Krishti, Permbledhja e Gjithckaje Frymore

[konti]

Po postoj ketu nje liber te shkruar nga Watchman Nee. Meqe forumi sapo eshte hapur, besimtaret e Krishtere jane te paket, por shpresoj qe me kalimin e kohes, edhe ky nenforum do te mbushet dhe jo vetem do lexojne por edhe do marrin pjese duke ndare me njeri-tjetrin nga Krishti qe banon brenda tyre.

Ju uroj lexim te kendshem. (shpresoj te mos ja uroj vetem vetes sime )

----------------------------------------------------------------------


Krishti eshte Rruga, E verteta, dhe Jeta

Jezusi i tha: "Un jam rruga, e vrteta, dhe jeta: asnje nuk vjen tek Ati perveçse nepermjet meje." (Gjoni 14:6)

"Une jam rruga, e verteta dhe jeta," thote Zoti Jezus. Kjo na ben te ditur se rruga qe Perndia jep eshte Krishti, e vrteta qe Perndia jep eshte gjithashtu Krishti, dhe jeta qe Perndia jep eshte ne te njejten menyer Krishti. Krishti eshte rruga jone, Krishti eshte e vrteta jone, Krishti eshte jeta jone. Ne vijme tek Ati vetem nepermjet Krishtit. Ne zemren e Perndise, çdo gje qe ka lidhje me Te, eshte Krishti vete, i cili eshte gjithashtu Biri i Tij. Ajo qe Ai na jep eshte Krishti vete; Ai nuk na ka dhene shum gjera jashet Krishtit.

Shpeshhere ne gjerat frymerore, ne shohim dhe prekim nje gje qe eshte thjeshte nje term apo formulim besnik, e zbrazet nga çdo dobi frymerore per ne. Sa nevoj kemi t'i kerkojme Perndise te na hape syte te mund te njohim Birin e Tij. Krishtrimi karakterizohet nga fakti se burimi, thellsia, dhe pasurite e tij kane te bejne me njohjen e Birit te Perndise. Nuk ka rendesi sa mier njohim metodat, doktrinat, apo fuqine. Ajo qe me te vrtete ka rendesi eshte njohja e Birit te Perndise. Te njohesh Birin e Perndise eshte rruga, te njohesh Birin e Perndis eshte e verteta, te njohesh Birin e Perndise eshte jeta. E kemi forcen ne njohjen e Birit te Tij. Gjithçka Perndia na jep eshte Biri, dhe jo nje shumice gjerash. Ndaj, e gjithe çeshtja qendron ne njohjen e Birit te Perndise.

[konti]

Nuk e di se sa mund t'i kuptoni ato fjale qe jane thene me siper. Shpesh, ne te Krishteret mendojme se ajo qe kemi nevoje eshte qe Zoti yne te na jape gjera. Keshtu ne lutemi: "Zot, te lutem me jep dashuri, te lutem me jep perulje, me jep durim etj etj." Kjo lloj lutje eshte e gabuar. Ne nuk duhet t'i kerkojme Zotit tone keto gjera sepse Ai na i ka dhene bashke me Krishtin.

Krishti jeton ne ne dhe Krishti eshte te gjitha keto gjera. Pra, ne i kemi keto gjera, ne thjesht nuk kemi mesuar ende se si t'i perdorim.

[Lirenti]

Faleminderit per shpegimet

Besimtaret e Krishtere nuk jane te paket , une nje perj tyre, por kemi nje gje qe nuk ndihemi shume ...

Gjithe te mirat

[konti]

Krishti është Rruga

Fjala e Jezusit është: “Unë jam rruga.” Me rrugën këtu mund të nënkuptohet edhe mënyra. Çfarë Ai përpiqet të na tregojë është se Ai është rruga nëpërmjet të cilës ne shkojmë te Perëndia, sikurse edhe mënyra për të shkuar tek Ai. Duke pasur Atë, ne kemi rrugën; duke zotëruar Atë, ne zotërojmë mënyrën. Cdo besimtar i vërtetë duhet ta mësojë këtë mësim të paktën një herë – se, Zoti Jezus është rruga, Zoti Jezus është mënyra. Nëse je i shpëtuar, ti ke të paktën përvojën e të besuarit në Zotin Jezus si rrugën tënde drejt Perëndisë. Sepse Ai është rruga, pa të cilin asnjë nuk mund të shkojë te Perëndia. Të gjithë të Krishterët e vërtetë dinë si të ecin në këtë rrugë. Falë Perëndisë, besimtarë të vërtetë të panumërt kanë mësuar të paktën këtë mësim - të shkosh te Perëndia nëpërmjet Jezusit të Nazaretit, Birit të Perëndisë. Ne e kemi përshkuar këtë rrugë të paktën një herë. Kjo rrugë nuk është gjë tjetër veç Krishtit vetë. Nuk është ndonjë metodë jashtë Tij. Kemi nevojë të shohim se Zoti Jezus, dhe jo ndonjë mënyrë tjetër, është e vetmja rrugë me anë të së cilës ne shkojmë te Perëndia, fillimisht në kohën e shpëtimit, dhe në cdo kohë të mëvonshme.

