Histori Domethense

[labja]

Pasuria e vertet !!!!


Nje dite babai i nje familje shume te pasur e dergoi djalin e tij te bente nje udhetim neper nje vend me qellimin qe djali i tij te shihte se si jetonin te varferit dhe qe te ishte mirenjohes per pasurine e tij.Ai qendroi dy dite dhe dy net ne nje ferme te nje familje te varfer.Pasi u kthye nga udhetimi,i ati e pyeti:-Si shkoi udhetimi ?-Shume mire,baba.-E pe si jetonin te varferit ?-e pyeti i ati.-Po.-Atehere cfare mesove nga ky udhetim ?Djali u prgjigj:’Ne kemi nje pishine qe shkon deri ne fund te kopshtit tone,ndersa ata kishin nje perrua qe nuk kishte fund.Ne kemi nje kopsht me llamba te blera,ndersa ata kane yjet gjate nates.Oborri yne eshte deri ne kopshtin para shtepise,ndersa ata kane gjithe horizontin.Ne jetojme ne nje cope toke,ndersa ata kane ne dispozicion fusha te gjera.Ne kemi sherbetore qe na sherbejne,ndersa ata u sherbejne te tjereve.Ne e blejme ushqimin tone,por ata e rrisin vet ushqimin e tyre.Ne e kemi token te rrethuar me mur qe te jemi te mbrojtur,ndersa ata kane miq qe i mbrojne.”Pas fjaleve te te birit,babai mbeti pa fjale.
Pastaj djali shtoi:”Faleminderit baba,qe me tregove sa te varfer jemi”.

[labja]

Po ti,a je deshtak ?! (kjo me pelqeu shum !!)

”Një vagabond e shqelmoi derën e kafenesë me sa forcë kishte. Të gjithë klientët u ngritën në këmbë nga frika pre tij, përveç një djaloshi të ri, i cili nuk e prishi fare qetësinë. Ai qëndronte i ulur dhe i hutuar, duke vështruar gotën e pijes që mbante përpara. Menjëherë, vagabondi u drejtua drejt tij, ia mori gotën e …pijes dhe e rrëkëlleu me fund. Mandej iu drejtua të riut me fjalët:”Tani shko dhe paguaje!” Djaloshi shpërtheu në të qara me dënesë, duke mos e mbajtur veten.

I çuditur, vagabondi i tha:”Po qan për disa qindarka të qelbura?! Dhe i thua vetes burrë pale!”

Djaloshi ia ktheu pa e parë:”Nuk po qaj për paratë, por qaj se jam i pafat në këtë botë. Kudo që shkoj dhe çfarëdo që dua ta bëj, dështoj. Punova disa kohë si kamerier në një kafene, por më përjashtuan pasi ua derdhja kafenë klientëve. Mandej punova një lavanteri ku hekurosja rrobat, por sërish më përjashtuan nga puna pasi ua digjja rrobat klientëve. Pastaj punova si llogaritar në një kompani, por u mbyll nga policia pasi ishin kusarë. Pagova një grumbull para për një vizë, por më kapën në doganë sepse viza ishte e falsifikuar. Sikur dështimi më qarkullon në gjak.

Vagabondi ia preu fjalën:”Ti qenke një dështak i vërtetë.”

Djaloshi shtoi:”Prit se nuk kam mbaruar. Veç ta dish çfarë ndodhi disa muaj më parë. Ishte dita e parë në një punë të re dhe më duhej të shkoja herët, por u zgjova vonë. Atëherë mora makinën e komshiut i cili e kishte lënë të ndezur para shtëpisë time, por sërish vajta vonë. Pronari më dëboi nga puna pasi isha treguar indiferent që ditën e parë. Kur dola jashtë, pashë se makinën e komshiut ma kishin vjedhur. Komshiu më akuzoi për vjedhje të makinës dhe kështu përfundova në burg. Tani sa kam dalë nga burgu dhe sapo shënova dështimin e radhës, vetëvrasjen.”

