koha. Eja me puth, me shterngo fort se me frikeson me keto fjale qe me thua!"

Kish filluar te me bente pershtypje lehtesia me te cilen Dona perpiqej t'i shmangej gjerave me te rendesishme pa zgjidhjen e te cilave gjithe ajo dashuri dhe sakrifice e perditshme do te katandisej shume shpejt ne nje aventure mendjelehtesh. Por, sidoqofte, besoja tek forca e dashurise se saj, e deshmuar per kaq shume kohe tashme.

Tradhetia bashkeshortore ka nje psikologji te diskutueshme. Ne me te shumten e rasteve tradhetuesja etiketohet ****e nga publiku i cili nuk shikon kurre pjesen e nenujeshme te ajsbergut tradheti bashkeshortore, por vetem ate pjesen e vogel mbi uje. Pothuajse gjithmone pjesa e dukshme mbi uje e meriton etiketimin e rende. Per pjesen e padukshme kane dijeni vetem tre vete, i tradhetuari, tradhetuesja dhe i dashuri i saj, por vetem njeri nga ata e ka ne dore te ndryshoje ecurine e gjerave: Tradhetuesja. Eshte ajo qe duhet te menazhoje sa me ndershmerisht tradhetine e saj. Ajo duhet ta beje tradhetine e saj sa me te perkoheshme, jo duke u rikthyer tek bashkeshorti, sepse ajo e di mire qe me te nuk e lidh esencialisht asgje me vlere, por duke u lidhur fort pas atij njeriu per te cilin sakrifikoi beshkeshortin dhe emrin e saj te mire. Ky eshte momenti kyc kur nje grua e etiketuar ****e mund t'iu tregoje te gjitheve qe ajo ne te vertete nuk eshte e tille ose ka pushuar se qeni e tille.
Dona ndodhej ne kete udhekryq. Cdo lloj rruge e ndryshme nga ajo qe do ta conte tek une, do te ishte jo vetem e rrezikshme, por edhe pa rikthim. Parikthyeshmeria qendronte ne ate qe edhe nese nje dite do te deshironte vertete te korrigjonte dicka, nuk do te kishte me fuqi ta bente. Vjen nje cast kur njeriu lodhet dhe rrezohet perdhe. Dhe ky cast mund te qelloje mbi nje rruge qe ti e pershkon gabimisht perkrah kalimtaresh mosperfilles te rastit. Para nje gruaje qe tradheton bashkeshortin te gjitha keto rruge jane te hapura dhe shpesh joshese ne tundimin e tyre te panjohur. Te gjitha keto rruge, ashtu si edhe rruga qe e conte ne krahet e mi, fillonin plot drita llamburitese shpresedhenese.
A do te ishte ne gjendje Dona te dallonte nje drite qe ngroh dhe ndricon, nga nje drite qe thjeshte ndricon?

Kisha disa kohe qe po ndjehesha nje humbes. Nganjehere nje humbes i madh, sidomos kur ndonje mengj ez Dona shfaqej me sy te nxire ose kur ndersa benim dashuri, dalloja ne trupin e dashur, shenjat e dhunes qe i falte ai qe normalisht duhej t'i falte gezim dhe lumturi.
C'mund te ndjeja kur cdo darke e percillja Donen deri prane deres se shtepise se saj, atje ku niste sketerra: cdo mbremje e dorezoja engjellin tim ne duart e djallit.
Ky ishte makthi im torturues qe akuzonte rende cdo nate ndergjegjen time. Por c'mund te benim, valle, per tu shkeputur njehere e mire nga ajo parajse e fshehur mes njemije rreziqeve e per te ndertuar nje parajse te re ne syte e botes, si nje cift legjitim qe nga shtrati e deri tek ai dokument i thate i celebrimit, ku ca deshmitare indiferente firmosin per parajsa apo edhe per ferre te dy te panjohurve per ta?!

I kisha popozuar te iknim diku ne ndonj e qytet tjeter. Nuk i kishte pelqyer ideja e rrembimit Ne nje ikje te tille ajo do te etiketohej ****e dhe fajtore nga vete prinderit e saj, te cilet nuk do t'ia falnin kurre kete turp. E perse te quhej fajtore kur nuk ishte e tille? Kur ishte viktime fatkeqe e nje martese te gangrenizuar deri ne invaliditet? Atehere e gjykuam te prisnim rastin. Ndonje keqtrajtim flagrant te pranueshem si arsye per divorc edhe nga vete prinderit e saj. Keshtu vazhduam perseri ne krahet e njeri-tjetrit mes epsheve dhe euforise duke e larguar disi ne kohe diten kur do te ishim bashke pergjithmone.

Nje dite kish ndodhur dicka qe u dha tronditje te fuqishme planeve tona. Prinderit e saj e kishin mesuar "****erimin", sipas tyre, te vajzes. Na kishte
dekonspinuar vogelushja e saj, qe kish filluar te fliste me gjysherit e vet per "xhaxhin te puna e mamit". Kish mjaftuar kjo gje qe Dona t'i nenshtrohej hetuesise prinderore.Perfundimi: qe nga ai cast Dona do te survejohej rrepte ne cdo ore te dites nga prinderit. Vogelushes iu tha qe "xhaxhi te puna e mamit" nuk eshte i mire, ndaj ajo mbyllte syte e bukur me dockat e saja, sa
here qe shfaqej para meje!
Ne ditet ne vazhdim kontaktet tona ne dyte e botes u rralluan se tepermi. Ndoshta kjo gje do te qetesonte shpriterat e trazuar te te mireinformuarve te lagjes, te cilet sidoqofte, do te hidheshin tere zell, drejt dyshimeve te reja me te specializuara.
Duhet te them se takimet tona ne apartamentin tone nuk ishin dekonspiruar,keshtu qe dashuria jone vazhdonte si edhe me pare, edhe pse e goditur nga stuhia e pare e fatit.

Por s'kish qene e thene te vazhdonte keshtu:kur vine terslleqet, hapu deren!
Nje dite humbem edhe folene tone, apartamentin. I zoti krejt papritur ia kish dhene dikujt me qira. Lajmi ra si bombe mbi ne te dy, vecanerisht mbi Donen. Fakti qe ne s'do te takoheshim me per nje kohe te pacaktuar, e kishte hutuar dhe gjetur te papergatitur. Rrugicave nuk mund te takoheshim me. Mbetej vetem telefoni, por a mundet valle nje telefonate te zevendesonte ate det pasionesh qe na lagte per muaj me rradhe trupat dhe shpirterat?
Per te ngushelluar veten kishim menduar se, ne fund te fundit, tani gjerat do te pershpejtoheshin dhe divorci i shumepritur do te realizohej.

Por jo gjithmone gjerat marrin udhen qe ti deshiron: ndodh qe marrin edhe udhen e kundert, pikerisht ate udhe qe ti do te deshiroje te mos kishte ekzistuar kurre.
Sikur nisem te ambjentoheshim me gjendjen e re, sado e pabesueshme te na dukej. Gjithe ajo stuhi dashurie dhe seksberje ishte kthyer ne nje puhize qe Dona ma dhuronte me ndonje pershendetje apo puthje kalimthi mengjezeve ose mbremjeve fshehurazi. Mbaruan edhe percjelljet ne erresire: prinderit e shoqeronin pothuajse deri ne dere te shtepise. Sa per te shoqin, ai vazhdonte si edhe me pare ne boten e tij te alkoolit dhe indiferences.
Mua nuk me kish mbetur gje tjeter vecse te prisja ne nje pasivitet te detyrueshem. Mendoja se Dona dote dinte si te vepronte tani qe komunikimi midis nesh ish veshtiresuar aq shume. Me telefononte e me thoshte: "Shpirt, po te shoh cdo nate ne enderr, sikur bejme dashuri. Po vdes per ty, zemer!"
Kisha nisur te mendoja me gjate per fjalet e saja. Ne fund te fundit, me kish mjaftuar ideja qe me donte dhe deshironte si me pare. Kjo lloj "ndarjeje" me mundesoi edhe dicka qe nuk kisha patur kurre mundesi ta beja: te vezhgoja Donen, jeten e perditshme te saj pa mua, gje qe s'ma kish lejuar ai fillim i shpejte dhe marramendes i lidhjes sone shume muaj me pare. Mund ta shikoja me ke shoqerohet, si sillet dhe si jeton, ku shkon ne kohen e lire, si vishet etj, me fjale te tjera,do te njihja Donen e vertete, jo Donen time.

Pas rreth nje jave isha bindur qe ajo qe shikoja ishte aspak e deshirueshme nga une. Teper zhgenjyese.
Fillimisht klientela e saj. Pjesa derrmuese perbehej nga femra qe pa u menduar aspak mund t'i quaje *****a. Adoleshente gjokszbuluara, te ndjekura ne cdo cast nga turma djemsh nisen te perbenin shoqerine e re te Dones, e cila nga ana e saj sa vinte dhe behej me e pavarur dhe me e shkujdesur. Ne deren e Sallonit, gjithnje e me shume, po shfaqeshin meshkuj te cdo lloji, ne pritje te dashnoreve te tyre ****a, kliente te Dones. Nderkohe Donen e kish kapur nje mani e cmendur per t'u fotografuar: njeqind fotografi brenda dy diteve! Ndrronte veshjen disa here ne dite, menyren e mbajtjes se flokeve dhe tualetin, a thua ishte duke konkuruar ne ndonje pasarele modelesh. Ne fotot qe me tregonte, une shikoja nje Done te qeshur, me tualet seksi shpesh *****esk,teper provokuese dhe sensuale.
Por mua me kish shqetesuar ne shume ajo tjetra, e verteta, qe ish bere papritur e lumtur dhe e shpenguar. Po te mos e njihje, shume lehte mund ta merrje per nje adoleshente qe sapo ka zene nje dashnor. Kish filluar te manifestonte nje lloj pavaresie, qe mua me shqetesonte. Nuk ishte pavaresia e nje njeriu te lire. Ishte me shume dicka qe i ngjasonte pavaresise se nje ****e te lire.
Nje dite e takova dhe i thashe nder te tjera, se per vete rrethana e veshtira qe po kalonte dashuria jone, vetem per nje gje nuk mund te kishte vend ne fytyrat tona, per entuziazem. E kisha pyetur perseri per divorcin, por me ish pergjigjur ne menyre te tille qe me kish futur jo vetem ne mendime, por edhe ne dyshime per faktin nese e njihja vertete ate grua. Ne kushtet ne te cilat ndodhej ajo duhet te ishte mese e deshperuar: jeta e saj ishte nje nje udhekryq te veshtire. Duhej te divorcohej dhe te bashkohej me mua. S'kish
kaluar vecse nje jave nga ato dite magjike ku pergjerohej e lutej qe ne te ishim perjete te pandare.

"Dona! Tani qe nuk takohemi dot, duhet t'i falim njeri-tjetrit me shume besim dhe siguri!"
Nuk reagonte pothuajse fare dhe me degjonte me nje qetesi olimpike, me nje indiference qe e conte deri ne kufinje e budallallekut.
"Te lutem! Hiq dore nga kjo shoqeri ****ash adoleshente ne kerkim te ******himeve te reja! Ti nuk je as adoleshente e as shoqja e tyre. Ke aq shume halle sa qe nuk duhet te te shkoje mendja te shihesh ne pasqyre e jo me te besh njeqind fotografl ne dite. Mos ke ndermend te behesh modele?" Kisha folur shume ashper, por ajo nuk ish pergjigjur. Vec heshtte dhe me shikonte me syte e medhenj, gjithmone melankolike dhe te pafajshem.
Heshtja e saj me nervozonte. Valle nuk e shihte se si po shkermoqej dashuria jone para syve tane?

Prej disa ditesh po i shpjegoja gjera aq te thjeshta qe do t'i kuptonte edhe nje femije. Ne thelb, po perpiqesha t'i shpjegoja se cfare eshte e mire e cfare eshte keq ne kete bote. Dhe nuk po ja shpjegoja nje femije, por nje gruaje te martuar prej shume vjetesh, nene prej disa vjetesh dhe e dashura ime prej disa muajsh. Nje gruaje qe nga hici kish krijuar biznesin e saj fitimprures. Nje femre te aresimuar mbi te gjitha.
Neteve pyesja veten:"Me kish dashuruar ndonjehere vertet apo gjithe ajo flake kish qene pasioni kalimtar i gruas se martuar?".
Linden dyshimet e para.Per here te pare nisa te mendoj qe ajo jo vetem qe nuk me donte me, por mund te kish zene ndonje tjeter. Pasionet e ndryshonin shume Donen. Kish ndryshuar perseri. Si dikur, kur sapo me kish njohur mua. Tashme kalonte neper rruge dhe rrugica te ndryshme nga te dikurshmet, ne ato ore te erresires, ndersa une akoma ndodhesha ne pune. Salloni gjithnje e me shume po i ngjante nje bordelli ose ne rastin me te mire, nje agjencie modelesh. Orari gjithashtu kish ndryshuar ne menyren me te paparashikueshme othuaj se nuk kishte me orar pune. Mbyllej me ore te tera ne mesdite dhe Dona zhdukej pas ndonje justifikimi qe ma peshperiste neper dhembe.
Nje dite e kisha ndjekur per te vertetuar dyshimet e mia: me humbi nga syte diku mes ca pallateve per tu rishfaqur pas dy oresh ne rrugicen e erret qe e conte per ne shtepine e saj.

"Ku shkove mbreme?"
"Ne shtepi."
"Drejt e ne shtepi?"
"Po."
"Pse genjen? Une po te prisja prane shtepise tende per dy ore rresht!"
"Ah, harrova! U ndala tek shtepia e nje klientes sime per nje pune..."

Ishte e qarte qe Dona po me genjente. Nisa te besoj se perendia ime edhe mund te me mashtronte, edhe mund te me tradhetonte e pastaj te kishte paturpesine te me pohonte se me dashuronte. Po kuptoja verberine time, por nuk doja ta besoja. Ndaj vazhdova te perpiqesha te shpetoja ato fije qe nuk ishin keputur akoma.Me sa dukej me kot. Fjala ime, dikur magjike dhe e padiskutueshme per te, tani behej cope e therrime, kur behej fjale per verrejtjet apo keshillat qe i jepja dite pas dite.

Nisa te besoj fatkeqesine time: kisha dashuruar aq cmendurisht dike qe s'kish patur nevoje per shpirtin tim, por thjeshte per organin tim seksual. Nuk mund te kishte tjeter shpjegim. Ndryshimi i saj perkonte pikerisht me ditet qe ne nuk kishim me nje fole dashurie dhe seksi. Dashuria e vertete e ben folene ne shpirt, ndersa foleja e seksit nuk mund te qendroje gjate ne mendjen dhe fantazine e njeriut. Duhet patjeter edhe nje shtrat dhe ne per fat te keq nuk e kishim me.


Keshtu na gjeten Krishtlindjet. Pa dhome hoteli ne nje qytet me debore, pa qirinj e pa gezim. Mes asaj vorbulle dyshimesh nga ana ime dhe genjeshtrash qe Dona i tirrte per te justifikuar disi ndryshimin e saj te ri e te papritur.
Krijova mundesine dhe e takova dy here tek shtepia e nje mikut tim. I fola qete dhe teper hapur dhe e pyeta nese deshironte te ishim me si me pare apo mos historia jone kish perfunduar. Cilado te ishte pergjigjja e saj nuk do te me deshperonte me shume, se sa ajo heshtje naivohermetike qe rrezatonte e tere qenja e Dones. Nuk i levizte asnje qerpik. Me kish siguruar se me donte si me pare, se ishte e imja dhe e askujt tjeter dhe se dyshimet e mia ishin tjeshte koincidenca dhe hamendje pa rendesi. Ishim puthur, por e kisha ndjere qe nuk ishte puthja e dikurshme. I mungonte ndoshta magjia,spontanja ia kish lene vendin te paramenduares, te perllogaritures.Puthja me paramendim
nganjehere eshte me e rende se sa vrasja me paramendim. Kishim bere seks dhe jo dashuri, per here te pare ne jeten tone te perbashket.
Nuk ka gje me te tmerrshme kur hipokrizia ze vend ne krevatin e dy dashnoreve: njeri perpiqet te mashtroje dhe tjetri perpiqet te hiqet si i mashtruar per te respektuar rregullat e lojes. Kjo ndodh vetem kur dashuria kthehet ne loje. Mesa dukej ky fat i ish pergatitur edhe asa qe per muaj me rradhe e kishim pagezuar me emrin dashuri magjike.
Por premtimet e saj a kishin qene me genjeshtare se e zonja e tyre. Ditet kalonin duke i dhuruar njera-tjetres nga nje dyshim te ri. Pak dite para vitit te ri, kish hyre ne dyqanin tim dhe me kish zgjatur nje medalion floriri ku ishin gdhendur inicialet e emrave tane.
"Kjo eshte per ty shpirt! Te pelqen?"