Disa të krishterë kërkojnë të gjejnë metoda frymërore. Një herë, kur sapo ishte dhënë një mesazh rreth fitores nëpërmjet Krishtit, dhe jo nëpërmjet vetes, një vëlla i shtrëngoi dorën vëllait që ndau mesazhin dhe i tha: “Kam qenë vazhdimisht i mundur për shumë vite, por sot çdo gjë është në rregull.” Kështu, vëllai që predikoi pyeti: “Si është e mundur kjo?” dhe përgjigja ishte: “Sepse mendoj se tani kam një rrugë drejt fitores. Falë Perëndisë sot kam gjetur një metodë! Fitorja vjen nga Zoti, jo nga unë”. Por vëllai që kishte predikuar iu përgjigj me sinqeritet: “Nëse ajo që ke gjetur sot është një rrugë fitoreje, do mundesh përsëri.” Përse e tha ai këtë? Sepse Zoti Jezus na thotë: “Unë jam rruga.” Me fjalë të tjera, vetëm Ai është rruga, metoda. Rruga nuk është jashtë Tij, sepse Ai vetë është rruga. Nëse gjithë çka ne marrim është thjesht një metodë, shpejt do zbulojmë se sa pa rezultat është kjo gjë. Zoti nuk na ka dhënë një metodë; Ai na jep vetë Birin e Tij.
Shpesh dëgjojmë mbi përvojën e të tjerëve dhe e dallojmë vlerën e saj, por shohim veç një metodë në vend të shohim Zotin që ky person ka prekur. Për rrjedhojë, vuajmë dështim pas dështimi. Për arsyen kryesore se nuk e njohim Zotin si rrugën.

[konti]

Ne shpesh here ndjejme nevojen per te gjetur nje metode se si te jetojme jeten e krishtere. Jo vetem nje metode por shume metoda. Ne duhet te bejme keshtu, apo ashtu, duhet te sillem keshtu apo ashtu, duhet te lutem keshtu apo ashtu. Te gjitha keto nuk kane vlere, pasi ne nuk duhet te gjejme rruge apo metoda te ndryshme se si te jetojme jeten e Krishtere.

Nje eshte rruga per te jetuar jeten e Krishtere! Jezu Krishti! Kur ne besuam mesuam nje gje shume te rendesishme. Se shpetimi merret ne permjet Jezu Krishtit dhe askujt dhe asgjeje tjeter. As meritat tona, as dhuntite tona, as perpjekjet tona nuk mund te na shpetojne, por vetem Jezu Krishti. E njejta gje ndodh edhe pas shpetimit. Ne nuk mund te jetojme jeten e Krishtere. Jeten e Krishtre mund ta jetoje vetem Jezu Krishti. Perderisa shpetimi na u dha nepermjet Jezu Krishtit, perse atehere nuk ecim ne jeten tone permes Jezu Krishtit? Perse duhet te perpiqemi ne te jetojme jeten e Krishtere, ne vend qe te leme Ate qe banon ne ne ta jetoje jeten e Krishtere?

[konti]

Le të kuptojmë pra se të besosh në Zotin vetë dhe të besosh një formulë, janë në fakt dy gjëra krejt të ndryshme. Nëpërmjet hirit të Perëndisë, një i krishterë i ka sytë të hapur të shohë çfarë personi është ai; në këtë mënyrë ai dorëzohet dhe beson në Zot, duke patur besim se Ai do bëjë në të atë qe ai vetë nuk mund të bëjë. Për rrjedhojë, besimtari çlirohet dhe është plotesisht i kënaqur para Perëndisë. Megjithatë më vonë paraqitet rasti i një besimtari tjetër. Pasi ka dëgjuar dëshminë e personit të parë, edhe ai i kërkon Zotit ta ndriçojë që të mund të kuptojë se sa i padobishëm është ai si njeri. Edhe ai mëson të besojë në Perëndi dhe me përulësi të braktisë veten e tij. Megjithatë, çuditërisht del se ai nuk ka marrë çlirimin që i pari përjetoi. Cili është shpjegimi i kësaj? Arsyeja është se vëllai i parë ka një besim të gjallë që bën të mundur që ai të prekë Zotin si dhe të besojë në Perëndi, ndërkohë që vëllai i dytë nuk ka aspak besim, por vetëm një “formulë besimi të kopjuar”; dhe kështu ai nuk e arrin Perëndinë. Thënë me pak fjalë, ajo që vëllai i dytë merr është një metodë, jo Zoti. Një metodë nuk ka fuqi dhe as frytshmëri; duke mos qënë Krisht, ajo është thjesht një gjë e vdekur.

Çdo gjë frymërore jashtë Krishtit është e vdekur. Le ta theksojmë mirë këtë gjë. Disa vëllezër dhe motra pyesin veten: “Sa e cuditshme që dikush i beson Perëndisë dhe lutja e tij merr përgjigje, ndërkohë që edhe unë besoj, por nuk më është dëgjuar akoma lutja. Përse është Perëndia mëshirëplotë me të dhe me mua jo?” Duket se ata e akuzojnë Perëndinë për njëanshmëri duke mos kuptuar se ajo që ata besojne është veçse nje “gjë”, dhe si pasojë është e vdekur. Nuk funksionon as formulë dhe as metodë; vetëm Krishti jeton. Edhe sikur dikush të ketë mësuar një seri metodash, ai nuk është për pasojë edukuar të jetë një i krishterë, sepse fëmijët e Perëndisë duhet të jenë të lindur, dhe jo të mësuar.

