Poezi nga autore te rinje Shqiptare!

[Auroraa]

Kullonte se brendshmi ate dite,
si qielli i lodhur vjeshteror
S’ja donte vjeshtes aspak stuhite
S’ja donte gjethet shkelur per toke.

Ne rruget e parkut perkudte mendimet...
duke pritur ate ta gjente ne nje stol
Ia dehnin shpirtin gjithmone trillimet,
Derisa kuptonte se ish' bere vone

Çapiteshin dy kepuce neper park
Duke kerkuar mes pemeve dike qe njihnin
por dy kepuce te tjera bere me balte
Sa here e ndjenin fillonin te iknin

Kur e kuptoi se ai aty nuk ishte aspak
Eci me shiun kuturu
Ne rruge çapiteshin kepuce me balte
Edhe te sajat gjithashtu...

(Helga Sulillari),,,,,

[Auroraa]

Kjo dashuri kaq e vrullshme
Kaq e brishtë
Kaq e ndjeshme
Kaq e dëshpëruar
Kjo dashuri e bukur si dita
Dhe e keqe si moti
Kur moti është i keq
Kjo dashuri kaq e vërtetë
Kjo dashuri kaq e bukur
Kaq e lumtur
Kaq e hareshme
Dhe kaq mendjelehte
Qe dridhet nga frika si nje fëmijë ne terr
Dhe kaq e sigurtë në vetvete
Si nje burre i qete ne mes te natës
Kjo dashuri që fuste frikën të tjerëve
Qe i bënte të flisnin
Që i bënte të zbeheshin
Kjo dashuri e përgjuar
Sepse ne e përgjojmë
E ndjekur, e plagosur, e shkelur, e mbaruar, e mohuar, e harruar
Sepse ne e kemi ndjekur, plagosur, mbaruar, mohuar, harruar
Kjo dashuri e plotë
Kaq e gjallë akoma
Plot diell
Është e jotja
Është e imja
Ajo që ka qënë
Kjo gjë gjithmonë e re
Dhe që nuk ka ndryshuar
Aq e vërtete si një bimë
Aq drithëruese si një zog
Aq e ngrohtë, aq e gjallë si vera
Ne mundeni që të dy
Të shkojmë e të vijmë
Ne mund të harrojmë
E pastaj të biem në gjumë.
Të zgjohemi të vuajmë të plakemi
E të biem serisht në gjumë
Te ëndërrojmë për vdekjen
Të zgjohemi, të buzëqeshim e të qeshim
E të rinohemi
Dashuria jone qëndron aty
Kokëfortë si mushkë
E gjallë si dëshira
E pamëshirshme si kujtesa
Budallaqe si pendesa
E dhembshur si kujtimet
E ftohtë si mermeri
E bukur si dita
E brishtë si femija
Na vështron duke buzëqeshur
Dhe na flet pa thënë asgjë
Dhe unë degjoj duke u dridhur
Dhe thërras
Thërras për ty
Thërras për mua
Unë te lutem
Për ty, për mua dhe për të gjithë ata qe duhen
Dhe që janë dashur.
Po, unë i thërras
Për ty, për mua dhe për të gjithë të tjerët
Që unë nuk i njoh:
-Qëndro aty
Aty ku je
Aty ku ti ishe dikur.
Qëndro aty
Mos lëviz
Mos shko
Ne që u deshëm
Ne të kemi harruar
Ti mos na harro
Ne të kemi veç ty në ketë botë
Mos na lër të bëhemi të ftohtë
Shumë më të largët gjithmonë
Kudo që të jesh
Na jep një shenjë jete
Pas shumë kohësh pranë një korije
Në pyllin e kujtimeve
Shfaqu papritmas
Na zgjat dorën
Dhe na shpëto...................

[Auroraa]

.....Me duhet te shkoj buze detit,
dhe si perhere, per te njemiljonten here,
te mendoj syte e tu,aromen e zerit tend...

Duhet te shkoj,
ti flas per Ty dhe enderrat projektuar,
ti flas edhe per ditelindjen qe po vjen,

pregatitem te festoj,nese ti ...

