Krishti, Permbledhja e Gjithckaje Frymore

[konti]

Vёrtet shumё vёllezer dhe motra e bёjnё shpesh kёtё pyetje: Si mund ta di se kam vdekur? Si mund ta di se kryqi e ka bёrё punёn e tij nё mua? Pёrgjigja ёshtё e thjeshtё. Nёse Zoti ka punuar nё jetёn tёnde, ti do humbasёsh shumё gjёra. Nёse ke mbetur i paprekur qё nga dita qё ke besuar - je po aq i pasur dhe i mbushur sa ke qenё mё parё - atёherё kjo tregon qartё se kryqi nuk ka punuar nё ty. Ndёrsa kryqi punon nё jetё, ti do vёsh re çfarё vepre tё madhe zbrazjeje apo pastrimi ka kryer Zoti nё ty. Dhe pёr pasojё nuk je mё nё gjendje tё bёsh gjёrat qё bёje mё parё; pёr çfarё ti dikur ishe i bindur, tashmё nuk je dhe aq i sigurtё; dhe pёr çfarё nё fillim ke pasur kurajo tё madhe, kohёt e fundit ke filluar tё jesh nё mёdyshje. Nё kёtё mёnyrё provohen punёt e Zotit. Nёse ka ringjallje nё jetёn tёnde, atёherё shumё gjёra duhet tё kenё mbetur pas nё varr, pёrderisa atje gjёrat nuk mund t’i mbijetojnё dot vdekjes. Çfarё ёshtё e Adamit nuk mund tё jetojё nёse ka kaluar mё parё pёrmes vdekjes. Por jeta e Zotit ёshtё plotёsisht nё gjendje tё kalojё pёrmes vdekjes dhe tё dalё pёrsёri. Kjo ёshtё ringjallje.

Ndonjёherё gjёrat e humbura nё vdekje rifitohen nё Krisht. Ёshtё si njё degё e cila kur pritet nga pema duket e vdekur, por kur mbillet nё tokё rritet pёrsёri. Kёshtu pra, duke thёnё se shenjat e vdekjes janё mbi ne, nuk duam tё lemё tё kuptohet se pёr kёtё arsye nuk mundemi as tё flasim dhe as tё punojmё; por thjesht se nuk do jemi aq tё shkujdesur dhe tё pavarur si nё fjalёt ashtu edhe nё veprat tona. Kur dikush ёshtё prekur nga Perёndia – i pёrballur me kryqin - bёhet i dobёt, plot druajtje dhe drithmё, dhe kёshtu ai nuk guxon mё tё thotё “Unё mundem” apo “Unё do bёj”. Ai ende do e bёjё punёn e tij, por tashmё me druajtjen e Perёndisё. Ai do vazhdojё tё ecё, por tashmë pas Perёndisё ashtu si Abrahami eci hap pas hapi me Perёndinё. Sot janë qartë të dukshme shenjat e kryqit në jetën e tij. Ai ёshtё tejshpuar nga Perёndia; nuk ёshtё mё i paprekur; ai mbart me vete vulën e vdekjes. Kjo quhet ringjallje.

Sot Perёndia komunikon me njeriun nё botёn e ringjalljes dhe kjo ringjallje përfshin kryqin. Prandaj asgjё që nuk ka kaluar përmes vdekjes nuk ka tё bёjё me Perёndinё. Çdo gjё qё ёshtё natyrore duhet tё vdesё. Perёndia nuk mund dhe nuk do komunikojё bazuar në ringjallje me atë që i duhet ende të vdesë dhe të ringjallet. Ne duhet tё vdesim dhe pastaj tё ringjallemi. Jeta qё marrim ёshtё jetë e ringjalljes. Çdo gjё qё mёsojmё e që ka lidhje me Perёndinё duhet tё jetё e ngritur nga vdekja.