[konti]

Nuk funksionon as formulë dhe as metodë; vetëm Krishti jeton. Edhe sikur dikush të ketë mësuar një seri metodash, ai nuk është për pasojë edukuar të jetë një i krishterë, sepse fëmijët e Perëndisë duhet të jenë të lindur, dhe jo të mësuar. [/size]

Femijet e Perendise duhen te jene te lindur dhe jo te mesuar! Sa e vertete e madhe kjo gje. Ne radhe te pare dua te shpjegoj dicka ne menyre qe te mos keqkuptohet kjo thenje e mesiperme. Te jesh i Krishter i lindur nuk do te thote te kesh lindur nga nje familje e Krishtere dhe keshtu ne menyre automatike behesh i Krishtere. Kjo eshte nje nga genjeshtrat dhe mashtrimet me te medha qe njerezit e botes perendimore kane "ngrene". As nje njeri nuk lind i Krishter. Te gjithe njerezit jane te vdekur para Perendise, i liri, skllavi, i pasuri, i varferi, mashkulli, gruaja, te gjithe pa perjashtim lindin mekatare dhe te vdekur para Perendise. Autori ne thenjen e mesiperme e ka fjalen per lindjen qe vjen nga lart. Ky eshte momenti kur nje personi i behet zbulimi i Krishtit dhe ai pendohet dhe beson ne Te. Ne momentet qe ky person beson, Krishti vjen dhe banon ne te dhe ne kete menyre fryma e tij merr jete. Eshte pra ky moment qe njeriu lind per se dyti. Kjo gje shpjegohet shume mire ne rastin e bisedes se Jezusit me fariseun Nikodem.

Keshtu pra, nje person nuk mund te behet i Krishter as duke u edukuar si i tille qe ne moshat me te vogla, as duke lexuar libra te Krishtere apo biblen, as duke shkuar ne shkolla teologjike. Ne person behet i Krishter, kur ai njeh personalisht Jezu Krishtin.

[Aragon]

Pershendetje,

Une jam nje anetar i ri ketij forumi dhe me kete rast ju uroj mire se ju gjeta.
Eshte me se e vertete se te krishteret jane te lindur dhe jo te mesuar, ashtu sic shkruhet ne shkrimin e mesiperm.
Njeriu mund te dije shume gjera mbi besimin, por vetem kur atij i zbulohet Krishti, jeta e tij ndryshon.Mendoj se zbulesa e Krishtit e con dike ne dy hapa shume te rendesishme. Fillimisht ai e pranon se pa Krishtin nuk mund te njohe dot Perendine dhe se mishi i tij eshte i denuar. Me nje fjale se nuk mund te ece dot me "kembet e veta" drejt Zotit. Dhe se dyti, ai pranon se Krishti eshte "ura lidhese" qe e lidh me Zotin. Pra, Ai eshte Shpenguesi per mekatet e tij. Ai eshte Qengji qe Ati e pergatiti qe para Krijimit te botes per te shlyer mekatin.

Mirupafshim dhe shpresoj te lexoj me shume mbi besimin ne Krisht

Vellai juaj ne Krisht
"Aragon"

[konti]

“Unë jam rruga,” - deklaron Zoti Jezus. Krishti është rruga, Krishti është metoda. Të dashur miq, a është Krishti rruga juaj, është Krishti metoda juaj? Apo keni thjesht një rrugë apo një metodë? Lavdi Perëndisë, nëse Krishti është metoda jonë, çdo gjë do jetë e suksesshme. Por nëse kemi thjesht një metodë - sado e mirë, e saktë dhe e pakrahasueshme të jetë ajo - ajo mbetet e vdekur dhe pa asnjë vlerë frymërore. Shumë lutje nuk marrin përgjigje dhe shumë dëshmi janë të paefektshme sepse nuk kemi prekur Zotin. Thjesht kemi kopjuar metodat e të tjerëve; ne nuk kemi prekur Zotin vetë.

Një herë, një punëtor i Zotit ndau diku një mesazh mbi Romakët 6-8. Një vëlla, pasi e dëgjoi mesazhin tha: “Sot unë kuptoj rrugën e fitores. Tani jam i qartë. Unë besoj se, që nga ky moment, nuk do kem më disfata siç më ka ndodhur më parë.” Një vëlla tjetër u afrua te predikuesi dhe tundi pak kokën. Kur e pyetën se si ndihej, ai u përgjigj, “Nuk di si ta përshkruaj. Por Zoti më ka hapur sytë. Megjithëse nuk mund të them se e kam parë Atë, as dhe nuk guxoj të them se nuk e kam parë Atë.” Ajo që vëllai i dytë mori nuk ishte një metodë, por Zoti vetë. Si pasojë, ai u mbështet në themele të sigurta, ndërkohë që vëllai i parë dështoi përsëri; sepse vëllai i parë thjesht kishte marrë një metodë dhe jo Zotin vetë, ndaj ishte pa vlerë.

Shpesh është e gabuar arsyeja pse ne dëgjojmë një mesazh. Në vend që t’i kërkojme Zotit zbulesë që të mund ta shohim Atë, ne përpiqemi të mbajmë mend një metodë për ta marrë me vete. Edhe nëse e ndjekim këtë metodë, ajo nuk na çon asgjëkundi. Megjithatë, ndonjëherë, duket se na zë syri dicka, ndoshta pa qenë fort të sigurtë sa të themi se kemi parë Zotin. E megjithatë ne e shohim Atë dhe një ndricim i tillë sjell ndryshimin e vërtetë. Lavdi Zotit, kjo është rruga. Jo se ne kemi mësuar një metodë, por kemi filluar të njohim Zotin. Na bëhet e qartë se Zoti vetë është metoda.

Për këtë arsye, pra, pasi kemi dëgjuar një mesazh apo dëshmi, duhet të shqyrtojmë veten nëse kemi takuar Zotin apo thjesht kemi kuptuar një metodë. Nuk ka çlirim në njohjen e një metode sikurse ka në njohjen e Zotit. Nuk ka shpëtim për ne në të dëgjuarit se si Ai i ndihmon të tjerët, vetëm besimi ynë në Zotin jep fryte. Fjalët e tyre mund të tingëllojnë të njëjta, e përsëri realiteti i tyre është vite dritë larg. Zoti është Zoti i jetës. Kushdo që prek Atë ka prekur jetën. Vetëm duke prekur Zotin ne mbushemi me jetë.

