5 tradhtarët më të mëdhenj të historisë

[Erinaa]

Tradhtia është krimi më i madh që mund të bëhet kundër atdheut dhe në shumicën e rasteve dënohet me vdekje. Koncepti i tradhtisë ndryshon shumë sipas vendeve por sidomos sipas kohërave në të cilat njerëzimi ka jetuar. P. sh., në ditët e sotme, në Palestinë është radhiti e lartë ndaj shtetit ti shesësh tokë një hebreu, edhe nis nuk është shtetas izraelit, ndërsa në Anglinë e shek. te XIV ishte tradhti edhe po ta shihje në ëndërr ose ta imagjinoje vdekjen e mbretit, të mbretëreshës, ose të fëmijëve te tyre. Kjo është lista e 5 tradhtarëve më të mëdhenj të historisë njerëzore. Këta nuk janë tradhtarë individualistë ose njerëz që tradhtuan për përfitim, por tradhtarë që lanë pasoja të tmerrshme në historinë botërore.






1. Judë Iskarioti

Tradhtia më e madhe në botë përbën një rast të jashtëzakonshëm tradhtie. Ajo vlejti vetëm 30 monedha argjendi. Kjo ishte shuma që priftërinjtë e lartë të asokohshëm i paguan të famshmit dhe famëkeqit Judë, që ai t’u dorëzonte Jezus Krishtin. Megjithëse nuk ka të bëjë me tradhti ushtarake apo patriotike e të tjera si këto, juda është bërë sinonimi më i goditur i fjalës tradhti.

Ishte Nata e Pashkëve. Priftërinjtë menduan se nëse do ta arrestonin Jezusin, do ta ulnin goxha popullaritetin e tij, pasi shpifjet që thoshin se Jezusi është blasfemues nuk pinin shumë ujë në popull.

Kështu që, vendosën ta arrestonin natën e pashkëve. Ishte pikërisht Juda që për shpërblimin qesharak prej 30 monedhash argjendi, që sipas kronikanëve dhe studiuesve, në kohën për të cilën bëhet fjalë me to mund të blije vetëm dy dele, drejtoi gardën që do të arrestonte Jezusin drejt kopshtit të Gest’hemane, aty ku Mesia kishte kampuar bashkë me dishepujt e tjerë. Sikur ta kishte parandier namin e keq që do t’i dilte dhe peshën e asaj që kishte bërë, Judë Iskarioti të nesërmen u ktheu paratë priftërinjve dhe vari veten.

2. Marcus Junius Brutus

Përpara se të lindte Perandoria Romake, ishte koha e Republikës Romake, parimet e së cilës janë baza e pothuaj të gjitha republikave demokratike që janë krijuar qysh atëherë, përfshi këtu edhe SHBA-të. Republika Romake i kishte bazat e saj në shpërndarjen e pushteteve dhe kishte një formë të decentralizuar të qeverisjes. Gaius Julius Cezar vendosi t’i jepte fund kësaj ndarjeje të pushteteve dhe të përqendronte gjithë qeverisjen në duart e tij, duke e shpallur veten “Diktator të përjetshëm”. Senati i alarmuar për kthesën që po merrnin ngjarjet në dëm të vetë senatorëve, formuan një grup konspirativ, misioni i të cilit ishte vrasja e Jul Cezarit. Në krye të grupit vrasës u vendos miku më i ngushtë dhe njëkohësisht krahu i djathtë i Cezarit, Marcus Junius Brutus.

Ne 15 mars të vitit 44 p. K., Jul Cezari u vra. Sipas analizave të historianëve nga e gjithë bota, mendohet që Cezari të ketë marrë rreth 10 goditje me thike ose shpatë, 8 prej të cilave mendohet t’i ketë realizuar pikërisht Brutusi. Këto sigurisht që janë më shumë hamendësime sesa fakte, por fakti më i madh dhe më i pakundërshtueshëm është që Cezari frymën e tij të fundit nuk e përdori as për të ulërirë nga dhimbja, as për të bërë ndonjë deklaratë dashurie, as për të lënë ndonjë porosi. Me frymën e tij të fundit Gaius Julius Cezar tha: “Et tu, Brute?”, që do të thotë “Edhe ti, Brut?” Mirëpo vrasja e diktatorit, si shumica e tradhtive doli për keq, si për Senatin ashtu edhe për Brutin. Menjëherë pas vdekjes së Cezarit, Roma u zhyt në një seri të pafund luftërash civile. Në një nga këto luftëra, Bruti, në krye të një ushtrie të madhe, tentoi të pushtonte Romën dhe të bëhej vetë perandor. Roma atë kohë kishte një forcë mbrojtëse shumë të vogël, por që i dha një leksion të madh Brutit: “Tradhtarët kurrë nuk fitojnë”. Bruti pësoi një humbje të turpshme në periferinë e Romes. Të nesërmen Marcus Junius Brutus, tradhtari i udhëheqësit më të madh të antikitetit, Gaius Julius Cezar, vrau veten. Ishte tetor i vitit 42 p. K.

