Ajo Vajza.....

[Auroraa]

Ka panorama qe shpesh kenaqen syt e saj duke perhumbur mes tyre,,,,duke kerkuar nje copez drite te perhumbur ne largesine e atij horizonti gati te pa prekshem….as nga syt…
E shoh c’do dite natyren tek i buzeqesh me me te emblin ngrohtesi… ajo I mbyll syt dhe ndjen se butesia e ngrohtesia e tij…puthin flehtesisht fytyren e saj te brisht femerore….
E pastaj…pastaj…pershendetet me njerzit e zakonshem qe takon c’do dite…disa e shohin me perzemersi…disa me inat…disa as qe e shohin fare…por ajo buzeqesh me vehte gjithsesi…kane problemet e tyre mendon….nuk e kane me mua….
Shfleton nje liber te zakonshem…me ato 300 faqet e tyre te vjeteruara te shubrosura…por ajo I prek butesisht si te prekte nje lekur te bute femije… I shfleton deri ne detajet me te imta….madje ndonjehere I shoqeron fjalite me dore…sepse emocionohet kur lexon dicka te bukur…e adhuron te bukuren qe vjen e percjell mes fjaleve te nje libri….e shpesh e shoqeron me ndonje pike loti…qe ajo I ka perhere aty,,,,mjafton nje fjale….nje detaj I vogel dhe loti I saj zbret ne fytyren e brisht si te ishte strehuar perhere aty…e sa here ajo te pelqente dicka te bukur…ai te zbriste nga syri I saj….si I pa shpamgshmi dhe e kripura shije te ndihej nga buzet…ajo e ndjente dhe I fshinte buzet me dore… shihte ne gishtat e saj ate lageshtire te kripur….dhe me pas te qeshte me ze….
Si eshte e mundur?...qe lotin zoti e ka krijuar keshtu te kripur…si kunder vete ai vjen…nga trishtimi…merzitja…hidherimi….a nuk mjaftonin keto…duhej pa tjeter qe dhe shija e tij te ishte keshtu?...dhe perse kur bie duhet te kaloj mbi buze domososhemrisht?....pervec shpirtit don te te hidheroj dhe shijen e buzeve te tua?...
Ajo kishte manin qe c’do grimc gjerash qe ndodhnin rreth saj…t’iu bente nje analiz te shpejt….por asnjehere nuk e kuptonte kete…se perse e bente?....ndoshta sepse ajo shkeeputje qe krijohej mes librit…mendimeve…dhe analizes se loteve kishte dicka me te thelle se aq….
Thjesht te shmangte shijen e kripur serisht ne buzet e saj….i duhej pak pauz…reflektim….por mbi te gjitha…donte qe ta shfletonte deri ne fund ate thesar qe kishte ne duar…per te mos verejtur syt kureshtar qe shihnin nje vajze ulur nje nje stol te vjeter….ne nje dore mbante librin dhe ne tjetren fshihte lotin…
I urrente syt kureshtar….sepse e benin te ndihej si nje femije I pa mbrojtur ne gjithe ate siperfaqe rere….dhe stolash te braktisur te nje qyteti te zhurmeshem….
Shpesh rehatohej,ulur kemb kryq mbante nje kapele ne kohe per tu mbrojtur nga dielli I ngrohte….e me pas e flakte ate ne ajer….nuk e dua hijen qe me dhuron ti….c’do gje qe pengon diellin te depertoj tek shpirti dhe qenia ime…nuk e dua…prandaj zhduku prej meje…nuk me duhet hija jote e ftohte….
Dikush pas saj e pyet nje dite…..
-Te shoh shpesh ketu,njehere me liber…njehere me fletore….kaq shume te pelqejn keto momentet vetmitare?....
-Ajo kthen koken dhe buzeqesh…
-Jo mua jo…nuk me pelqejne momentet vetmitare….por jane keto cop fletesh qe me therrasin mua….dhe te me besosh zoteri….se nuk jam vetem kursesi…mes ketyre germave…une jam pran…me ate krijes frymezimi qe me dergon drejt ketyre 2 gjerave….
-Krijes frymezimi?....pyet ai
-po,krijes frymezimi…se kur lapsi dhe fleta jam ne duart e mia…jam me krijesen time te frymezimit….dikush qe adhuron te lexoj romanet e mi…e nuk lodhet asnjehere….pavarsisht se sa monoton mund ti duken….
-sa bukur I thot ai…
-une jam I tepert per ty tani,keshtu qe shfrytezoje lirin qe ajo krijes deperton tek ti…dhe mos u merzit nese qesh nje dite…e 4 dite te tjera qane….gjerat e medha ne jete I duam shume….por jo gjithmone mund ti kemi ne duar….dhe shpesh lotojme….aty e ndjejme vleren e madhe te tyre…mes lotesh…dhe nje zemre qe qendron ne ajer sa here referohet dhe thirret nga shpirti I tij….
Ajo heshti gjate….shume gjate….dhe ecjen e atij njeriu te mencur e shoqeronte me sy…deri sa ai u shua ne largesi…dhe la tek ajo…nje mesim dhe miresi te pa cmueshme….faleminderit zoteri I pa njohur tha….ishte kenaqesi te bisedoja me ty….me urtesine e nje plaku te mencur qe do ta ruaj gjate ne memoriene e saj…..

[catemidleton]

who's that girl??????????????????

[Auroraa]

who's that girl??????????????????

hahahhahaha njera....qe eshte qeveri me vete.......pjestare ne planetin toke....por destinacioni ajer.....