[konti]

Jezu Krisht, ne duam te te njohim Ty, jo vetem si Shpetimtarin tone. Ne duam te te njohim Ty edhe si Rruga jone, sepse Ti ke deklaruar se je Rruga jone. Ne nuk kemi nevoje per metoda. Jemi mbushur me metoda, por ato nuk na cojne gjekundi, sepse ti e ke thene se Ti dhe vetem Ti je Metoda jone, Ti dhe vetem Ti je rruga jone, prandaj te lutem qe ne te te njohim edhe si Rruga jone. Amen!


P.S. Aragon, mire se erdhe dhe ja kalofsh sa me mire!

[konti]

Krishti është e Vërteta


Zoti jo vetëm e paraqet veten e tij si rruga, Ai gjithashtu flet për veten e tij si e vërteta. E vërteta këtu nuk ka të bëjë me fjalët e thëna për Krishtin; vetë Krishti është e vërteta. Sa shpesh të krishterët marrin mësimet dhe interpretimet e Krishtit si të vërteta, megjithëse në realitet, e vërteta nuk është rrëfimi i diçkaje, por është personi i Krishtit. “Do ta njihni të vërtetën, dhe e vërteta do t’ju bëjë të lirë”- thotë Zoti (Gjoni 8.32). Motra dhe vellezër, pa mendoni pak se sa të vërteta na kanë bërë në fakt të lirë? Fjala e Perëndisë thotë se e vërteta do na bëjë të lirë, por sa herë e vërteta është thjesht një doktrinë për ne. Sytë tanë nuk kanë qenë të hapur të shohin Krishtin. Mund të kemi folur rreth shumë doktrinave të themi për rreth 10 vjet, dhe ende të mos kemi parë. Ne mund t’i kemi dëgjuar ato për një kohë shumë të gjatë, dhe megjithatë prapë ne nuk kemi parë asgjë. Njerëzit mund të jenë në gjendje të flasin mbi doktrinën e vdekjes me Krishtin pa e njohur fuqinë e kësaj vdekjeje. Ose ata mund të flasin për jetën në ringjallje pa e përvojuar fuqinë e saj. Nëse gjithë diskutimi ynë është rreth doktrinës, ne po merremi me diçka të vdekur.

Një herë dikush i shkroi një vëllai si vijon: “Një vëlla ka mëkatuar ndaj meje dhe nuk jam i qartë nëse duhet ta fal apo jo. Të kërkoj, pra, të më këshillosh. E kam zemrën krejt të qetë para Perëndisë. Nëse ti më thua ta fal, unë do ta fal. Nëse ti mendon se nuk duhet ta fal, atëherë unë nuk do ta fal atë.” Vëllezër, cili është mendimi juaj për një besimtar të tillë? Mendoni sikur më ka vdekur një shumë i dashur dhe kështu unë i shkruaj letër një personi tjetër dhe e pyes: “Ai që pata më të dashur vdiq. A më duhet të mbaj zi për këtë? Nëse më thua se duhet të qaj, unë do qaj; por nëse më thua jo, atëherë nuk do qaj.” Ka shumë të ngjarë të qeshni me një kërkesë të tillë, ajo është absurde. Qan apo nuk qan ky person, mban zi apo jo, asgjë s’është e vërtetë. Të dyja janë të rreme dhe si rrjedhojë, vepra të vdekura dhe jo jetë. Ose e fal ose nuk e fal vëllanë tënd. Cdo herë që vepron bazuar në doktrinë të vdekur, ti shtiresh.

[konti]

Koment nga une mbi postimin e mesiperm.

Shpesh here, ne te Krishteret kur mbidhemi ne takimet tona, diskutojme shume doktrina te ndryshme. Deshira jone eshte qe te mesojme se cila eshte e verteta mbi keto doktrina. Pyetjet tona jane te tipit: "A duhet te falim dike qe na ka lenduar? A duhet te duam armikun, a duhet te jemi te perulur dhe deri ne c'mase duhet te jemi te tille, a duhet gruaja t'i nenshtrohet burrit, a duhet burri te doje gruan, si duhet te vishemi, si duhet te sillemi" e shume e shume duhet te tjera pa mbarim. Dhe kur na mbarojne keto pyetje fillojme perseri nga e para.

Po te jemi pak te sinqerte dhe te vemendshem do shohim se megjithese jemi te qarte per shumicen e doktrinave biblike, ne perseri mbetemi te pandryshuar. Perseri bejme te njejtat gabime, perseri e njejta sjellje, perseri vuajme nen rendesen e te vertetave biblike.

E gjithe kjo gje vjen sepse ne mundohemi te gjejme te verteta te ndryshme, kur vete Zoti yne na ka thene se Ai eshte e verteta. Ne te verteten e shohim si nje dicka, jo si nje person, prandaj edhe ne deshtojme shpesh ne jeten tone te Krishtere. Ku ndodhet e verteta? Ne e kerkojme ate ne Bibel, ne Kishe, ne ndonje vella apo moter, por e Verteta ndodhet brenda nesh dhe e Verteta eshte Jezu Krishti. Vetem kur te kemi njohur Krishtin si te verteten tone, vetem atehere ne do clirohemi me te vertete nga Ai.