Duhet te shkoj ne parkun e aromave te mendimit,
qe shtrihet, mbi Jonin ne vals me Adriatikun...

ti kendoj mengjeseve dhe mbremjeve,
edhe qiellit te paster qe eshte deshmimtar,
i flirtimeve te diellit me token ,

Portereti yt, retina e dites time...

Nuk mund te hesht...
me duhet ti flas objekteve dhe dites,
shpirtit, dhe pemve,
luleve dhe gureve...
me duhet te falenderoj udhet e shkuara,
dhe tu flas per udhetimin e se nesermes,
qe perhere me eshte TI....

buzeqeshja e pranveres ,do te lulezoj, lulet shumengjyreshe,

Para se une te arratisem ne keshtjellen ku kam qene perhere
eja ,me sill te shkuaren e neserme...
frymen tende...!

E premte dhe pak......

[Auroraa]

Ajo nuk beri asgje per tu dukur e bukur...

Kur mbushej gota e mbremjes,
Hena i krehte mendimet tek u hidhte pak vezullim yjesh,
kur ajo valsonte ne dhomen e saj te gjumit..!

Para se te shkonte ne gjume,
endrat ja lante me buzeqeshje , dhe drite burimi...

Kur trokiste agimi, buzeqeshja dhe drita konkuronin hapsirat,

Ajo s'beri kurre asgje, qe te dukej e bukur,
vec cdo mengjes mbillte nje orkide ne telajon e dites,
tek dielli zgjaste duart ti lante syte, duke pershendetur rilindjen

Asgje sberi per tu dukur e bukur,
Vec parakalonte ne pasarelen e jetes , mbi takat e bardha te kujdesit,
vishte perhere ngjyrat e bardha tis trasparent-veprimi,
truk, ishte kaltersia dhe vala e detit..
valsi i buzeqeshjes ,fliste si rete e bardha qe mbushin qiellin...

nuk beri asgje per tu dukur e bukur per te...

Biblokteka e mendimit ishte enciklopedia tortiale,

Ishte vetem nje cast , qe u pane...
vjeshta e arte kurorzoj te nesermen...
e cdo mbremje kur hena do te lahej ne liqen,
e cdo dite kur dielli do te puthte detin...!

Asgje nuk beri qe ai ta dashuronte,

Sharmi vret...kete kuptoj ai sapo ktheu krahet ,
por syte dhe zemren i la ne ate tryeze ku u pi uje Edeni...

Ndaj e dashuroj, mbi dashurin, mbi cdo dhembje...
ishte dashuri ,me shikim te pare, me shikim te fundit... te vetem...

Denim Zotash...

E dashuroj nepermjet urrejtjes, me pamundesise per ta pasur...verbuar qe cdo gje e bukur te kish emrin e saj...

[Auroraa]

ka dicka ne ty qe nuk arrij ta deshifroj i tha...
cfare...?
kur ti buzeqesh, une dua qe casti mos te mbaroj,
kur ti skuqesh une shkrihem ne ty,
kur ti hesht dhe flet kuptoj se eshte e njejta gjuhe....gjuhe qe se degjoj ne kete komb pa kombesi....

po ka dicka ne mua qe se deshifron dot.... je TI....
te perkthesh mua duhet te futesh ne lekuren time, ne syte e mi, te ecesh udhes time te prekesh dhe pa prekur , te ngjitesh ne qiell vetem nga aroma jote....

[Auroraa]

Ai ; po te shkruaj nje leter ne qiell,
sot isha ne kishe ,ndeza nje qiri,
qe e nesermja te me zgjoj nga buzeqeshja jote...
as vet nuk e dija , se cdo e neserme,
do te merrte trajten e emrit tend,
syve te tu...

Ajo; me ty, shkruaj ditet e mia,
me emrin tend qe zotat pagezuan...lindjen
une eci udhes se diteve ,
me frymen tende...
si ne pasarelat e vjeshte-dimer...
ky ngjyrat i zgjedh TI

Mbremja zbriti ne stacion,
dhe hena po mbush goten e nates...
une kam ne dore, nje caj boronice,
syte jane mbi tryezen e rremujosur ,
nga letrat e shkruara te panisura...
afrohem dritares ,te pershendetem ,
me nje yll qe e kam pagezuar me emrin tend..
hukat ne xham, dhe shkruaj ''te dua''...