Per dreq me ish kujtuar se edhe emri i te shoqit fillonte me te njejten shkronje si edhe i imi.

"Kjo nuk eshte imja, por e tet shoqi. Ben gafe te madhe qe ma dhuron mua!"
"Ai ma ka dhuruar dhe une ta dhuroj ty tani, zemra ime!"

E kisha refuzuar dhuraten e saj, por edhe asaj nuk i ishte bere vone. Me kish tronditur shume ajo lloj dhurate. Ate medalion ia kish dhuruar i shoqi, si shenje dashurie dhe besnikerie, te cilat edhe pse nuk ekzistojne aspak ne martesen e tyre, sidoqofte e benin ate medalion te padhurueshem ndaj dikujt
tjeter. Ishte jo vetem fyerje ndaj te shoqit por edhe xhest i ulet ne syte e mi.
Si mund te me dhuronte mua, shpirtit dhe zemres se saj,perendise dhe te
pazevendesueshmit te saj, medalionin e nje tjetri, aq te ndryshem nga une?
Po kuptoja qe per Donen, burrat ishin thjeshte meshkuj dhe dhuratat simbolike te tyre thjeshte copa floriri. Nuk kisha me dyshim qe liria e Dones nuk
ishte liria e enderruar nga njerezit qe u eshte privuar, por liria e atyre qe jane mesuar te jene te lire e te pavarur gjithmone, e atyre qe nuk mund te durojne gjate nje premtim, nje bese apo besnikeri.
Dialogjet midis nesh sa vinin e beheshin me te padobishem. Padobishmeria qendronte ne ate qe asgje nuk ndryshonte dot rrjedhen e padeshirueshme te ngjarjeve.

UNE: Me duket se te pelqen te behesh objekt i te gjitheve! Ty te lodh besnikeria ndaj nje njeriu te vetem.
AJO: A nuk ke thene ti, se po ta dua edhe nje ****e nga bordelli marr per grua? Atehere, perse nuk me pranon keshtu sic jam? Apo nuk me do me?
UNE: Une, moj vajze e mbare, mund te marr per grua edhe nje ****e qe premton te behet zonje,por ne asnje menyre nuk mund te marr nje
zonje qe po behet ****e!

Fundi i vitit na gjeti pothuajse te ndare edhe shpirterisht, se fizikisht ishim ndare prej kohesh. Muaji i fundit me kish lodhur pa mase dhe me kishte ndryshuar nga nje njeri te qete dhe besues, ne nje dyshues nevrik. Dona nga burim lumturie, ishte kthyer aq papritur ne burim hidherimi e zhgenjimi. Kjo gje me kish plagosur thelle ne shpirt, me kish bere rob te monologjeve te pernateshme mes tymit gri te cigareve pa fund. Ishin harruar pritjet, percjelljet, puthjet, fjalet e embla, perkedheljet dhe epshet. Te gjitha keto ishin zevendesuar aq shpejte, pabesueshmerisht shpejte, me pyetje te dyshimta nga ana ime dhe me pergjigje akoma me te dyshimta nga ana e saj. Vendosa te beja perpjekjen e fundit, per ta ndergjegjesuar per udhekryqin ku kish futur dashurine tone, veten dhe mua. I shkruajta nje leter me te cilen do ta shokoja, ta shkundja e te kuptonte qarte ato gjera qe ne bisedat tona kalimtare, ndoshta s'ja kisha qartesuar sa duhet.

"Zemra ime, Dona!
Nuk e di se cfare arsyesh mund te justifikojne sjelljen dhe veprimet e tua, nuk e di se c'gje po te largon cdo dite e me shume nga une,nuk e di nese ne keto caste je ajo grua qe njoha dikur apo nje e panjohur.
Koha po tregon qe dashuria jote s'kish qene gje tjeter, vecse pasioni i verber i nje femre mendjelehte. Me vjen shume keq qe i hodhe ne ere te gjitha ato gjera qe na lumturuan per kaq kohe.
Koha po tregon qe ti nuk ndahesh dot nga llumi dhe nga ty shoq. Perderisa nuk ke fuqi te ndahesh nga ai, do te thote qe ka dicka qe te lidh me te.Perpiqu te behesh me shume nene e sat' bije dhe bashkeshorte e tet shoqi,
se ndoshta ne kete menyre mund te stabilizosh jeten tende familiare.
Por kam frike se ke filluar nje rruge qe nuk te con as tek une e as tek ty shoq. Fjala ime nuk ka pushtet tek ti, ndoshta nuk jemi bere per njeri-tjetrin. E verteta eshte qe po me del nga zemra cdo dite e me shume, si pasoje e ketij ndryshimi te papritur tendin. Ty te pelqen liria e pakufizuar, ndaj edhe une po ta jap ate liri qe varet nga une. Le te shohe secili rrugen e tij. Me ke zhgenjyer shume. Nuk e mesove kurre se cfare njeriu kishe prane. Per mua sakrifikove pothuajse gjithshka dhe mua me sakrifikove per ate llum qe po te rrethon ne jeten tende te tanishme. Sot humbe te vetmin njeri qe te donte me shume se veten e tij. S'ka gje. Keshtu ndodh nganjehere. Nese neser do te te qelloje te takosh ndonje tjeter si ai, perpiqu te mos e zhgenjesh, se ndoshta mund te te beje te lumtur nje dite! Se fundi, perpiqu te besh ne jete gjera per te cilat te mos te te vrase ndergjegja neser. Qofsh e lumtur perjete!"
Ne ditet ne vazhdim nuk i kisha folur fare. Madje as pershendetur. Por naten e trete nuk kisha duruar ta shikoja ashtu te deshperuar, ndaj i qeshe afruar dhe i pata peshperitur: "Zemra ime!"
Kish kthyer koken e habitur, sepse nuk e priste.
"Une nuk jam me zemrajote!", me kish thene me ze te dridhur.
"Po une a jam per ty?", kisha vazhduar une.
"Ti je zemra ime!" ish pergjigjur Dona.
Sikur ta dinte se cfare lumturie kisha ndjere ne ato caste! Te gjitha ia kisha falur ne ate cast, cdo gje te dyshimte qe me kish torturuar neteve dhe isha i gatshem t'i hidhesha ne qafe e ta pushtoja te tere ne sy te gjithe botes,
madje edhe te vjeherrit te saj qe po pinte cajin e tij ne barin perballe.
Nuk kishte dyshim qe ajo femer kish qene e vetmja dashuri e vertete e jetes sime, dobesia dhe forca ime.
Te nesermen ne mengjez kish ardhur tek une e me kish dhene nje leter. Ishte letra qe do te vuloste cdo cast te mepasem te jetes se saj dhe times.
"Shpirti im!
Nuk do te doja ta shkruaja kurre kete leter,nuk do te doja t'i shprehja kurre keto fjale, as nuk mund ta mendoja se do te arrinim deri ketu. Ajo qe perfytyroja per ne te dy ishte krejt ndryshe, ishte e bukur, e magjishme.
Ndoshta bukuria e kesaj magjie ishte e paarritshme.
Te dashurova qe ne momentin e pare qe komunikova me ty, nje komunikim paksa i vecante, mes librave, aty une njoha shpirtin tend, te njoha ty, jeten tende. Gjithshka ndodhi natyrshem, u dashurova marrezisht pas teje, pa menduar ne cfare rrethanash ndodhesha, doja dike, ty. Ndjehesha e lumtur,
gjithshka ne jeten time mori jete! Ne kete menyre mund te gjesh edhe
shpjegimin e ndryshimit tim, te sjelljes sime. Ne rrethanat qe ndodhesha duhej qe per syte e botes, ndoshta edhe per te tute, te jepja imazhin e nje gruaje fatkeqe qe vuan shpirterisht; deri diku vertete e tille dukesha, por jo per syte e botes, por sepse me vuante shpirti dhe ti me quaje "femer pa leng". Me ndryshove ti, me ndryshoi dashuria jote, por ky ndryshimi im u keqinterpretua nga ty i pari.
Per ty sakrifikova gjithshka, ate me sublimen, ndarjen nga im shoq, nuk e bera, vertete nuk te dhashe shprese, por kurre nuk te kam thene qe nuk do ta bej!
Ti u lodhe nga kjo gjendje, u lodhe me mua, ty te shqetesonte lumturia ime dhe kishe te drejte. Vendose dhe bere zgjedhjen tende, kurse mua me jepje disa keshilla. Ato keshilla i degjoj perdite nga prinderit e mi, i kam degjuar gjithe jeten nga ata. Une njeriut qe do te doja nuk do t'ia jepja ato keshilla, per arsyen e thjeshte, sepse nuk do te doja kurre qe te vuante ne jete. Per njerezit qe duam nuk mund te gjykojme kaq ftohte. Dy njerezit qe dua je ti dhe vajza ime. Per ty nuk kam me te drejte te gjykoj, prandaj po te sjell si shembull vajzen time: nuk do te doja kurre te jetonte nje jete sic po e jeton nena e saj!
Ke nje cilesi ti, shpirti im: je shume i ftohte ne gjykim, te pakten me mua keshtu ndodhi. Me permendje diferencen e moshes. Mos u kujtove pak vone per kete gje? Dikur kjo gje nuk kishte rendesi, ne te dy per njeri-tjetrin ishimperendi.
Ndoshta eshte ftohur ndjenja jote, je ftohur ti, eshte ftohur ajo dashuri aq e madhe qe ti me dhuroje si me magji me nje prekje dore. Ti per mua ishe lidhja me e bukur me jeten, hyre padashur ne thellesite me te medha te shpirtit tim, e kuptoje qe larg kur merzitesha, e ndjeje qe larg kur lumturohesha! Kur nuk shiheshim me, mendoje per biseden tone te fundit, kurse tani gjithshka ndryshoi. Ka tri dite dhe ti vetem sot ne darke me the:"Zemer". Ktheva koken, sepse mendova qe nuk ishte e vertete. E verteta eshte qe njeriu nuk ndahet aq lehte me zemren e tij, sic u ndave ti me mua. Ti me largove mua nga jeta jote, sic largohet pluhuri nga nje xhakete. Sa pak kohe na u desh te zbulonim tek njeri-tjetri ate pjese te thelle, te fshehte, shume me te thelle se sa ndjenja, ku arsyeja dhe instinkti shkrihen ne nje te vetme. Por kjo tani nuk ekziston me. Arsyeja jote eshte shume here me e forte se sa ndjenja. Do te doja te flija dhe te zgjohesha nen tingujt e zerit tend, por kjo me sa duket nuk do te ndodhe kurre. Dikushtjeter do t'i jetoje keto. Te jesh i sigurte, shpirti im , se ne gjithe universin njerezor nuk ekziston njeri qe ty te te fale sa nje grime dashurie qe te kam falur une ty. Jam e sigurte per kete, sepse vete pata fatin ta jetoja, edhe pse per pak kohe, me fale nje dashuri sa e gjithe dashuria qe me kane falur tere jeten time brenda nje casti!
Ishte magjike! Gjithshka mbaroi sa hap e mbyll syte.
Me thua se do te largohesh qe ketej. Mungesa jote per mua do te jete vuajtje, mall, largesi, per ty do te jete ftohtesi, harrese...
Me vjen keq per veten time, sepse humba ate qe kisha vite qe kerkoja, humba shpirtin. Deri pa te njohur ty, edhe une i gjykoja njerezit shume ftohte' per veprimet e tyre. Sot une besoj tek dashuria. Jeta ma dha kete
mundesi. Ajo qe i lidh dy njerez te panjohur eshte dashuria, eshte vertete dicka magjike, por tek mua fati u tregua pak koprac: ma dha,por perseri ma mori kete magji, duke lene vec vuajtje ne shpirt dhe vetmi.
E pra, shpirti im, une nuk mund te gjykoja kaq ftohte per ty, sic gjykove ti per mua. Ky eshte gjykimi i nje njeriu tek i cili duket se ndjenja pak nga pak po shkrihet, ndoshta shpejte do te zhduket; vetem keshtu mund ta shpjegoj kete perfundim.
Tani jam ne dhomen time e do te filloj te lexoj librin "Tre shoket" te Remarkut. Nuk e di a do te perqendrohem dot apo jo. Dua vetem te qendroj ne erresire dhe te mendoj, te perfytyroj gjithshka, t'i rendis ne kujtesen time per te mos i harruar kurre, cdo moment, cdo fjale, cdo prekje, cdo puthje, cdo perkedhelje. Nuk mundem te shkruaj me...
Shpirt! Kete leter mbasi ta lexosh grise! Nuk dua qe dikush tjeter, pas ndoshta disa vitesh apo muajsh ta lexoje. Keto fjale te kushtohen ty dhe nuk dua qe ajo qe do te zere vendin tim t'i lexoje.
Ora po shkon dhjete. Cdo darke ne kete ore, kudo qe ti te jesh, une do te te dergoj nje puthje. Kjo do te jete "puthja e mallit". Pranoje per sa kohe do te jesh vetem, ne qofte se nuk te bezdis.
Unazen tende e kam ne gisht. Nuk kam per ta hequr kurre. Nuk e di, por kam nje lloj ndjesie se ajo me mbron nga cdo gje e keqe, me jep shume ngrohtesi. Kete" vit te ri mezi po e prisja diten e 14 Shkurtit, sepse ishte i pari vit qe une kisha se me ke ta festoja, por fati ma hoqi kete mundesi. Uroj qe te gjesh
nje njeri me te cilin ta festosh sa me bukur ti!
Jeta te dhurofte dite te lumtura te mbushura me dashuri! Lamtumire!"
Kjo kish qene letra e saj. Nje leter e persosur dashurie e shkruajtur nga e njejta grua qe nga dita ne dite po deshmonte te kunderten. Ne leter shikoja nje Done qe ishte viktima ime e pafat, te braktisur e te vetmuar. Dona, viktima
ime?!
Pasi e lexova letren e saj, e therrita dhe ajo mu shfaq para meje me nje pamje cuditerisht te qete.
"E lexove?"
"Letra me e bukur qe kam lexuar ndonjehere!"