Vagabondi e pyeti:”E si?!”

Djaloshi u përgjigj:”Shkova në një magazinë helmesh dhe kërkova helmin më të fortë. Mandej erdha këtu dhe porosita një gotë pije të ftohtë, ku hodha helmin vdekjeprurës, me shpresën që të vdes dhe të shpëtoj nga vuajtjet. Por erdhe ti dhe ma pive gotën me helm...

[vaaldr1n]

shum te mira edhe keto e kjo me pelqeu me se shumti "Për të gjithë ne…"

[labja]

Kur Zemrat Flasin...


Njëherë një mësues i mori nxënësit e vet dhe bashkë me to shkuan në bregun e një lumi për të shijuar bukurinë e Zotit të Madhërishëm… Aty pranë rastisën një familje pjesëtarët e së cilës po ziheshin dhe i bërtisnin njëri-tjetrit… Mësuesi i pyeti nxënësit: “Si mendoni përse njerëzit i bërtasin shumë njëri-tjetrit kur janë të zemëruar a?”; “Hmm… Bërtasim, sepse humbasim qetësinë tonë! ” – u përgjigjën nxënësit. “Mirë, por pse atëherë bërtisni me atë të cilin diskutoni kur e keni afër, pranë jush? Kur mund t’i flisni në mënyrë më të qetë dhe të butë?” -sërish pyeti mësuesi. Nxënësit filluan të japin përgjigje nga më të ndryshmet, por mësuesi nuk ishte i kënaqur me përgjigjet e tyre, ndaj u tha: “Kur dy njerëz zemërohen me njëri-tjetrin, atëherë zemrat e tyre largohen tepër nga to… Për të mbushur këtë distancë, duhet të bërtasin me qëllim që të dëgjojnë njëri tjetrin. Sa më shumë që hidhërohen atëherë edhe më tepër duhet të bërtasin për t’u dëgjuar!! “Po, vallë çfarë ndodhë kur njerëzit duhen?! Atëherë nuk i bërtasin njëri-tjetrit, por flasin me butësi, për shkak se zemrat e tyre janë shumë pranë (afër). Sa më shumë që shtohet dashuria e tyre, ata fillojnë të pëshpëritin sa që gjithnjë e më tepër afrohen mes veti. Në fund, ata ndalojnë së foluri, mjafton vetëm shikimi i tyre!”

[labja]

Dua te behem televizor !


Mësuesja kërkoi nga nxënësit e klasës të një shkollë fillore, që të shkruanin një temë hartimi, në të cilën të kërkonin që zotit t’ju japë atë që dëshirojnë. Pasi u kthye në shtëpi, u ul dhe filloi të lexojë atë që kishin shkruar nxënësit, ku njëri nga shkrimet i bëri shumë përshtypje, saqë nuk arriti ta përmbajë veten nga të qarit. Pikërisht në ato momente në shtëpi hyri bashkëshorti, i cili menjëherë e pyeti: “Çfarë ke që po qan e dashur?”

Ajo u përgjigj:”Tema e hartimit që ka shkruar njëri nga nxënësit.”

Ai e pyeti:”E çfarë ka shkruar?”

Ajo i tha:”Merre dhe lexoje vete!”

E mori dhe filloi ta lexojë:

O Zoti im, në këtë mbrëmje po të kërkoj diçka të veçantë,

po të kërkoj që të më bësh televizor!

Unë dua që të zë vendin e tij! Dua që të zë një vend të veçantë në shtëpi!

Në mënyrë që e gjithë familja të mblidhen rreth meje!

E të jem unë në epiqendër të vëmendjes së tyre,


Online CPM Advertising | Advertising blog
të më dëgjojnë pa më ndërprerë, e pa më drejtuar pyetje,

dua që të më kushtohet ajo vëmendje që i kushtohet atij, edhe kur ai nuk është i ndezur,

Dua të jem në shoqërinë e babait tim kur kthehet nga puna, edhe pse shumë i lodhur, dua që nëna ime të qëndrojë pranë meje edhe kur është e shqetësuar apo e mërzitur, dua që vëllezërit dhe motrat të grinden për të fituar shoqërinë time.