[Auroraa]

Ajo shpesh e humbiste shikimin ne horizont….here ne nje parmak ballkoni te ftohte….e here me afer bregut te detit….kenaqej me pamjen qe I ofrohej….me ate qetesi deti….dallgesh...me ate freski mengjesi…qe e thithte me nje etje te cmendur….
Ecte e vraponte si nje zog I lire…qe ka gjithe mrekullite e botes nder kemb….e nder sy…duke hapur krahet sa me lart te jete e mundur….i buzeqeshte natyres….luante me dallge….patinonte mbi trotuar….buzeqeshte me kedo fytyre qe shihte….zoteronte rreth saj te vetmen ndjenj te pa fajesis….shijonte c’do copez dite….si te ishte I fundit moment qe do jetonte….
Ulej ne bregun e detit….duke degjuar nje muzik te embel…e cila ishte mikesha e saj e pa ndashme….pastaj shtrihej mbi rere hapi krahet dhe mundohej te shihte diellin ne sy….dhe zeri I saj I brendshem fillonte te bisedonte me te….
Tani jemi une dhe ti….une qe te shoh vetem ty…dhe ti qe sheh gjithe boten ….diferenc e madhe apo jo?....e te mendosh se une as ty nuk mund te te shoh dot sic dua….rrezet e tua me pengojne…me pengojne te te shoh se sa I bukur je…se sa ngrohtesi mbart Brenda teje….se sa zemra dhe shpirtra ngroh trupi yt….nje dite te mos jesh I ndrydh fytyrat….dhe gjithcka duket bosh dhe e zymt…si pa jete…si dicka e braktisur…e flakur dikund…e ftohte akull…
Te shoh shpesh si tani…je I buzeqeshur dielli im…perhere keshtu ke qene…edhe ne ato dite te ftohta…kur shiu nuk ndalet ti e gjen nje copez vend aty ne pa fundesi….te shkelqesh….te buzeqeshesh….te ngrohesh shpirtrat e trupat qe kane kaq nevoj per ty….ti gjithmone e gjen rrugen tende…per te qene aty ku duhet te jesh….e te mendosh serisht se sa ndryshojme une dhe ti….pavarsisht se e kam te hapur shpirtin si ti…une e terheq mbrapsh gjithcka kam…por jo ngrohtesine time…ate e fal si ti…sa te mundem…mundohem e gezoj gjithe ata qe dua….e per disa I mbyll syte dhe mundohem ti ngroh ne distanc…e pa degjuar kjo e fundit apo jo?…te ngrohesh ne distanc!....
Ku ishin ata krah qe mbuluan distancat…dhe thyen akujt?...
nuk ka…sepse qe ne momentin qe u zgjaten per te ngrohur…u ngrin nga acari I madhe….nga ndryshimet klimaterike….qe trazojne 4 stinet e vitit…
Te shoh dhe ndjej zili per ty…ke fuqi te jashtzakonshme ti…ndihet mungesa jote….nje dite te mos jesh…te gjithe luten te shfaqesh….ndersa une….une…si mungoj askujt…edhe nese zhdukem fare….cudia me e madhe 3 dite ka zgjatur thone….apo jo?
Pastaj ajo u ngrit menjehere…largoi muziken….diellin….i largoi te gjitha….dhe rreth vetes mblodhi gjithe rete e zeza…. Solli shiun….qe binte aq I ngrohte mbi trupin e saj ….
lagte lekuren…floket…buzet….gjithe krijesen e saj te ftohte….sepse qe ne momentin qe dielli iku…gje qe te cilin ajo vete e largoi….ia mbylli gjithe rrezet…gjithe krahet….gjithe ngrohtesine qe I ofrohej…ajo e izoloi ne boten e vete…ia mbylli c’do dritare….c’do dere….derisa sa rrezet e tij sa vinin dhe shuheshin pergjithmone….e per ate nuk do te kishte diell me…sepse vete ajo ia theu ngrohtesine….e tani le ta duroj shiun…qe c’do second lag qenien e jashtme dhe te brendshme te saj!.....

[Auroraa]