[konti]

Miq, çdo gjë që nuk është Krisht që jeton në ne, ose nuk është Krishti e vërteta jonë - d.m.th., cdo gjë që bëhet bazuar në doktrinë - është vepër e vdekur. Ajo nuk ka jetë, ajo nuk është e gjallë. E vini re ndryshimin? Ndryshimi është shumë i madh për të kaluar pa u vënë re. Vepra ka nevojë për kujtesën tonë, ndërsa jeta vepron natyrshëm. Një fjalë e thënë, e dalë nga jeta, nuk merr nxitje nga kujtesa jonë, përkundrazi, ajo rrjedh nga një fuqi që ndodhet brenda nesh. Zoti, jo doktrina apo mësimi, na ka nën kontroll. Duhet të vijë dita që Perëndia të na hapë sytë të kuptojmë se realiteti frymëror është në Krisht. Ne nuk përpiqemi të mbajmë mend doktrina të caktuara dhe të veprojmë në përputhje me to; është Krishti që jeton në ne. Ai është e vërteta jonë, ndaj ajo është e gjallë.

Një vëlla u fye një herë nga një vëlla tjetër. Duke mos e duruar fyerjen, ai e qortoi rëndë vëllain ofendues. Por më vonë e vrau ndërgjegja. Ndjeu se duhej të shkonte te vëllai që e kishte ofenduar për t’i kërkuar falje. Por, ndërsa risolli në mendje si e kishte ofenduar, iu ngritën nervat përsëri. Megjithatë, ende ndiente se duhej t’i kërkonte të falur vëllait. Ndaj vendosi t’i shkruante një letër. Mori stilolapsin dhe filloi të shkruante: “ Ndiej se kam gabuar që të kam qortuar.” Por ndërsa iu kujtua se si vëllai e kishte fyer në atë mënyrë, inati iu kthye përsëri. Pasi u qetësua pak, vazhdoi të shkruante. Gjatë gjithë kohës që shkruante letrën, kishte zemërim në zemrën e tij. Zemërimi nuk iu largua edhe ndërsa e postonte atë. Nga çdo pikëpamje kjo letër dukej se ishte shkruar nga një i krishterë, megjithatë ne e dimë se ajo ishte rezultat i doktrinës dhe jo i jetës. Edhe pse shkroi një letër ku kërkohej ndjesë, zemra e tij mbeti mbushur me zemërim. Nëse ndodhte ta takonte vëllanë, do ta përshëndeste dhe do t’i jepte dorën, e përsëri zënka qëndronte fshehur thellë brenda tij, ndaj fjalët e tij nuk do ishin kurrë të natyrshme. Të dashur, a e shohim tani ndryshimin? Zoti është e vërteta. Nëse ndodh të jetë doktrinë dhe jo Zot, është e vdekur. Të mund ta kuptojmë këtë në të gjitha gjërat frymërore, me Zotin ka jetë dhe pa Zotin ka vdekje. Nëse diçka vjen si rezultat i dritës dhe veprës së Tij në ne, atëherë kjo gjë është e gjallë.

[konti]

Komente nga une:

Sa i qarte behet autori ne shembullin qe ka dhene me siper! Shpesh ne te Krishteret bejme te njejten gje. Ne lexojme ne bibel p.sh. se duhe te jemi te perulur dhe mundohemi te behemi te perulur. Por autori i librit na e ben mjaft te qarte se dicka e tille eshte e vdekur, sepse ajo eshte bazuar ne nje doktrine dhe jo ne vete Krishtin. Keshtu pra, duhet te kemi kujdes se shpesh here mund te bejme gjera qe na thote bibla, por nese i bejme ne dhe jo Krishti brenda nesh, te gjitha ato qe bejme jane te vdekura.

Ne lexojme biblen dhe i shfaqim shume doktrina te saj si te verteta, duke harruar se e Verteta nuk jane disa doktrina, sado te drejta te jene ato, por eshte vete Krishti. Nese Krishti nuk behet e verteta jone, ne do vuajme nen barren e rende te doktrinave biblike. Ajo qe na mbetet te bejme eshte te shkojme tek Ai dhe t'i kerkojme qe Ai te behet e Verteta jone. Kur Ai te behet e Verteta jone, vetem atehere doktrinat e bibles do behen te gjalla. Vetem atehere do shohim gjera nen driten e Tij dhe do themi: "Uau, si nuk e kisha vene re me pare une kete gje?"

[konti]

Krishti është Jeta

Pasi thotë: “Unë jam rruga dhe e vërteta”, Zoti vazhdon duke thënë “dhe jeta.” Ne jemi të ndërgjegjshëm për faktin se jeta prodhon vepra në mënyrë spontane, por veprat nuk mund ta zëvendësojnë jetën. Duhet ta kemi të qartë si drita e diellit se vepra nuk është jetë - sepse jeta nuk vjen me mund, jeta është vetë Krishti. Sa njerëz rraskapiten për t’u bërë të Krishterë! Sa të lodhur jemi nga përpjekjet e përditshme. Sa të rënda janë këto doktrina, sepse na kërkojnë të jemi të përulur, zemërbutë, të falim të tjerët, dhe të durojmë shumë. Ato me të vërtetë na konsumojnë. Shumë e pranojnë se të jesh i krishterë është një detyrë e vështirë. Kjo është veçanërisht e vërtetë për besimtarët e rinj. Sa më shumë përpiqen, aq më e vështirë bëhet për ta. Pasi janë përpjekur për një kohë të caktuar, ata përsëri nuk i ngjasojnë një të krishteri. Vëllezër dhe motra, nëse Krishti nuk është jetë, na duhet t’i bëjmë ne veprat; por nëse Krishti është jetë, atëherë nuk na duhet të luftojmë. E themi dhe e themi përsëri se jeta është Krishti vetë dhe se veprat nuk munden kurrë ta zëvendësojnë jetën.

