Dite vjeshte...... dhimbja ime

[Enkelejda_24]

Dite vjeshte...... dhimbja ime

Nje rruge e shkrete... Shume gjethe te vyshkura shtruar si nje qilim vjeshtor plot trishtim nje ere e thate me perplaset fytyres shume ftohtesi me sjell. Ne kete dite Tetori dicka ndodhi... Se ndiej egersine e natyres pasi.. skutat e shpirtit tim jane ndezur si vullkane te shumte, ku llava si nje lum i marre merr cdo ndjenje qe del perpara. Eshte egersia, krenaria e thyer humbja dhe se fudni dashuria e lenduar. Pse duhet te ndodhete, Pse?
Eshte pyetja qe me persekuton qe nga momenti qe morra ate telefonate e cila shkundi pemen e dashurise sime te paster, ku c’do frute ra pa jete ne token e copetuar nga korrupsioni imoral. Ai ze me kumbon akoma, me ndjek me sy hapur, ne enderr, kudo.

Ai njeriu qe i dhurova zemren time shpirtin tim, kohen time, me theu ne bese. Mbylli me force librin e dashurise sone pa pyetur, pa pandehur dhe gervishi cdo kapitull te saj. Pse, pse , pse me kumbon si nje refren i forte Rocku qe kalon cdo limit me nje shpejtesi sketerre. Dritherimat e trupit akoma i ndiej, qenien time te shtypur ne nje imazh bardhe e zi e shoh, kur ajo lajmeroi ne telefon, "I'm pissed at you!! Dont talk to him anymore!!!. Ishte sikur melodia e jetes sime u shkeput dhe cdo tingull ndaloi, qetesia therrese nxiste me shume rrahjet e zemres qe po dilte nga kraharori si nje kal i terbuar, donte lirine, hapesiren per te jetuar por ishte vone. C’do gje u erresua, degjova zerin tim qe morri komande dhe mesazhin qe perpunoi, "Ypu deal with him as for me i am done with him long time ago!" Dhe mbyllja e receptorit me pas si nje akt i pakontrollueshem. Spyeta kush ishte, perse ma bente mua kete gjest por ishte nje femer e irrituar , e ere ne moshe, ndoshta adoleshente qe donte te pronezonte dike qe une e jetoja dhe me perkiste mua per nje kohe te gjate. Euforia u shnderruar ne dhimbje, lot pa fund qe merrnin me rrjedhen e tyre gishterinjt e mi te ftohte nga era e cmendur kembet me conin ne drejtim te paditur, e rrisnin ritmin e tyre si ne nje gare ku trofeu do te ishte shkaterrimi.

Por une e kisha marr goditjen tashme ajo c’ngelej ishte perfundimi im. Sdija cte beja, imazhet e momenteve te kaluara bashke, me shkonin si nje film pa muzike, pa ndjenje, lotet u zevendesuan nga nje ngurtesim, perqendrimi ne nje vend te caktuar dhe e vecuar nga cdo gje e gjalle rreth meje. Menodja se telefoni do binte, do degjoja zerin e tij por intuita me kishte genjyer kesaj here, prisja buze krevatit si nje femij qe pret gjoksin e nenes te ushqehet por asgje... Qetesia varr me tmerronte, me ritkhente ngjarjen e asaj dite. Mendja me punonte si nje formular shkencor duke kerkuar pergjigje, Pse ma beri keshtu? C’te kisha bere valle? Pyetje te pafundme qe me fusnin ne nje vorbull te pafund konfuzioni,une isha vetem, e dermuar, e lenduar por mbi te gjitha e thyer ne krenari. Mu thye ajo gje qe askush sarrinte ta prekte, ma burgosi, gozhdoi si nje krisht, e vari e dogji si nje Zhan Dark.

E doja? Jo, nese e doja s’do ta lija te lire. E adhuroja? Jo te gjithe qenien e tij mbase natyren e qeshur. Kisha nevoje per te? Po, ai erdhi atehere kur une ndieja boshllek, desha nje fare ngrohtesie. Por c’te jete valle qe me lidh me kete qenie kaq mizore, Ah po, raporti qe ndertuam qeshjet , lotet.