Shpesh e adhuronte shiun…dhe realisht nuk gjente pse-ne?....sepse nuk ka asgje te vecant qe te mund ta adhurosh mendonte…mirpo ndodhe…dhe ndoshta nuk ishte e vetmja…ka shume si ajo…
I pelqente me se shumti te bente rruge te gjata ne dite me shi…ndoshta ne rruge qe nuk te cojne askund…I mjaftonte te kenaqte egon e saj…dhe te realizonte nje pjese te atyre grimcave shpirterore per te cilat ndonjehere kemi nevoj…nese kjo gje e bente te ndihej mire…pse jo?..
Pergjithsisht njeriu eshte I vetmuar…ose ndoshta nuk eshte….mirpo serisht kerkon arsye qe te jete I till…pra si te thuash…eshte I prirur nga natyra qe ti krijoj pak vetes hapsire per te qene vetem…diku ne nje ambjent ku nuk njeh askend…dhe te shoqerosh vetmin me nje music te mire… e ne nje moment iu kujtua nje fraz diku te lexuar…”se musika eshte fryma e zotit”…dhe mendoi se ishte e vertet…nuk kishte se si te ndodhte ndryshe…
U ul ne te njejtin vend te zakonshem…ne nje ambjent te qete te qytetit…nuk dinte c’ndjente…as se cfare provonte…i pelqente shume ajo pamje qe syt shijonin ne ato momente…era e asaj dite te ftohte Janari,i dhuronte nje optimizem dhe nje qetesi qe shpesh trupi e kerkon…
Pastaj I’u kujtuan kaq shume gjera ne nje moment te vetem…dhe qeshte me vehte…madje kohet e fundit e bente shpesh kete gje…ndoshta pjeserisht nuk ecte me oren…por kishte“ngecur” diku ne nje cark qe e kishte mberthyer te gjithen…
Pastaj i mbyste nuhatjen nje arom kafeje…qe vinte prej dyerve te brendeshme te ambjentit…e ajo prej se largu,aty ne tavolinen e jashtme te bar-caffes ndjente se si e terhiqte si magnet era e saj…mirpo ajo freski qe te dhuronte ambjenti jashtem…ishte ndoshta me e fort se deshira per nje kafe pa sheqer…te pakten ne 5 sekonda…keshtu I ngjante asaj …pasi asnjehere nuk kishte mundur ti rezistonte dot…
Ndodhe shpesh qe ne qytete te vogla…veprimet e tua te shihen me habi…mirpo ishte mesuar dhe asnje shikim apo bised nder dhemb nuk i bene pershtypje…perkundrazi…as qe I ve re…
Mirpo ne c’do moment pyeste veten?...pse ta dua shiun kaq shume vall?...cfare ka ndodhur me mua?…dikur e kisha inat…se me baltoste kepucet…sa here e shaja me urrejtje…pasi i ndodhte shpesh qe ne dite me shi dhe ere…ti thyhej cadra…dhe te mbetej si peshk ne mes te shiut…perfundimisht e urrente…
Sot e dua kaq shume…madje lutem te mos pushoj…dhe te mendosh kushdi sa e vrazhd dukem ne keto dite shiu…megjithse mbart ne trup nje pulover dhe xhup te bardhe te bardhe…
Madje i vinte edhe per te qeshur…ju kujtua nje nxenes I saj…pa varsisht positivitetit qe kishte si njeri…ajo ndjente nje respect te jashtzakonshem per vendodhjen e ngjarjeve dhe gjerave…dinte te pershtatej perfekt ne c’do ambjent…dhe ruante pa dyshim seriozitetin e caktuar qe vet momenti dhe puna e kerkon…e fatkeqesisht nuk i kishte ndodhur kurr te qeshte ne vendin e saj te punes…derisa ndodhe ne nje moment jasht mesimi…nje nje aktivitet jasht shkollor…
Ishte ne nje qytet antic,po visitonin muzeun dhe po flisnim rreth viteve qe datonin ato vepra arti…per ngjarjet e rendesishme ne historin qe mbartin gjithsecila prej tyre….dhe ne nje koment mes nxenesish dhe mesuesish filluan te qeshnin…qeshi edhe ajo…
Nderkohe qe syt e saj ishin te humbur rreth atij muzeu madheshtor…nxenesit shihnin ate… ajo hesht dhe I pa me habi…cfare keni I pyet…njeri prej tyre i thot:
-“uauuuu pse qesh ti zyshe?!!...Ajo hapi syt…-po pse une nuk jam njeri I thot?...po kaq kohe me ne moj zyshe dhe ne hera e pare qe te shohim te qeshesh me ze…do ta shenojme ne calendar…o zyshe more nje fytyre tjeter,pse nuk qesh keshtu gjithmone?...sepse jo gjithmone eshte vendi dhe momenti I duhur per te qeshur,pergjigjet ajo
Dhe se di se si ‘iu kujtua kjo situate…e mbante mend si tani…ishte dite me shi edhe atehere…qe sado te perpiqemi te mbulohemi me ngjyra te celura…fytyra shpesh na tradheton…mendoi
Ajo pergjithsisht ishte natyre e qeshur…mirpo me sy shohim gjithe boten vec vetes jo…fatkeqesisht!
Pastaj e ndjeu tmerresisht edhe me shume eren e kafes…e donte pa tjeter nje…shkoi brend adhe u ul porosit ate per te cilen kishte minuta qe cmendej…
C’do situate eshte kaq e pa shpjeguar…mund te te lindin ne koke mijra mendime…mijra fjale…mirpo asgje nuk mund te te pergjigjet per ato pyetje qe u be kohe qe strehohen ne mendjen tende…