Nuk kish qene nevoja per shume fjale: ishim puthur tere epsh si kurre ndonjehere, mu ne mes te dyqanit tim, ne mes te dites dhe te veshtrimeve te kuriozeve te pranishem ne rruge. Nuk kish qene thjeshte puthje. Kish qene mesazh qe ne te dy s'do te ndaheshim kurre, pavaresisht nga fjala "lamtumire" e letrave tona.,
Gjerat sikur ndryshuan disi per mire gjate diteve ne vazhdim. Por vetem per fare pak dite. E lexoja cdo nate ate leter. Deri me sot mund ta kem lexuar me mijera here. Edhe sot kur e lexoj besoj vertetesine e atyre rreshave edhe pse koha e tregoi se ne ditet qe u shkruajt, Dona e kish nisur ate rruge qe e futi ate dhe mua ne labirinthet me te erreta te natyres njerezore, atje ku nuk ndricon me drita e virtytit dhe fisnikerise por nxirrojne hijet e sterrosura te poshterimit dhe hakmarrjes. Ajo leter kish bere qe brenda meje, per here te pare, te ndjeja nje ze tjeter, te ftohte dhe te ashper, te nje krijese teper te ndryshme nga une, te nje njeriu teper te vogel, por cuditerisht teper te fuqishem. Qe nga ai moment ku njeri do te behej shpesh sundimtari i qenjes sime. Pas pak kohesh e kuptova qe edhe ky njeri i vogel isha une, produkti i Dones, jo i asaj te dikurshmes, por i kesaj te ardhmes.
Per here te pare ndjeja zerin e tij te me thoshte ate qe une kurre nuk do te besoja, qe Dona nuk me donte, qe ajo ishte nje genjeshtare e pacipe, nje mashtruese gjakftohte qe ndoshta dikujt tjeter i peshperiste ne vesh premtimet e embla te dashurise. Ai ze me thoshte te mos i besoja rreshtat e asaj letre qe s'ishte gje tjeter vecse nje perpjekje per te me hedhur hi syve. Ndersa une e kundershtoja me tere fuqine ate ze.
E si te mos e kundershtoja?! Une e dashuroja ate krijese te dyshimte tashme. Letra e saj me kish here te ribesoja ate imazh qe ajo kish krijuar qe ne fillimet tona tek une: gruaja fatkeqe qe kerkonte nje njeri prane.
Dhe ne dashuri imazhet krijohen lehtesisht shpejt, por rrezohen veshtiresisht ngadale. Nganjehere nuk rrezohen kurre, edhe kur jane te rreme.

Ditet e fundit te Janarit. Dialogu i fundit kish bere qe gjerat te arrinin ne skajin e fundit, ne zgrip te relates sone. Pas atij skaji ekzistonte nje bote e re dhe e panjohur, nje xhungel pa drite e pa rruge, ku cdo cast do te me perballonte me nje fytyre te tjetersuar te sajen dhe timen.
"Zemra ime! Dua te te qartesoj per te fundit here. Mos harro qe te ty shikoj gruan time te ardhshme, ndaj perpiqu te me kuptosh e te me japesh te drejte: edhe sikur ti sot te ndahesh mga yt shoq, ne nuk do te jemi bashke per sa kohe qe ti nuk ndahesh nga ky llum ****ash dhe njerezish te rendomte qe perbejne shoqerine tende te tanishme. Nese ti shkeputesh nga kjo menyre jetese prej femre te lire mes tyre, por jo akoma nga yt shoq, une do te te pres, edhe me vite, sepse te dua. Ke kohe deri per shen Valentin te reflektosh, ne rast te kundert, ajo dite do te jete fundi yne."

Kish premtuar, kish marre ate pamjen e zakonshme te naives, me kish puthur e me kish siguruar qe ishte vetem "e imja dhe e askujt tjeter" dhe ish larguar.

Tani nuk shiheshim pothuaj se fare. Cdo darke largohej sapo binte erresira neper te njejten rrugice te erret, pa e kthyer koken prapa qe te me pershendeste, sic kish bere per muaj me rradhe.Cdo nate hapat e saj e largonin nga une dhe e conin diku tjeter.
Dyshimi eshte rruga per tek e verteta. Kisha nisur te besoj faktin qe Dona dike takonte ne ate rrugice te mallkuar. Cili dashnor ne bote do te ishte i qete me pas? Cili i dashuruar i kesaj bote nuk do ta humbte gjumin me pas? Sikur te mos mjaftonin te gjitha keto, ato dite humba edhe punen time: perseri pa pune, pa para dhe mesa dukej edhe pa te dashur. Dhe jo pa te dashur, por me nje te dashur qe nga casti ne cast, mund te renditej ne kategorine e rendomte te te pabesave.

Keshtu, nje nate mes gjumit te trazuar dhe tymit te cigares, mes fotografive dhe kujtimeve te saja, me ate leter ne duar, kisha marre nje vendim: e vetmja menyre per te shpetuar nga ai makth dyshimesh ishte qe ta ndiqja
Donen hap pas hapi per te vertetuar ate qe s'do te deshiroja kurre te ishte e vertete, por qe njeriu i vogel brenda meje e parandjente. Them mora nje vendim, por une e dija se c'lufte behej cdo nate midis meje dhe atij njeriu te vogel, pothuaj se te pashpirt, por me nje logjike te akullt qe te mpinte cdo sentiment.
Do te beja gjene qe urreja me shume: ndjekjen e dikujt. Duhej te ndiqja si hije njerun qe deri para pak kohesh kish qene perendia ime, e dashura ime, gruaja ime e ardhshme, njerun qe me kish bere premtimet me te zjarrta e me kish peshperitur fjalet me te embla, njeriun qe kish sakrifikuar pothuajse gjithshka per mua, njeriun qe vazhdonte te me betohej se vetem vdekja do ta ndante nga mua.
Duhet te vertetoja qe zonja ishte ****e!
Nese ndjekja do te rezultonte e pasuksesshme dhe nese Dona do ta mesonte, do te ishte dicka e ulet dhe pasketaj vlerat e mia s'do te meritonin, vecse koshin e pleherave. Pra, ishte nje thike me dy presa me te cilen duhet te operoja ate mossinqeritet dyshimplote te asaj femre.

Pas nje jave ndjekjeje, kisha arritur te mesoj qe ajo zhdukej cdo nate, ne te njejten ore, ne te njejtin vend. Me sa dukej dikush e merrte me makine per tu zhdukur pa lene gjurme.
Nje nate nuk me ish duruar dhe i kisha dale perpara pikerisht ne ate vend. Nuk ndaloi, por me shtyu me nje levizje te eger dhe me nje ze, akoma me te eger me tha:" Me lere te qete! Nuk mund te ndalem!" Diku afer nesh kisha dalluar nje hije qe po na pergjonte. E kapa Donen nga krahu dhe ne nerva e siper e qellova ne fytyre duke i thene:" Nese deri neser nuk me sqaron, do te behet nami! Familja jote do ta mesoj e qe ti je nje ****e rrugesh! Do ta mesoje nga une!", dhe isha larguar drejt shtepise sime.
Pas gjysem ore kish rene zilja e deres sime. Pas saj ish shfaqur Dona. E kisha futur ne dhomen time, duke e lene me goje hapur nenen time te shkrete, nga vizita e papritur e asaj te panjohure ne ate ore te vone te dimrit.

"Shpirti im! E kane marre vesh njerezit e burrit punen tone. O Zot i madh! Me duhet t'i ve zemres nje gur dhe te mos takohemi me! Por une te dua dhe do te te dua gjithmone!"

Kish puthur unazen time qe mbante ne gisht, me kish puthur tere epsh dhe me kish perqafuar e ngasheryer.
Dukej sheshit qe ishte teper fallco dhe e shtire. A thua nuk isha ne gjendje te kuptoja shtirjen e saj, une qe per nje vit rresht kisha marre nga ajo grua me mijera puthje, perkedhelje dhe perqafime?
Vizita te tilla u perseriten edhe ne javet ne vazhdim: sa me shume prova sillja une, aq me te pacipa beheshin genjeshtrat e saja. Dhe si gjithmone, vazhdonte te me betohej qe ishte "e imja".

"Dona! Ta besoj kete gje?"
"Besoje, shpirti im, zemra ime, i dashuri im!"
"Ta besoj edhe ate leter qe me dergove para nje muaji?
"Besoje zemer! Ajo leter jam une, je ti, eshte vete dashuria jone!"

Cdo dite e me teper ndjekja ime po behej fare hapur. Ne keto kushte edhe per ate ishte teper e veshtire te me shmangej. Ish perpjekur te nderronte oraret e takimeve, por valle, a kishte ndonje ore te dites qe une nuk isha
hija e saj? A kishte ndonje orar qe ajo nuk kish bere dashuri me mua ne tere ate vit te stuhishem?
Keshtu qe nje dite, e lodhur nga perpjekjet per te fshehur ate qe nuk mund te fshihej me, mu perpara syve te mi, kish hyre ne nje Benz, qe po e priste ne vendin me te rrezikshem per te, pothuajse para shtepise se saj!
Nisi te ****eroje hapur para syve te mi pa u ndrojtur me aspak!

"Kush ishte ai?"
"Nje fqinji im i moshuar."
"Cne aty ai fare fqinji?"
"Rastesisht me coi ne shtepi."
"Aq afer shtepise nuk ikje dot me kembe?"

Ne ditet qe erdhen, "fqinji" u kthye ne "mik", me pas ne nje person qe "i kishte disa "borxhe" e keshtu me rradhe.
Ne darke e shihja duke u futur ne makinen e te panjohurit, ne mengjez me betohej qe ishte" e imja". Tashme isha mesuar me realitetin e ri: Dona ishte ****e genjeshtare dhe nje mashtruese e pafytyre. Dona ime.

Pas shume jave ndjekje torturuese, nje dite pashe nga afer dashnorin e saj. Nje krijese e shemtuar tullace, me nje mjeker te neveritshme, pronar i nje merkatoje. Nje pothuajse pesedhjetvjecar i martuar. Mashkulli qe shfrynte epshet me ate grua qe edhe per pak do te ishte bere gruaja ime, nena e femijve te mi!

[carolina]

Ate nate isha kthyer ne dhomen time me i heshtur se kurre, pas dy muaj ndjekjesh te neveritshme. Kisha dy muaj qe kisha harruar madje edhe faktin qe kisha nje femije, nje djale te mrekullueshem, qe kish nevojshme dashurine dhe vemendjen e perditshme te babait te tij. Dy muaj qe me kishin lodhur dhe mplakur sa per nje dekade. Dy muaj poshterim ne syte e gjithe botes. Ne syte e saj. Ne syte e krijeses tullace me mjeker. Dy muaj pergjim dhe ndjekje me ore te pafundme, mes shiut, baltes dhe veshtrimeve ironike te atyre qe nuk ishin te verber e as shurdhmemece. Dy muaj qe ma kishin perdhosur dinjitetin, ndoshta edhe vrare.
E kisha besuar Donen ne cdo genjeshter qe me kish thene dhe e nesermja kish vertetuar me kokefortesi dyshimet e mia. Kisha pranuar te vetmashtrohesha per hir te asaj ndjenje fisnike, te asaj letre dhe te atij imazhi. Ajo nuk po tradhetonte te shoqin tani, por mua, qe si nje bashkeshort i verber e i xheloz e kisha ndjekur mes spektatoreve qe e njihnin me mire se une ate pjese aspak dinjitoze qe une isha perpjekur ta luaja me dinjitet. Kisha investuar tere shpirtin dhe trupin tek nje person i gabuar. Isha perpjekur te mbillja trendafilat me te bukur ne nje gurore.Ne dhomen time ngado qe te ktheja koken me zinte syri gjera qe me kujtonin ate qe kisha humbur, perendine time. Fotografi te sajat, orendi, dhurata te kushtueshme, veshje, ore, korniza fotografish te lara ne argjend dhe nje trendafil.
Ate trendafil ma kish dhuruar qe ne njohjen tone. Dhurata e pare. Me e bukura, me e sinqerta, sepse dikur vertete me kish dashuruar marrezisht.
E kisha mbajtur ate lule te shkrete, madje ashtu te thare, sic ishte, e kisha vene ne nje kornize te bukur, aty ku neser do te vihej fotografia e familjes qe do te krijonim bashke.
Nje dite kish ardhur e me kish kerkuar fotot dhe letren e saj. Nuk ia dhashe. Nuk e di akoma perse. Ndoshta sepse e dashuroja akoma dhe ajo leter ishte deshmi e asaj qe une deshiroja te mos ishte shuar, e dashurise se saj. Ndoshta sepse ishte e qarte tashme qe ajo ishte ****e dhe nga nje ****e eshte mire te mbash dicka qe ta beje ate te mos e mohoj e kurre faktin qe dikur ka hapur kembet para teje. Ndoshta per te dyja se bashku. I dorezova vetem dhuratat e kushtueshme dhe trendafilin e thare. Kjo gje natyrisht qe nuk e kish impresionuar fare.

Lexoja dhe rilexoja ate leter dhe bija ne mendime nga me ogurzezat. Si nuk e pashe kurre te brengosur, te penduar apo edhe te perlotur ate femer gjate gjithe kesaj ndarjeje traumatike?!
Me kish tradhetuar, perbuzur e poshteruar,si te kisha qene krijesa me e pavlere e kesaj bote. Nuk e kisha merituar as edhe nje telefonate te thjeshte, madje as per ditelindjen time qe ajo e priste me padurim.
Sigurisht as per 14 Shkurtin! A kane valle ****at 14Shkurt?

Po hapja syte pas nje verberie te gjate. Se fundmi kish kuptuar se ajo qe me ish servirur si statuje floriri, s'kish qene gje tjeter, vecse nje mbeturine qe qarkullonte nga nje mashkull tek tjetri: kisha qene mashkulli i rradhes. Tani ishte ai tjetri, mjekeroshi tullac qe sigurisht paguante me mallrat e tij vrimen
e saj pa zot.
Qe nuk me donte me dhe qe donte nje tjeter, nuk ishte ndonje gje anormale. Ishte e drejta e saj, se kujt ia falte epshet, por perse vazhdonte te me betohej akoma per besnikeri? Perse tere ai poshterim dhe mashtrim? Per te, tashme isha pa ndonje vlere, nje njeri pa personalitet qe e ndiqja si zagar ne cdo hap te sajin, nje njeri me te cilin ajo tallej dhe e genjente kur te deshironte, pa u skuqur aspak. Nje dite me kish thene para portes se Sallonit te saj duke me thene:"Si je katandisur keshtu?! Ik tani me lere rehat se kam pune!" dhe me nje nenqeshje triumfuese prej *****e per ate poshterim te ri ne sy te ****ave te tjera qe kish ne krah, me kish mbyllur deren mu ne fytyre.

Pra, cfare kish mbetur nga une, nga ai njeriu krenar e mosperfilles? Asgje. Te gjitha i kisha humbur per nje te perdale qe me kish keqperdorur ne menyren me te ulet.

Gjithmone pas verberise se gjate, zgjimi eshte i llahtarshem. Verberia e nje njeriu pasohet nga zgjimi i nj e monstre. Ky eshte legjitimiteti i zemerimit. S'me kish mbetur gje tjeter per te humbur: kisha humbur te tashmen e me sa dukej edhe te ardhmen. Ndoshta do te kish qene me e arsyeshme te kisha hequr dore prej saj qe kur kisha pare shenjat e para te ftohjes. Por une kisha preferuar t'i shkoja deri ne fund njohjes se asaj krijese genjeshtare, kisha dashur te shkoja deri ku mund te arrinte pafytyresia dhe poshtersia e saj dhe e kisha realizuar kete gje, ndonese me nje cmim teper te larte: kisha pranuar poshterimin e perkohshem, per t'i dhene asaj femre diskretitimin e perjetshem, te pakten para syve te mi.
Kishte momente kur ndjeja keqardhje per Donen. sado e cuditshme te tingelloje kjo gje. Nuk ishte dicka e ngjashme me meshiren kristiane "falja se nuk se c'ben". Nuk ishte as meshire ne thelb. Ishte ajo lloj keqardhje qe deri ne ate cast ia kisha falur vetem vetvetes per gjithshka te gabuar qe i kisha shkaktuar jetes sime. Nje keqardhje qe i ngjante asaj te mjekut te vonuar per pacientin e vdekur. Me vinte keq qe kisha hyre aq vone ne jeten e saj. Ndoshta shume vone. Dhe ne ceshtjet e shpirtit shprehj a "me mire vone se kurre" eshte jo vetem e padobishme, por nganjehere edhe e demshme.

"Me mire KURRE se vone". Kjo ishte alibia ime kur mes deshperimit pyesja veten se c'perpjekje me kish mbetur pa bere qe ta beja Donen te ndjehej perhere te pare ndryshe. Ndryshe nga c'ish ndjere ne duart e atyre qe shkuan e te ketyre qe vinin. Ndryshe nga c'ish ndjere e ndjehej ne shtreterit e atyre qe shikonin tek ajo grua thjeshte nje koleksionuese meshkujsh dhe sperme.

