Sado i varfër që të jesh, jepi atij që ka më pak -ii-

[ardona]

SADO I VARFËR QË TË JESH, JEPI ATIJ QË KA MË PAK -II-

SHKRUAN: SHEJH ALI TANTAVI



Apo të përmendim rrëfimin e gruas, djali i së cilës ishte udhëtarë dhe e cila një ditë u ulë të haj diçka, para vete kishte vetëm një copë mish dhe një të prerë buke. Një i varfër i kërkoi atë dhe ajo pa hamendje ia dha duke e ndarë nga goja e saj, kurse natën e kaloi e uritur. Kur djali u kthye i tregoi nënës së tij se çka i kishte ndodhur gjatë udhëtimit: “Gjatë udhëtimit në rrugë më takoi luani. Isha vetë dhe fillova të iki prej tij por ai më arriti dhe kur mendova se veç më jam në gojën e tij, kur para meje u paraqit një njeri me tesha të bardha dhe më shpëtoi duke më thënë: ‘kafshata për kafshatë’. Nuk e kuptova se çka dëshiron të thotë me këtë.” Pasi e pyeti ajo se kur ngjau kjo, u kuptua se rasti kishte ndodhur në momentin kur ajo i kishte dhënë bukën të varfrit dhe kafshatën e gojës dhe mu për këtë edhe Allahu nxori nga goja e luanit djalin e saj.

Sadakaja largon fatkeqësitë, Allahu nëpërmjet saj shëron sëmundjet dhe për shkak të saj Allahu të shpëton në rastet e vështira. E gjithë kjo është vërtetuar, ndërsa për këtë ekzistojnë edhe transmetime. Ai që beson që ky kozmos ka një Zot që udhëheq me të dhe i Cili merr e jep, Ai është që shëron e jep shëndet, ky e din se kjo është e vërtet, kurse me ateistët (pabesimtarët) nuk kemi se çka bisedojmë për këtë.

Gratë janë më afër besimit dhe janë më sentimentale. Edhe pse gruaja sipas natyrës së saj, kur bëhet fjalë për pasurinë, kursen më shumë sesa burri, por unë u them grave dhe shpresoj se ky fjalim nuk do të jetë i kotë, por do të lenë shenja. Secila nga ju le të shikoj se çka mund të dhurojë nga teshat e saja të vjetra, apo nga ajo çka dëshiron ta hedh, apo çka i ngel nga ushqimi dhe pijet, dhe le të kërkojë ndonjë familje të varfër për të cilën dhurata do të jetë gëzim.

Jini të mëshirshëm ndaj tregtarëve “që shkojnë derë më derë”

Kur të japësh diçka mos e jep në mënyrë të vrazhdë apo me dhunë, sepse buzëqeshja gjatë dhënies (edhe të një dinari) është më e mirë se euroja që e jep i mrrolur dhe me mendjemadhësi. Para disa vjetësh në kohën e ramazanit pashë vajzën time të vogël duke i dhënë një rojtari një pjatë me ushqim, kurse unë i thashë: “Eja vashë, merre pjatën, lugën, pirunin, dhe një gotë të pastër me ujë dhe në këtë mënyrë dërgoja. Ty nuk do të humbet asgjë, ushqimi ngel i njëjti, por kur i jep vetëm pjatën dhe bukën, ti e nënçmon dhe ndjehet si lypës, ndërsa kur ia jep pjatën, me lugë, pirun, me kripë dhe me një gotë ujë, i tregon respekt dhe ai do të ndjehet si mysafirë i rëndësishëm.

Një formë e sadakasë që shumë njerëz nuk e praktikojnë është edhe lehtësimi i tregtarëve të pemëve dhe perimeve që shkojnë derë më derë. Disa gra bëjnë aq pazarllëk me ta për një gjysmë centi dhe me këtë sikur dëshirojnë të tregojnë “aftësinë” e tyre edhe pse mund të jenë nga një familje e pasur, kurse ai tregtari varfër dhe i gjithë malli i tij që tërë ditën endet nëpër shtëpi vlen ndoshta dhjetë euro, kurse fitimi i tij mund të jetë dy apo tri. Oj gra, pasha Zotin, jini të mëshirshme ndaj tregtarëve të tillë dhe jepuni aq sa e kërkojnë, dhe nëse dikush nga ju humb duke dhënë më shumë, le ta llogarisë atë si sadaka, sepse ajo është sadaka më e mirë se sadakaja që u jepni lypësve.

Një lloj sadakaje është edhe atëherë kur mësuesja mendohet kur u kërkon nxënësve të saj të blejnë përgatitjet sportive, apo materiale të shtrenjta shkollore, duke kujtuar se mes nxënësve ka edhe prej atyre që prindërit e tyre fitojnë vetëm për kafshatën e bukës dhe strehimin. Kurse blerja e materialeve të shtrenjta shkollore, që ndoshta për ne janë gjëra të imta, për dikë kjo do të thotë shumë. Siç thash kjo është çështje krahasimi, sepse nëse një mësueseje do ti thuhej të jap një mijë euro ajo do të bërtiste, kurse një biznesmen i madh do të thoshte: “Çka janë një mijë euro? Asgjë!” Asgjë për atë kurse shumë për të, njëjtë është edhe me pesë apo dhjetë euro; asgjë s’janë për mësuesen, kurse ato janë shumë për një numër të konsiderueshëm të prindërve.

Thelbi është: Ai që dëshiron ta fitojë ndihmën e Allahut me atë që është më i pasur dhe më i fortë se ai, le ta ndihmojë atë që është më i varfër dhe më i dobët se ai. Gjithkush nga ne le ta vendos veten në vend të tjetrit, le t’i dëshiroj vëllait të vetë atë që e dëshiron për veten e tij, mirësitë ruhen, zgjasin dhe shtohen me anë të falënderimit, kurse falënderimi nuk është vetëm me gjuhë, edhe pse njeriu mund ti merr tespihet dhe të thotë një mijë herë Elhamdulilah (falënderimi i takon Allahut), ndërsa bëhet koprrac nëse është i pasur, apo nuk ndihmon nëse është i njohur, ose bën padrejtësi nëse është udhëheqës, një njeri i tillë nuk është falënderues ndaj Allahut, por është gënjeshtarë apo Zoti na ruajt dyfytyrësh.

Falënderoni Allahun për mirësitë e Tij me anë të falënderimit praktik, dhe bëni mirë ndaj të tjerëve ashtu siç dëshironi që Allahu tu bëj mirë juve. Dhe dijeni se atë që ju tregoj sot është një nga kushtet e fitores ndaj armiqve tuaj dhe një faktor kryesor për përgatitjen tonë. Kjo është luftë me anë të pasurisë, kurse lufta me anë të pasurisë është e barabartë me luftën e armatosur.
________________
Burimi:
www.novihorizonti.ba

Përktheu: Arsim Dauti

fund