Gjithmone kam qene e prirur ti kuptoj drejt situatat mendonte me vehte…edhe nese ne disa momente mund te me rendonin se tepermi…une e dua drejtesine…edhe nese shigjta me prek mua…edhe nese thika me “gervisht”…mua…serisht nuk do te hiqja dore nga parimet e mia…nga e verteta…
U ul dhe shpirti saj nuk po mund te gjente qetesine…shihte rreth vetes fytyrat kurioze dhe as qe I benin pershtypje…luante me floket e saj…kishte nje ves te ruajtur qe nga femijria…I merrte te gjithe floket I kalonte ne nje ane dhe ju ndjente aromen…kenaqej me butesine dhe aromen e tyre…ndoshta ky veprim I saj e shlodhte mendjen qe nuk gjente qetesi…
Nderkohe qe shijonte kafen…I kujtoheshin sekuenza fjalesh nga jeta e saj…u be kohe se I mungonte ajri…dhe nuk dinte te gjente pse?...sepse askush nuk I tha pse I mbylli dyert…mos ndoshta ai u lodhe nga fjalet e gjata te miat mendonte?....mos ndoshta ai nuk donte me te dinte per te?...mos ndoshta ai,ai kishte dike tjeter ne jeten e tij?...ohhh,me mire te pinte kafen se ndoshta shija e saj e hidhur hidheronte edhe mendimet…
Mirpo,nuk ishin te pakta rastet kur syt i mbusheshin me lot…duart I dridheshin kur merrte ne duar filxhanin me kafe…nuk dinte c’ndjente…gjithcka mund te ndjente…vetem inat jo…dhe si per habi nuk dinte pse...une jam impulsive si natyre mendonte…si eshte e mundur qe nuk ndjej inat,merzi?…por jam kaq e qeshur kur shoh rreth meje ate…kur syt e mi e shohin se eshte me mua…ohhhh une aty marr frym…qetesoj veten duke menduar se nuk me ka harruar…se ai eshte perhere me mua..jo pas meje…por me mua…ne nje hap…
Inat nuk mund te ndjente dot…ama I mungonte shume….si ndodhi keshtu e gjithe kjo?...si mund te te bej me dije se me mungon…po ty…nuk te merr malli per romanet e mi?....per gjithcka timen?...si I mbyll syt kur shtrihesh…pa me lexuar dhe pare mua?....kush te thot mirmengjes ty…kush te uron dite te bukur?...vetem une e beje e di?....vetem une…edhe pse ti nuk e sheh…une c’do dite kur zgjohem dhe fle lutem per ty…per dite me diell per ty…dhe nuk kam inat ne zemer…jam e qet…shume e qete…kam nje miresi te thell per ty e di?...dhe dora filloi ti dridhej…e kafen e shoqeronte me lotet qe I pershkruanin fytyren pa meshir…
Pastaj me mend I rrefente ndodhit e fundit atij…nuk te thash,dje bera nje xhiro te cmendur ne qytet…me pas shijova pjaten tone te preferuar…peshk dhe vere…piva pak si shume…dhe kohet e fundit vera me trishton e di?....sepse qe ne momentin qe e ve ne buze me kujton ty…se sa endrra vertiten rreth asaj shije…me pikojne ne zemer…
Me kujtohet kur me the :“Me fal jam ne pune e s’mund te derdh tere embelsine qe kam ne qenien time per ty.... te duaaaaa cfardo te ndodh ... Mos e harro”…
Une nuk e harroj…jooo….madje e kujtoj shpesh….vetem se ti nga e dije?...si e dije se do ndodhte dicka?...edhe une e ndjeva e parandjeva me beso…dhe ta thoja vazhdimisht te kujtohet?...pse me tremb,cfare do ndodhe?...pergjigjen e kesaj pyetje e mora ne ditet me vone…asgje nuk ndodhi,ama dicka ka ndodhur…qe sado te perpiqem nuk e gjej dot…
Une nuk jam e merzitur…jo nuk jam…vetem se me mungon ti…kete nuk kam mundur ta fsheh dhe ta mohoj dot…me mungon I shtrenjte…me mungon ajri…e ajri im je ti…
Pastaj u cua me pertes nga tavolina…flaku me eren mijra mendime qe e mbysnin…dhe ecte pergjat trotuarit duke degjuar music…kishte vendosur per pak te mos mendonte me koke…por me zemer…se asgje nuk ka ndodhur dhe se gjerat do te ecin mire…
Vendosi kapucin rregulloi shallin e bute dhe e vendosi deri mbi buze…dhe la zbuluar vetem syt…qe filluan te shkelqenin si dikur…te qeshnin…floket I luanin me eren…dhe shiun qe nuk bente ze ne ato momente…ndiheshin vetem hapat e kepuceve te saj…sa mire ndihet njeriu mendoi…kur koha eshte e vrenjtur…shpirti dhe veshja te jene bardha e me ngjyra…
S’kam arsye te qaj…as arsye te trishtohem…ne syt e mi…eshteI shtrenjti im…me syt e tij shoh veten…e ai tek te mite sheh jeten…
Une kam aftesi zotash mendoi…kete e kam theksuar shpesh…frymen time e ndaj me ty…ne rruget qe njohim une dhe ti…nese do te me duash…me ke…perhere me ke…atje ku kam qene gjithmone…”hahahahahaha” te ta them se ku?...ne anen tende te majte…sikunder edhe ti…jo vetem ne anen e majte…por ne te gjithe siperfaqen prej 1.68 cm njeri…
Pastaj ajo buzeqeshi…bleu disa kokoshka dhe ecte duke I shijuar…uau sa dite e bukur sot mendoi…ndoshta per kete e kam adhuruar shiun shume…se sic vjen iken…nuk le me gjurme…dielli zhduk gjithcka!!!....