Kisha vazhduar ta takoja per nje perudhe te shkurter. Nuk vinte nga dashuria, por nga frika, e vetmja gje ne bote qe ajo i bindej. Frika se mos i tregoja te shoqit dhe prinderve te saj ****erimet e rradhes. I beja shantazh dhe me zbaviste ajo perulja e detyruar qe tregonte fytyra e saj, kur vinte ne oren dhe vendin qe caktoja une. Por edhe kjo lloj zbavitjeje, ne thelb me plagoste edhe me shume, kur shikoja se si ish katandisur vertete Dona. Sidomos kur ne nje rast, ne shtepine time me kish rene ne gjunje duke m'u lutur, si te ishte ne Meke, qe te mos ia shkaterroja jeten prej ****e qe bente. Ia premtova ate gje dhe i thashe se perfundimisht kish dale nga zemra dhe mendja ime, duke shtuar:
"E vetmja gje qe do te kujtoj prej teje eshte fakti qe ne krevat ishe e mire, por cila grua e martuar nuk eshte e mire ne krevatin e dashnorit?"

Ishte larguar pa folur as edhe nje fjale te vetme. Kishte fituar me ne fund pavaresine prej meje. I kisha premtuar dhe ajo e dinte se une i mbaja gjithmone premtimet e mia...

INTERMEXO

Nje dite ne kohet e arta ndersa po qendronim te shtrire ne krahet e njeri-tjetrit, ne nje nga perqafimet e zakonshem te te dashuruarve fill pasi kane bere dashuri, i kisha treguar Dones nje histori qe e kisha lexuar diku.

"Na ishte njehere nje piktor i talentuar, por i varfer, si pasoje e jetes se parregullt qe bente: pinte alkool dhe luante bixhoz te gjitha parate qe fitonte nga arti i tij. Keshtu kur u ish afruar te dyzetave, ishte katandisur pothuajse ne lypes. Duke u endur rrugeve ne kerkim te ndonje lemoshe i kish zene syri nje shpallje ne te cilen shkruhej: "Konkurs per portretin me te bukur te nje femij e. Fituesi fiton 30 000 franga ari! Nxitoni te paraqisni vepren tuaj!". Duke e pare veten e tij pa rrugedalje, piktori vendosi te konkuronte. Ndoshta
piktura e tij do te fitonte vendin e pare dhe me parate e fituara ai do te mund te jetonte mire per shume vjet. Keshtu, pasi brodhi per dite te tera nga nje kopesht femijesh ne tjetrin, gjeti nje femije te bukur, me syte dhe fytyren me engjellore qe kish pare ndonjehere, me nje ciltersi dhe pafajesi te papershkruar. E kishte vizatuar plot pasion dhe pasi e paraqiti para jurise fitoi cmimin e pare dhe sasine e enderruar te parave.
Keshtu me ato para jetoi i qete edhe nja njezet vjet. Por veset e tij, alkooli dhe bixhozi, e katandisen perseri si dikur, ne nje pothuajse lypes. Nje dite prej ditesh, duke u endur rrugeve i kish zene syri nje shpallje: "Konkurs per portret krimineli! Piktura fituese shperblehet me 30 000 franga ari!". Brodhi piktori yne burg me burg, deri sa nje dite gjeti nje kriminel profesionist, me nje fytyre te eger e plot shenja thikash, me nje veshtrim plot urrejtje dhe mllef qe te fuste friken. E vizatoi edhe portretin e frikshem dhe fitoi perseri cmimin e pare dhe shumen e parave, me te cilat i shtyu edhe disa vjet jete normale. Por veset e tij nuk vonuan ta katandisin perseri keq. Tashme ishte plakur shume dhe nuk mund te vizatonte me. Kishte shitur gjithshka per tu ushqyer. I kishin mbetur vec dy pikturat e famshme pa shitur. E vogelushit dhe e kriminelit. Vendosi t'ua shiste vete atyre portretet e tyre, ndaj kish shkuar per te kerkuar adresat dhe emrat e tyre ne nje zyre te gjendjes civile. Aty kishte mesuar qe vogelushi dhe krimineli ishte i njejti person, qe kishte perfunduar me vetvrasje pak kohe me pare."

Dona kishte leshuar nje "uauu, e tmerrshme!" dhe pas disa castesh, ndersa po me puthte embelsisht ne gushe me kish peshperitur: "Sa shume gjera te bukura di ti! Nuk duhet te dish me shume se une, se me vjen inat. Dua te dish sa une dhe te jemi njesoj."
E kisha puthur dhe kafshuar lehte ne rreze te veshit dhe ishim leshuar perseri ne valet e pasionit.

[carolina]

PJESA E DYTE

Iku edhe stina e veres. Nje vere e nxehte dhe asfiksuese. Isha mesuar te jetoja pa pranine e Dones ne jeten time. Kaloja ne rruge te ndryshme nga te sajat. Frekuentoja bare dhe lokale larg zones se saj. Per nje vit rresht isha ulur ne te njejtin lokal, prane rruges se saj. Tashme jo me. Nganjehere qellonte te ulesha dhe veshtroja Donen qe si dikur kthente koken dhe me kerkonte me sy. Kjo gje me jepte kenaqesi te vecante dhe me bente te kuptoja se thelle ne shpirt, une akoma e dashuroja ate femer te perdale.
Ne jeten time nderkohe kishin hyre dy vajza te tjera, flirte te rradhes. Kur kisha bere dashuri me to e kisha kuptuar qe edhe seksualisht une isha lidhur njehere e pergjithmone me Donen: beja dashuri me perfytyrimin e trupit te saj
ne mendje.
Ishte e pamundur te arrija ne orgazem pa perfytyruar vetem ate femer. E doja akoma, por nuk mund t'i pergjigjesha lehte pyetjes, nese do ta deshiroja nje rikthim te sajin. A kishte valle, ndonje arsye qe ta rikthente tek une? Rikthim zonje apo ****e? Njihja zonja qe kishin perfunduar ****a, por asnje ****e qe te ishte bere zonje.
Nderkohe dikush qe e kish njohur mire, me kish treguar per te kaluaren e saj erotike qe kish qene me e begatshme nga sa e dija une.
Sa here qe shikoja te mbyllur qepenat e Sallonit, me sembonte zemra, edhe pse isha mesuar me faktin qe ajo s'mund te rrinte pa nje mashkull prane. Me shume se sa dhimbje, ndjeja fyerje, fyerje instiktive te mashkullit te tradhtuar. Nuk e di nese e ndjejne qente kete gje, kur bushtrat e tyre i tradhtojne, por une e ndjeja.
Ajo nuk mund te rikthehej me tek une, edhe sikur ta deshironte vertete kete gje: a nuk i pata thene qe po te deshironte, le te kthehej, dhe ajo e kish humbur kete rast?

"Ti me pranon edhe pas gjithshkaje qe ti mendon se ka ndodhur kohet e fundit ne jeten time?"
"Une te pranoj jo pas gjithshkaje qe une "mendoj" se ka ndodhur kohet e fundit ne jeten tende, por pas gjithshkaje qe ka ndodhur e po ndodh vertet ne jeten tende. Une di te kuptoj. Ndaj mos e humb kete shans."
"Cilin shans? Jo, jo! Do te kthehem prane burrit tim!"

Ky dialog ish bere muaj me pare, pikerisht ne njeren nga ato nete kur Dona ishte kthyer ne "mall shumice" ne duart e tregtarit mjekrosh. Dhe sic e tregoi koha, tregtaret e shumices ishin me me shumice se sa vete mallrat e tyre te lira.
A ekzistonte, valle, ndonje gje qe ajo mund te bente me dashnoret e rradhes, pa ju kujtuar fytyra ime dhe historia jone e dashurise? A mundej t'i thoshte atij tjetrit fjalet "shpirti im" pa u ndjer keq? A mund t'i peshperiste atij tjetrit "pa ty s'mund te jetoj", kur keto fjale i kishte peshperitur dhe thene me ze te larte, per muaj me rradhe, mes perqafimesh puthjesh dhe epshesh, ne folene tone te dikurshme? Ne ate fole dashurie qe aq shpejt u be e dikurshme.
E perfytyroja se si i mbulonte dashnoret e rinj me ate rrjete premtimesh dhe betimesh dhe me vinte te villja, kur mendoja se me sa lehtesi dhe shpeshtesi ajo grua mendje lehte shqiptonte ato fjale qe ne jeten e njeriut thuhen shume rralle, nganjehere, vec nje here.
E imagjinoja kur u tregonte atyre historine e palumtur te marteses se saj dhe fjaline e saj te fundit "pastaj te njoha ty shpirti im dhe per here te pare ne jeten time njoha dashurine, gjeta ate qe kerkoja tere jetes time, shpirtin tim!". Pastaj imagjinoja edhe ata, "shpirtrat" e saj te pafund, ca meshkuj qe benin detyrimin e tyre fiziologjik para asaj gruaje te martuar, pa zot dhe pa mbathje.
Dona ishte nje aktore e mrekullueshme e tragjedise se vet te cilen shpesh e kish ngaterruar me nje komedi qe me shume vinte ne mendime spektatoret e momentit, se sa ate vete.
Mua, te pakten, me kish vene ne mendimet me te thella: kisha qene gjithshka per te dhe isha kthyer ne asgje, sikur te mos kisha ekzistuar kurre, jo vetem ne epshet e mishit, por as ne ate kontakt shpirteror qe i dallon dy njerez qe shtrihen ne te njejtin shtrat nga dy kufoma qe pushojne ne te njejten varreze.
Per nje gje isha i bindur: kisha qene i pari dhe i fundit zoteri qe ajo kish njohur. Kush tjeter ne kete bote do te ishte vetesakrifikuar per ate femer genjeshtare pas cdo poshterimi te ri?

Ajo e kish humbur te drejten morale per te me premtuar me. Mbi te gjitha, kish humbur dicka qe nuk mund te rifitohej me: te drejten per t'u betuar dhe per t'i dhene besen e saj, njeriut qe ia theu kete bese, ne menyren me te parikuperueshme. Tani ne s'na lidhte asgje bashke, vec leximit te pernateshem te letres se saj.
Fakti qe ajo leter mund te ishte e sinqerte, me cmendte per rrugen qe kish marre Dona fill pas asaj letre. Nese ajo leter ishte nje genjeshter e shkruar ne kohen e tradhetise se saj, kjo gje me terbonte e me bente ta ndjeja deri ne shpirt poshterimin dhe talljen. Edhe pas kaq kohesh, pasi e lexoj ate leter, pyes veten: "Si eshte e mundur te mos jete e vertete?!".
Ajo leter kishte zevendesuar pergjithmone ate "syrin magjik" te dikurshem, nga e cili shikoja ate Done qe doja te shikoja e jo ate qe doja te ishte ne te vertete.
Vazhdonte jeten e saj si edhe me pare, vecse tashme e pajisur me nje dashnor te ri dhe me nje celular: se fundi e kish kuptuar qe teknologjia e re telefonike mund t'i ofronte sherbime te vyera ne komunikimin e fshehte me "shpirterat" e pafund.
"Shpirti" i saj i rradhes (qe fare lehte mund ta merrje per nje evgjit jo te shemtuar) i kishte shoket e tij njerez te sakrifices: ne kohen qe ai shuante epshet e akumuluara te beqarit me ate femer te palodhur, ata dehnin bashkeshortin e saj ne nje klub aty prane, duke i hedhur njeri - tjetrit veshtrime kuptimplote e duke bere romuze me te shkretin.
Me vone, ndersa dy bashkeshortet ndodheshin nen strehen e perbashket te shtepise se tyre, ezmeri kthehej perseri mes shokeve dhe mes te qeshurash dhe gallate festonte fitoren e rradhes mbi ate cift mjeranesh.
Prej disa kohesh, njeriu i vogel brenda meje, teorise sime te vjeteruar tashme, se ****erimi i Dones ishte pasoje e alkoolizimit te te shoqit, i pergjigjej prere: "Alkoolizimi i tij eshte pasoje e ****erise se asaj femre qe ai jo vetem qe e ka bashkeshorte dhe nene te femijes se vet, por qe fatkeqesisht e dashuron, sic e dashuron edhe ti!". Dhe une e dija fort mire se c'do te thoshte te dashuroje ate krijese, ndaj ndjeja keqardhje per ate bashkeshort te keqtrajtuar. Ai ne menyren e tij te mjegulluar nga avujt e alkoolit dhe nga bryma e indiferences se saj, e donte Donen dhe ishte i pafuqishem per t'u ndare nga hija e saj. Ndersa ajo e pohonte me plot gojen se nuk e kish dashur kurre ate njeri te cilin e perdorte thjeshte si nje ombrelle qe e hapte dhe e mbyllte kur t'i tekej, nje ombrelle qe e mbronte njesoj, si nga shirat e panderprere, ashtu edhe nga rrezet perveluese te ndonje dielli qe mund te shfaqej aq papritmas ne qiellin vazhdimisht te vrenjtur te marteses se tyre.

Nje dite prej ditesh kish ndodhur e pabesueshmja. Nje mbremje shtatori dikush kish trokitur ndrojtur ne porten time. Ishte Dona. Nje fytyre e shperfytyruar, pothuajse e pa njohur per mua. Kisha shume kohe pa e pare nga afer ate fytyre dhe ata sy. Dukej qarte qe ishte ne hall te madh. Njeriui vogel qe ndodhej brenda meje, u kenaq pa mase nga ky kapitullim i befte i saj, ndersa une vete ndjeva keqardhje dhe e ftova brenda. Me masken e fajtores dhe te te penduares me kish treguar se si ishte puna: pas disa jave gjurmimi i shoqi dhe prinderit e kishin zene duke u larguar naten me makinen e nje te panjohuri. Prej disa javeve ishte here dashnorja e nje beqari te ri, qe fare lehte mund ta merrje per nje evgjit simpatik. E kishin pare edhe nje here tjeter, por ajo ua kishte mohuar ashtu sic dinte te mohonte ajo. Por kete rradhe nuk mund ta mohonte te pamohueshmen. Duke e ditur se nga i shoqi e priste hedhja ne rruge te madhe e shoqeruar kjo, edhe me ndonje plumb nga i jati i rrepte, kish menduar te lozte karten e fundit para prinderve te saj. Ata e dinin lidhjen time te gjate me vajzen e tyre, keshtu qe nese ajo do t'u thoshte atyre, se kishte qene me mua, ndoshta do te ishte gjysma e te keqes qe mudn te ndodhte dhe ata mund t'ia falnin. Dhe keshtu kish bere. U kish thene qe kish qene me mua, se me dashuronte vetem mua dhe nuk donte te jetonte me larg meje. Pyetjes se tyre, nese une e doja seriozisht per ta marre per grua, ajo i ish pergjigjur me plot gojen "Po dhe tani do te shkoj ne shtepine e tij, se po me pret i shqetesuar!". Pastaj kish rendur
drejt e tek une, qe po e degjoja i mahnitur rrefimin e saj.
Kishte kaluar cdo lloj parashikimi ne paturpesine e saj. Nje kurajo prej te cmendure apo nje perllogaritje e sakte e burses se ndjenjave te mia?
"Nga casti ne cast ata do te vijne ketu...", kish perfunduar ajo duke me veshtruar e pikelluar, e trembur, por cuditerisht gjakftohte, me syte e medhenj, akoma melankolike dhe te pafajshem.
"E c'duhet te bej une tani, sipas teje?", e pyeta duke ndezur nje cigare, si per t'u ndergjegjesuar per ate qe mund te ndodhte nga casti ne cast, zgjidhja e te ciles ishte totalisht ne doren time. Rruga e fatit te saj tashme kish mbaruar dhe zot i vetem i atij fati isha une.
Nese do ta refuzoja rikthimin e saj te detyruar dhe nese do te pergenjeshtroja fjalet e saja, ata,nder te tjera, edhe mund ta vrisnin e ta zhduknin nga faqja e dheut (dhe une s'kisha as me te voglin dyshim per kete gje) dhe keshtu do te behesha nxitesi i krimit te tyre, edhe pse ata ishin njerez te drejte e te ndershem, edhe pse vajza e tyre e vetme, ishte nje qenje pothuajse djallezore e pa karakter.