Kjo ndodhi pikerisht sot, vetem 1ore me pare...

neser eshte dite vere,

une kam lindur ne pranvere ,dhe pse adhuroj perskuqjen e vjeshtes...

[Auroraa]

ne paqe te plote....

...te qete ne te dy,
ne paqe te plote,
Ti nuk e ke aspak mendjen ke une,
as te mungoj,
as me kerkon,
as henes mbremjeve si lutesh,
as simfonin e valve s'degjon,
as buzeqeshjen nuk e do me ,
as zerin qe te con ne qiellin e shtate,
jo ti nuk kujton as do asgje,
ndaj edhe dita qe eshte dite te duket nate...

te qete ne te dy,
ne paqe te plote,
Une nuk e kam aspak mendjen tek Ti,
as me mungon ,
as te kerkoj,
as kur lind dielli nuk te mendoj,
as doren kur shtrihet,
as syte qe duken se psheretijne,
as fjalen si simfoni valesh,
jo asgje nuk kujtoj,
as koken e kthyer pas,
as heshtjen,
drejtimin ne kahe te kundert...
as fjalen qe su tha dot,
jemi te qete te dy,
jemi ne paqe te plote...

[Auroraa]

Ti hesht ,
aq heshtshem sa heshtjen vet tremb,
une hesht,
sa vet heshtja arrin me shemb...

Je aq madheshtor,
sa cdo madheshti para teje eshte grimce rere,
jam aq e vogel dhe zvogelohem,
brenda tendes arome-zemre...

Ne cdo floke te arte,
qe konkuron pellumbin,
une hesht, para syve te tu,
se cdo bukuri shemtohet perballe,
cdo gje para teje kthehet flu...

Cmendem nga heshtja qe duhet te hesht,
i jepem endres ne heshtje me imagjinate,
ti buzeqesh ne ikje , qe squhet ikje,
dhe heshtja ,heshtjen le te pafjale...

[Auroraa]

Mekatojm ne te dy,
mekatojme edhe pse ndihemi te pafaj....
Ti mekaton tek me mendon,
kur kerkon me henen buzeqeshjen e cdo nate te ndash...
Mekatoj edhe une, me mendim,
ndersa mbeshtillem nga aroma jote,
ec udhes pa drejtim.
Ti , me jane gjithe drejtimet e kesaj port-bote....
Mekatojme ne te dy...mekatojme,
edhe pse km mund te na ndajne,
edhe pse ecim hekurudha te ndryshme,
fluturojme ne te njejtin qiell-oqean...
Mekatojme ne te dy,
edhe pse asnje fjale e pathene,
parfumon si univers,
Une hesht udhes,me ty,pa ty,
Ti udheton ne skenarin pa skene...

[Auroraa]

Kur dua te shkruaj per Ty....
frymarja me ndal dhe shpeshtohet,
e zemra gati sa nuk del mbi scrivani,
buzeqeshja nga loti thahet,duart nuk kane aspak liri...
Burgosem ne mallin e syve te tu,
ne buzeqeshjen tende te pafaj,
vetmallkohem per kete largesi,
urrej detin qe na ndan...
Kur dua te shkruaj per ty,
dhe ti nuk je ,dhe pse je me mua cdo cast,
le lotin te lire,hap krahet te perqafoj ne largesi,
sa keq ,lotoj sa dhemb ky mall....
Kur dua te shkruaj per ty,
dhe Ti nuk je dhe pse je ne cdo mendim,
vetgjykohem,vetdorzohem,
edhe pse te dhash'' Lirine''.....liri fjala bie...sepse tashme perhere e ke patur....

[Auroraa]

Ne agimet qe zbrisnin, perhere te kerkoja...

dhe kur dielli token e pushtonte…
te kerkoja ne tendin ze,
ne rrjedhen e gjakut e zemres tik -tak,
sapo te ndjeja , erresira te largonte ...

e une mbetesha ne timin varg...