3. Philippe Petain

Historia e Petainit është një histori e rënies nga parajsa në ferr. Në Luftën e Parë Botërore, Petain luftoi heroikisht në mbrojtje të Francës dhe aleatëve fitues dhe për këtë arsye u shpall menjëherë Hero Kombëtar i Francës. Gjatë paqes midis dy luftërave ai mori titullin Mareshal i Përgjithshëm i Forcave të Armatosura Franceze. Falë suksesit dhe popullaritetit të tij, atë e inkurajuan dhe i ofruan një karrierë politike si udhëheqës, mirëpo nuk pranoi. Në vitin 1940, Franca po priste me ankth ardhjen e nazistëve në kufi. Philippe Petain u emërua menjëherë Komandant Suprem i Forcave të Armatosura Franceze dhe Gjeneral i Përgjithshëm. Franca besonte se heroi i saj, me gjenialitetin e treguar në fushëbeteje do t’i shkërmoqte trupat naziste dhe do të ruante lirinë aq të vyer dhe aq të dëshiruar për popullin. Çfarë bëri heroi? Brenda një jave ia dorëzoi Francën Hitlerit pa shkrehur asnjë pushkë të vetme. Jo vetëm kaq, por bëri Vichyn kryeqytet dhe hodhi poshtë një mal me reforma liberale që republika e tretë franceze kishte bërë. Madje, shkoi dhe më tej, u bë aleat i pashpallur i nazistëve gjatë pjesës së mbetur të Luftës se Dytë Botërore. Mirëpo, nuk mundi t’i shpëtonte fatit të zakonshëm të tradhtarëve: pas luftës u arrestua, u akuzua për tradhti dhe u dënua me vdekje. Por, Presidenti Sharl de Gol, për shkak të moshës së madhe dhe kontributit të tij gjatë Luftës së Parë, e zbuti dënimin me vdekje në dënim me burgim të përjetshëm. Philippe Petain vdiq në burg në vitin 1951 në moshën 95-vjeçare.

4. Viskun Quisling

Quisling ishte një tjetër bashkëpunëtor i nazistëve gjatë Luftës së Dytë Botërore. Mirëpo, tradhtia e tij nuk ishte surprizë, si e Petainit. Quisling ishte themeluesi i Partisë Fashiste Norvegjeze, e cila ishte modeluar sipas partisë së Hitlerit. Kur Gjermania sulmoi Norvegjinë, Quisling bëri puç shteti, duke tentuar të marrë pushtetin. Mirëpo puçi i tij dështoi dhe atij iu desh të priste derisa gjermanët ta pushtonin vendin e tij që ai të bëhej kryeministër. Pushteti i tij ishte kukull, pasi në të vërtetë drejtonin nazistët, por Quisling me dëshirë dhe përkushtim të rrallë udhëhoqi një varg maskaradash dhe vrasjesh të patriotëve norvegjezë. Quisling u arrestua në 9 maj 1945 dhe u ekzekutua në 24 tetor 1945. Emri i tij është bërë sinonim i kolaboracionit dhe tradhtisë, madje prej emrit të tij ka dalë termi “qeveri kuislinge”.

5. Benedict Arnold

Asnjë listë tradhtarësh nuk do të ishte e plotë pa pasur në brendësinë e saj Benedict Arnoldin, babain e kryetradhtarëve amerikanë të të gjitha kohërave. Historia e tij është e pazakontë. Ai ishte hero amerikan i luftës revolucionare. Në rangun e kolonelit, ai udhëhoqi milicinë e Connecticutit, së bashku me Ethan Allen (udhëheqës i famshëm i një çete milicie amerikane gjatë luftës kundër mbretërisë) dhe çetën e tij gjatë betejës për pushtimin e fortesës Tincorderoga, fortesë kjo shukë e rëndësishme për trupat mbretërore. Menjëherë pas kësaj, ai mori gradën gjeneral dhe korri disa nga fitoret më të bujshme të luftës Anglo-Amerikane, përfshi këtu dhe betejën e famshme të Saratogës. Por fatkeqësisht, ai u ndie i nënvlerësuar nga Kongresi Kontinental i atëhershëm, pasi mendonte se ata nuk i merrnin shumë seriozisht fitoret e tij. I mbushur me një urrejtje të thellë kundrejt Kongresit, në vitin 1770, ai tentoi t’u dorëzonte West Pointin anglezëve. Komploti i tij u zbulua para se të realizohej, por për çudinë e të gjithëve, Arnoldi ia doli mbanë të arratisej. Menjëherë pas kësaj, ai u bashkua me forcat angleze, të cilat i dhanë gradën gjeneral brigade. Benedict Arnold filloi një seri fitoresh të vogla kundër vëllezërve të tij, por karriera e tij ushtarake në emrin e mbretit ishte shumë e shkurtër. Në vitin 1781, britanikët fimosën aktin e kapitullimit në Yorktown.

Pas luftës, Benedict Arnold u transferua në Kanada, më pas në Londër. Roli i tij në histori është i dyskajshëm: në Angli ai është një hero, në Amerikë konsiderohet si më i poshtri i të gjithë tradhtarëve.

[MAJDI]

Keta qenkan ata tradhtaret