[Auroraa]

.....(Flet nga ditari saj)....

Kam ecur shume pergjat rrugicave te zhurmshme…kam pare ndoshta me shume nga c’duhet gjethet e pemeve qe era leshonte butesisht mbi toke…pastaj e heshtur u ula ne nje stol…dhe cuditrisht nuk ndjeja ftohte…keto gjethe te vjeshtes dhe dimrit kur valezojne me eren me kujtojne se edhe ato ndjejne…
Era thur muziken…dhe ato kercejne nen ritmet e pa degjuara nga veshet…por e pare kaq bukur nga syt…
Une,e shume si une…ishim thjesht spectator te natyres qe embelsisht te deh me ngjyrat e saj…
Ne nje moment u ndjeva lehtesisht e etur ne nje qetesi qe me therriste kendeshem…njeri pa mendime…e mendime pa njeri…
Kam adhuruar perhere te bukuren qe nuk shihet lirshem mes syve…por syt sforcohen per ta pare dhe bere te kendeshem pamjen…syt jane shqis kureshtare…e te parit gjera te bukura…e pa fjale ne te njejten kohe ..
Sot qyteti ishte me diell…me ere…e tek-tuk ndonje sy I humbur qe humbiste edhe me shume tek pa emersia e tij…
Me kujtohen pa dyshim mbremjet e kendeshme femijnore…kjo eshte ndoshta ajo qe therras sa here ndihem si sot…si dje…e per te nesermen se di…therras pak bote femijnore…per te me kthyer edhe njehere atje ku dua…ne krah te ngrohte njerzish…e ne arom te gjalle shtepie…e ngrohtesie familjare…
Deshperimisht,mu kujtua edhe pak kohe prej te rriture…shume pak…sepse njeriu ka prirje te kete me shume kujtes drejt se shkuares se larget…se sa te tashmes se afert…
Dhe per nje moment akrepat me ngecen aty…dhe me mire le te ngecin…per sa kohe nuk dua te shtyj kohen…apo ta kthej pas…se ne fund te fundit jemi njerez…dhe njerzit nuk dijne te ndalin kohen…por vetem te ecin drejt saj…si te jete vakti…te te terheqin…te terheqesh..te ecesh ne te njejtin hap…apo te vraposh duke ndjekur hapa qe shiu ju fshin gjurmet…gjithsesi,koha ecen…e ne bashke me te…ecim…
Shpesh te sheh syri njerez te trisht e te merzitur…fytyra qe vitet kane luajtur dhunshem…I ka plakur thinjur…dhe lenduar thelle…e mes tyre te duket vetja mire…sepse thua…jam e re…jam ende ne kohe te beje dicka te dobishme ne jeten time…
E nese do ti pyesje rastesisht…zoteri cfare keni?...pse jeni trishtuar kaq?...nese doni te flisni…une mundem t’iu degjoj…jam degjuese e mire e dini?...ai te sheh edhe me trishtueshem dhe qetesisht te thote:…nderkohe qe rri dhe me degjon mua…mund te ngrihesh nga tani…e te besh dicka ke per zemer…ose dicka qe ty do te te duhej shume…mirpo zoteri…jam lodhur se beri gjera qe nuk me kane cuar kerkund…jam lodhur se ecuri ne hapa qe nuk ecin me mua…jam lodhur se dhuruari pasterti shpirti pasi kam marr si shperblim shpullat me te nxehta te jetes…jam lodhur se dhuruari fjale…e vepra…ku shihen me syrin indifferent…
Sot dua dua vertet te beje dicka te dobishme zoteri…per here te pare nuk dua me te japin…dua te marr edhe une pak…jam degjuese e mire me besoni…mbase do t’iu ndihmoj…te pakten nese vete kam mbetur prangosur…do liroj pak pesh nga shpirti juaj…e do ti ndajme pak bashke…une behem veshi juaj…e ju behuni miku im…
Degjo vajze e dashur!...me thot ai qetesisht…ka drit ne syt e tu…ka jete…e ti nuk behesh dot ndryshe…kjo ke per te mbetur gjithe jeten…vetem dashuri ke per te dhuruar…edhe pse nuk paguhesh me te njejten monedhe…te dhurosh dashuri e miresi…eshte kaq hyjnore…mos e ndrydhni shpirtin me mendime te kota…mos kufizoni veten te beni ate qe dini ta beni me mire…dhe mos urre askend…mos merr inat askend…buzeqeshju te gjitheve…
Po kur te vrasin zemren zoteri?...me thuaj si te buzeqesh?...me thuaj si te ec mes njerezve duke qeshur sikur te mos kete ndodhur asgje?...me ngulen thike ne zemer zoteri…gjithe qiejt e mi u nxijne zoteri…si mund te qesh…me mbyllen dyer zoteri…me lane jasht shpirtit te tyre…pa me dhene shkak…pa me dhene arsye…pa me thene asgje…dhe une sot zoteri…ohhh,une sot endem askund…pyes veten cfare bera gabim…cfare bera keq…
Mirpo e dini zoteri?!...Uluni ju lutem…uluni prane meje…une dua te flas…kam nevoj te flas…te flas me ju…nese pak me pare isha une qe kerkoja t’iu degjoja…jo tani une…une kam nevoj te me degjoni..
Dua t’ju pyese vetem dicka?...me thoni pse?....pse?...pse?...gjithmone me akuzojne pa drejtesisht…me thoni cfare bera gabim qe me urrejne kaq shume njerezit?....mos te dhurosh dashuri te paster eshte gabim?...mos te duash me shume se vehten eshte gabim?....une jam pa fjale zoteri…e kam shpirtin te shkaterruar ne copa…
C’do here zhgenjehem dhe nuk kam mundur te mesoj kurr…sa here jam perplasur pas dyersh kaq keq…ohh zot….ndonjehere te urrej edhe ty…pse me dhe kete zemer?...e pse me dhe kete shpirt?....si dritare e hapur e si oxhak I ngroht ky shpirti im…streh e njerezve pa ndjenja…njerezve mizor…njerezve te urryeshem…ku c’do dite te akuzojne se je ajo qe nuk je…oh zott…dhe une…oh dhe une…qe vija duart ne zjarr per njerezit…shpesh urreja veten per veprime dhe serisht e gjeja veten ne vetmi…