Dua të ndiej që familja ime lë çdo gjë mënjanë, në mënyrë që të kalojnë kohën më mua!

Dhe së fundi e jo përfundimisht, dua nga ty o Zoti im që të më mundësosh mua tu dhuroj atyre kënaqësi dhe ti dëfrej ata të gjithë.

O Zoti im, unë nuk po kërkoj shumë nga Ti, unë dua vetëm të jetoj siç jeton çdo televizor.

E kur bashkëshorti mbaroi së lexuari temën e nxënësit tha:

O Zoti im, me të vërtete që ky fëmijë qenka i dëshpëruar, kushedi sa të këqij që i paska prindërit!!

Mësuesja qau për së dyti dhe tha: Ajo është tema që ka shkruar djali ynë.

Kjo është një ftesë për ty o i dashur Baba… dhe për ty o e dashur Nënë…
që të kaloni një pjesë të kohës me fëmijët tuaj.

[labja]

[Kjo me pelqeu shum ! ]

Tek çezma e vetme e fshatit ishin mbledhur tre gra dhe po mbushnin enët e tyre me ujë. Duke biseduar me njëra tjetrën pranë tyre ishte afruar një plak dhe me kureshtje filloi t’i dëgjonte çfarë po flisnin.

Gruaja e pare thoshte:

…- Kam një djalë i cili është shumë i shkathët dhe i zoti, më besoni është një djalë për t’u marrë shembull.

Ndërsa gruaja e dytë:

- Edhe unë e kam një djalë që e ka zërin si bilbili, kur këndon ai të gjithë ndalen për ta dëgjuar zërin e tij të bukur.


Ndërsa gruaja e tretë kishte heshtur dhe nuk kishte thënë asgjë për djalin e saj. Kur më në fund gratë i kishin mbushur enët e tyre nga çezma që rridhte fare pak ujë dhe po bëheshin gati të iknin, duket aty afër djali i gruas së parë i cili filloi t’i tregonte aftësitë e tij fizike duke bërë akrobacione. Gruaja e gëzuar kur e pa filloi të mburrej me aftësitë e djalit të saj. Në atë moment vjen edhe djali i gruas së dytë dhe filloi të këndoj, nga zëri i tij i bukur u mahnitën të gjithë të pranishmit. Më në fund u duk djali i gruas së tretë, ku nuk bëri asgjë si dy të parët, por pa folur fare iu afrua nënës së tij dhe i mori enët nga dora e saj.

Më pas të tre gratë iu afruan plakut dhe i thanë”.

- I pe tre djemtë tanë?

Ndërsa plaku iu përgjigj:

- Unë pash vetëm një djalë. Pashë vetëm atë djalin që ia mori nënës enët nga duart dhe i mbajti vetë

[labja]

[kjo dhe me shum ]
Bretkosa e shurdher ! (Kjo histori në dukje e thjeshtë, përmban një mësim shumë të madh dhe të rëndësishëm)

