Here me ndodhe te zgjohem me mendime pozitive,por ne shumicen e tyre jo...

mendoja me veten time sa dite e bukur sot duhet ta shfrytezoj paksa....te dal diku ose te bej dicka...

dhe mendova te beje nje vrap buze detit,nje pasdite qe une e adhurova sepse ishte e gjalle ashtu sic e doja une....

vesha kostumin e zakonshem dhe zbres shkallet me nxitim...vendos kufjet dhe vazhdoj hapat ngadal...here zhytem ne

ate boten time duke degjuar muzik,sa harroj te filloj vrapin...dua qe koha te ndalet per nje cast...dhe te qendroj ashtu si manikin perball detit....

me kujtoheshin disa fjale qe shpesh me bejne te mendoj se njeriu ka arsye per te jetuar...por jane thjesht fjale

mendoja asgje me shume....shpesh i paragjykoj mendimet me duken fjale boshe ose pjeseza e grimca fjalesh qe nuk thuhen me zemer,por me goje...dhe une nuk i dua aspak

cfare te mendoja nuk e di........dal te qetesohem dhe mendja me rri vetem tek fjalet e fjalet e pa fundme

ne mendime e siper....ulem aty buuze detit dhe ndjej hapa qe vinin drejt meje...

kthej koken dhe...dhe ishte ai...njeriu qe eshte kthyer ne hijen time tashme....

mundem te ulem tha?

e pash ashtu si pa fjale....dhe heshta...duke pohuar me koke...po!

u ul dhe nuk fliste,por vetem me shihte ne sy dhe mundohej te nxirrte na goja fjale dhe terhiqej serisht..

kaluan disa minuta dhe ai serisht heshte...dhe une gjithashtu...

Era...ne te dy...ne te dy duhet te flasim...duhet te flasim seriozisht...

e pash ne sy dhe mendohesha gjate perpara se te nxirrja fjalet qe doja ti thoja....inatin qe buronte ne zemren time

te flasim per cfare i thash?....cfare ka mbetur pa u thene mes nesh?....me thuaj?....

ne heshtje e siper me quajti "Egioste"....mbetem pa fjale....dhe ngrij sikur te isha nje njeri prej hekuri,...e sikur brenda zemres sime te mos ndjeja me rrahje...

kthehem me qetesi dhe ashtu e habitur nga ai.....cfare the?....me quajte Egoiste....po pse,per cfare?

nje mori pyetjesh i drejtova...dhe ai me shihte me syt gati te perlotur dhe me urrejtjen qe vetem buza qe i dridhej e tregonte....

nuk ke menduar kurr per mua tha?...ti je egosite me kuptimin e plot te fjales....sepse sheh vetem veten tende...

puna...puna...puna....puna... bertiste dhe njerez qe na shihnin me habi.....dhe une as kam qene dhe as do jem ndonjehere ndonje gje per ty...me tha me urrejtje...

fjalet e tij me vran ne zemer...sepse une nuk jam egoiste...por vetem eci me kembe ne toke...

nuk mundem ta shoh jeten si nje enderr...enderr te cilen e doja kaq shume...por qe realiteti ma ofronte ndryshe...

filluam te bertisnim si te cmendur aty....ku njerzit na shihnin dhe mbeteshin pa fjale....filluam te ziheshim aty...ku dashuria dhe urrejtja i kalonte kufijte...

une vajza e qete...e urte e ketij qyteti...u ringjalla me nje urrejtje dhe inat ne zemer...sa me gjithe forcen e shpirtit i gjuaj ne fytyre...

te njeten gje mora edhe nga ai....me gjuajti me te njejten forc....sa nuk gjeja me fjale te pershkruaja ate moment....

pastaj.....pastaj......me kerkonte falje si femije.....dhe une qe doja....doja te dilja buze detit te qetesoja shpirtin....

dal dhe perballem me nje njeri te cilin ishte fytyra e fundit qe doja te shihja...

e gjuaja....gjithandej...mundohej te me qetesonte...dhe me ndiqte pas....

nuk e dua me veten mendoja.....keta njerez te ketij qyteti....do te na shohin gjithmone duke u grindur rruges....

e c'do pellembe e ketij qyteti na ka pare....

ashtu...duke gjuajtur njeri-tjetrin....uffffffffffffffffff

une egoistja...qe doja vetem te isha e lumtur si c'do njeri

une Egoistja....qe mendova per te me shume se sa veten....

une egoistja...qe dashurova ate njeri me forcen e shpirtit...

une egoistja....qe nuk di nese kam menduar ndonjehere per veten....por per te....qe ai te ishte njeriu me i qete dhe i lumtur i ketij planeti....

une egositja....egoistja....qe ai mbolli tek une....per te dashur jeten e tij....me shume se sa timen...