Oh ati im qiellor…me thuaj…me thuaj te lutem…cfare bera gabim?....oh nje jete zgjenjyer nga te gjithe,,,nga te gjithe…vetem e vetem se nuk di te lendoj njeri…di vetem te dua o zot…vetem kete kam bere gjithe jeten…edhe pse pse ne zemer me kane ngulur thik kaq here…serisht kam qeshur…serisht kam ecur…e kam dashur sic ndjeja…e kam dashur sic nga zemra me buronte dashuria…
Por neser zoteri…neser…do me luten serisht…keshtu kane vepruar…keshtu do te veprojne…vetem se nga une s’do marrin me asgje…kane ardhur te gjunjezuar per nje falje timen…e do te vijne serisht…por jo zoteri…jooooo….une do mesoj te mos fal me…jam betuar rend oh zoteri…jam betuar per shpirtra ku trupat mbulohen me dhe…jam betuar se I dua…dhe vetem nga ajo dashuri…kam harruar se betimi I shpirtrave te vdekur eshte I shenjte…e une e shkela kete zoteri….vetem sepse dashuroja…e dashuroja shume…
Por zoteri….oh si munden…me thoni si?....te luajne me ndjenja njerzish…si munden zoteri?...te lendojne nje njeri deri ne palc…si munden?...
Do ta ndjejne vuajtjen zoteri…e do ta ndjejne shume…se vrau nje shpirt vajze budallack…ajo nuk bente kurr keq zoteri…I uronte vetem dite te bukura…e njehere te mos e bente qante…vuante…e urrente kedo qe I merrte kohen qe i dhuronte atij…
Oh sa paster e donte zoteri….kenaqej kur I kushtonte kohe…vepra…fjale…lumturohej mes njerezve vetem ajo…syt e saj…qeshnin zot…per here te pare qeshnin nga dashuria…donte nje zemer…donte nje njeri…dhe besonte se dashuria do te mbreteronte gjithmone…ishte miku…vellai…babai I saj…ai ishte…pasi ia rrefente shpirtin si ne pjate…dhe cfare ndodhe zoteri?...ohhh ndodhe qe ne shpirtin e saj…te nguleshin maj thikash te mbushura me helm…
Po sot zoteri…e dini?....ne fund te fundit me vjen keq per te…sepse do kthehet pas…ne nje te shkruar jo te larget e do kerkoj I etur shpirtin tim…do kerkoj nje fjale…nje “Mirmengjes”…nje “Mirdita”…e nje “Mirmbrema”….por s’do gjeje me asgje…do gjeje vetem vetmin qe ti perplaset dhunshem ne gjumin e lodhur…e ne dhomen bosh do ftohet me muziken qe do luaj shpirti e saj…I pa fajeshem…
Do kerkoj te therras emrin tim neper nete te ftohta dimri…por vetem copa tinguj te trishtueshem musike do te marr si shperblim…
Sepse une…une..pesova traum zoteri…nuk jam askund…as per vete e as per te…por jam e fort e dini?..sapo me shenderuan ne mankth…ne mankthin me te keq qe kane pare ndonjehere ne jete…sepse nese dikur me vran shpirtin…me bene njeri te mire….me mesuan te ec ne jete…e cfare do qe te ndodhi…duhet te dhurosh miresi dhe pasterti shpirti me thane…ndersa sot…luajten barbarisht me shpirtin dhe zemren time zoteri…dhe nga une mos te presin me asgje…as meshiren time nuk do ta kene me…do me kerkojne si ajri e di…por do sigurohem te kthehem ne ajrin me te keq qe kane thithur ndonjehere…qe quhen “nostalgji”…”pa drejtesi qe mu bene”…”faj”…e “cmenduri”…do sigurohem qe dikush tjeter…te luaj me ndjenjat e tyre..sic bene me mua…te dhurojne dashuri…e ta humbasin sic ndodhi me mua…sepse kush dhuron shume…mbetet vetem zoteri…si une…
Por pas c’do zgjenjimi njeriu ecen lart e dini?....meson se si te dalloj djajet…megjithse meshkujt jane krijesa me e urryer e planetit…e nese neser do te kem nje femije te gjinis mashkullore…kam per ta mbytur me keto duar zoteri…dje nuk e beja…sot po…sec kam nje burim urrejtje Brenda meje…qe kerkon te thith gjak…e te marr jete njerzish…ohhh shpirti im I etur per drejtesi…
Zoteri keni per te me thene ndonje gje?...nese po…ma thoni tani…kam vajz e dashur…kam!...
E kuptoj gjendjen tuaj…shpirtin tuaj…rraskapitjen tuaj..por ju I keni vetem fjale…pasi keni lindur vetem per te dashur dhe jo urryer…lerja zotit merin tende…te veproj ai per ty…ti nga une meso vetem dicka…
Duaji gjithe c’ke per zemer…duaji paster si tani…ata qe te kane zgjenjyer dhe do te te zhgenjejne…do ecin dhe puthin gjurmet e tua…do kerkojne prezencen tende si ajrin…e fakti qe nuk do jesh aty…do I plagos shpirtrat e tyre…e do enden neper nete…me ndenje faji mbi trup…sepse ti nuk di te lendosh…di te duash…e zoti nje dite do te te dhuroj dike qe te te doj…si ty…
Te mjeret le te shkojne…le te perbaltin shpirtin tend…ti je si ajri…ndihesh nuk shihesh…e nese nje dite do kthehen per faljen tende…fali…fali vajz e dashur…por fakti qe nuk do ti shohesh me syt qe te shkelqenin prej dashurise…do ti beje te ndihem fajtor gjithe jeten… …
Dhe mos qaj vajz…nuk ke pse?...le te qajne te tjere te pastrojne shpirtin…ti jo..