Njerez te tille te vdekur dhe te ringjallur ashtu si pershkruhet me siper, fatkeqesisht jane shume pak. Keta njerez jane te vetmit te cilet mund te punojne me te vertete per Perendine dhe t'i sherbejne Atij. Por fatkeqesisht vendin e tyre e kane zene shume te tjere, qe thone se jane punetore te Zotit, por ne te vertete nuk jane. Puna e tyre eshte e piset, vjen nga deshirat, motivet, vullneti dhe ambicjet e tyre natyrore. Nese te gjitha keto nuk vdesin ne Kryq, ato c'ka ata bejne per Zotin i ngjan nderteses me barishte, shkopinj dhe derrasa.

[konti]

Nё çështjet frymёrore pёrballemi me njё problem tё vёshtirё, njerёzit shpesh i shёrbejnё Perёndisё me gjёrat natyrore nё vend qё t’i shёrbejnё Atij me gjёrat e ringjallura. Shumё kanё zell, por pak kanë zell tё ringjallur - zell i cili ka kaluar pёrmes vdekjes dhe ёshtё ringjallur. Shumё nga zelli është i llojit të parë, por jo i llojit të dytit. Shohim shumë vёllezёr qё punojnё me ngulm dhe zotësi, megjithatё zelli dhe aftësia e tyre i përkasin llojit të parë – natyrorit - dhe jo tё dytit, sepse ata nuk kanё kaluar pёrmes vdekjes. Nuk mund ta quajmё ringjallje nёse jetojmё para Perёndisё me fuqinё e këtyre elementёve natyrorë.

[konti]

Nё çështjet frymёrore pёrballemi me njё problem tё vёshtirё, njerёzit shpesh i shёrbejnё Perёndisё me gjёrat natyrore nё vend qё t’i shёrbejnё Atij me gjёrat e ringjallura. Shumё kanё zell, por pak kanë zell tё ringjallur - zell i cili ka kaluar pёrmes vdekjes dhe ёshtё ringjallur. Shumё nga zelli është i llojit të parë, por jo i llojit të dytit. Shohim shumë vёllezёr qё punojnё me ngulm dhe zotësi, megjithatё zelli dhe aftësia e tyre i përkasin llojit të parë – natyrorit - dhe jo tё dytit, sepse ata nuk kanё kaluar pёrmes vdekjes. Nuk mund ta quajmё ringjallje nёse jetojmё para Perёndisё me fuqinё e këtyre elementёve natyrorë.

Shifeni sa qarte e tregon autori ketu ate qe kam dashur te shpjegoj une me pare. Njeriu lind me dhuntite e tij natyrore. Dikush p.sh. eshte orator i forte. Ai ka dhuntine te flase bukur dhe te magjepse masat. Nese ai nuk do besonte, shume mire do mund te behej nje politikan i shkelqyer. Ky njeri qellon qe beson. Eh, nuk do vonoje shume dhe ky njeri do behet nje nga predikuesit me te mire te kishes lokale. Pse? Sepse ai kishte nje dhunti natyrore dhe e perdori ate per t'i sherbyer Zotit. Problemi qendron se ai po i sherben Zotit me gjerat e mishit, jo te frymes. Ajo dhunti duhet e vdese me pare ne kryq dhe cfare del nga vdekja eshte jete.

E njejta gje mund te ndodhe me nje muzikant. Ai mund te sherbeje ne kishe me dhuntine e tij, e cila mund te kete vlere te madhe per njerezit e kishes, por para Zotit, nese nuk ka vdekur, eshte nje zero me bisht.

[Aragon]

Vella, fjale te verteta, por pak i kuptojne

[konti]

Vella, fjale te verteta, por pak i kuptojne

Faleminderit Aragon, por deshira ime eshte qe t'i kuptojne sa me shume te Krishtere ne menyre qe te gjithe ne te jetojme nepermjet nje Jete me te larte, Jezu Krishtit.

[konti]

Disa do pyesin: Çfarё ёshtё trupi i Krishtit? Trupi i Krishtit ndodhet atje ku ёshtё vërtetuar ringjallja e Krishtit. Me fjalё tё tjera, çdo gjё qё nuk ёshtё ringjallje nuk ka pjesё, as mё tё voglën pjesё nё trupin e Krishtit. Kisha nuk ёshtё vendi ku ti sjell diçka nga zgjuarsia jote dhe unё diçka nga diplomacia ime. Kisha nuk ndёrtohet nëpërmjet ndihmesës tënde me disa nga gjёrat e tua natyrore dhe kontributit tim me tё tjera gjёra natyrore. Kisha i mbyll dyert çdo gjëje natyrore dhe pranon vetёm të ringjallurën. Sa herё qё hyn e natyrshmja, kisha e humbet karakterin e saj. Nuk mund tё ketё asnjё element tё paringjallur nё kishё.