Te kerkova perhere ne netet pa mbarim,
ne ditet qe zgjasnin aq pak…
te sillja prane vetes tek te enderroja,
ti ikje me te shpejt ,si tingull i harpt...

Po une?!! Une mbesa serisht me timin varg
.

Ne heshtjen e neteve, qe vrisnin akullnaje,
te kerkova dhe ndjeva ne cdo kostelacion,
kur yjet vallezonin dhe hena pergjonte…
qaja ne heshtje,e nata s'mbaronte...

Te kerkova kudo,
kurdo te enderrova…
heshtja me shtrengonte qe… te mund te ndjeja ngrohte..,
antarktida e erresires, shponte si stalakmid…
kur zgjohesha nga endrra ,serish ndjeja ftohte...

Te kerkova…
kerkoj…
nuk di sa,
nuk di si…
ne netet qe s’mbarojne ,dhe ditet e thata,
minutat jane plumb ne gjak…
oret dhe ditet behen shtrengata...

heshtja e endres akullezuar....sa te trishta une dhe nata…
Ajo me perkund neper djep me endrra…e une krah hapur ne prekje te arta…
Heshtja me prek buzet…
Heshtja me lotin bashkohen…
Te duash te pa prekshem…
Te duash te pa njohuren…
Sa here me ndodhe te kerkoj nje pse?
Ate qe kurr se mora…ate qe kurr se the’
Dije se gjithcka kam kuptuar…pergjumesh s’kam qene une…
Mirpo perpara ndjenjes…arsyeja s’me eshte kurr…

[Lirenti]

Shumë e bukur kjo e Rozeta Kreste!

[Auroraa]

...Le të qendrojme larg,
midis nesh le te jet oqean,
Le te mos mendojme gjate,
mendimet ti groposim,
Le te mos shohin syte ,
as zeri mos te degjohet,
do vij casti kur edhe e djeshmja me te nesermen do te njehsohet...

Sepse do te vij casti, ndoshta do te vij,
kur perballe njeri-tjetrit syte do te jen,
se buzet do mund te evitojne te flasin,
se heshtja do shoh llogjiken kur flen....

Do jet ai cast,
kur lekura do te vesh kemishen e mornices,
kur syte nuk do vetburgosen dot,
kur buzet do flasin me puthjen e prikes,
kur udhet nuk do bashkohen ashtu kot...

Le te qendrojme larg,
midis nesh le te jete nje det,
le te mos mendojme ,
te djeshmen le ta groposim,
le te mos degjohemi,
le te mos fjalosim,
do te vij casti, kur uji do jet duke fjetur,
mbi det valsi mendimit do udheheq,
atehere do kthehet koka pas...

per kohen do thuhet ;sa keq...

sa keq, sa mungese per dreq.....

- - - Updated - - -

Shumë e bukur kjo e Rozeta Kreste!

Po eshte shume e bukur...vetem se une nuk e dija qe ishte e shkruajtur prej saj!!!...mendoja se shkruhej nga Fejzaj Linda......gjithsesi,cilido qoft autori/ja poezit jane te bukura!!!...

[Auroraa]

ne jemi te dy kokefort,
te dy xheloz qe ne lindje,
dhe jemi miq, dhe armiq,
jemi dhe sduam as drite ,as hije...

ne te dy kokefort jemi,
dhe letren ne qiell shkruar ,firmosim,
per dreq armiq edhe miq,
hijet , driten na burgosin...

ne jemi miq,
dhe armiq njikohesisht
si miq digjemi ne turen e drunjt,
si armiq piqemi pafajsisht....

[Auroraa]

...Me pelqen kur hesht se me duket sikur s'je,
prej se largu me degjon po zeri im s'te prek atje,
e ngjan sikur syte te jane diku merguar,
dhe nje puthje fytin sikur ta ka bllokuar.