[Auroraa]

U zgjua dhe sot…si dje…si neser…si c’do dite ne jeten e saj…hapi sy dhe ndjeu prej dritares nje fllad mengjesi te embel…nje zhurm te cmendur qyteti dhe njerzish qe enden neper rrugicat dhe rruget e mbushura plot per plot…
Pastaj ngrihet dhe shkon drejt dritares…mbylli syt dhe ndjente rrezet e ngrohta te diellit... aromen e kafes se pjekur…qe e nuhaste me endje…dhe shihte se si njerzit nxitonin me hapat e tyre tejet te shpejt…
Sa dite e bukur sot mendoi…sikur te shkoja jasht qytetit…te pija nje kafe ose nje dreke….vetem per qejfin tim…
Beri nje dush te shpejt…filloi te kerkonte dicka te ngrohte ne dollapin e saj…zgjodhi mes tyre nje veshje te bute dimerore… Filloi te krihte floket e zinje e te gjate me kujdes…u vesh e nisi te grimohej…dhe dukej shume mire e veshur me keto ngjyra…vendosi nje parfum te embel…mori celsat dhe u nis drejt shkalleve….
I pelqente te degjonte muzik te larte ne makine…por pa u ndjere jasht…te kendonte c’do kenge qe degjonte…te ecte me shpejtesi rrugeve te jasht qytetit…te shijonte here here pamjen e detit…dhe hijen e bukur qe krijonin ullinjte rreth rruges…
Nje mikja saj dikur I pat thene…I bene mire shpirtit dhe trupit te ecesh me shpejtesi…pasi shpejtesia te dergon nje nje adrenalin qe shpirtit I duhet…te ngrihesh ne ajer…e te ndjesh se si xhirojne gomat…jane ndjesi te vecanta…te grisin qetesine Brenda teje…dhe do ta shijosh c’do copez kthese…rruge…si te ishin te pa rrezikshme…
Ndalon makinen perball nje resoranti…hapi krahet dhe u ndje e lire…fyrnte shume ere…ajo filloi te rrotullohej aty buze detit…ndihej kaq mire…me shume energji…
Zgjodhi nje tavoline qe ishte prane dallgeve…sa me kembe mund te prekje ujin e ftohte dhe te kristalte…
U kthye perball detit dhe per nje moment I harroi te gjitha…u mbeshtet fort pas karriges dhe ndjente muziken qe ndodhej pas shpines se saj…nje muzik e gjalle…qe te ftonte te kerceje…
Ajo ishte nje vajze me pamje te qete…me nje lekure as te bardhe dhe as te erret…dicka te mesme mes te dyjave….
Floket e rregullt… kishte nje shikim te qete…te heshtur ndoshta edhe paksa te habitur…shume I shprehnin se si mund te lexonin shpirtin ne syt e saj…ajo qeshte…kishte jete Brenda qenies se saj…mirpo dite pas dite…ajo jete po shuhej…sikur dikush ta griste dhe t’ia nxirrte dhimbeshem prej shpirtit…
-o goce ti je?....
Ajo kthehet dhe qetesisht shihte nga ajo…por me habi ne te njejten kohe
-nuk po me njeh?...
-me fal,me fal vertet…ah po po….ti je I….
-po me njohe,si je….?...sa kohe pa te pare…
-oh,ckemi …si je ti?...po jemi takuar qe ne universitet…kane kaluar shume kohe ne fakt…
-shume kohe,por ti je bere edhe me e bukur sec ishe…
-“hahahahha” nuk eshte e vertet…gjithsesi faleminderit,por me thuaj.c’ne ketej?...
-kam ardhur me motren dhe vajzen,po drekojme ketu…ja pas pak zbresin dhe ato…po ti c’ne vetem?...
-me behet qejfi…une se di…u zgjova me nje deshire per te pire dicka …. sot…dhe doja ta pija vetem…ne fakt…po merrem me dicka…me nje shkrim…dhe qetesia dhe keto ambjente keshtu me ndihmojne te shkruaj…me frymezojne si te thuash…
-pse vazhdon ende shkruan?..
-eshte dicka qe nuk e kam lene kurr…me vjen natyrshem…dhe nuk e evtoj dot edhe te dua…
Absolutisht qe jo…per kundrazi me kane pelqyer shkrimet e tua…I lexoja ndonjehere…pasi ti ishe shume e rezervuar rreth tyre…I mbaje fort…
Ishte ndoshta efekt I moshes…gjithsesi shoqe,gezohem shume qe u takuam…me vjen mire per ty dhe vajzen tende…eshte rritur goxha…
Ato ecinin pergjat bregut…ajo I ndiqte me sy dhe shihte se si vajza e saj kishte arritur thuajse gjatesine e te emes…dhe qeshte me vehte…rrinte si e humbur pas hapave te tyre…dhe ndjente dehesisht aromen e cmendur te jodit….
Kishte nevoj te shkonte larg…te ishte pak vetem…ndoshta qetesia qe ofronin ato dallge do ta ndihmonin te vazhdonte per ate cfare kishte ardhur…
Mijra mendime I kalonin neper mend….here qeshte e here trishtohej…ndoshta arsye per tu trishtuar nuk kishte…mirpo ndjente nje boshllek te thell ne shpirtin e zbrazur…
“je gjithcka kam dhe nuk kam ne kete jete”…ju kujtua ajo fraz qe e gezonte here here…dhe buzeqeshte…pas saj edhe te tjera…”te duaaa,te duaaa,mos e harro cfare do qe te ndodhe”…buzeqeshi serisht….”embelsia e zemres sime ti”…qeshi edhe me shume…derisa kamarieri I pa takt I cili mbante pjaten me peshk ne dore… nuk hezitoi dhe nuk duroi ta pyeste nese ndihej mire…
-vajze e dashur jeni mire?...
-si asnjehere?...pse me pyesni?’…
-sepse po qeshnit me vehte?...dhe…dhe…
-dhe kur njeriu qesh nuk eshte mire sipas jush?...
-jooo…por qeshnit bukur…dhe nuk doja te mendoja se nuk jeni normale….
-e kush e tha se jam normale?...
-si that?...hap syt ai
-jo nuk jam…”hahahahha”…u be kohe qe hyj tek grupi I njerezve jo normal…e dini pse?...
Sepse per here te pare ne jete me ndodhe qe te qesh me vehte kohet e fundit…dhe te dua vetmin per te menduar misterin dhe te bukuren…e kete nuk e bejne njerzit normal…njerzit normal nuk kane difekte…une kam shume…njerzit normal nuk qajne…une e beje…njerzit normal nuk ankohen,trishtohen,ndjejne…jane te fort…e une nuk kam ditur te jem kurr…por dua vetem pak music…ca mendime qe me lidhin drejt per drejt me te shtrenjtin tim…dhe arom deti…e perderisa kam keto kerkesa nuk hyj tek njerezit normal…sepse normalet jane materialist…fatalist…xhepist…e une kete normalitet se dua…madje ma shpif…nuk dua rrjetat me peshk…por dua thjesht nje peshk…ta peshkoj une…e ta gatuaj une…do te me shijonte shume…si tani…nje pjat peshk e nje got vere…e para ushqen trupin…e dyta ushqen mendjen…e shuan ose e ndez…varet nga ty….
-e di cfare po mendoja tani vajze?...
-“hahahha” e di…je duke menduar se perpara teje ndodhet nje njeri jo normal
-je ndoshta njeriu me I cilter dhe me normal qe kam njohur deri me tani…se flisni me zemer…flisni qete…e nderkohe qe Brenda zemres ndoshta po shpertheni…
E dini?...edhe e dashura ime keshtu si ju me fliste nje dite…dhe une qesha…tallesha…e I thoja se enderronte shume…mirpo sot po kuptoj se femrat kane gabimisht namin “materialiste”….pasi I vetmi material qe do donin eshte ai shpirteror…te jene te dashuruara dhe kujdesura nga njeriu qe duan…te jene te mbrojtura dhe t’iu behet me dije se sa I duam dhe vlersojme…dhe e di vajze?...kisha menduar per San Valentinin” ti blija nje dhurat te shtrenjte ndoshta…mirpo ndryshova mendje…do ti dhuroj nje dite te bukur vetem per ate…nje dite princeshash edhe pse xhepi ndoshta nuk me ka shume te holla….do beje te pa munduren qe ta gezoj shpirterisht…ta ndjej se sa e dua…flm qe erdhet ketu sot vajze…megjithse as emrin nuk ta mesova…
-ajo buzeqeshi…emrin s’ka gje…eshte me e pakta gje qe vlen tani…une jam e lumtur…e lumtur…e lumtur qe do ti dhurosh dite te bukur te dashures tende….kjo gje me gezoi me shume se sa aroma e detit…por jo vetem kete dite…dhuroji c’do dite…e beje te ndihet e vecant….edhe pse ndoshta eshte e zakonshme…ajo eshte pa tjeter e vecant…
Ajo pastaj shijon gatimin e mrekullueshem…punon disa minuta rreth librit…dhe kthehet ne shtepi me nje buzeqeshje…duke degjuar si perhere music te mire….dhe mendime positive qe e kishin shtrenguar fort qenien e saj…
…sepse asgje asgje asgje nuk ka me te bukur…se sa kur ndodhesh ne kohen,vendin dhe momentin e duhur…per te bere dicka te duhur…edhe pse jo ne favor te vetes….ndoshta kenaqesia me e madhe e te ndjerit te gjerave eshte kur sheh buzeqeshje tek nje ose me shume fytyra rreth teje e shkaku te jesh ti…miersia jote e pa shpjegueshme…qe te lind natyrshem…ama dikujt tjeter mund ti hyj edhe ne pune…momenti te behet ajer…sepse bere dicka te mire…dhe zoti I shtofte perhere te mirat e zemres e te njerezve…asnjehere dhembje…jasht dhembje…dhe eja…eja lumturi…faleminderit egzistences se ketij burimi…burimit te dashurise…qe dikush…diku…rastesisht…gabimisht….qellimisht…nuk ka rendesi…mbolli ne zemren tende…ndoshta nuk kontriboi shume ne rritjen dhe ushqyerjen e mire te saj…mirpo e mbolli dhe kjo pem lule…ose bim…nuk ka per tu thar kurr…rrenjet jane te thella…fatkeqesisht apo fatmirsisht nuk dihet…mbetet thjesht me kohen per tu pare…

