Udhëzimi që erdhi pas 11 shtatorit(kanadezja hyn ne islam)

[tetari]

Udhëzimi që erdhi pas 11 shtatorit


Nur Aubie, një kanadeze e cila pranoi Islamin, tregon për
udhëtimin e saj deri në Islam.


Kjo muslimane e re na tregon storien e saj se si është udhëzuar. Ajo flet për udhëtimin e saj drejt rrugës së drejtë, një udhëtim plot me sprova, nga substancat narkotike deri në tentim vetëvrasjeje, nga 11 shtatori e deri tek pranimi i Islamit.

"Nuk e di se si të filloi, më 1 Janar të vitit 2006 në kryeqytetin e Sirisë, në Sham, e pranova Islamin, por besimi monoteist tek zemra ime ishte që nga viti 2003 kur i dorëzova shpresat e mia Allahut. Gjithnjë e konsideroj veten si një muslimane e re, më duket gjithnjë se dje e kam pranuar Islamin ngase janë akoma shumë gjera që nuk i di për këtë religjion kaq madhështor.

Njëra pjesë e trupit tim është brenda botës Islame ndërsa tjetra të asaj jo islame, kjo është një gjendje e dhimbshme, e cila më shkakton dëme tek unë.

Unë e kam mësuar Islamin në mënyrë autentike, gjithnjë kërkoja në internet dhe në librari të ndryshme libra lidhur me Islamin. Por shumica e tyre nuk më orientonin ashtu si duhet, por më orientonin gabimisht. Isha në mesin e një lufte të vërtetë për të mësuar të vërtetën. Dëshiroja që të gjitha që ishin jashtë Sunetit dhe Kuranit të lë anash dhe kam bërë përpjekje të madhe për të matur veten se ku jam. Kjo ishte njëkohësisht një dhimbje dhe një gëzim për mua.

Ndonjëherë kisha takime me vëllezër mysliman që nuk i praktikonin mësimet e Islamit, por kjo vetëm sa shtonte imanin në zemrën time. Nganjëherë dëshiroja të largohem, të fshihem dhe të vajtoj diku për të kaluarën time. Fillimisht mendoja se njerëzit që lindin si muslimanë janë shumë më të mirë se unë, por ajo që më befasoi mua ishte se nuk vërejta se di shumë më shumë se ata, dhe kjo më pikëlloi. E vërejta se Umeti është në një gjendje shumë të vështirë.

Ndihmë të madhe në rrugën time ka dhënë vëllau im nga feja Muhammed Saffiye, i cili më mbështeti shumë dhe gjithnjë më këshillonte. Ndërsa tani mësoj për fenë time në Shoqatën Ndërkombëtare Muslimane në Toronto të Kanadës. Imam Hamid Slimi, mësuesi im, është me të vërtet një njeri i cili jep elektrizim zemrave për Islam. Gjithnjë i lutem Allahut që këta dy vëllezër të mi të shpërblej me Xhenet.

Këtu u takova me shumë muslimanë dhe muslimane të mira. Allahu i shpërbleftë të gjithë ata që më ndihmuan në rrugën time drejt udhëzimit.

Lexoja shumë libra me tematikë Islame nga autorë muslimanë dhe jomuslimanë dhe njëkohësisht shfrytëzoja shumë këshilla të dijetarëve Islam. Përveç kësaj çdo ditë mësoja diçka të re nga situatat e ndryshme lidhur me Islamin, dhe këto padyshim më ndihmuan që të jem një muslimane më e mirë.


Jeta familjare në Toronto

Besoj se ngjarja ime ka filluar që nga fëmijëria ime që e kalova në Toronto. Kisha dy vëllezër por e ndjeja veten shumë të vetmuar. Unë zakonisht lozja vetëm dhe meditoja shumë sa që humbja në mendime.

Që nga mosha 3-4 vjeçare më kujtohet se kam menduar lidhur me jetën dhe vdekjen. Mendoja lidhur me Zotin, mendoja se po të lindja si dikush tjetër në cilën familje do të isha. Mendimet të tilla padyshim janë jonormale për një vajzë të vogël.

Familja ime çuditej me vetminë time. Nganjëherë hypja në majë të një lisi, dhe nuk zbritje me orë të tëra.

Një rreth i keq familjar dhe shoqëror

Si fëmijë më kujtohet kur shkoja në kishë me nënën. Me të vërtetë më pëlqente të shkoja në kishë, të kuptoja se çka po ndodh, të shikoj atë statut aty dhe të marrja atë erë që ishte aty.

Në moshën e re isha një vajzë shumë e revoltuar. Mendoja se nuk duhesha aq shumë nga familja ime. Babi im pinte alkool dhe për gjëra të imta na rrihte. Unë atë kohë e urreja familjen time. Njëkohësisht kisha edhe një shoqëri të keqe me të cilët bridhja kot. Zakonisht flisja duke shikuar në tokë, ngase frikoja të shikoj dikë në fytyrë, vazhdimisht jetoja me frikë. Nga ndjenja e të takuarit në një identitet, ne konsumonim edhe drogë. Mendoja se Allahu nuk është në dijeni për mua. Kur u bëra 18 vjeçare e lëshova shtëpinë për të udhëtuar një vjet në botë me një grup.