Sikurse t'gjitha gjerat jane dëng me shpirtin tim,
del mbi gjitha gjerat, plot-perplot me ngazellim,
O fluturze-enderrimtare, fort i perngjet o shpirtit tim,
me ler te t'pyes: i ngjet fjales melankoli apo trishtim?

Me pelqen kur hesht e qendron si ne distance,
dhe duke psheretitur rrin, o fluturze-ninulleze.
E prej se largu me degjon, zeri im nuk te arrin:
lerme-lerme qe te hesht, jepme falme qetesine.

Me heshtjen tende gjithashtu, lerme te te flas shpenguar,
heshtje e qarte si nje llambe, e qete si unaze e larezuar.
Je si nata e heshtur me plot yje qe vihen rreshte,
heshtja jote e yjezuar, kaq e larget kaq e thjeshte.

Me pelqen kur hesht sepse me duket sikur s'je,
si te ishe trup i vdekur mjaft e larget me plot dhembje,
E pra vashe, nje fjale a nje buzeqeshje mjaftojne ketu,
e behem une i ngazellyer, per dicka qe s'eshte keshtu. ....

[Auroraa]

Po u pame!?...

Ndonjehere dhe po u pame,
As shendet nuk do te themi,
Por mes turmes, sic u ndame,
Ndoshta lot ne sy do t'kemi.

Dhe po e thirra tendin emer,
Do t'ma hedhesh fshehte veshtrimin.
Do t'bej "tak" e jotja zemer,
Ndoshta enderron dhe kthimin.

Ja, qelloi, ne trotuar...
Ndala frymen dhe te prita
Dhe pa folur, pa u qare,
Ndoshta syte i thane te gjitha.

E po m'pyete, si po shkoj...
Do te t'them, s'di te genjej
Do t'mundohem te t'harroj,
Vec harresen s'mund ta blej.

[Auroraa]

Unë mendoj ...

Pregatitem të shtrihem ne diten time ,te mendoj për ty.
i druhem perqafimit , dhe pse ndjej se je ketu.
Fytyra jote vjen në mendje,
shoh sytë e tu kristal,
këta sy që reflektojnë dritën.
driten e dites time...
Mendojë buzëqeshjen, këtë buzëqeshje që josh mua.
Ndjej prekjen e këtyre duarve,
qe me kthen mua ne lekure te diellit
këto gjeste e butësi renqethese ...
magjistare...
Papritmas frymarrja me ndal
shikoj se çfarë kam humbur,
nga casti qe te kam dhe ti nuk je ,
Dhimbja torturon mua,
dhimbja që ecen më ngadalë duke me kafshuar,
frika që është e fshehur ...
Nuk kamë guximin për të ndikuar ne qiell,
qe te konkuroj atë që kam ndjerë.
Dua të them të dua.
Per te tejkaluar këtë lumturi.
nuk dua te jem, me ty ne perjetsi,
dua te jem perjetsia jote....

[Arjol]

Leonard Seiti

Ah, ta ndienim pak më shumë
K’të dashuri që moshë nuk ka…
Sa pak nga ty, sa pak nga unë
Mori kjo botë, kjo botë na dha…


Sa pak i dhamë, e s’u ankua
Një jetë na dha, e s’na mjaftoi
T’i thoshim qoft njëherë; Të dua
Si i’a thotë shelgu ndanë përroi…


Ndoshta, fjalët s’i gjetëm dot…
Ndoshta s’gjetëm dot vetëveten!
Lundrojmë ëndrrave, por më kot,
Vjen një ditë dhe ëndrrat treten!


Ndodh, e gjendemi të thinjëruar
Si në fundvjeshtë, kur thinjet bari
S’mjaftoi një jetë për ta dashuruar,
Pse duhet vallë të mjaftoj varri!?

- - - Updated - - -

Letër nga Askundi


Mik’i vjetër, të solla ndër mend,
K’të natë vjeshta mbi supe më rri.
Vajtim’i erës lugjeve më tremb,
I ngjaj zogut të humbur nën shi.


Më kish mbetur thellë në zemër,
Nga kohë e shkuar që s’kthehet më,
Një nga ato këngët tona, pa emër,
Por s’mund ta këndoj, nuk kam zë.