Një tufë bretkosash po kërcenin gjithë gëzim dhe hare nëpër pyll, me atë kërcimin prej bretkose… Kur papritur dy prej tyre ranë në një gropë të thellë. Të gjitha bretkosat e tjera u grumbulluan rreth gropës për të parë nëse mund t’i ndihmonin shoqet e tyre. Por kur panë se gropa ishte shumë e thellë, me drojtje dhe frikë fIlluan t’u thonin shoqeve të tyre se nuk mund të bënin asgjë për t’i shpëtuar dhe se të dilje që aty, ishte thuajse e pamundur. Kështu që bretkosat duhej të përgatiteshin për të pranuar fatin e tyre; vdekjen që e kishin kaq afër. Jo të gatshme për ta pranuar këtë fat të tmerrshëm, bretkosat filluan të hidheshin me sa kishin fuqi per te dal. Bretkosat prej lart bërtisnin nga larg se nuk kishte asnjë shpresë për të dalë që ande dhe t’u jepnin fund përpjekjeve të kota. Por bretkosat filluan të hidheshin edhe më fort dhe pas disa orë përpjekjesh të dështuara u këputën fare. Më në fund njëra nga bretkosat duke u shkuar pas thirrjeve të shoqeve të saj u dorëzua. E dërmuar dhe e dëshpëruar, ajo e pranoi fatin dhe ngordhi. Bretkosa tjetër filloi të hidhej edhe më fuqishëm, megjithëse ishte tej mase e lodhur. Bretkosat nga lart filluan sërish të bërtisnin duke i thënë që ajo t’u jepte fund mundimeve e dhimjeve dhe të ngordhte e qetë ashtu si ngordhi shoqja pranë. Por bretkosa e rraskapitur, vazhdonte të hidhej akoma, dhe ja – ndodhi mrekullia e mrekullive. Së fundi ajo bëri një kërcim aq të lartë sa doli nga gropa. Të mahnitura, bretkosat e tjera filluan të festonin dhe të gëzoheshin për këtë mrekulli dhe e rrethuan të gjitha duke e pyetur se si e arriti një gjë të tillë.


“Po përse hidheshe aq fort kur ti e shihje se të dilje nga gropa, ishte thuajse e pamundur?” Duke e lexuar në buzët e tyre atë që po thonin shoqet e saj, bretkosa tashmë e lodhur, e gëzuar dhe krenare në të njëjtën kohë, u sqaroi se ishte e shurdhër dhe se kur shikonte shenjat dhe të bërtiturat e tyre, mendonte se ishin të gjitha fjalë inkurajuese: “Jepi, forca, edhe pak, ti do t’ia dalësh mbanë!” Të gjitha këto fjalë që ajo i kishte marrë si fjalë inkurajuese, e ndihmuan që të hidhej gjithmonë e më fort, për të dalë që andej.

Kjo histori në dukje e thjeshtë, përmban një mësim shumë të madh dhe të rëndësishëm. Fjalët e mira, të buta e inkurajuese mund ta ndihmojnë dikë gjatë gjithë ditës. Mund ta nxjerrin nga gropa! Ndërsa fjalët e ashpra, lënduese e plangprishëse mund të jenë si një armë që shkatërron dëshirën dhe vullnetin për të vazhduar më tej – madje dhe jetën e tyre. Këto fjalë, fjalë të thëna pa kujdes mund ta dobësojnë dhe zbehin largpamësinë e tjetrit dhe mund të kenë një ndikim të vazhdueshëm në mënyrën se si reagojnë njerëzit !

[vaaldr1n]

edhe mua me pelqeu shum kjo e fundit !

[labja]

Ajo: - Me do
Ai: - Shuuuuum
Ajo: - Ste besoj . . !
Ai: - Cfare duhet te bej qe ta vertetoj . ?
Ajo: - Do te besoj vetem ateher kur ti te vrasesh "nenen" tende dhe te me sjellesh zemren e saj .

(Djali si adoleshent qe ishte , vrau nenen e vet dhe i mori zemren )
Rruges duke ecu per te shkuar tek e dashura e tij, pengohet rrezohet dhe i bie zemra e nenes se tij nga duart....

"degjohet (1) ze i vekur "BIRI I NENES U VRAVE"

[labja]

..........prekse..................


Sa e bukur është dashuria njerëzore me pasion dhe me zemër..