Njeriu i vogel brenda meje me thoshte qe t'ia beja gjemen, se rast me te mire per t'u hakmarre nuk do te kisha ndonjehere, por, ne ato caste, une nuk kisha dashur ta degjoja zerin e tij, edhe pse gjate gjithe asaj kohe,cfare kish parashikuar ai, kishte ndodhur: ai e njihte Donen me mire se sa une. Nese do ta pranoja zgjidhjen e saj te pafytyre, gjerat qe do te ndodhnin me pas, do ta ndryshonin rrenjesisht dhe aq papritur jeten time, disi te stabilizuar ne muajt e fundit.
Kisha zene nje pune fitimprurese dhe librat e mi po me sillnnin ca nga ca famen dhe parate e enderruara: kisha kapercyr te gjitha veshtiresite, me perjashtim te njeres, varesise seksuale ndaj Dones. Pra, ne rast pranimi te rikthimit te saj, une duhej te martohesha dhe te largohesha pergjithmone nga ky vend, ku jetonin te gjithe te padeshiruarit e mi, i shoqi,dashnoret dhe ata qe nuk ishin as te verber e as shurdhmemece.
Edhe para nje viti kisha qene i gatshem te braktisja gjithcka per hir te Dones dhe dashurise se saj. Por tani gjerat ishin ndryshe. Edhe vete ne ishim aq te ndryshem tashme. Gjate tradhetise se saj ia kisha ofruar rikthimin dhe ajo nuk kish pranuar mes dalldise se pasionit te rradhes. Une e dija se sa e ndryshonin dhe e tjetersonin pasionet ate femer pa zot. Behej robinje e tij. Si te gjitha krijesat e pafuqishme,nen efektin e frikes, ajo mund te arrinte te bente gjithcka. A nuk ishte rikthyer ne ate shtepi timen, nga e cila per here te fundit kish dale si mashtruese gjakftohte?!

Dona po me hetonte, a thua se po i lexonte mendimet e mia. Te gjitha ****at e kane nje aftesi instiktive per te ndjere rrezikun. Dona nuk e kishte kete aftesi dhe, shpesh, kur analizoja ne trurin tim genjeshtrat e saja diletante dhe shpesh femijnore, mendoja qe nuk ishte ****e, edhe pse ****eronte, qe nuk ishte genjeshtare, edhe pse genjente. Te gjitha keto i shihja si mjete mbrojtese qe njeriu i dobet i perdor ne situata te disfavoreshme. Po te ishte ****e e vertete, a nuk do te ishte me dinake dhe me zgjuar? Te pakten,do te kish ditur te mos me bente armk te sajin dhe burim frike te vazhdueshem. Kisha qene i vetmi njeri qe mund t'ia shkaterroja jeten ne sekonde dhe ajo s'kish ditur te nderronte taktiken e mashtrimit.

"Perse erdhe tek une, Dona? Nga frika?"
"Dua te me besosh ne ato qe do te te them, shpirt! Ti ke qene i vetmi njeri qe kam dashur ne jeten time. Te dua akoma. Nje moment kujtova se ti nuk me doje me dhe u ndjeva e vetme dhe e pafuqishme. Cdo gje e dyshimte qe ka pershkuar jeten time te muajve te fundit, s'ka qene gje tjeter, vecse pasoje e hutimit qe me shkaktoje ndarja jone. Ah, ta dish se sa kam deshiruar te kthehem tek ty gjithe keto kohe, por nuk e dija nese do te me pranoje. Tani erdha dhe bej si te duash, jam ne doren tende."

Ishte e qarte se keto fjale ishin mashtrimi i ri i rradhes. Njeriu i vogel brenda meje po me thoshte perseri te mos e besoja, por ta hidhja ne rruge si nje pleh. E kisha aprovuar ate ze te brendeshem te atij njeriu shpirtvogel, por ne ndryshim nga ai, kisha dashur qe t'i jepja Dones edhe nje shans tjeter, qe ajo te tregonte, se sa e ndyre ishte.
Thone qe i zgjuar eshte ai qe i jep mundesine tjetrit te tregoje se sa budalla eshte. Ne kete rast, fisnik ishte ai qe do t'i jepte mundesine tjetres te tregonte, se sa e ulet ishte. Keshtu kisha vendosur t'ia jepja kete mundesi asaj gruaje qe ishte perseri perballe meje duke pritur me ankth fjalen time. Duke i dhene kete shans asaj, do ta fusja veten dhe ate ne nje oqean te panjohur,ku ne rast rreziku, asgje nuk do te na shpetonte me nga mbytja.
Si i dashuruar i perjetshem me ate grua, shpesh kisha menduar se tashme nuk kishte rrezik qe Dona te behej me e poshter se sa ishte: ajo e kishte arritur fundin e gremines se antivlerave te nje njeriu. Pasketaj ajo vetem mund te permiresonte imazhin e saj ose ne rastin me te keq, te qendronte stabel ne ate mjerim shpirteror me te cilin edhe une isha mesuar tashme.
I kisha hedhur doren ne supe dhe i kisha thene:"Rri e qete, se do te dal une per zot. Dua vetem nje gje nga ty: besen tende!"
Po i kerkoja besen te pabeses. Ajo m'a dha perseri dhe une perseri e besova, aq sa mund te besoje dikush qe dikur ia kane thyer kete bese.
Pas pak ndodhi ajo qe pritej: prinderit e saj trokiten ne porten time dhe pas nje ore debatesh dhe kercenimesh, ishin larguar me premtimin se bija e tyre do te martohej me ne fund me mua.
Pas disa diteve nisen procedurat e divorcit te saj dhe me te mbaruar fluturuam bashke me Donen ne nje shtet fqinj, ku une kisha jetuar per shume kohe e ku ca miq te vjeter te mi do te na ndihmonin per ate jete te re qe po fillonim ne ate vend te huaj. Me kish ardhur shume rende kur isha ndare nga nena ime plake dhe nga im bir qe pa, se si i jati, ish larguar sebashku me ate grua qe ai e kish kujtuar per mamin e tij te perjetshem. Kish mbetur perseri vetem.
Anen financiare te udhetimit e mbuloi Dona. Kish shitur Sallonin e saj. Per te paren here e kisha pare te perlotur: ai Sallon kishte qene gjithshka per te. Kishte jetuar aty. Ne ate Sallon i kish lindur dashuria per mua dhe per te tjeret ne vazhdim. Aty ishin gatuar pasionet, flirtet dhe pabesite e saja pa te cilat ajo nuk mund te ishte e lumtur.
E kuptoja perlotjen e saj, ndaj edhe nuk e kisha pyetur. Ishte nga te paktet xheste te sinqerte qe bente ajo femer.
Dona s'kishte jetuar kurre jashte shtetit. E kish ndjere stepjen dhe inferioritetin ndaj te panjohures qe ne momentin qe kishte vene kemben ne avion. Kisha bere ca telefonata paraprake tek miqte e mi te cilet kishin bere gati cdo gje te domosdoshme: na kishin zene nje apartament me qira dhe me kishin premtuar nje vend pune si perkthyes ne nje shtepi botuese. Apartamenti ishte i kompletuar dhe disi i kushtueshem. Por parate qe kishim me vete do te na mjaftonin te jetonim edhe nje vit pa punuar fare.
Dones i kish pelqyer apartamenti sidomos veranda e tij e gjere, qe te lejonte te sodisje tere hapesiren e atij qyteti gjigand. Si cdo grua qe sapo hyn ne nje shtepi te re edhe ajo kish dashur te ndryshonte modelin e dhomave, perdet e cdo gje tjeter qe i kapte mendja. Por kishim qene te lodhur, ndaj e kishim pare me te udhes te benim nje dush te ngrohte e pastaj te flinim. Kishim rreth nje vit pa fjetur bashke. Isha cmesuar me te. Do te mesohesha dot perseri, valle?
Ndersa po lahesha e ndjeja ujin e ngrohte te me shplodhte muskujt e tendosur nga lodhja dhe nga stresi, kisha nisur te mendoja per ate fillim te ri. Po te kishim vullnetin e duhur, me pak tolerance, secili prej nesh mund te behej per tjetrin sic kish qene me pare. Une e doja akoma ate femer dhe fakti qe isha perseri prane saj, e vertetonte me mire kete gje. Edhe zerin njeriut te vogel nuk e kisha degjuar me ato dite.
E cuditshme, por sa shpejt ndodhin nganjehere reaksionet shpirterore. Brenda disa minutave, nen ate uje te ngrohte, ne ate vend te huaj, larg gjithshkaje qe s'doja ta kujtoja me, nisa te perfytyroj e te fantazoj familjen tone te ardhshme. Une dhe Dona, sebashku perseri! Kisha ndjere miresine dhe fisnikerine te rimbushnin shpirtin tim. Ndjeva mall, shume mall per Donen, nje deshire te zjarrte per ta perqafuar dhe marre ne krahet e mi, si dikur.
Lakuriq sic isha dhe pa e mbyllur rubinetin e dushit, isha drejtuar drejt dhomes, ku po qendronte ajo. Doja ta zija ne befasi dhe ta mbuloja me dhjetra puthje, si per ta siguruar, se ja kisha falur te gjitha dhe se, gjithe sa kish ndodhur, kish qene nje enderr e keqe, qe s'do te enderrohej me kurre.

Dhe me te vertete e kisha zene ne befasi.
Me telefonin ne dore duke ju perbetuar dikujt, ndoshta atij qe fare lehte mund ta merrje per evgjit, se e donte dhe s'i pritej sa te vinte dita te takoheshin. Kisha ngrire i teri duke degjuar fjalet vrastare.Nuk mund te pershkruaj ate qe ndjeva ne ato caste. Cdo lloj vdekje do te kish qene me e embel, cdo lloj torture do te me ish dukur mjalte para asaj morie ndjenjash te te gjitha llojeve qe perjetova ne ato caste. Per here te pare, por pergjithmone, ndjeva qe njeriu i vogel edhe zemerkazem qe ndodhej brenda meje, po rritej me shpejtesi te cmendur, duke me zevendesuar pasketaj totalisht.
E kisha rrahur egersisht. E kisha goditur kudo duke zvarrisur nga floket neper ate apartament, ku s'kish qene e thene te strehoheshin dy te lumtur, por dy monstra, secila e paperseritshme ne llojin e vet. Nuk e di se per sa minuta kish vazhduar ajo rrahje bizantine, por ne fund te saj, mbaj mend dy gjera: isha i lodhur per vdekje dhe para kembeve te mija, e shperfytyruar dhe e pergjakur, ndodhej Dona. E dhe mund ta kisha vrare. Nuk kishte dhene shpirt. Nuk kish nxjere fare ze gjate gjithe rrahjes. Edhe ajo qe me habiti, as lote. As edhe nje lot. Nuk dija se c'te beja me te. Evetmja gje qe deshiroja ishte te flija dhe vetem te flija.

Isha zgjuar dikur afer mengjezit. Ajo kish fjetur perdhe e pa levizur, pikerisht ku e kisha lene une, para kembeve te mija. Kisha here nje banje dhe kisha nxituar per ne nje farmaci per te blere mjekimet e nevojshme. E kisha mjekuar me kujdes. Diku kish nevoje per nje qepje: e qepa me gjilpere te zakonshme. Nuk njihej ne fytyre. E enjtur dhe plot hematoma.
Nuk me kish shkaktuar keqardhje ajo pamje e pazakonte. E ngrita ne krahe dhe e hodha mbi krevat. "Do te qendrosh ketu, derisa te permiresohesh, pastaj do te nis per tek prinderit e tu ose per tek cilido mashkull qe do te te dale per zot! Ndyresire! Do te marresh gjithashtu tere parate e tua me vete." Nuk kish folur. Nuk kish levizur. Me kishte veshtruar me vetmin sy te pademtuar, me veshtrimin e saj te zakonshem tere melankoli te pafajshme.

Kisha dale dhe kisha bere nje shopping te vogel ushqimor. Ca gjere per te ngrene ia lashe mbi tavoline. Ne darke dola dhe shkova ne nje bar, ku vite me pare kisha shpenzuar para dhe ore te tera ne komfortin qe i krijon vetes nje i divorcuar. Takova disa fytyra te njohura dhe u dendem ne alkool deri afer mengjezit. Ishte edhe nje e njohura ime qe punonte aty. Kishim patur nje flirt qe kish zgjatur sa zgjat flirti me nje barwoman, dy vjet me pare. Ne nje moment ishim puthur dhe e kisha ftuar te vinte ne shtepine time. Ajo kish pranuar te vinte pa u menduar aspak. Nuk i thashe asgje per situaten time.

Hyme ne apartament dhe u leshuam ne kolltuqet e gjere. U puthem dhe u ferkuam per ca kohe. Me pas, te zhveshur e mes nje dalldie epshi nisem t'i falim njeri-tjetrit ato qe falen ne te tilla momente. Pas kaq kohesh, me ne fund, po kryeja nje akt seksual normal, pa perfytyrimin e Dones, te cilen pothuajse kisha harruar qe ekzistonte. Dikur ish hapur dera dhe pas saj, gjysem ne gjunj, ish dukur fytyra monster e Dones: me gjithe ato manikota dhe hematoma, ajo fytyre do te trembte edhe nje torturues profesionist jo me mikeshen time qe nga profesioni i vertete i saj ishte pianiste.Mikesha ish perpjekur te mbulohej dhe me kish pyetur:"Cila eshte kjo grua?"
"Kjo grua eshte bashkeshortja ime!".
Pas pak mikesha ime ish larguar, duke me lene numrin e telefonit te saj. Dukej sheshit qe ishte tronditur se tepermi nga ajo pamje e pazakonte, por me shume edhe nga pergjigja ime e qete.
Brenda nje jave fytyra e Dones kish nisur t'i afrohej origjinalit. Ate jave e kisha kaluar duke takuar miq e mikesha te vjetra, njerez qe vertete me kishin munguar,. Isha zbavitur me ta bareve dhe diskove deri ne mengjez.

Pas kaq kohesh kisha rikuptuar se, sidoqofte, nganjehere nuk eshte e demshme te kesh shoqeri te zhurmshme dhe spontane. Pije, muzike, zbavitje. Njeri nga miqte me njohu me nje botues qe ish treguar i gatshem per nja dy libra te mijte, te suksesshem ne atdhe.
Me Donen nuk kisha shkembyer as edhe nje veshtrim. I nderroja plaget cdo dite dhe here-here ndjeja doren e saj te me prekte, kur i shkaktoja padashur dhimbje. Kur kthehesha mengjezeve e gjeja duke fjetur, te mbledhur kruspull ne nje cep te krevatit dopjo, si nje femije. Mesa dukej, nuk ngrihej akomanga krevati, ndoshta, nuk deshironte te ngrihej. Une flija ne dhomen tjeter mbi nje kanape te rehateshme.

Nje mengjez kisha nisur te mblidhja rrobat e saja ne nje valixhe. Asaj i kish dale gjumi dhe per here te pare veshtrimet tona ishin kryqezuar. Dallova shqetesim ne syte e saj.

"Ngrihu dhe bej nje dush, se ke nje jave pa lare e ke zene te qelbesh! Vishu dhe.beju gati te nisesh. Po dal te te" pres bileten. Do te ikesh me avionin e darkes."
Kisha dale, kisha marre nje taxi dhe isha nisur drejt nje axhensie fluturimesh ajrore qe kishte ate nate linje per ne atdhe. Me ne fund do ta qerroja ate te keqe nga jeta ime pergjithmone. Nuk me interesonte aspak se c'do te behej me te me pas. Do ta vriste i jati apo do te kthehej ne prostitute? Apo do te rikthehej perseri ne krahet e pothuajse evgjitit i cili sigurisht qe do ta pranonte ate grua pa breke per ****en e tij.