Mes fëmijëve të Perëndisë ështe i përhapur një gabim shumë i madh. Shumë e konsiderojnë jetën si diçka që duhet ta arrijnë me forcat e tyre, përndryshe nuk ka jetë. Ajo që të gjithë ne duhet të kuptojmë është se, nëse ka jetë, nuk do jetë as më e vogla nevojë që ne të bëjmë diçka, por vetë jeta do shpërthejë natyrshëm. Mendo për një çast se si funksionojnë sytë dhe veshët tanë. Sytë tanë shohin natyrshëm dhe veshët tanë dëgjojnë në mënyrë spontane, sepse ka jetë në to. Duhet të jemi të qartë në këtë pikë: jeta çon natyrshëm në vepra, por veprat nuk e zëvëndësojnë kurrë jetën. Përndryshe, disa herë veprat vërtetojnë mungesën e jetës ose dobësinë e saj. Jeta prodhon parime të drejta morale, por këto parime morale nuk janë zëvendësues i jetës. Për shembull, një vëlla mund të jetë shumë i sjellshëm, i matur dhe i përmbajtur. Dikush mund ta lavdërojë atë duke thënë: “Jeta e këtij vëllai nuk është e keqe.” Jo, terminologjia e përdorur këtu është e gabuar. Sepse Zoti thotë: “Unë jam jeta.” Sado i sjellshëm, i përkorë dhe i përmbajtur të jetë ky vëlla, nëse këto gjëra nuk kanë ardhur nga Krishti, ato nuk konsiderohen jetë. Eshtë më se e drejtë të thuash se ky person ka karakter të mirë, ose nuk shkakton shqetesime te të tjerët, ose ai sillet gjithmonë mirë me njerëzit dhe nuk grindet me ta; por nuk mund të thuhet për të se ai ka një jetë të pasur frymërore. Nëse këto gjëra janë të natyrshme për të, ato nuk janë jetë, sepse ato nuk vijnë nga Krishti.

Persona të tjerë ushqejnë tjetër mendim. Ata dalin në përfundimin se jeta është fuqi. Që Zoti të jetë jeta jote do të thotë të të jepet prej Tij pushteti për të bërë mirë. Megjithatë, Perëndia na tregon se fuqia nuk është një gjë, ajo është thjesht Krisht. Fuqia jonë nuk është forca për të bërë gjëra; përkundrazi, ajo është një Person. Jeta në ne nuk është vetëm fuqi, por gjithashtu një Person. Eshtë Krishti që manifeston veten e Tij në ne, dhe jo ne të përdorim Krishtin për të shpalosur veprat tona të mira.

[konti]

Duhet të jemi të qartë në këtë pikë: jeta çon natyrshëm në vepra, por veprat nuk e zëvëndësojnë kurrë jetën.

Fatkeqesisht me duhet te pranoj se pjesa derrmuese e te Krishtereve mendojne se veprat mund te zevendesojne jeten.

Te Krishteret e kishave ungjillore, lavdi Zotit, ne ndryshim me te Krishteret e kishave Katoliko-Ortodokse, kane kuptuar se shpetimi nuk vjen nepermjet veprave, por nepermjet hirit, nepermjet besimit ne Krisht. Lavdi Zotit per kete gje! Por fatkeqesisht ata kane ngelur aty. Sapo ata marrin shpetimin, "shpervjelin menget" dhe i futen punes per te bere sa me shume vepra, ne menyre qe te kenaqin ate Zot qe na shpetoi nga mekati, pa kerkuar asgje nga ana jone qe te bejme.

Perderisa Zoti na e dha falas shpetimin dhe nuk kerkoi asgje nga ne, perse ky Zot u dashka qe edhe gjate rruges sone te Krishtere te na kerkoje vepra te mira? A nuk e morem shpetimin me besim? Perse nuk vazhdojme te ecim rrugen e Tij perseri me besim?

Ketu qendron problemi kryesor i te krishtereve sot. Ata e marrin shpetimin me besim, por e vazhdojne jeten e tyre me perpjekje te shumta per te kenaqur Zotin. Zoti yne nuk kenaqet nga perpjekjet tona, sado te shumta dhe te mria te jene ato. Ai nuk mund te kenaqet nga neve. Ai eshte kenqaur nje here dhe pergjithmone nga Jezu Krishti dhe ai eshte i kenaqur me ne, sepse ne ne Ai sheh Jezu Krishtin dhe vetem Jezu Krishtin.

Atehere, cfare duhet te bejme? Jemi te lire te mekatojme dhe te jetojme si na shkrepet neve? Jo! Fatkeqesisht nga eksperienca ime me te krishtere te tjere, kur u them keto gjera, me bejne pikerisht kete pyetje. Ata nuk kane kuptuar ndryshimin e te jetuarit ne besim me perpjekjet tona per te kenaqur Perendine.

Njeriu eshte i keq dhe nuk mund te kenaqe kurre Perendine. Krishti nuk zbriti ketu ne toke qe te ndryshoje njeriun dhe ta beje ate nje njeri te mire. Kjo eshte nje nga genjeshtrat me te medhaja qe djalli i ben te Krishterit. Krishti erdhi ketu ne toke qe te kryqezohet dhe te vdese dhe bashke me te te kryqezohet dhe te vdese edhe cdo i Krishter. Krishti u ringjall ne menyre qe bashke me te te ringjallet edhe cdo i Krishter.