Shumё vёllezёr pyesin si mund tё jetё kisha njё. Ne duhet tё kuptojmё sa e kotё ёshtё tё arrish unitetin nëpërmjet mёnyrave njerёzore. Fёmijёt e Perёndisё duhet tё njohin kryqin dhe tё pёrballohen me mishin dhe natyroren për tё arritur në tё qenët njё. Asnjë metodë nuk ka efekt nёse njerёzit nuk pёrjetojnё Kalvarin. Asnjё problem nё kishё nuk zgjidhet me marifetet dhe mprehtësinë njerёzore. Kisha nuk lejon as mishin as natyroren, sepse tё dyja e dëmtojnë atё. Ёshtё më se e vёrtetё qё kisha ka nevojё per kontributin dhe shёrbimin e njeriut; e megjithatё mbi njeriun duhet tё jetё shenja e vdekjes. Dobishmëria e shoqёruar nga shenja e vdekjes quhet ringjallje. Zoti vetё ёshtё ringjallje dhe Ai ka dёshirё tё ketё njё kishё tё ringjalljes.

Nёse dëshirojmë një përvojë tё tillё duhet t’i kërkojmë Zotit për veprën e Tij në jetën tonë. Mund edhe të njohim mjaft mirë shumë mësime e përsëri, pa marrë njё goditje tё forte nga Zoti ne do mbetemi tё njёjtët. Ndonjëherё rrёshqasim dhe biem. E ndiejmё dhimbjen, po, e megjithatё ajo zgjat vetëm disa ditё apo muaj. Por nёse na ёshtё dhёnё goditja e fortё e Perёndisё aq sa të jemi thyer mjaftueshëm, nuk do ta ndjejmё kёtё dhimbje pёr pak ditё apo muaj, por do mund ta durojmё plagёn përgjatё gjithё jetёs tonё. Do jemi gjithmonё tё gjymtuar para Perёndisё dhe shenja e kryqit do jetё pёrherё mbi ne.

[konti]

Shumё vjet pasi Pali kishte parё vegimin nё rrugёn e Damaskut, ai dëshmoi: “Prandaj ... unё nuk kam qenё i pabindur ndaj vegimit qiellor.” (Veprat 26:19). Nёse Zoti ka mёshirё pёr ne dhe na godet ashpër njё ditё, vetja jonë e vjetёr nuk do mundet kurrë më tё ngrihet: plaga do mbetet pёrgjithmonё në ne. Pёrderisa ёshtё akoma e mundur tё prekësh nё Krishtin e ringjallur plagën e gozhdëve nё duart e Tij dhe të heshtёs nё brinjёn e Tij, njё plagё e tillё nuk duhet të zhduket kurrё nga jeta e të gjithë atyre qё e njohin Zotin sot si ringjallje. Të plagosur kështu nuk do guxojmë kurrё mё tё mburremi me veten dhe fuqinё tonё. Nёse goditemi nga Zoti, nuk do ngrihemi mё. Qofshin shenjat e kryqit gjithnjë e më të dukshme nё jetёn tonë.

Shtirja nuk ka vlerё kёtu. Sepse ajo me të cilën dikush kërkon të duket harrohet shpejt. Por kur sakrifica vendoset nё altar dhe vritet, ajo nuk ngrihet kurrë mё. Nёse e provojmë ndonjёherё kёtё goditje themelore, do kuptojmё sa tё pazotë, të marrë fund dhe të pavlerë jemi. Shenja e vdekjes në ne dёshmon se e njohim ringjalljen. Të njohësh kryqin do të thotë të njohësh ringjalljen. Çfarё mbetet nga kryqi ёshtё ringjallje. Oh! Sa tё shumta janё gjёrat qё nuk ngrihen mё kurrë, por shkojnë pёrgjithmonë sapo ato kalojnë pёrmes kryqit. Vetёm ajo qё i qëndron kryqit ka vlerё frymёrore. Çdo gjё qё hyn nё varr dhe mbetet atje ёshtë e vdekur; por çdo gjё qё del në anën tjetёr të varrit duke mbartur shenjat e vdekjes, ёshtё ringjallje.

