Ndonjehere me merr shume malli...ndonjehere nuk dua te te shohe..nje ndjenje e pa shpjegueshme...absurde...sot..per te qene e sinqert mu kujtuan bisedat tona..dhe e humba sensin e ores vetem duke menduar...me flisnin njerez..me pershendesin dhe une..ashtu si kot..buzeqeshja ne forme respekti per t'ju kthyer pershendetjen...por relisht nuk isha aty..isha si ne ajer..se di..kam malle per bisedat tona miqesore..me mungon shume...me thone se jeta vazhdon..me thone se do njohesh nje njeri qe zemra te rrahi me fort se me pare...s'besoj..koha per mua ka ndaluar..A mundet njeriu ne jete te njohi shume dashuri?..Jo sepse zemra kur rreh rreh vec per nje..ti ike..dhe une kam mbetur shume vetem..gjej ngushellim tek keto germa te mallkuara..te mallkuara sepse c'do gje e kane me ty..flasin per ty..jane per ty..nje dite i thash zemres stop te lutem..se nuk mundem me..por nuk me degjoi...asnjehere nuk me ka degjuar..vepron sipas menyres se saj..vendosa nje dite te ndizja nje zjarre te madhe me keto shkrime..do shpetoja prej teje..e ndeza zjarrin...i dogja te gjitha..por harrova qe ne c'do cep te qytetit ka fletore kudo..dhe fillova te shkruaja serisht..kush i krijoi keto flete te mallkuara..kush ma dhe lapsin te shkruaj..i dashur mik..ti je kapitull i mbyllur..hahahahah se mos te hapa ndonjehere..i mbyllur ke qene..dhe keshtu do te jesh pergjithmone...
-
Identifikohuni:
forum.lirenti.com
Pėrgjigju duke cituar mesazhin
Mesazhi origjinal i postuar nga iceman