Nëse nuk më lejon ta bëj , unë nuk do të iki më në shkollë ! Do të turpërohem shumë ...Është tmerrësisht e rëndësishme mami !Elena ia plasi të qarit .Kjo ishte arma e saj më e efektshme !
Ufff ,bëj si të duash - shfryu e ëma , duke përplasur lugën mbi lavaman .Do të ngjash si një përbindësh , aq më keq për ty !
Ndërkohë ,edhe në 23 familje të tjera e njëjta skenë.Ishin të gjithë nxënës të një klase , në vitin e dytë të shkollës " Carlo Alberto di Savoia "Atë ditë kishin marrë një vendim të rëndësishëm .Por klasa kishte gjithsej 25 nxënës .Dhe vetëm në familjen e 25- të gjërat po shkonin ndryshe .
Elisabeta ishte në gjendje të papërqëndruar, dhe prindërit e saj po përpiqeshin ta inkurajonin .
Ishte hera e pesëmbëdhjetë që vajza vraponte drejt pasqyrës për tu parë .
Do më tallin , e di unë .Mendoni Marisën që nuk më duron dot , apo Paolon që më tall...ata nuk presin gjë tjetër .Lot të mëdhenj të kripur filluan të rrjedhin mbi fytyrën e vajzës . I ati e ndihmoi duke i rregulluar kapelen sportive që mbante në kokë, dhe i tha
Kurajo - flokët do të të rriten shpejt . Po reagon shumë mirë kura , dhe ti pas disa muajsh do të jesh shumë mirë.
Po , por shikoni ,dhe tregoi kokën e saj të shkëlqyeshme dhe ngjyrë trëndafili...
Kur leuçemia e kishte prekur para dy muajsh , nga cikli asaj i kishin rënë të gjitha flokët.
Nëna e përqafoi dhe i tha : Kurajo zemër , do të mësohen , do e shikosh..
Elisabeta thithi hundët , mori çantën , vuri kapelen dhe u nis me prindërit drejt shkollës .
Kur arriti pranë derës së klasës , zemra po i rrihte me forcë .Mbylli sytë dhe u fut brenda .Kur i hapi pak , për të parë bankën e saj , i zunë sytë diçka të pazakontë.Të gjithë , po , po , të gjithë kishin kapele në kokat e tyre , u drejtuan për te banka e saj dhe duke hequr kapelet i thanë : Mirë se erdhe Elisabeta !
Ata ishin qethur që të gjithë zero !
Edhe Marisa që ishte aq krenare për rricat e saj , edhe Paolo , edhe Marko , edhe Kiara ...të gjithë shokët . E përqafuan fort vajzën e cila në ato momente nuk dinte ç'të bënte :të qante apo të qeshte ?
Ajo vetëm mërmëriti : faleminderit...
Nga katedra qeshi edhe profesori i cili nuk e kishte qethur kokën e tij, sepse ai ishte qeros dhe e kishte kokën si topi i bilardos .

[vaaldr1n]

se pata njet me kajt tash per kush e di çka se mir kesh pa e lexu qito!

[landi i]