Tё lutemi qё me tё vёrtetё tё mund ta njohim Krishtin si ringjalljen dhe jetёn tonё. Zoti largoftё prej nesh shumё nga gjёrat tona. Bёftё qё tё kemi jo vetёm mё shumё nga jeta e Tij, por edhe mё pak nga vetja jonё. Sa shpesh ndodh tё jetojmё sipas asaj qё ёshtё natyrore, pa njohur disiplinёn e Perёndisё dhe as kryqin. Kemi nevojё t’i kёrkojmё Zotit tё jetё i mёshirshёm me ne, nё mёnyrё qё e natyrshmja tё zvogёlohet gradualisht nё ne, ndёrkohё qё e ringjallura tё shfaqet gjithnjë e më dukshёm. Qofshin jeta dhe ringjallja realitet – jo teori – nё ne. Sa herё zgjasim duart, Ai na tregoftё se nuk ka ringjallje nё to pёr sa kohё gjithё vepra e tyre ёshtё vetёm natyrore dhe e mishit. Le tё zbulohet mishi ynё prej Tij nёn dritёn e ringjalljes. Dhe nёse ende nuk shohim, Zoti pastё mёshirё. Amen!

[konti]

Pjesa e mesiperme mendoj se ka nevoje vetem per nje koment: No comment!

[konti]

Krishti është Buka e Jetës dhe Drita e Jetës



Jezusi u tha atyre: “Unë jam buka e jetës: kush vjen tek unë nuk do të ketë më kurrë uri dhe kush beson në mua, nuk do të ketë më kurrë etje.” (Gjoni 6:35)
Dhe Jezusi u foli atyre përsëri duke u thënë: “Unë jam drita e botës; kush më ndjek nuk do të ecë në errësirë, por do të ketë dritën e jetës.” (Gjoni 8:12)

Kemi përmendur shkurtimisht se të gjitha gjërat frymërore gjenden në Krisht. Perëndia e dha Atë për ne që Ai të jetë të gjitha këto gjëra. Kjo është pika më thelbësore e të kuptuarit në jetën frymërore. Është përvoja jonë thjesht përvojë apo është Krisht? Është drejtësia jonë thjesht drejtësi apo është Krisht? Është shenjtërimi ynë vetëm shenjtërim apo është Krisht? Është shpengimi ynë thjesht shpengim apo është Krisht?

Flasim shpesh për rrugën, por ajo rrugë mund të mos jetë vetë Krishti. Në të njëjtën mënyrë ne mund të flasim për të vërtetën dhe për jetën dhe jo domosdoshmërisht të kemi folur për Krishtin. Me pak fjalë, kemi shumë gjëra jashtë Krishtit. Kjo përbën një problem të tmerrshëm frymëror për bijtë e Perëndisë. Ne mund të rrëfejmë me gojën tonë se Krishti është qendra e gjithçkaje, megjithatë kemi shumë gjëra në jetë që nuk janë Krisht, sikur këto të na ndihmonin të jemi të krishterë. Sa nevojë kemi të përtërihemi në mendjet tona për të kuptuar se përveç Krishtit Perëndia nuk ka asnjë qëllim që ne të kemi shumë të ashtuquajtura gjëra frymërore. Sipas planit të Perëndisë, është e vërtetë që ka gjëra; vetëm se këto gjëra janë në Krisht. Sepse Krishti është përmbledhja e të gjitha gjërave frymërore. Krishti është drejtësia jonë - Ai nuk na ka dhënë një drejtësi. Krishti është shenjtërimi ynë - Ai nuk na ka dhënë një gjë të quajtur fuqi që na bën të shenjtë. Krishti është shpengimi ynë - Ai nuk na ka ofruar një shpengim. Krishti është rruga - Ai nuk ka hapur për ne një tjetër rrugë nëpër të cilën të ecim. Krishti është e vërteta - Ai nuk na ka dhënë ndonjë të vërtetë për ta kuptuar. Krishti është jeta - Ai nuk ka vendosur në ne diçka të quajtur jetë.