Më kish mbetur dhe pak klorofilë
Thellë në shpirt, si gjeth’ i parënë.
Ndaj mora penë e ndeza kandilë
Të shkruaj gjithçka s’të kam thënë...


Poshtë mermerit, ku ti fle i qetë,
Erë e vjeshtës dot gjumin s’ta prish.
Streha ime është një varkë në det
Deti vet’ është një lodër stuhish.


Kohë të tjera janë k’to, miku im!
Dallëndyshe më strehëve nuk ka,
Dhe një pendë q’e ruaja kujtim
Bashkë me gjethet e vjeshtës më la.


E kam lënë atje larg Shqipërinë
Si një livadh të gjelbër në hënë.
E braktisa dhe unë strehën, çatinë,
S’di as vetë në ç’ëndërr kam rënë.


S’di në do zgjohem mëngjesin tjetër!
Kohë të këqija janë këto, vëlla.
Në u zgjofsha do të këndoj, patjetër,
Paçka se dhe zëri më la!


Sa shumë gjëra kam për të thënë...
Në mundsh, ti qesh edhe për mua!
Ka kohë, buzëqeshja më ka lënë,
Tani një tjetër kam marrë për grua.


Kështu e paska, o mik, kjo jetë!
Thonë se jam bërë hija e fatit;
Sot më ka hedhur diku në det,
Dje i brodha pas gjatë Eufratit!


Nuk di ku nesër do më zër’ dielli...
Në pastë diell, duhet shpresuar!
Lajme të këqija po vijnë nga qielli,
Dikush -të Madhin*- ka zemëruar.


Më ndje, nuk dua të të shqetësoj!
Ndaj ti mërzitje hiç mos ndje,
Deri sa zemra gjak t’më pompoj
Një strehë shpirtit do mund t’i gjej.


Le të tërbohet Plakushi* lart,
Njëmijë rrebeshe të hedhë mbi mua.
Unë do mbyll sytë, dhe diell’i artë
Do m’jetë varur mbi degë si ftua.


Më duket mik, kam humb dhe ferr’.
Më ka mbetur veç kjo pallto e vjetër,
Që më mbron sadopak kur nata çjerr
Me thonj të mprehtë, si asgjë tjetër.


Të mërzita mik, në një natë si kjo!
Ndoshta s’ia vlen të lexosh Askushin.
Përgjatë rrugës sime unë, domosdo,
Do vazhdoj të tallem me Plakushin*.


Kështu, o mik, në patsh dhe kohë
E mund t’më ndjekësh gjer në fund,
Do të flas për veten se, domosdo,
Për të tjerët unë të flas, nuk mund.


Do të flas për udhën që më dha fati
Dhe për k’të xhaketën time t’vjetër.
Po t’isha lindur pasanik, k’tij shtati
Do t’i kisha veshur një kostum tjetër!


Sa herë kam rënë për tokë, jam vrarë,
Po aq herë jam ngritur i stërmunduar.
Çdo herë më i fortë, më i ri se më parë,
Me zemrën-shkëmb, shpirt-rrebeluar.


Por s’i jam qarë kujt, mik, as Zotit;
Gjithçka kam mundur e kam bërë vetë.
Ç’t’i qahesh vallë kujt që qysh motit
S’është bërë i gjallë, ka dymijë vjet!?


Në mes të territ, mik, kur nata çjerr
Dhe heshtja vdekjes më shumë i ngjan,
Unë hedh një dorë në shpirt dhe nxjerr
Një zjarr mjekërosh-zjarr babaxhan.


Një zjarr që të ngroh jo veten time,
Jo për t’arritur i gjallë mëngjesin tjetër,
Por një zjarr ku të djeg gjith’ jetën time
N’u dashtë për t’ngrohur k’të botë t’vjetër!


Madje dhe shpirtin, mik, kurrë s’e kursej
E prej dhimbjeve nuk e ruaj aspak,
Me ca fat dhe unë një ditë do të gjej
Për gjithçka një ilaç, të hidhur, farmak!