Ambienti i parë konfliktuoz

Pasi u ktheva në shtëpi nisa të vijoja kolegjin, njëkohësisht u punësova në Qendrën e Shëndetit Mental të Fëmijëve dhe të Rinjve. Punova me dy institucione shtetërore të ndryshme dhe kisha rastin të shihja lloje të ndryshme të abuzimeve të fëmijëve si dhe probleme tjera lidhur më fëmijët. Ishte një ambient i cili shkatërroi zemrën dhe shpirtin tim.


Njëkohësisht punoja dhe studioja në Universitet, në Fakultetin e Psikologjisë dhe Filozofisë. Në moshën 25 vjeçare isha në një gjendje të keqe dhe e braktisa punën dhe Universitetin. E ndjeja veten të sëmurë edhe fizikisht por edhe psiqikisht. Shpesh përjetoja depresione të rënda.

Dëshiroja të vetëvritem


Një natë pranvere mendova të vetëvritem dhe e përgatita banjon. E morra një thikë dhe vendosa ngadalë në dorën time të djathtë. Pasi e preva pak dorën filloi të rrjedh gjak, por në atë moment në zemrën time erdhi një frikë nga Allahu. E ndjeva një ngarkesë të madhe në shpatullën time të djathtë, u ndjeja sikurse më mbante dikush.


Pas disa orësh gjumë u zgjova, dielli kishte lindur, kishte filluar një ditë e re. Deri në atë ditë nuk kam përjetuar atë ngarkesë në shpatullën time të djathtë. Sërish fillova të shkoja në kishë dhe çdo të diele meditoja duke vajtuar. Në kishën anglikane u njoftova me burrin tim të vjetër.


Aksidenti në komunikacion

Tetë vjet pas martesës pata një aksident të rëndë në komunikacion, ishte Maji i vitit 2001. Më goditi një automjet me shpejtësi 80 km dhe u lëndova rëndë në qafë, shpinë, shpatulla dhe gjunjë. Pata shumë terapi të ndryshme dhe aq shumë që e ndjeja veten keq sa që mendoja që i ka ardhur fundi martesës sime. Nuk isha aspak e lumtur në atë kohë.

Dhe 11 shtatori...

Pas 11 shtatori jeta ime tërësisht ndryshoi. Isha shumë e frikësuar dhe e befasuar. Ishte sikur Allahu të më jipte një "shuplakë". Ky ishte një udhëzim tjetër për mua që thoshte "zgjohu më". E gjithë bota ndryshoi për mua, fillova të perceptoja më mirë njerëzit dhe ndodhitë. Në fillim si të gjithë tjerët edhe unë isha e frikësuar. Pastaj fillova të jem kureshtare ndaj atyre që më servonin mediat.

Nuk ishin muslimanët terroristë

I shikoja muslimanët në vendin tim të punës, këta njerëz nuk ishin terroristë. Fillova të flisja me ata. Fillimisht më interesonin shkaqet gjeopolitike të ngjarjes. A thua pse na urrenin muslimanët neve? Pastaj pata rastin të shihja se çka kanë bëra me të vërtetë perëndimorët në Lindjen e Mesme dhe në Afrikën Veriore. Kështu kuptova se pse na urrenin muslimanët.


Duke bërë analiza të tilla filluan të depërtonin edhe nocionet e fesë Islame në mendjen time. Dhe kërkova njerëzit që do të më ndihmonin në këtë çështje, atëherë e takova Muhammed Saffiyen. Ai më mësoi alfabetin arab dhe njohuritë themelore të gjuhës arabe por unë isha e uritur të dija më shumë. Dikush më dha Kuranin me përkthim në gjuhën angleze dhe pastaj filloi që drita e Allahut të depërtoj në zemrën time. Aq shumë më lidhi Kurani sa që mendoja se këto mësime kuranore janë gjëra që i kam ditur dikur por i kam harruar.


Problemet pas pranimit të Islamit

Më kujtohet kur fillimisht dëgjova ezanin qajta me lot. Çdo gjë që lexoja vendosej në zemrën time, dhe këto ishim burim i gëzimeve dhe të hidhërimeve për mua. Gjithnjë kur lexoja diçka dëshiroja të qaja. Emrin e morra nën ndikimin e sures Nur e cila ka një rëndësi të veçantë për mua.


Duke u mbushur zemra ime me Islam edhe unë pësoja ndryshime, dhe këto ndryshime më shkaktonin edhe probleme me të tjerët. Janë tallur me mua dhe më kanë abuzuar fizikisht dhe psiqikisht, por edhe më janë kërcënuar. E humba shoqërinë, isha si një e huaj për familjen time. Por isha e bindur me zemër se po veproja mirë, ashtu si duhet.