[Aragon]

AMEN vella,

Lum ata qe e bejne Krishtin Gjithckane e tyre!

[konti]

Vëllezër dhe motra, ndërsa udhëtojmë përgjatë rrugës së Perëndisë, gjithmonë e më tepër do zbulojmë se nga i gjithë hiri i Perëndisë ka vetëm një hir, nga të gjitha dhuratat e Perëndisë ka vetëm një dhuratë. Ky hir është Krishti, kjo dhuratë është gjithashtu Krishti. Lavdi Zotit që ditë pas dite Ai na tregon se në Krisht përmblidhet çdo gjë. Në fillim e mendonim Zotin si Shpëtimtarin tonë; tani mund të themi se Ai nuk është vetëm Shpëtimtari ynë, por edhe shpëtimi ynë. Është e çuditshme? Jo, është fakt. Sepse gjithmonë e më tepër ne zbulojmë se Krishti është gjëja e Perëndisë.

Nëse gabimisht bëjmë dallim mes asaj që Zoti Jezus jep dhe asaj që Ai është, mes dhuratës dhe dhuruesit, do vuajmë shumë në jetën tonë frymërore. Sepse një gabim i tillë nuk do na lejojë të prekim burimin e jetës. Nga kjo pikëpamje ne dëshirojmë ta shohim akoma më shumë Krishtin si gjërat tona. Tek Gjoni 6:35 dhe 8:12, Zoti na tregon se Ai është buka e jetës dhe drita e jetës. Le t’i shohim këto të dyja me rradhë.

[konti]

Krishti është Buka e Jetës


“Unë jam buka e jetës,”- deklaron Zoti. Ai u tha këto fjalë njerëzve që e kërkuan në Kapernaum. Ata prisnin që Ai t’i ushqente me bukë, kështu Zoti u tha atyre: “Unë jam buka e jetës.” Ai është ai që jep bukën e jetës dhe Ai vetë është kjo bukë. Dhurata dhe dhuruesi janë një, të pandara. Lavdi Perëndisë, Krishti është dhurata e Perëndisë ashtu siç Ai është Zoti që jep dhuratën.

Cili është kuptimi i bukës në Bibël? Ajo ka kuptimin e kënaqësisë, përderisa Shkrimi përdor urinë për të përfaqësuar moskënaqësinë e njeriut. Që pakënaqësia njerëzore të largohet nevojitet bukë. Nëse janë në gjendje bijtë e Perëndisë të përfundojnë rrugën e nisur apo të kenë forcë të vazhdojnë më tej, kjo varet shumë nga kënaqësia e tyre e brendshme. Nëse ndihemi të kënaqur sot, do kemi forcë për tërë ditën. Por nëse ndihemi përbrenda bosh si një gomë e shfryrë, nuk do kemi fuqi as të zvarritemi gjatë ditës. Nuk mund të dalim në përfundimin se nuk ka jetë, megjithëse është e sigurtë që nuk kemi forcë. Është kënaqësia - ndjenja e pashpjegueshme e kënaqësisë - që bën të mundur të ecim para dhe të përfundojmë rrugën e nisur.

Le të shohim se çfarë është buka për bijtë e Perëndisë. “Unë jam buka e jetës.” Zoti Jezus ka jetë ashtu siç edhe jep jetë. Shumë të krishterë konsiderojnë ushqim vetëm një orë lutje apo lexim Bible; ata nuk e dinë se ushqimi i tyre është vetë Zoti Jezus. Nuk po themi se lutja apo leximi i Biblës janë të panevojshme. Por të mos harrojmë se Zoti Jezus thotë këtu se Ai është “buka e jetës” - që do të thotë se buka e jetës nuk është asgjë tjetër përveç Zotit vetë.