Të shkrova sot, mik, se ndjeva mall.
Për kohën tënde, më nis një letër,
Më thuaj, Tanjusha* është ende gjallë,
Se ende po pret tek shtegu i vjetër.


Në pritje të letrës tënde,
Desha t’i them pak fjalë palltos sime,
Që më mbron nga i ftohti përçdo mbrëmje
Kur shndërrohet në akull kjo rruga ime.


Pak fjalë me zemrën desha t’i shkoqit
Dhe me shpirtin, ku zjarrin e jetës ruaj,
Por fytyrë e Zotit, si për çudi, m’u fanit
E me njëmijë heshtje më dënoi të vuaj!


Kjo isht’e gjitha i dashur miku im
Po e mbyll më në fund, po hesht
Dua ëngjët të dëgjojnë kur të vijnë
Pëshpëritjen e gjetheve në vjeshtë


Unë ëndrrat i humba përgjithmonë
Dhe jeta s’më josh më si më parë
Zemra ime ka marrë ngjyrë limon
Ndërsa shpirti ka kohë m’ësht‘ vrarë


Hëna më vështron me plot ndjenjë
Por unë akull i ftohtë jam, acar
S'ësht' i ngrohtë më gjaku ndër dej
Brënda meje të rindez tjetër zjarr


S'ka mbetur gjë tjetër të shkruaj,
Nga jeta e një poeti skandaloz
Tashmë vdekja s'më duket e huaj,
Por dritare prostitutash ngjyrë rozë!


Mbas xhamit ajo qëndron e më pret,
Buzët akull t’mi puth gjer në gjak,
Ndoshta s’duhet të mërzitem vërtetë,
Një të puthur të gjithë e kanë hak!


© Leonard Seiti

[Auroraa]

...Perse dua ?....

Une jam ketu ,ne kendin me te rezervuar te odes sime,
duke kerkuar ne kompjuterin e drites,
mendja ime peshperit ne tastiere,
ne improvizimin me te nenvleresuar nga gishtrinjt,
Zemra ime flturon ,ndersa ky cip elektronik ,
me fut ne udhetimin e dites,
perse dua...?
ndoshta per te pare dhe te ndjehem ne te,
ndoshta pa pare me zoteron...
ndoshta e imagjinoj te qeshur,
a te heshtur ne vallzim...
e imagjinoj ?
ndoshta...
ndoshta ke qene dhe do vazhdoj te jet,
dhe endra te luaj me mua,
me terheq drejt vehtes,prova e nje deshire sunduese,
''vrastare'' qe pershtatet rehatshem brenda meje...
nje deshire e marr duke ndertuar shtepize a keshtjell me germa...
shtepize qe ka fytyren time...

[Auroraa]

sikur te ishte aq e lehte ikja,
e udhet te mos dukeshin erresire,
pertypja e dite-nates pa buzeqeshje,
thyerja e oreve pa tendin frymim....

sikur te ishte aq e lehte,
aq te lehte ta kisha sa ti,
te vrapoja pa kthyer koken pas,
te ndjeja ,sekondat, minutat ,oret,
ti fluturoja pa njohur mase...

sikur te ishte aq e lehte ikja,
e kjo largesi ku detin na ndan,
te ishte autostrade harrese,
mbi kutine e penelopes,
te kycja gjithe cfare u thane,
te harroja cdo lloj pendese....

sikur te ishte aq e lehte ikja,
ta kisha se paku aq te lehte sa ti,
te pikturoja ditet pa silueten tende,
dhe endrat ti urdheroja,
te akullta pa ndjesi...

sikur te ishte aq e lehte ikja,
sikur ta kisha aq te lehte sa ti,
te mos mendohesha per buzeqeshje,
ankthi i mungeses tende mos te me vriste kaq gjate,
labirinthi i xhelozise mos te nenqeshte,
e mallin ta thermoja ,mos ta beja varg...

ah sikur te ishte e lehte ikja,
ose se paku ta kisha te lehte sa ti,
do te harroja te djeshmen e ikur,
.................................................. ..

e perseri ....
neser kur te zgjohesha te thoja;
te dua me shume perseri e perseri....