Vepra e mirë nuk humbet kurrë

Tregohet per nje grua, te ciles vite me pare i kishte humbur djali i vetem ne lufte, nuk po vinte dhe i humbi shpresat.Kjo grua ishte aq bujare saqe kur gatuante per njerezit e shtepise se saj, bente edhe nje kulac per te varferit dhe e linte ne dritare.Thoshte ndoshta kalon ndonje i varfer,ndonje nevojtar,ndonje njeri i mbetur ne rruge qe ta merrte pa ia kerkuar kete askujt.C'do dite bente te njejten gje.Cdo dite vinte nje nevojtar,nje gungac i cili sa vinte e merrte kulacin e bukes,thoshte vetem dy fjale:Kush ben keq, e ben per veten e tij,e kush ben mire, nje dite do ti kthehet.C'do dite keto fjale thoshte.Asnjehere nuk i ra deres e ti thote Zoti ta shperbefte,ti thote faleminderit kesaj gruaje.Dalengadale natyra njerezore eshte e tille qe ngushtohet, kjo grua filloi te merzitej.Ky njeri per cdo dite gjen buken e tij,si nuk trokiti njehere ne dere e te thote faleminderit?! U merzit prej kesaj.Por sot do ti jap helm ne ate buke.Kur shkoi per ti dhene helm bukes,aty iu dridhen duart.I tha vetes:Cfare po bej,po vras nje njeri.I kerkoi falje Zotit, filloi te qaje, e hodhi buken bashke me helmin ne zjarr dhe shkoi me shpejtesi perpara se te vinte i varferi beri gati kulacin dhe e nxorri ne dritare.Normalisht ai mori kulacin e bukes,nuk dinte c'kishte ndodhur perpara shtepise.Ai thoshte vetem 2 fjale: Kush ben keq, e ben per veten e tij,e kush ben mire, nje dite do ti kthehet.Por ajo dite s'ishte si ditet e tjera.Perpara se te perendonte Dielli i asaj dite,dikush trokiti ne deren e asaj gruaje.Kur hapi deren, u cudit, pa djalin e saj.I rraskapitur ,i lodhur, me fytyre te zbehte, me rroba te grisura, u cudit nuk dinte cfare te fliste,e dinte te vdekur.Pasi u permallua me te, i tregoi djali nenes se tij: Une isha i vdekur,kisha dite qe po ecja, nuk kisha ushqim,por me erdhi nje plak gungac i cili vetem thoshte kush ben keq, e ben per veten e tij,e kush ben mire, nje dite do ti kthehet, me pa mua dhe tha ,ti qenke me ne hall.Merre kete buke se je me i nevojshem se une.Merre se une e kam racion kete buke nga nje shtepi fisnike, por sot spo e ha vet, po ta jap ty.Tha djali, u be sebep ai kulac buke qe me dha Zoti force qe te kthehem ne shtepi.Kur e tregoi kete histori,nenes iu prene gjunjet,filloi te qante dhe tha ,o Zot, po sikur mos tia kishe nxjerre sot gungacit kulacin e bukes, a do te vinte femija im ?! Po sikur atij kulaci ti kisha hedhur helm ,femija im do te kishte vdekur.

E mira me te vertet kthehet, aty ku nuk ta pret mendja.
Eshte Zoti ai qe shikon, degjon.