Vetem per nje gje nuk ia kisha friken Dones: qe te vetevritej. Karakteri i saj ishte aq i dobet, saqe nuk ngrihej dot ne nivelin e vetegjyqesise se vrarjes se ndergjegjes. Ajo nuk i njihte ato elemente qe pergatisin truallin e vetevrasjes. Turpi, sedra, vrasjet e ndergjegjes dhe ndjenja e fajit ishin te huaja per natyren e saj.
Pra me se fundi, do te isha i qete. Kisha ftuar per darke perseri mikeshen time dhe kjo gje me eksitonte kur mendoja oret e pasmesnates. Sic dukej kisha shpetuar edhe nga varesia seksuale e Dones. Prania e saj nuk me ngjallte gje tjeter, vecse ndjenjen e hakmarrjes, ndaj edhe doja ta flakja nje ore e me pare nga jeta ime. Kisha bere gjithshka per te dhe nuk me vriste ndergjegja aspak per ate qe mund t'i shkaktoja asaj krijese te pacipe.
Keshtu, kisha hyre ne apartamentin tim. Ajo nuk kish levizur fare nga shtrati. As nuk ishte lare. Permbys me fytyren te ngjeshur pas jastekeve. Mendova se po qante, nje skene e rendomte ****ash, por jo e saj a.
"Ngrihuni, shkelqesia juaj! Avioni juaj po ju pret!", dhe i kisha hedhur mbi koke bileten e udhetimit.
Nuk kish reaguar fare.
"Ngrihu, madame! Perndryshe do te te ngrej une forcerisht!", i kisha folur perseri duke kerkuar ne frigorifer dicka te ftohte per te shuar etjen.
Ishte ngritur. Kish shkuar ne banje, nderkohe qe une kisha vene nje CD ne kompakt dhe duke shijuar pak muzike, i kisha telefonuar mikeshes sime, per t'i kujtuar takimin e mbremjes. Dona ish kthyer ne dhome dhe kish qendruar e palevizur mes krevatit dhe valixhes.
"Mos me qendro ashtu. Shko e lahu, se do te qelbesh avionin e do te te hedhin pa parashute mbi ndonje kazan preherash!"
"Nuk dua te largohem. Te lutem! Me bej c'te duash! Dua te qendroj me ty, te lutem! Atje nuk me pret askush!"

Zeri i saj kish qene i vendosur dhe i plote, pas aq ditesh heshtjeje. E kisha veshtruar ne sy me veshtrimin e ftohte qe kobra i hedh viktimes para se ta gelltise.
"Nuk e kupton qe ti nuk ke me vend prane meje? A e ke menduar qe prania jote ne kete shtepi tashme mund t'i ngjaje sketerres?"Ajo qenie mashtruese dhe pa ndeshkuar sic e meritonte, kish perdhosur shpirtin tim, pikerisht ate pjese te tij qe falet dhe dhurohet vec nje here ne jete ne menyre te parikthyeshme. Une s'mund te merrja pas shpirtin tim qe ma kish marre pergjithmone ajo laraske vjedhacake. Por mund te beja dicka tjeter. Te shkeputesha per jete nga ai shpirt e te harroja qe kish qene i imi. E me pas, i mbetur pa shpirt, s'do te kishte fuqi ne bote qe te me ndalonte ne hakmarrjen time. I kisha hyre nje rruge pa kthim dhe duhej ta coja deri ne fund.
E kisha pare me ngulm ne sy dhe e kisha pyetur:
"Je e sigurte qe" deshiron te qendrosh prane meje?"
"Po.Jam!"

Pa u menduar me gjate, kisha grisur cope-cope bileten e avionit dhe kisha dale jashte pa folur asnje fjale. Rruges i telefonova mikes time per ta anulluar viziten. Shkova ne nje magazine te njohur veshjesh dhe bleva rroba te ndryshme grash, te brendshme te shumta sexy, kepuce, fustane, si dhe nje kostum per vete.Isha rikthyer ne shtepi dhe qellimisht e kisha rene ziles, edhe pse e kisha celesin ne xhep.
Kish hapur deren dhe kish mbetur disi e habitur nga cantat me te cilat isha ngarkuar.

"Besoj se do te pelqejne. Jane per ty.", i fola pa ia hedhur syte.
"Faleminderit!"

Me beri pershtypje falenderimi i saj, ndaj kisha kthyer koken drejt saj. Kish bere banje dhe ishte mbeshtjelle me nje robdeshamber ngjyre violet dhe neper gishtat i shndrinin tre-kater unaza. Ia hoqa nga gishterinjte, por i
lashe njeren qe ia kisha dhuruar une dikur.
Kisha dale perseri dhe kisha shkuar tek nje i njohuri im argjendar: i kishte marre te gjitha kuridrejt nje shume te kenaqshme parash.

"Zonje e dashur! Me parate e unazave te dashnoreve te tu, sonte do te defrejme. Do te darkojme sebashku buze detit. Ne oren 9 te jesh gati me e bukur se kurre!".

Pastaj kisha rene per gjume.
Lokali ku shkuam ishte nga me te njohurit ne qytet. Ishte kontakti i pare i Dones me ate bote llamburitese qe deri atehere ajo vec e kish enderruar. Kish veshur nje fustan te zi qe e tregonte teper seksi dhe provokuese, edhe pse look-u i fytyres se saj deshmonte per deshperim.
"Buzeqesh, zonje, buzeqesh! Askush ne kete ambjent nuk ka nevoje per turinj te varur!"
Kishim ngrene prodhime deti dhe kishim pire shampanje, te cilen kamarierja gjysem e zhveshur e kish hapur para nesh.
Me pas Dona ish perhumbur ne soditjen e pamjes se mrekullueshme te gjirit te detit,ndersa une i perhumbur ne perhumbjen e saj.
Por kjo kish zgjatur vetem nje cast. Ne mes te lokalit kish nisur striptizen nje bjondine e mrekullueshme. I ngjante cuditerisht Dones. Shume cifte po kercenin rreth saj. Pas pak kisha nisur te flirtoj me nje grua te vetmuar, diku prane nesh.
Sic ndodh rendom ne te tilla ambjente, duke pare indiferencen time ndaj Dones dhe duke e kuptuar qe po flirtoja dike tjeter, nje burre plak, ndoshta shtatedhjetevjecar, kish ndaluar hapat para nesh dhe me kish pyetur nese mund te kercente me zonjen. Me Donen.
"Pyesni vete zonjen.", i thashe ne gjuhen e vendit, duke iu drejtuar pastaj Dones:Ajo qenie mashtruese dhe pa ndeshkuar sic e meritonte, kish perdhosur shpirtin tim, pikerisht ate pjese te tij qe falet dhe dhurohet vec nje here ne jete ne menyre te parikthyeshme. Une s'mund te merrja pas shpirtin tim qe ma kish marre pergjithmone ajo laraske vjedhacake. Por mund te beja dicka tjeter. Te shkeputesha per jete nga ai shpirt e te harroja qe kish qene i imi. E me pas, i mbetur pa shpirt, s'do te kishte fuqi ne bote qe te me ndalonte ne hakmarrjen time. I kisha hyre nje rruge pa kthim dhe duhej ta coja deri ne fund.
E kisha pare me ngulm ne sy dhe e kisha pyetur:
"Je e sigurte qe" deshiron te qendrosh prane meje?"
"Po.Jam!"

Pa u menduar me gjate, kisha grisur cope-cope bileten e avionit dhe kisha dale jashte pa folur asnje fjale. Rruges i telefonova mikes time per ta anulluar viziten. Shkova ne nje magazine te njohur veshjesh dhe bleva rroba te ndryshme grash, te brendshme te shumta sexy, kepuce, fustane, si dhe nje kostum per vete.Isha rikthyer ne shtepi dhe qellimisht e kisha rene ziles, edhe pse e kisha celesin ne xhep.
Kish hapur deren dhe kish mbetur disi e habitur nga cantat me te cilat isha ngarkuar.

"Besoj se do te pelqejne. Jane per ty.", i fola pa ia hedhur syte.
"Faleminderit!"

Me beri pershtypje falenderimi i saj, ndaj kisha kthyer koken drejt saj. Kish bere banje dhe ishte mbeshtjelle me nje robdeshamber ngjyre violet dhe neper gishtat i shndrinin tre-kater unaza. Ia hoqa nga gishterinjte, por i
lashe njeren qe ia kisha dhuruar une dikur.
Kisha dale perseri dhe kisha shkuar tek nje i njohuri im argjendar: i kishte marre te gjitha kuridrejt nje shume te kenaqshme parash.

"Zonje e dashur! Me parate e unazave te dashnoreve te tu, sonte do te defrejme. Do te darkojme sebashku buze detit. Ne oren 9 te jesh gati me e bukur se kurre!".

Pastaj kisha rene per gjume.
Lokali ku shkuam ishte nga me te njohurit ne qytet. Ishte kontakti i pare i Dones me ate bote llamburitese qe deri atehere ajo vec e kish enderruar. Kish veshur nje fustan te zi qe e tregonte teper seksi dhe provokuese, edhe pse look-u i fytyres se saj deshmonte per deshperim.
"Buzeqesh, zonje, buzeqesh! Askush ne kete ambjent nuk ka nevoje per turinj te varur!"
Kishim ngrene prodhime deti dhe kishim pire shampanje, te cilen kamarierja gjysem e zhveshur e kish hapur para nesh.
Me pas Dona ish perhumbur ne soditjen e pamjes se mrekullueshme te gjirit te detit,ndersa une i perhumbur ne perhumbjen e saj.
Por kjo kish zgjatur vetem nje cast. Ne mes te lokalit kish nisur striptizen nje bjondine e mrekullueshme. I ngjante cuditerisht Dones. Shume cifte po kercenin rreth saj. Pas pak kisha nisur te flirtoj me nje grua te vetmuar, diku prane nesh.
Sic ndodh rendom ne te tilla ambjente, duke pare indiferencen time ndaj Dones dhe duke e kuptuar qe po flirtoja dike tjeter, nje burre plak, ndoshta shtatedhjetevjecar, kish ndaluar hapat para nesh dhe me kish pyetur nese mund te kercente me zonjen. Me Donen.
"Pyesni vete zonjen.", i thashe ne gjuhen e vendit, duke iu drejtuar pastaj DonesAjo qenie mashtruese dhe pa ndeshkuar sic e meritonte, kish perdhosur shpirtin tim, pikerisht ate pjese te tij qe falet dhe dhurohet vec nje here ne jete ne menyre te parikthyeshme. Une s'mund te merrja pas shpirtin tim qe ma kish marre pergjithmone ajo laraske vjedhacake. Por mund te beja dicka tjeter. Te shkeputesha per jete nga ai shpirt e te harroja qe kish qene i imi. E me pas, i mbetur pa shpirt, s'do te kishte fuqi ne bote qe te me ndalonte ne hakmarrjen time. I kisha hyre nje rruge pa kthim dhe duhej ta coja deri ne fund.
E kisha pare me ngulm ne sy dhe e kisha pyetur:
"Je e sigurte qe" deshiron te qendrosh prane meje?"
"Po.Jam!"

Pa u menduar me gjate, kisha grisur cope-cope bileten e avionit dhe kisha dale jashte pa folur asnje fjale. Rruges i telefonova mikes time per ta anulluar viziten. Shkova ne nje magazine te njohur veshjesh dhe bleva rroba te ndryshme grash, te brendshme te shumta sexy, kepuce, fustane, si dhe nje kostum per vete.Isha rikthyer ne shtepi dhe qellimisht e kisha rene ziles, edhe pse e kisha celesin ne xhep.
Kish hapur deren dhe kish mbetur disi e habitur nga cantat me te cilat isha ngarkuar.

"Besoj se do te pelqejne. Jane per ty.", i fola pa ia hedhur syte.
"Faleminderit!"

Me beri pershtypje falenderimi i saj, ndaj kisha kthyer koken drejt saj. Kish bere banje dhe ishte mbeshtjelle me nje robdeshamber ngjyre violet dhe neper gishtat i shndrinin tre-kater unaza. Ia hoqa nga gishterinjte, por i
lashe njeren qe ia kisha dhuruar une dikur.
Kisha dale perseri dhe kisha shkuar tek nje i njohuri im argjendar: i kishte marre te gjitha kuridrejt nje shume te kenaqshme parash.

"Zonje e dashur! Me parate e unazave te dashnoreve te tu, sonte do te defrejme. Do te darkojme sebashku buze detit. Ne oren 9 te jesh gati me e bukur se kurre!".

Pastaj kisha rene per gjume.
Lokali ku shkuam ishte nga me te njohurit ne qytet. Ishte kontakti i pare i Dones me ate bote llamburitese qe deri atehere ajo vec e kish enderruar. Kish veshur nje fustan te zi qe e tregonte teper seksi dhe provokuese, edhe pse look-u i fytyres se saj deshmonte per deshperim.
"Buzeqesh, zonje, buzeqesh! Askush ne kete ambjent nuk ka nevoje per turinj te varur!"
Kishim ngrene prodhime deti dhe kishim pire shampanje, te cilen kamarierja gjysem e zhveshur e kish hapur para nesh.
Me pas Dona ish perhumbur ne soditjen e pamjes se mrekullueshme te gjirit te detit,ndersa une i perhumbur ne perhumbjen e saj.
Por kjo kish zgjatur vetem nje cast. Ne mes te lokalit kish nisur striptizen nje bjondine e mrekullueshme. I ngjante cuditerisht Dones. Shume cifte po kercenin rreth saj. Pas pak kisha nisur te flirtoj me nje grua te vetmuar, diku prane nesh.
Sic ndodh rendom ne te tilla ambjente, duke pare indiferencen time ndaj Dones dhe duke e kuptuar qe po flirtoja dike tjeter, nje burre plak, ndoshta shtatedhjetevjecar, kish ndaluar hapat para nesh dhe me kish pyetur nese mund te kercente me zonjen. Me Donen.
"Pyesni vete zonjen.", i thashe ne gjuhen e vendit, duke iu drejtuar pastaj Dones : "Ky djaloshi ketu deshiron te vallezoje me ty!".
Po vallezonin. Duart e plakut po shetisnin ngadale mbi belin dhe vithet e Dones qe qendronte indiferente me veshtrimin te ngulur tek une.Muzika mbaroi dhe plaku e kish shoqeruar Donen drejt meje.
"I fola, por nuk kupton asnje fjale. Eshte shume e kendeshme!".
"Te pelqen te kalosh nje nate me te?", e kisha
pyetur pa hezituar aspak.
"Sa duhet te paguaj, mbase kushton shume?",kish pyetur plaku, duke menduar qe Dona ishte nje prostitute mondane dhe une tutori i saj.
"Asgje! Nje here ne muaj ajo e ben falas!Dhe besoj se i pelqejne pleqte."

Dona e kish ndjekur biseden tone disi e buzeqeshur, duke u perpjekur te tregohej e miresjellshme edhe pse nuk kuptonte asnje fjale. Kisha patur deshire ta kish kuptuar dialogun tone.
"Do te na percjelle ne shtepi me makinen e tij.", ia kisha perkthyer momentalisht esencen e dialogut te ndyre...
Kishim arritur para shtepise. Ndersa po ngjiteshim ne ashensor qe te tre, i shpjegova asaj se ishte zakon miresjelljeje per ta ftuar plakun per nje gote ne shtepine tone.
"S'ka problem.", peshperiti ajo dhe ish mbeshtetur pas supit tim e trullosur nga shampanja, muzika dhe nga ajo rruge mes dritave te cmendura te reklamave te qytetit.
Ishim futur ne sallonin e hijshem dhe plaku ish ulur ne njerin nga kolltuqet. Ndersa Dona po pergatiste pijet, une i sqarova plakut, se ajo qe do te ndodhte, do te behej para syve te mi. "Asnje' problem.", ish pergjigjur ai me syte te mberthyer mbi vithet e Dones qe i nxirrte aq bukur ne pah ai fustan i ngushte. Vura muzike dhe i thashe Dones te vallzonte me mysafirin tone. Pa i shkuar mendja aspak ne idene time diabolike, Dona i ish afruar mysafirit te respketuar dhe me nje xhest e ftoi ne vallezim. Pas pak, trupat e tyre pothuajse ishin puthitur, ndersa plaku sec po i peshperiste ne qafe, rreze veshit Dones qe ndonese nuk kuptonte asnje fjale, buzeqeshte vazhdimisht. Duart e tij i perkedhelnin shpatullat lakuriqe dhe u ulen poshte drejt formave te vitheve, pikerisht sic kishin bere ne lokal.
E kisha ndjekur kete skene qetesisht, ndersa Dona, duke pare se plaku po behej teper kerkues ndaj trupit te saj, kish ndaluar kembet e me kish folur:
"C'behet keshtu? Do te ulem!".
"Ti nuk do te ulesh, por do te vazhdosh te kercesh, shpirt!".