Keshtu pra, e verteta eshte nje. Ne kemi vdekur bashke me Krishtin. Ne Krisht jemi te vdekur dhe ne u ringjallem bashke me Krishtitn. Ne krisht jemi te ringjallur per nje jete te re te shenjte.

Tashme jemi te lire te jetojme jeten e shenjte qe Ai na e dhuroi. I gjithe problemi eshte se ne nuk i besojme keto fakte baze qe Ai na ka dhene. Nese pyes te Krishtere: "A jane te shenjte" atyre do u merret goja dhe veshtire se do e pranojne nje gje te tille. Te Krishteret sot besojne se jane mekatare te meshiruar, qe Zoti i ka falur (gje qe eshte e vertete), por nuk eshte vetem kjo. Ne jemi 100% te shenjte, po aq te shenjte sa eshte edhe Krishti. Gjithashtu, njeriu yne i vjeter ka vdekur nje here dhe pergjithmone ne kryq bashke me Krishtin, por ne e kemi shume te veshtire ta kuptojme kete gje. Kjo eshte edhe arsyeja qe shume te Krishtere deshtojne ne jeten e tyre per te kenaqur Perendine.

Ah, sikur Zoti te na hapte syte ne menyre qe te shikonim se ne kemi vdekur dhe jemi ringjallur bashke me Te! Oh, sa i dukshem do behej ndryshimi i jeteve tona nga ky fakt i thjeshte edhe ne ne edhe tek te tjeret!

Le t'i lutemi Zotit qe Ai te na ndricoje ne menyre qe te mund te shohim keto fakte te thjeshta.

[konti]

Një herë një vëlla po ndiqte një takim në një vend të caktuar. Një vëlla i moshuar e pyeti: “Përse i frekuenton takimet atje?”. “Sepse atje ka jetë,”- u përgjigj ai. I moshuari tha: “Me të vërtetë, për sa i përket entuziazmit, takimet tona nuk mund të krahasohen me atë vend”. “Nuk më kuptove,”- u përgjigj vëllai. “Atje nuk ka aspak atmosferë të hareshme.” “Cfarë do të thuash?” - pyeti vëllai i moshuar. “Si mund të ketë jetë që nuk është e zjarrtë?”. Përgjigja e të riut ishte: “Atje nuk ka asgjë të zhurmshme e përsëri ka jetë. Sepse jeta jo domosdoshmërisht duhet të jetë emocionuese apo entuziaste, e zjarrtë apo e zhurmshme.” Atëherë i moshuari filozofoi: “Ndoshta të rinjve u pelqen entuziazmi, por unë preferoj fjalët me mend. Kur dëgjoj fjalë të thella, unë prek jetë. Mendoj se në të vërtetë kjo është jeta.” Por i riu iu përgjigj: “Shpesh i kam dëgjuar fjalët e thella për të cilat po flet, por nuk kam parë jetë.” Të dashur njerëz, nga biseda e këtyre dy personave, shohim se jeta nuk është as përjetim emocional dhe as fjalë të thella. Fjalët e mençura, thëniet e zgjuara, argumentet logjike apo fjalimet plot mend nuk është e thënë të jenë patjetër jetë.
Nuk është për t’u habitur që disa do pyesin: “Sa e çuditshme që jeta nuk është as entuziazëm dhe as mendime ngazëllyese. Ku mund të gjejmë jetë atëherë? Çfarë është pra jeta?”. E pranojmë se nuk kemi një mënyrë më të mirë për të shprehur cështjen e të pasurit jetë. Gjithë ajo që mund të themi është se ajo është dicka më e thellë se emocion dhe më e madhe se mendim. Dhe sapo dikush e takon atë, ai menjëherë do të zgjohet nga brenda. Kjo dicka pra, quhet jetë.

[konti]

Një herë një vëlla po ndiqte një takim në një vend të caktuar. Një vëlla i moshuar e pyeti: “Përse i frekuenton takimet atje?”. “Sepse atje ka jetë,”- u përgjigj ai. I moshuari tha: “Me të vërtetë, për sa i përket entuziazmit, takimet tona nuk mund të krahasohen me atë vend”. “Nuk më kuptove,”- u përgjigj vëllai. “Atje nuk ka aspak atmosferë të hareshme.” “Cfarë do të thuash?” - pyeti vëllai i moshuar. “Si mund të ketë jetë që nuk është e zjarrtë?”. Përgjigja e të riut ishte: “Atje nuk ka asgjë të zhurmshme e përsëri ka jetë. Sepse jeta jo domosdoshmërisht duhet të jetë emocionuese apo entuziaste, e zjarrtë apo e zhurmshme.” Atëherë i moshuari filozofoi: “Ndoshta të rinjve u pelqen entuziazmi, por unë preferoj fjalët me mend. Kur dëgjoj fjalë të thella, unë prek jetë. Mendoj se në të vërtetë kjo është jeta.” Por i riu iu përgjigj: “Shpesh i kam dëgjuar fjalët e thella për të cilat po flet, por nuk kam parë jetë.” Të dashur njerëz, nga biseda e këtyre dy personave, shohim se jeta nuk është as përjetim emocional dhe as fjalë të thella. Fjalët e mençura, thëniet e zgjuara, argumentet logjike apo fjalimet plot mend nuk është e thënë të jenë patjetër jetë.
Nuk është për t’u habitur që disa do pyesin: “Sa e çuditshme që jeta nuk është as entuziazëm dhe as mendime ngazëllyese. Ku mund të gjejmë jetë atëherë? Çfarë është pra jeta?”. E pranojmë se nuk kemi një mënyrë më të mirë për të shprehur cështjen e të pasurit jetë. Gjithë ajo që mund të themi është se ajo është dicka më e thellë se emocion dhe më e madhe se mendim. Dhe sapo dikush e takon atë, ai menjëherë do të zgjohet nga brenda. Kjo dicka pra, quhet jetë.