- - - Updated - - -

Filozofia e gomarit

Stalla ishte plot me gomerë. Njëri prej tyre, një ditë vendosi të hyjë në grevë urie. Trupi iu ligështua, veshët iu varën si fletë aeroplani dhe këmbët mezi e mbanin. Gomari baba e kuptoi gjendjen e të birit dhe iu afrua ta pyesë mbi shkakun. Ai e mënjanoi dhe i tha:”çfarë ka ngjarë more bir?! Përse je katandisur kështu?! Të kanë sjellë elbin më të mirë për të ngrënë, kurse ti as që e ke prekur fare. Pa hë njëherë, më thuaj çfarë ke? Mos të ka ngacmuar ndokush?”
I biri ngriti kokën dhe iu përgjigj të atit:”Po baba, janë njerëzit.”
I ati e pyeti me habi:”Njerëzit?! çfarë kanë njerëzit? çfarë të kanë bërë?”
I biri iu përgjigj:”Po ja, ata tallen me ne gomerët.”
I ati e pyeti:”Pa më thuaj, si e bëjnë këtë?”
I biri:”A si ke dëgjuar që sa herë që duan të tallen dhe të ofendojnë dikë prej tyre, i thërrasin:”O gomar”. Njerëzit më injorantë i quajnë gomerë. Përse e bëjnë këtë, ndërkohë që ne nuk jemi të tillë? Ne po punojmë dhe lodhemi gjithë ditën, ne kuptojmë dhe kemi ndjenja...”
Gomari baba ndjeu një pështjellim dhe nuk dinte çfarë përgjigje qetësuese ti japë të birit të shqetësuar, por shumë shpejt e mori veten dhe pasi shkundi veshët sa majtas djathtas, filloi të bisedojë me të birin rreth logjikës së gomarëve. Ai i tha:”Dëgjo more bir! Njerëzit, Zoti i favorizoi ndaj të gjitha krijesave të tjera, megjithatë ata e keqpërdorën këtë status dhe dëmtuan veten, para se të na dëmtojnë ne gomarëve. Ja për shembull. Në të gjithë jetën tënde, a të kanë zënë sytë ndonjë gomar të grabisë pasurinë e gomarit tjetër?
Po ndonjë gomar që vjedh ushqimin e gomarit tjetër?
A ke dëgjuar ndonjë gomar që ankohet për ndonjë tjetër nga lloji i vet?
A ke dëgjuar ndonjë gomar të shajë dhe ofendojë gomerët e tjerë?
A ke parë ndonjë gomar që rreh dhe keqtrajton gruan dhe fëmijët e tij?
A ke parë femra gomerësh të bredhin lart e poshtë, rrugëve e diskove, pa ia ditur për familjen dhe shtëpinë?
A ke dëgjuar ndonjëherë që gomerët serbë e grekë, planifikojnë për zhdukjen e gomerëve shqiptarë, apo për tu marrë qoftë dhe elbin e tyre? Sigurisht, ti nuk i ke dëgjuar këto krime. Prandaj unë të kërkoj që të përdorësh arsyen teksa gjykon për veten dhe të tjerët, si dhe ta mbash kokën lart, ashtu siç e kemi zakon nga të parët tanë, gomar pas gomari. Le të thonë njerëzit çfarë të duan. Ne na mjafton që jemi gomerë dhe nuk vrasim, nuk vjedhim, nuk përgojojmë, nuk ofendojmë.”
Këto fjalë të babait, i pëlqyen gomarit fëmijë dhe në çast iu turr kovës me elb duke thënë:”Po babi. Do ta ruajmë traditën tonë dhe do të mbetem gomar e bir gomari.”

[labja]

ajo e para......per tu mbajtur mend ..

[labja]

haa sa me pelqen kjo histori............old but gold

Historia e fatit të njeriut!!


Krijoi Zoti gomarin dhe i tha:

Do të jesh gomar, do të punosh prej mëngjesit e gjer në mbrëmje.

Do të bartësh në shpinën tënde çdo gjë që të ngarkojnë dhe do të

Jetosh 30 vjet.

Ndërsa gomari u përgjegj:

Le të jetë sipas dëshirës Tënde Zot i nderuar, por ... 30 vite janë shumë, a nuk është më mirë të jenë 10?

Zoti dëgjoi lutjen e gomarit dhe e bëri të tillë. ( -20)

Pastaj, Zoti krijoi qenin dhe i tha:

Do të jesh qen. Do të ruash shtëpinë e njeriut. Do të hash çka të japin dhe do të jetosh 25 vite.

Dhe qeni u përgjegj:

Le të jetë dëshira Juaj Zot, por ..... 25 vite janë pak si shumë. A nuk është më mirë 10?

Zoti aprovoi lutjen e tij dhe e bëri të tillë. ( -15 )

Më tej krijoi Zoti majmunin dhe i tha:

Do të jesh majmun. Do të kërcesh prej dege në degë dhe bësh majmunllyqe për argëtimin e rrethit tënd dhe do të jetosh 15 vite.

Majmuni u përgjegj:

Letë jetë dëshira Juaj Zot, por ..... 15 vite janë pak si shumë.

A nuk është më mirë 5?

Zoti aprovoi lutjen e majmunit dhe e bëri të tillë. ( -10)

Krijoi njeriun dhe i tha:

Do të jesh njeri, krijesa më intelegjente në tokë. Të të zotërosh me botën dhe me çdo gjë në te, përveç me gruan. Këte nuk do ta arrish kurrë. Do të jetosh 30 vite.

Dhe njeriu iu përgjegj:

Të falenderoi shum dhe letl jetë dëshira yte o Zot, por ... 30 vjet janë pak. A nuk kisha mundur ti shtoi edhe ato 20 që nuk i deshi gomari, 15 që i refuzoi qeni dhe 10 që nuk i deshi majmuni?