Duke e kuptuar qe une po e shijoja skenen,instikti i saj prej femre te lire e leshoi te teren pa asnje kundershtim, ne duart e mysafirit te eksituar, qe me levizje te embela ia kish zbuluar komplet gjinjte dhe ia kish puthur plot epsh. Pas pak castesh, ata gjendeshin te shtrire lakuriq para kembeve te mia. Dona,
fillimisht, kish qendruar pasive dhe me syte e ngulur drejt meje, sa me urrejtje, aq edhe me proteste.
Duke kuptuar qe ajo qe po ndodhte, ishte nje lloj poshterimi qe i kisha pergatitur une, Dona nisi te me servirte hakmarrjen e saj te vogel: i jepej plakut tere deshire dhe po hapej e tera para organit te erektuar.
Skena kish vazhduar nja dhjete minuta. Pasi ish ngritur, plaku kish pyetur per banjon, ndersa ajo kish vazhduar te qendronte e shtire atje, para kembeve te mia, pa e marre mundimin te fshinte spermen e tij nga shalet dhe leshi i saj.
E kisha shijuar ******himin e saj duke pire uiskin tim me akull dhe ne fund kisha ndjere kenaqesine qe te fal hakmarrja, sado e vonuar qe kish qene. Hakmarrja te rikuperon me shpejtesi te paimagjinueshme te gjitha zhgenjimet dhe fyerjet qe te shkakton toleranca e tepert ndaj dikujt qe te ka borxh shpirtin.

Plaku ishte larguar, ndersa une, qetesisht, kisha filluar t'i recitoja ****es pasazhe nga letra e saj magjike, si per te vene ne pah anen poetike te ndeshkimit. Ajo dukej e deshperuar. E dermuar. Sigurisht jo nga epshi i plakut, por nga vete fati i saj i paparashikueshem nga asnje fallxhor qe tani e tutje.
Vone - vone, kish hyre ne dhomen e saj te gjumit, lakuriq, sic kish dale nga dushi, kish ndezur nje cigare dhe ish ulur perdhe me fytyren e drejtuar nga dera e verandes, e zhytur e tera ne nje perhumbnaje pa emer.
Per hir te se vertetes, edhe une kisha rene ne mendime. Nje cast kisha ndjere lotet te me mbushnin syte dhe nje lemsh me kish bllokuar fytin. Por kjo kish zgjatur vetem nje cast. Kishin qene lotet e fundit te atyre loteve qe kisha derdhur muaj me pare me fytyren te mbeshtetur pas gjoksit te saj, duke iu lutur te kthehej sa nuk ishte vone. Kishin qene lotet e pare dhe te fundit qe derdhja per nje femer. Valle a vlenin me lotet dhe ngasherimi ne nje qenje pa shpirt, sic me kish katandisur ajo grua?

[carolina]

Te nesermen i kisha sjelle ne shtepi nje klient tjeter qe e kisha njohur rastesisht ne nje kafene. Dona i ish bindur pa kushte. Keshtu nisi ajo jete qe kurre s'e kisha besuar, se mund te ndodhte midis dy njerezve, qe vecse nje vit me pare kishin qene per njeri-tjetrin perendi dashurie.
Ajo ishte bere ****a ime dhe une tutori i saj. Nje ****e e bindur qe nuk kishte kundershtuar as kur nje nate i kisha dhuruar dy zezake, nga me te shemtuarit, qe e kishin trajtuar si te ishte krye*****a e nje bordelli lufte shetites. Dhe une, si nje tutor shembullor nuk i hidhja as syte, lere pastaj per te prekur me dore qe as behej fjale.
Gjate dites jeta vazhdonte me te tjera parametra. Dilja per te pire kafene time te mengjezit, lexoja gazetat letrare, bridhja lart e poshte neper takime me botuesit, madje me njerin prej tyre kisha nenshkruar edhe nje kontrate. Duhej te shkruaja dy romane brenda vitit, kundrejt nje shume te majme, gjysmat e te cilave i kisha marre paradhenie.
Dona zgjohej zakonisht aty rreth mesdites. Dilte jashte fare pak, per ndojne pazar te domosdoshem ushqimesh. Nuk kish arritur te mesonte as edhe nje fjale nga gjuha e veshtire e atij vendi te huaj, qe mesa dukej ajo e urrente. Telefonin e kishte ne dispozicion dhe here-here fliste me te bijen dhe me prinderit, qe vazhdimisht i siguronte qe jetonte e lumtur perkrah meje dhe se se shpejti do ta merrte edhe te bijen prane vetes. Sapo ulej receptori shperthente ne lote, me denesa qe me benin te mos ndjehesha mire, sepse ne fund te fundit, ****a ishte dhe vazhdonte te mbetej nene.
Dikur i pata thene: "Gabimisht je bere bashkeshorte, mendjelehtesisht je bere nene dhe instiktivisht do te perfundosh ****e!". A kisha gabuar ne percaktimin tim?

Kish kaluar plot nje muaj. Gjate kesaj kohe Dona kish patur edhe nja dhjete kliente te tjere te moshave, racave dhe ngjyrave te ndryshme. Madje edhe sadomasokiste me pervoje qe e kishin rrahur dhe djegur me qiri te nxehte, ne pritje te ekstazes. Dhe te gjitha para syve te mi. Objekti i te gjitheve me miratimin tim te plote. Ky ishte thelbi i ndeshkimit.
Tashme klientet paguanin. Kish qene ideja ime, ne menyre qe Dona te ndjehej jo vetem ****e, por edhe prostitute.
A nuk ish ******hyer me mjekroshin tullac thjeshte per te perfituar prej tij mallra falas? Parate qe fitonte tani ishin shume me teper e me me vlere se nje shampo. I kisha hapur nje llogari bankare, ku depozitoja vetem ato para. Parate e trupit dhe te turpit!
Dona kish nisur ta shfaqte hapur poshterimin qe ndjente para klienteve dhe parave te tyre. Madje edhe menyra e pageses ishte poshteruese: paguanin per puthjet, paguanin per gjoksin, paguanin per vrimen e saj. Per kete qellim kisha vene ne nje qoshe te sallonit nje kapele te vjeter te nje klienti pensionist, ku mblidheshin fitimet e nates!
I vetmi njeri qe nuk bente seks me te ish une. Shpesh sillja mikeshat e mia te vjetra e te reja ne shtepi dhe atehere rolet ndrroheshin: ajo qendronte ulur ne kolltukun perballe dhe ne kanape une demonstroja artin e te berit dashuri. Dona ngrihej dhe ikte ne dhomen e saj, pikerisht kur une nisja te demonstroja me shume sec duhej.

Dhoma e saj ishte vertet e saja. Kurre nuk hyja ne ate dhome pa trokitur. Cdo njeri ka nevoje per nje vend qe t'i perkase vetem atij. E kish kthyer ate dhome ne nje ambjent teper te ngrohte. Nje dhome qe te kujtonte familjen, ne ate apartament ku vetem per familje nuk behej fjale. Kudo mbi mure, rafte dhe komodina ishin vene foto te sajat, te miat, te femijeve tane. Ne nje kornize te argjendte qe une e njihja mire ishte vene kujtimi me i embel dhe me i hidhur i dashurise sone, trendafili i saj i thare. Ne menyre kuptimplote, ne krevatin dopjo, ne komodinen qe ndodhej ne anen ku flinte ajo, kish vene foton time dhe te tim biri, nga ana tjeter, nga ana "ime" kish vene foton e saj dhe te vogelushes me sy te shkruar. Une nuk isha shtrire kurre mbi ate pjese te krevatit dhe kurre nuk e kisha mbeshtetur koken ne ate jastek qe shpesh dora e Dones e prekte si te perkedhelte dicka te dashur. Komunikimi midis nesh ishte teper formal: flisnim, por kurre s'bisedonim. Madje as per femijet tane te pafajshem, te vetmet krijesa te pafajshme qe kishin lidhje me dy monstrat tona.
Dones nuk i kishin pelqyer kurre diskutimet dhe dialogu. Kete gje e kisha vene re qe ne takimet e dikurshme ne folene tone. Edhe kur dashuria jone ishte tronditur, ajo nuk e kish pare te udhes te diskutonim per ate gje. As kur me braktisi, as kur me tradhtoi. As kur me poshteroi per muaj me rradhe. As kur u rikthye.
Ne kurre nuk ishim ndare, sic ndahet nje cift: dikush sqaron arsyet e largimit te tij dhe tjetri perpiqet te kuptoje. E pse jo, si miq. Nuk ekzistonte nje nate e tille ndarjeje, ku Dona te me kish thene lamtumiren e vet dhe arsyet e verteta qe e shtynin per te ndermarre kete hap. Perkundrazi ekzistonin me dhjetra nete qe ajo me kish tradhetuar dhe me qindra dite qe ajo me ish betuar se qe "e imja".
Here here, kur ishim te lire, e merrja shetitje. Kisha blere nje makine me parate e paradhenies dhe kisha mundesi ta shetisja ku te deshironim. Per t'i krijuar variacion e kisha regjistruar ne nje kurs privat te gjuhes vendase, qe ajo e kish fekuentuar pa deshire, derisa e braktisi fare,
Garderobes se saj nuk i mungonte asgje. Vazhdonte te ishte e bukur, por nje bukuri melankolike qe vriste. Buzeqeshja ishte arratisur pergjithmone nga ajo fytyre qe thjeshte rrezatonte bukuri, sic reflekton pasqyra driten e diellit.

Sidoqofte, ne jete, ne cilendo jete, vjen nje moment kur njeriu bie ne mendime me shume se heret e tjera dhe ne heshtje degjon mermerimat e pengjeve te shpirtit te vet. Cpo behej me jeten tone? Me te Dones?
Nje dite e kisha ndjere qe hakmarrja ime ndaj Dones nuk kish me kuptim: Ajo ishte ndjere ****e dhe prostitute per nje muaj rresht. I ishte neveritur cdo lloj marredhenie qe e kish lidhur me klientelen e saj te rastit. Kete e kisha kuptuar nje dite, ndersa kisha hyre ne dhomen e saj pa trokitur. Po merrte pluhurat. E zene ne befasi, ish kthyer nga une dhe cuditerisht me kish buzeqeshur. E kisha ndjere perseri qe e doja shume dhe nuk kisha ndjere zerin e njeriut te vogel brenda meje te me pengonte nga ajo ndjesi fisnike.
Kur nje ****e fillon e mendon per te krijuar familje, do te thote qe shpirterisht ka pushuar se qeni ****e. Keshtu thuhet teorikisht te pakten.
Per here te pare pas kaq kohesh doja t'i hidhesha ne qafe e te beja dashuri me te. Ta perkedhelja e ta puthja kudo ate fytyre, sidomos syte e brengosur e melankolike, cuditerisht te pafajshem: Edhe kur me kish thene genjeshtrat me te pacipa, veshtrimi i atyre syve nuk e kish humbur pafajsine. Ndoshta kish qene pafajesia e nje femije fajtor. Dicka e ngjashme me fjalen "padashur" qe e degjojme aq shpesh nga femijet. E kisha besuar ate pafajesi edhe kur ishte bere pafajesi fajtore.
Isha permbajtur dhe nuk e kisha puthur. Kisha marre edhe une nje lecke dhe kisha nisur te marr pluhurat nga fotoja ime dhe e tim biri. "I kam pastruar une ato! Pastro keto te tjerat!" dhe me kish zgjatur fotografine e saj dhe te se bijes syshkruar.
Ishin dy fotot qe me pelqenin me shume dhe ajo e dinte kete gje. Ishin bere ne kohen kur vertete me dashuronte dhe tani ishte e pamundur te mos sillja nder mend ate kohe. I kisha hedhur nje veshtrim Dones dhe me ish dukur njesoj si ne fotografl. I kish rregulluar dhe Iyer floket njesoj si atehere. Te njejtin make-up, te njejtin buzekuq. Nuk ishte truk djallezor. Besova se nuk e kish bere per te me impresionuar mua, por se kish dashur te ndjehej si atehere, pavaresisht nese une do ta kuptoja kete gje apo jo.
Sidoqofte, nuk e kisha prekur me dore. Ajo kish rene per gjume, ndersa une kisha kundruar nga veranda nje cift qe po rrokulliseshin mbi jeshillekun e viles perballe: ishin te rinj, e sic dukej, te dashuruar.
Ndjehesha teper i lodhur. Ajo lidhje acide plot dyshime, tradhetira e poshterime me kishte marre te gjitha energjite. Mbi te gjitha me kish lodhur lufta qe zhvilloja gdo dite me njeriun e vogel brenda meje. Vetem per nje
gje nuk isha lodhur kurre: se dashuruari Donen. Edhe njeriu i vogel, ashtu si dhe une, e dashuronte ate grua, por ne ndryshim nga une, ai kish qene i zoti edhe ta urrente, edhe ta poshteronte me te njejten force.
Por cila ishte kjo Done tani? Nje grua per te cilen askush ne kete bote, vec meje, nuk kishte dijeni qe ekzistonte. Nje grua qe e njihja vetem une. Ndoshta krijimi im, po aq sa isha edhe une i saji.
"Ti je i vetmi njeri ne bote qe me ke kuptuar gjithmone!", i pelqente te me thoshte dikur.
A kish mbetur gje pa bere une dhe Dona? A kish mbetur poshtersi pa ia bere njeri-tjetrit? Ne qe dikur falnim vec dashuri? Me ato peripeci qe kish kaluar lidhja jone, tani qe ndodheshim bashke, por jo te bashkuar, ne ate apartament, nuk mund te kishim zili as dashnoret, as ****at e as maskarenjte. I kishim tej kaluar qe te gjithe. Vetem nje gje nuk kishim provuar bashke:martesen.
Po te donte, Dona mund te largohej nga une ne cdo cast. Edhe kur e bera ****en time. Edhe kur e bera prostitute. Gjithmone kish qene e lire te largohej se bashku me parate e saj, qe nuk ishin pak. Mund te ishte larguar nga une per te ndertuar jeten e vet ku te deshironte: ishte akoma e re, terheqese dhe
ekonomikisht e pavarur. Aq me shume ne ate vend te huaj ku askush nuk dinte dhe as qe donte te dinte per te shkuaren e saj.
I kisha ofruar edhe njohje me persona qe vertet mund ta merrnin per grua, por ajo kish rrefuzuar ne heshtje duke me hedhur cdo here nje veshtrim te mbushur me mllef dhe zemerim.

Dona nuk ish ndare nga une dhe as qe mund te ndahej ndonjehere. Ndoshta ishte lidhja midis xhelatit dhe viktimes, ndoshta midis gardianit dhe te burgosurit. Jeta e saj vertet ishte kthyer ne burg, por dera e qelise se saj
kish qene gjithmone e hapur. Mund te ish arratisur e te kishte fituar serish lirine e re, pa patur me frike nga hakmarrja dhe ndeshkimi im. Por ajo kish preferuar te qendronte e bindur dhe e nenshtruar, pa u ankuar asnjehere.
Ky fakt me zhyste ne mendime.