--------------------------------------------------------------------------------
Sa shpesh ndodh kjo gje ne kisha! Te Krishteret, kur degjojne nje predikim te mire, te thelluar ne bibel thone: "Ah, u kenaqa sot, predikimi ishte shume i goditur. Predikuesi nuk eshte nje njeri do si do, por eshte njeri inteligjent dhe i njeh shume mire Shkrimet."

Te dashur vellezer, nje predikim i mire, i goditur apo biblik, nuk do te thote se jep jete. Mendja e njeriut nuk ka te beje aspak me Jeten qe Krishti jep. Mendja e njeriut nuk mund te zevendesoje Jeten.

Po ashtu ka edhe kisha te tjera, te cilat bazohen shume ne emocionet. Ato kisha kane orkestra dhe kore ku i kendojne Zotit dhe qellimi i tyre eshte qe te ngrejne emocionet e besimtareve. Dhe keshtu ata besimtare ngrihen ne kembe, cojne duart lart dhe fillojne duke bertitur Hallelluja. Ata mendojne se ato takime kane jete. Por emocionet as nuk japin jete as nuk jane jete.

Sic e thote edhe atuori me lart, "jeta eshte dicka me e thelle se emocion dhe me e madhe se mendimi. " Ai qe e takon Jeten e njeh ate, por e ka shume te veshtire, per te mos thene te pamundur ta shpjegoje Jeten me fjale.

Te dashur vellezer dhe motra, Jeta eshte vete Jezu Krishti dhe Ai banon ne te gjithe ata qe e kane pranuar Ate. Le te na meshiroje Perendia ne menyre qe ne ta prekim kete Jete ne jeten tone te perditshme.

[konti]

Çfarë është jeta? Jeta është më e thellë se mendimi, mendimi kurrë nuk qëndron mbi jetën. Ajo është gjithashtu më e thellë se emocionet; emocioni është sipërfaqësor krahasuar me jetën. Si mendimi edhe emocioni janë pak a shumë të sipërfaqshëm. Çfarë është jeta atëherë? Zoti Jezus deklaroi: “Unë jam jeta.” Ne nuk duhet të nxitojmë të dalim në përfundim se kemi parë jetë kur gjithë çka kemi hasur ka qenë vecse njëfarë atmosfere entuziaste, ato të ashtuquajturat atmosfera të nxehta frymërore. Por ne duhet të pyesim prej nga vjen kjo atmosferë e nxehtë. Përvoja të shumta na vërtetojnë se shumë nga ata që janë të aftë te krijojnë atmosfera entuziaste e njohin Zotin shumë pak, shumë persona ngazëllyes pothuajse nuk kanë njohje të Zotit. Vetëm Krishti është jetë, asgjë tjetër përveç Tij.

Kemi nevojë të marrim mësimin e njohjes së jetës. Sepse jeta nuk qëndron në entuziazmin e emocioneve tona apo larmishmërinë e mendimeve tona; ajo gjendet vetëm atëherë kur Zoti shfaq veten e Tij. Ndaj nuk ka asgjë më të rëndësishme se sa të njohim Zotin. Ndërsa e njohim Atë, ne prekim jetë. Ne duhet të shohim në Perëndinë kuptimin e Krishtit, jetës tonë. Ata që ngazëllehen lehtë apo janë shumë të mençur, nuk është e thënë se janë njerëzit që njohin Zotin. Të njohësh Zotin kërkon perceptim frymëror. Një perceptim i tillë është jetë dhe ajo na transformon. Nëse e njohim Zotin si jetën tonë, ne kuptojmë kotësinë e tejskajshme të të gjitha përpjekjeve njerëzore në gjërat frymërore. Dhe atëherë ne shohim Atë dhe vetëm Atë.

[konti]

Komentet e mia:
Shpesh here te Krishteret bejne kete gabim. Kur ata shohin nje person shume te zgjuar dhe me sjellje te mire thone: "Sikur ky te ishte i Krishtere, do ta ndihmonte shume kishen dhe do bente shume gjera per Zotin." Sa mendim i gabuar eshte ky. Ne mendojme se po te jemi te zgjuar, po te kemi studiuar shume, po te dime te flasim bukur dhe si te sillemi, atehere e vetmja gje qe na duhet eshte qe te behemi te Krishtere dhe keshtu me te gjitha keto gjera mund t'i shperbejme Zotit. E njejta gje ndodh edhe me ata qe bazohen ne emocionet. Ka te Krishtere qe mendojne se kur ata njdjehen mire nga ana psikologjike, atehere mund t'i sherbejne Zotit, ndersa kur nuk ndjehen mire, ata mendojne se dicka nuk shkon mire ne mardhenjet e tyre me Zotin. Keshtu ata mundohen te krijojne ambjente te nxehta vazhdimisht, ne menyre qe te jene ne gjendje t'i sherbejne Zotit.

Ajo qe duhe te kuptojme te gjithe ne eshte se Jeta eshte dikca qe kalon pertej mendjes se zgjuar dhe pertej ndjenjave te njeriut. Eshte dicka shume me e thelle se keto te dyja. Dhe sic thote edhe autori, Jeta eshte vete Krishti. Duhet pra, te njohim Zotin tone si Jeten tone dhe se jashte Tij, gjithcka tjeter eshte e vdekur.