Serish jam vetem, e plagosur, carrmatosur nga cdo imunitet social, shpirteror , shendetsor. me neveritet fjala "buke", me neveritet akti "te qesh", e urrej te ndjerit "gjume", kam dal nga cdo faze njerezore dhe kam krijuar nje "guacke mbrojtese" qe eshte larg njerezve, jetes, eshte brenda dhe vetem brenda dhimbjes sime.
Kane kaluar 4 dite, zeri i tij akoma ska trokitur ne veshet e mi, tani cdo shprese po tretet, ai sdo marr kushedi nga eshte duke ecur, qeshur, folur, me ke? Ajo qe vret me shume eshte serish. Pse ma shperbleu keshtu, pse theu ate gje te shtrenjte te jetes sime. I dhurova shume keshilla, ngrohtesi, vend ku te qante hallet dhe vjen nje dite si per ironi te fatit e ben zemren gure, me hedh tutje si nje leter pa vlere. Me kujtohet nata e fundit me te, thote te dua te dua pa rreshtur duke kafshuar puthjen time ne marrezine e pijes dhe e besoj me shume se cdo here tjeter por ploti i kesaj historie mbyllet, sperfundon si nje film Holliwoodian, happily ever after, por nje telefonate e shnderron nje lidhje kaq te bukur me shpejtesine e drites ne nje te shkuar. Ajo e shkuar akoma me ndjek pas si nje fantazme qe sgjen qetesi, duke me torturar ne lengimin tim dhe smund ta ngushelloj, nje perqafim ti afroj , se ajo jam une.

Jeta vazhdon dhe oret kalojne, dhe e di se rete do shkojne nje dite dhe dielli do ndricoj serish, por tek tuk ndonje pike shiu ne ajer do lag faqen time e do me sjell dhimbjen e nje dite vjeshte. Diten kur mu thye krenaria e bashke me te besimi tek njeriu...

[Enkelejda_24]

NJE VAJZE SHTATZANE DIKUR BRAKTISA


- Në poret e trupit më digjet si zjarr,
Ndjenja e shpirtit të shkrumbuar.
Gjinjtë më lotojnë si sytë e drerit të sapovrarë,
Trupi yt nën kërthizë më rritet,
Mitrën pushtove me gjak te bardhë,
E rritet, rritet ne pafajsine e mëkatit.-
Bërtite qetësisht atë natë,
Me trup të rënduar nga fara ime,
Me shpirt të lulëzuar nga fara ime,
Mbi shkrumbin e dashurisë që të dogji.
- Përballë s’të kam, në krah s’të kam,
Në zemër të kam, në mitër të rris,
Si vuajtje e gjallë e ndjenjës së djegur. -
Bërtite qetësisht atë natë.
Me dhimbje për ditën që do të lindëte,
E mjerë për flakën që të dogji,
E bukur për amësinë që të fala,
E vdekur për jetën me vuajtje që të ngjalla.

[Enkelejda_24]

NJE VAJZE SHTATZANE DIKUR BRAKTISA


- Në poret e trupit më digjet si zjarr,
Ndjenja e shpirtit të shkrumbuar.
Gjinjtë më lotojnë si sytë e drerit të sapovrarë,
Trupi yt nën kërthizë më rritet,
Mitrën pushtove me gjak te bardhë,
E rritet, rritet ne pafajsine e mëkatit.-
Bërtite qetësisht atë natë,
Me trup të rënduar nga fara ime,
Me shpirt të lulëzuar nga fara ime,
Mbi shkrumbin e dashurisë që të dogji.
- Përballë s’të kam, në krah s’të kam,
Në zemër të kam, në mitër të rris,
Si vuajtje e gjallë e ndjenjës së djegur. -
Bërtite qetësisht atë natë.
Me dhimbje për ditën që do të lindëte,
E mjerë për flakën që të dogji,
E bukur për amësinë që të fala,
E vdekur për jetën me vuajtje që të ngjalla.