Ia plotësoi Zoti dëshirën njeriut dhe e krijoi të tillë. ( 30 + 20 + 15 + 10 = 75 ! )

Prandaj njeriu jeton 30 vite si njeri.

Pastaj martohet dhe jeton 20 vite si gomar, duke punuar prej mëngjesit gjer në mbrëmje dhe duke bartur në shpinën e tij barrën e tërë familjes.

Pastaj shkon në pension dhe jeton 15 vite si qen, duke e ruajtur shtëpinë dhe duke ngrënë atë që ia japin.

Dhe në fund, jeton edhe 10 vite si majmun, duke kërcyer nga banesa në banesë të fëmijëve të vet për të argëtuar nipërit e vet....

[labja]

...!!...



Kohë më parë një burrë ecte në plazh .
Dielli sapo po perëndonte ...
Ai ecte dhe mendonte :
Të kisha një makinë të re do të ndjehesha i lumtur ..
Të kisha një shtëpi të re do ndjehesha i lumtur ..
Të kisha një punë të mirë do ndjehesha i lumtur ..
Të kisha një grua të mirë do ndjehesha i lumtur ..
Në atë moment u pengua në një çantë të mbushur me gurë.
Filloi të luante me ta duke i hedhur një e nga një në det dhe mendonte :
Sikur të kisha ....do të ndjehesha...der i sa mbeti vetëm me një gur , të cilin vendosi ta mbante.
Kur arriti në shtëpi vuri re që guri që mbante në dorë ishte një diamant .
Mendoi se sa diamante kishte hedhur në det ,pa i vënë re se ishin gurë të çmuar .
Kështu veprojnë edhe njerëzit ...
Ëndërrojnë atë që se kanë , pa i dhënë rëndësi gjërave që kanë pranë. Nëse do ti vështronin më mirë do të vinin re se sa me fat janë...
Lumturia është më afër se mendojnë..
Cdo gur duhet ruajtur mirë.
Cdo gur mund të jetë i çmuar !
Cdo ditë e jona mund të jetë një gur i çmuar , i pazëvendësueshë m .
Cdo njeri duhet të vendosi nëse ta çmojë një gur apo ta hedhi në det ..
Miqtë , Familjen , Punën,Dashurinë apo ëndrrat.!!

[vaaldr1n]

...!!...



Kohë më parë një burrë ecte në plazh .
Dielli sapo po perëndonte ...
Ai ecte dhe mendonte :
Të kisha një makinë të re do të ndjehesha i lumtur ..
Të kisha një shtëpi të re do ndjehesha i lumtur ..
Të kisha një punë të mirë do ndjehesha i lumtur ..
Të kisha një grua të mirë do ndjehesha i lumtur ..
Në atë moment u pengua në një çantë të mbushur me gurë.
Filloi të luante me ta duke i hedhur një e nga një në det dhe mendonte :
Sikur të kisha ....do të ndjehesha...der i sa mbeti vetëm me një gur , të cilin vendosi ta mbante.
Kur arriti në shtëpi vuri re që guri që mbante në dorë ishte një diamant .
Mendoi se sa diamante kishte hedhur në det ,pa i vënë re se ishin gurë të çmuar .
Kështu veprojnë edhe njerëzit ...
Ëndërrojnë atë që se kanë , pa i dhënë rëndësi gjërave që kanë pranë. Nëse do ti vështronin më mirë do të vinin re se sa me fat janë...
Lumturia është më afër se mendojnë..
Cdo gur duhet ruajtur mirë.
Cdo gur mund të jetë i çmuar !
Cdo ditë e jona mund të jetë një gur i çmuar , i pazëvendësueshë m .
Cdo njeri duhet të vendosi nëse ta çmojë një gur apo ta hedhi në det ..
Miqtë , Familjen , Punën,Dashurinë apo ëndrrat.!!

e bukur kjo