Ecja ne mbremje udheve te ketij qyteti,shiu binte pa pushim dhe me shoqeronte ne rrugen e gjate,muzika ne sfond pergjante me nje thirrje per ringjallje,per argetim,ecja ngadale per te mos friksuar nenen time,e cila sa here qe vjen me mua me mban duart e me thot here pas here,zemra mamit nuk te duket siku po ecen pak shpejt?...Doren qe mbaj ne marsh nuk ma le rehat..ma perkedhel , me qetesine me te madhe dhe me friken ne palce mundohet te me bind qe te ul shpejtesine,qeshja dhe mundohesha ta qetesoja…o zemra ime mos ke frik kur je me mua,se dhe nese ndodhe ndonje gje,ne flak do hidhem vetem per te shpetuar jeten ty,ajo,qe me veshtronte me dashuri e me puthte ne koke ,here pas here tek une mbizoteronte nje heshtje e madhe,nderkohe qe nena dhe mikeshat e mia nuk ndalnin se biseduari,ehhhh mendoja,nuk te lene te degjosh nje kenge,dhe mendoja pse duhet gjithmone te jem shpirt i mbytur,pse nuk clirohem nga komplekset,ta marre jeten lehte,sikurse dhe ato,argetoheshin pa fund..dhe kerkonin vemendjen time,me permendinin here pas here,dhe une me justifikimin,ejjjjjj jam ne timon po bie shi..pff thoja,sa do vazhdosh keshtu me kete mendje,e me vone pas u ambjentuam per atje ku ishim nisur,shoh vetem grupe njerzish te cilet ishin mbledhur per nje qellim,te argetoheshin pa mas,nena ime me shikonte here pas here ashtu mendushem sic e ka ne natyre,Era me pyeste,cfare ke?...dhe une per te mos e shqetesuar asgje i thash,se ne fund te fundit nuk kisha asgje,por se dija cfare me bente ashtu,pastaj e stakova trurin………Stop,stop stop,i thoja vetes,dhe mund te them se ka qene nje nder mbremjet me te bukura per mua,kam kercyer pa fund,sa here here me dukej se isha ringjallur serisht,sa dhe nena ime e vuri re,dhe me thonte princesha e nenes tende,sa e bukur dukesh kur me qesh,fjalet e saj mbushini zemren time,fjalet e saj me japin jete..per te cilen shpirti im kishte shume nevoj