Ate nate darkuam jashte. Me pas shkuam ne nje pianobar. Ne ndryshim nga heret e tjera, isha ulur jo perballe saj, por ne krah, fare afer. Ne nje moment isha ngritur nga vendi dhe i kisha kerkuar pianistit te luante nje pjese qe i pelqente Dones.
Me te filluar notat e para te asaj pjese sentimentale, Dona kish kthyer nga une syte e saj ne nje menyre te tille qe me bente te besoja qe vertete ajo mund te ndryshonte, po te donte, jeten e saj dhe timen. I kisha hedhur doren ne qafe, i kisha perkedhelur floket dhe ajo kish veshtruar turbullimin e befte te syve te mi. E kisha ftuar ne vallezim.
Kurre nuk kishim vallezuar bashke. Kishim kercyer te heshtur, si dy te panjohur qe e ndjejne qe do te behen dashnore.
- Si quheni?
- Dona!
- A e dini qe jeni femer terheqese?
- Oh, faleminderit!
- E martuar jeni?
- Jo! Edivorcuar.
- A ka patur shume te ftuar ne martesen tende te pare?
- Pak, shume pak.
- Ne te dyten do te kete me pak.
- Sa pak?
- Vetem ne te dy!

Gjate gjithe dialogut Dona kish kujtuar se ishte ndonje trill i imi per te krijuar pak atmosfere ne ate mbremje, por fjalet "vetem ne te dy" e kishin bere te ndalonte hapat dhe te me thoshte me ze te larte mu ne mes te pistes: "Vertet?"
Nuk i isha pergjigjur, por e kisha puthur ne buzet e plota, ne fillim lehte e pastaj, kur kishim ndjere ate perqafim krahesh te lodhur nga pritja e gjate, puthja ishte shnderruar ne ate puthje qe dikur i falnim njeri tjetrit ne folene e vetme te dashurise sone. Per here te pare kisha pare qe syte e saj te perloteshin dhe denesa te dridhte te gjithe qenjen e saj. Per here te pare, shkaku i loteve te saj isha une. Une s'para i besoja lotet e grave, por ato lote i kisha besuar sepse ishin te Done. A nuk duhen besuar te paret lote qe derdh nje femer per ty ?
Ate nate kishim fjetur se bashku, per here te pare mbi ate krevat dopjo te dhomes se saj. Kishim bere dashuri te llahtarshme dhe pastaj nuk kishim fjetur, por kishin qendruar te perqafuar, secili i zhytur ne mendime. Dukej sikur nuk donim te vinte mengjezi, jo se do te na shkepuste nga ai perqafim i lakuriqte, por sepse akoma ishim te pasigurte per ate qe do te ndodhte me pas ne jeten tone.
Pasiguria qendronte ne ate qe ne nuk e dinim, nese ajo qe po benim ishte vertete e mundeshme dhe e perseritshme ne cdo dite te se ardhmes sone, ndoshta, te perbashket.
Jeten tone nisen ta mbushin ato gjera qe e bejne jeten e nje cifti ne mos te lumtur, te kenaqur. Nuk lija rast pa i lene te kuptoje qe ajo e kish rifituar besimin tim, qe ta shkepusja nga ajo mungese e buzeqeshjes.

Dhe buzeqeshja u kthye ne fytyren e saj, kur nje dite, krejt shpenguar, e kisha njoftruar qe te henen qe vinte do te martoheshim. Kisha zgjedhur pikerisht diten e hene, sepse e hene kish qene edhe ajo dite e pare e lidhjes sone acide.
"Sic e shikon, aciditeti na hengri shume gjera, por jo diten e hene, zemer!"
Po e therrisja perseri "zemer" dhe e kuptoja qe e thoja ate fjale pa u ndjere keq dhe pa sforcim.

Martesen do ta benim ne nje ishull te vogel, ku do te kalonim edhe muajin e
mjaltit. Keshtu, erdhi ajo e hene e shumepritur nga te dy. I kisha blere ate fustan te bardhe nuserie qe kish zgjedhur vete. Paketuam bagazhet dhe morem tragetin e te dieles pasdite. Dona kish marre me vete fotot e femijeve dhe trendafilin e thare.

Hoteli ku qendruam ishte nje ndertese e drunjte, ndoshta e vetmja gje e drunjte ne ate ishull ku gjithshka ishte prej guri te bardhe. Dhoma jone dukej si nje ballkon mbi det. Pamja mahnitese e atij deti te mrekullueshem, behej me e besueshme kur pulebardhat fluturonin aq afer kokave tona, sa qe po te zgjasnim duart edhe mund t'i kapnim. Por nuk i kishim kapur: kishim kapur njeri-tjetrin dhe ishim puthur tere epsh dhe deshire, per te perfunduar perseri mbi shtrat ne nje puthitje totale qe e provojne vetem ata qe dine te rikthehen nga parajsat ku dikur i perzune.

Ishte mengjezi i se henes.
"Do te ngrihemi, shpirt? Do te vonohemi.", kish folur Dona duke u shtriqur.
"Ke frike se nuk do te martohemi dot?", e kisha ngacmuar une, ndersa e perkedhelja ne gjinjte e bute e te dirsur.
Me fustanin e nuserise, Dona dukej nusja me e bukur ne bote. E vetmja gje shqetesuese ishte ajo melankoli e pafajshme e syve te saj. Nuk ishte melankolia e zakonshme dhe shpesh fallco e nuseve tradicionale. Ishte melankolia e Dones.
Dikur me kish bere pershtypje te vecante nje fotografi e saj: e veshur me fustan nuserie, hipur me kembe mbi nje kolltuk, me duart e ngritura lart, si te kish dashur te prekte nje lumturi inekzistente dhe me koken e bukur, disi te anuar prapa e me nje veshtrim qe i jepte pamjen e gruas fatale. Nje Dona fatale. Ne ato caste te dikurshme kisha menduar qe Dona do te kishte nje fund tragjik. Me ish dukur ne ate fotografi si yjet e kinemase pa ze, shumica e te cilave e kishin mbyllur jeten e tyre te re ose ne cmendina, ose ishin vetevrare nga overdose qetesuesish.
Por tani Dona ishte me mua dhe asgje s'mund ta bente te palumtur jeten e saj, vec vdekjes. Ishim BASHKE me ne fund dhe ajo qendronte ne te njejten poze para meje, jo me si ne foto, por e vertete. Nuk e shikoja fatalitet ne ate pozim, por vetem nje lloj gezimi te lodhur, te lodhur nga vete vonesa e ardhjes setij.

Martesen e beme ne nje zyre te ishullit, ku nepuneset ishin te veshura me rroba banje dhe me nje pelhure te holle vitheve. Kjo gje e kish bere Donen te qeshte me gjithe zemer. Dy deshmitaret qe firmosen ate bashkim tonin ishin, mesa dukej, dashnoret e nepuneseve. Njerit prej tyre i dhashe kameren time qe te fiksonte ate fast solemn. U puthem dhe i vume unazat ne gisht njeri-tjetrit.

Ishim larguar dhe kishim hyre ne makinen tone, sediljet e pasme te se ciles ishin mbushur plot me lule dhe dhurata surpriza qe i kisha pergatitur per Donen, qe pa mberritur ne ate ishull. Kisha hapur nje shishe shampanje dhe brenda disa casteve ishim bere qull nga shkuma, ndersa fytyra e saj ishte tjetersuar: rimeli dhe make-up-i te perzjere me shampanje kishin krijuar imazhe futuriste ala Dali. Kishim qeshur me lote duke pare fytyrat tona.
Si dikur.
Sa shume gjera po beheshin perseri si dikur! Qeshjet, buzeqeshjet, shakate, madje edhe zenkat e vogla te dashnoreve. Rruges per ne hotel ishim grindur. Shkaku: Perse veshtrimi im ishte perqendruar me shume sec duhej mbi gjoksin e hedhur te njeres nga nepuneset, ndersa ajo po firmoste. Skena te kendeshme xhelozie te kadifte qe Dona dikur m'i dhuronte me shumice e qe mua me kishin lumturuar, si deshmi te vemendjes qe ajo tregonte per mua.

Kishim hyre ne dhome dhe ishim zhveshur. Dona me kish treguar me gisht nje gji te vogel shkembor, nja peseqind metra me tutje.
"Atje dua ta bejme per te paren here si te martuar!", me kish peshperitur ne vesh duke me hedhur nje shikim ku vendin e melankolise e kish zene, per here te pare, dicka tjeter, dicka tjeter e ngjashme me triumfin.
U nisem ne kembe duke ndjekur nje monopat te ngushte e duke u kacavjerre neper shkembinjte e lagur.
Gjiri shkembor ishte vertete i mrekullueshem. Aty prane ndodhej edhe nje varke e vjeter peshkimi, prane se ciles nje peshkatar me i vjeter se varka, po rregullonte rrjeten e tij te grisur.
Ishim shtrire ne pritj e te largimit te peshkatarit kocke e lekure, qe mesa dukej ishte teper i zene me rrjeten e tij, sepse nuk i ish pergjigjur pershendetjes sime.
Mesa dukej prania jone kish shqetesuar vetem nje turme pulebardhash qe na kish liruar shkembin ku po qendronim te shtrire. Ishim puthur ca caste dhe duke pare qe plaku i thate vazhdonte ritualin e tij shekullor, isha cuar dhe isha kredhur ne ujerat joshese te detit. Dona nuk dinte te notonte. Kisha notuar nje cope here te mire, kur kisha degjuar zerin e Dones. Isha kthyer dhe kisha veshtruar drejt bregut. Dona ish ngritur ne kembe dhe kish hequr plotesisht rrobat e banjes qe po i tundete ne ajer.
Nga larg dalloheshin koka e saj bjonde, gjinjte dhe tufa e zeze ne qender te trupit. Nuk e dija se cfare kishte ne mendje, por, duke besuar se ishte ndonje trill lumturie, edhe une i kisha hequr mbathjet e mia dhe i kisha valvitur ne ajer duke leshuar klithma prej nje njeriu te cmendur nga lumturia. Por sa me shume i afrohesha bregut, aq me shume figura lakuriqe e Dones i afrohej plakut.
"O zot, c'po ben e cmendura!?"

Kishte rene ne gjunje para plakut dhe kish nisur t'i zberthente pantallonat. Ai kish kundershtuar, por me pas ish bindur duarve te saja.
Kisha notuar me shpejtesi dhe kisha uluritur emrin e saj. Kur dola ne breg ajo ish shtrire e kenaqur dhe me duar po pastronte spermen nga buzet e veta.
Nuk e di se c'pamje kish treguar fytyra ime, por mbaj mend qe e saja ishte e qete dhe e paqte, thua se s'kish ndodhur asgje.
"Ishte e vetmja gje qe s'e kisha bere: Te te tradhetoja duke qene bashkeshortja jote ****e! Sa e kam pritur kete cast! Dhe sic e pe, kete rradhe klientin e pare e zgjodha vete. Mos do te me mbysesh?" dhe kish qeshur si e cmendur, duke u zhgerryer para kembeve te mia.
"Tani eshte rradha jote, burri im! Eja me cvirgjero!" dhe duke qeshur frikshem kish zgjatur duart dhe buzet drejt organit tim.
E kisha shtrenguar ate koke me duart e mija dhe e kisha veshtruar ne sy, thelle, shume me thelle se melankolia e saj. Atje thelle syve te saj s'kisha dalluar me asgje. E kisha shtrenguar ne fyt dhe kisha mbytur. Nuk kish bere as gek, as mek. Madje asnje tentative instiktive per vetmbrojtje. Me kish lene ta mbysja e bindur dhe e qete. Kish sponzorizuar vete vdekjen e saj me ate leshim total te qenjes se saj ne duart e mia.

Peshkatari plak, i tronditur nga ajo qe ndodhi dhe i llahtarisur nga ideja se mund ta mbysja edhe ate, ish perpjekur te me shpjegonte me gjysma fjalesh qe ajo i kish shkuar vete, qe ai kish kundershtuar dhe qe se fundi, kish menduar se ajo gje po ndodhte me miratimin tim.
Nuk kisha reaguar fare. Ai kishte te drejte. Ne ata ishuj te vetmuar, shpesh turistet nordike u mundesonin grave te tyre seks me vendasit, si nje dhurate qe askush ne bote nuk do ta mesonte kurre, nje dhurate qe ndoshta ua kishin premtuar grave te tyre atje, ne veriun e tyre te ftohte e te larget.
Kisha mbledhur rrobat dhe isha drejtuar i qete per ne hotel. Me pas per ne stacionin e policise se ishullit.

Me vone, disa jave me vone, nje avion kish ekstraduar ne atdhe mua dhe kufomen e Dones. Per mirembajtjen e kufomes se saj dhe per proceduren e ekstradimit ishin perdorur parate e llogarise se saj bankare, parate e trupit dhe te turpit te saj. Dhuratat e mia kishin mbetur te pahapura ne hotel.
Po keshtu edhe trendafili i thare.

EPILOGU

Prej disa vitesh vuaj denimin e perjetshem ne kete qeli. Nderkohe, Dona do te jete tretur teresisht atje ku nuk mund te me tradhetoje me, atje ku nuk mund te me premtoje perseri te neserme te parajsta. Nuk e di nese varri i saj eshte i mermerte dhe se cfare fotografie te saj kane vene aty. Nuk e di nese, lulet e saja te preferuara, trendafilat, e rrethojne ate vend te shenjte. Midis ca sendeve te pakta, kam me vete edhe letren e saj dhe nje fotografi qe e kam vene mbi dere. Eshte e vetmja krijese njerezore qe shikoj kaq vjet. Eshte syri magjik nga i cili shikoj Donen. Nje Done qe edhe pse aq afer portes, nuk arrin kurre ta hape ate. Shpesh mendoj se kur e mbyta ate grua, ajo ishte e vdekur. Ndoshta vertet kish vdekur shume kohe' me pare.
Kur mund te kishte vdekur Dona? Valle, ate mbremje Janari, vite me pare, kur me kish derguar ate leter te mrekullueshme? Apo ne rinine e saj te larget, kur enderra e vetme kish qene ai fustan i bardhe nuserie? Une e kisha gjetur melankoline ne ate sy. Nuk kisha mundur ta hiqja. Po perse e kisha vrare, kur ishte e vdekur?
Po te mos e kisha dashur, nuk do ta vrisja, por do ta lija te rronte si nje kufome e pavarrosur. Vertete nuk munda t'i rikthej jeten, por, sidoqofte, i dhurova nje varr. Jo ate te mermertin. Ate tjetrin. Te trendafiltin.

Thone qe hakmarrja eshte si nje pjate supe qe hahet e ftohte. Pas kaq vitesh ne kete qeli, nuk i kam dhene kurre te drejte kesaj thenje. Historia ime dhe e Dones me bindi qe hakmarrja eshte, ndonjehere, po aq njerezore, sa edhe dashuria, tradhetia dhe genjeshtra.
Njeriu i zakonshem di te fale, kur i kerkojne te falur. Njeriu fisnik fal edhe pa i kerkuar te falur. Por ata qe pretendojne qe kane falur dike qe ne menyre te vazhdueshme ua perdhosi BESEN dhe DASHURINE, genjejne!
GENJEJNE OSE NUK KANE DASHURUAR KURRE!

Tashme jetoj mes kujtimeve te nje kohe te paperseritshme. Ato nuk mund te me zhgenjejne, sepse prej tyre nuk pres me asgje.

EPILOGU I EPILOGUT

Ti femer qe rrezikon cdo cast te gjesh vetveten ne rreshtat e ketij libri mos harro: nuk behesh ****e kur tradheton martesen tende te palumtur por dike qe e dashuron dhe e quan "i dashuri im". E tille behesh kur tradheton edhe te dashurin tend per nje kalimtar te rastit ne jeten tende. E tille behesh kur premton parajsen dhe fal ferrin, kur shpirtin e kthen ne nje maske qe e ndrron sa here qe perpara teje shfaqet nje mashkull i ri.
E tille behesh kur nis e mendon se lotet e vogelushes se pafajshme qe cdo cast rrezikon te mbetet jetime, jane me te pavlere se nje sperkatje sperme skutave te erreta nga i panjohuri i rradhes.
Ndonese akoma nuk eshte deshifruar ajo force qe" e kthen gruan ne *****e, nje gje eshte e qarte:
Ajo force nuk lind nga engjejt apo nga ato gra qe qofte edhe nje here te vetme ne jeten e tyre, rane ne mendime me shume se zakonisht, kur femija i vetmuar i pyeti:
"Perse u vonove sonte perseri, mami?"

FUND