Shpesh bijtë e Perëndisë janë të pakënaqur sepse ata nuk e njohin Krishtin si bukën e jetës. Takojmë gjithmonë njerëz të uritur dhe të pakënaqur në çështjet frymërore. Janë të palumtur në çdo gjë, të mbushur me pakënaqësi nga agimi deri në mbrëmje. Nuk kemi dëshirë këtu të bindim njerëzit të jenë arrogantë apo të vetëkënaqur. Megjithatë do thoshim se krenaria nga vetëkënaqësia është një gjë, ndërkohë që të qënit i ushqyer dhe i kënaqur është diçka krejt tjetër. Disa njerëz, të përballur me Perëndinë, jetojnë para Tij në dobësi dhe drithmë. Ata nuk kanë as më të voglën shenjë të krenarisë, e megjithatë ata e kanë prekur Zotin, ndaj janë plotësisht të ngopur. Ata janë në zotërim të kënaqësisë së pranisë së Perëndisë dhe kjo kënaqësi është forca e tyre.

[konti]

Krishti është Buka e Jetës


“Unë jam buka e jetës,”- deklaron Zoti. Ai u tha këto fjalë njerëzve që e kërkuan në Kapernaum. Ata prisnin që Ai t’i ushqente me bukë, kështu Zoti u tha atyre: “Unë jam buka e jetës.” Ai është ai që jep bukën e jetës dhe Ai vetë është kjo bukë. Dhurata dhe dhuruesi janë një, të pandara. Lavdi Perëndisë, Krishti është dhurata e Perëndisë ashtu siç Ai është Zoti që jep dhuratën.

Cili është kuptimi i bukës në Bibël? Ajo ka kuptimin e kënaqësisë, përderisa Shkrimi përdor urinë për të përfaqësuar moskënaqësinë e njeriut. Që pakënaqësia njerëzore të largohet nevojitet bukë. Nëse janë në gjendje bijtë e Perëndisë të përfundojnë rrugën e nisur apo të kenë forcë të vazhdojnë më tej, kjo varet shumë nga kënaqësia e tyre e brendshme. Nëse ndihemi të kënaqur sot, do kemi forcë për tërë ditën. Por nëse ndihemi përbrenda bosh si një gomë e shfryrë, nuk do kemi fuqi as të zvarritemi gjatë ditës. Nuk mund të dalim në përfundimin se nuk ka jetë, megjithëse është e sigurtë që nuk kemi forcë. Është kënaqësia - ndjenja e pashpjegueshme e kënaqësisë - që bën të mundur të ecim para dhe të përfundojmë rrugën e nisur.

Le të shohim se çfarë është buka për bijtë e Perëndisë. “Unë jam buka e jetës.” Zoti Jezus ka jetë ashtu siç edhe jep jetë. Shumë të krishterë konsiderojnë ushqim vetëm një orë lutje apo lexim Bible; ata nuk e dinë se ushqimi i tyre është vetë Zoti Jezus. Nuk po themi se lutja apo leximi i Biblës janë të panevojshme. Por të mos harrojmë se Zoti Jezus thotë këtu se Ai është “buka e jetës” - që do të thotë se buka e jetës nuk është asgjë tjetër përveç Zotit vetë.

Shpesh bijtë e Perëndisë janë të pakënaqur sepse ata nuk e njohin Krishtin si bukën e jetës. Takojmë gjithmonë njerëz të uritur dhe të pakënaqur në çështjet frymërore. Janë të palumtur në çdo gjë, të mbushur me pakënaqësi nga agimi deri në mbrëmje. Nuk kemi dëshirë këtu të bindim njerëzit të jenë arrogantë apo të vetëkënaqur. Megjithatë do thoshim se krenaria nga vetëkënaqësia është një gjë, ndërkohë që të qënit i ushqyer dhe i kënaqur është diçka krejt tjetër. Disa njerëz, të përballur me Perëndinë, jetojnë para Tij në dobësi dhe drithmë. Ata nuk kanë as më të voglën shenjë të krenarisë, e megjithatë ata e kanë prekur Zotin, ndaj janë plotësisht të ngopur. Ata janë në zotërim të kënaqësisë së pranisë së Perëndisë dhe kjo kënaqësi është forca e tyre.