[Auroraa]

Ajo Ishte ulur ne “kolltukun e mendimeve”..rehatshem aty per te shkeputur grimca kujtimesh dhe nostalgjish qe mberthjene rendshem shpirtin ndonjehere….jo ndonjehere por ndoshta me shume se sa njehere…e me shume se disa here…
Ne sfond ndihej nje muzike,te ciles ja ndalte mendimet dhe syt I perqendroheshin ne nje kend te shtepise se saj…ne nje kend te zbrazet tek I cili nuk kishte asgje per tu pare…ishte dicka e pa jete…absurde…dhe bosh….
Pastaj u ngrit dhe shihte me endje raftin e madhe me libra…e shihte me nje kuriozitet dhe mister te cuditshem…filloi ti zhvendoste prej andej dhe I vendoste me kujdes ne tavolinen qe ndodhej aty prane…
Ishin shume libra…libra te ndryshem nga jeta e saj…ne periudha nga gjimnazi deri ne momentet e se tashmes…disave ju buzeqeshte…e disa I flakte tej…ndoshta sepse I kishte lexuar ne periudha jo fort te kendeshme te jetes se saj…dhe e di?...libri ka ngjashmeri pa dyshim me parfumin…pasi te dy kane ndikim te thell ne nje peridh qe I perdor…te dy lene pa dyshim gjurm te medha ne shpirtin e njeriut…
E pas ketyre mendimeve Filloi te pastronte raftin dhe me pas u ul duke marr me radhe gjithe librat…po I hidhte shikim te shpejt,dhe syt I shkuan tek nje liber qe e adhuronte ndoshta ne extreme“V ne Rr” …
E mori ne duar dhe e shihte me mall dhe nostalgji…kishte shume kujtime nga ai liber…e kishte lexuar ne nje moment te zbrazet ne jeten e saj dhe zbrazetin qe ndjente ai liber pikerisht ai do ta mbushte dhe do ta bindete vajzen se asgje ne jete nuk ndodhe rastesisht…jane thjesht rruget e jetes qe te “perplasin” me njeriun e duhur edhe pse jo ne kohen dhe momentin e duhur…ju kujtua se si dikur para disa kohesh…dhe ia rrefeu librin “mikut” te saj…kishte shume kohe pa komunikuar me te…keshtu ishte “lidhja” e tyre e cuditshme…ishin dy arterie te ndryshme nga e njejta zemer…ishin gjethe qe bien nga e njejta peme…por qe fryjne ne kahe te ndryshme…mirpo kishte pa dyshim nje mirkuptim te theksuar prej te dyve…me e cuditshmja “lidhje” e jetuar ndonjehere…
…dhe keshtu…kishin nje raport te cuditshem…dhe nuk dihej pse ate dy arrinin te kuptoheshin…dhe nuk merziteshin asnjehere nga kjo edhe kur ndonjehere rrinin shume gjate po u takuar…
I kujtohej si tani dita kur mori librin ne dore momenti dhe prekja e pare me fletet e tij…e vendosi ne raftin e zakonshem dhe do ti hidhte nje sy kur te kishte kohe…
Ishte fundjave Shtatori dhe e mori nder duar…filloi te lexonte pa interes faqet e para …mirpo libri po behej interesant ne vazhdim…c’do fjale e tij ishte kaq e bukur…dhe kaq magjike..sa ngjasonte me dite te arta ne jeten e saj…
E lexonte me lot ne sy…e mbronte me duart e saj si thesar …dhe per nje moment ose ndoshta jo ne nje moment…por ne c’do fjale te atij libri I fliste per Ate..…kishin kohe pa u takuar…dhe gjithcka mes te dyve ishte bere kaq e larget…s’dinin me asgje per njeri tjetrin…asgje prej gjeje…mirpo nje dite ajo vendos ti shkruaj…as qe e kuptoi se ne cfare momenti ishte kur e beri kete…thjesht e gjeti veten mes fjaleve qe I buronin paster…dhe I shkruan:
“pershendetje,uroj te jesh mire…
Me mori malli shume per ty…keto dite kam lexuar nje liber shume te bukur…oh sa I bukur,lexoje te lutem…do doja shume ta lexoje”…eshte libri me I bukur qe kam shfletuar…lexoje te lutem…
Pas nje pause te gjate vendosi qe edhe ai ti shkruaj…zemra e saj dridhej si heren e pare…u thyen largesite akujt mes tyre po shkrinin…dhe ajo se di pse nuk I mbante dot kurr inat…e justifikonte c’do sjellje te tij…megjithse ishte e bindur se pas perdes fshihej dicka misterioze dhe jo e veshtire per tu kuptuar…per kete kishte bindjen e plot…pavarsisht se e anashkalonte…jo nga pa dituria…por sepse ndjenja rreth tij ishte absolutisht me e fort…
Dhe ai I shkruan:
-“libri te solli tek une,apo erdhe vete?”
-qeshi ajo…,erdha vete…por ti nuk me the,e ke lexuar ndonjehere kete liber?...
-“mmmmmm”…lexohet ne sms e derguar…..dhe dicka shume e bukur fshihej pas atyre “mmmmm”… …pamje nga libri…por ne versionin film…ishte kaq dhurat e bukur per vajzen…sepse fakti qe ai tregonte kujdes per te do te thonte shume fakti qe ai kishte lexuar pikerisht ate liber kur te dy ishin kaq te distanzuar,fliste shume..…zemra e saj qeshi dhe qau…ai nuk mund ti shihte syt e saj…por ajo e shihte cel me lot ne sy….ai e kishte iden se per cfare po I fliste ajo…ndoshta jane gjeste te vogla…por ate e gezonin jashtezakonisht…ose thjesht sepse asnjehere me pare asaj nuk I ishte treguar kujdes kaq I madhe…prej librave…te cilet I donte ne pa mas…ata te dy ndanin te njejten dashuri per artin….ndoshta kjo I lidhi kaq shume
Ajo u lumturua teper…sa nuk dinte cfare ti thonte tjeter vetem te leshonte nje “uaaaaauuuuuuuuuuuuuuuuu” te madhe…sepse nuk po I besonte syve…dhe mbeti pa fjale…
Ajo ne syt e tij mund te dukej si nje budallaqe e gjore ndoshta…por ajo ishte e gezuar dhe fakti qe kishin disa grimca te perbashketa e kthente ne nje femij te lumtur…
Ky liber ishte serisht nje ure lidhse mes tyre…mirpo nuk do te mjaftonte kjo per te permirsuar raportin e tyre te cuditshem…njehehere zhdukej ajo…njehere ai…e zoti serisht I perplaste bashke….te corjentuar…te pa emer…te cuditshem…sepse ata ndjenin…e ndjenin shume per njeri-tjetrin…mirpo realiteti ndoshta eshte me I vrazhd sec duket….
Ai nje dite…e pas tyre shume dite te tjera….nuk u be I gjalle si shume here te tjera qe do pasonin me pas…ajo e kerkonte vazhdimisht…qante sa here per te madje edhe e urrente……lotet I ngrijne ne sy…dhe e vuante shume mungesen e tij…ishte miku I saj…vellai saj…dhe ndoshta me shume se kaq…ai ishte pasqyra e saj…e perpara tij ishte e zhveshur lakuriq…ne mendime…ja rrefente me kenaqesi c’do ndodhi…c’do grimc te jetes se saj…dhe e vriste fakti…te pakten ti thonte “mirupafshim”…ose “Lamtumir”…por ai zgjodhi te mos dukej askund…e shfaqej si shiu pas te vjelave…mirpo e di?...kishte forc te jashtzakonshme…depertonte vrullshem tek ajo…I pa shpjegueshem ishte fakti aq sa e merrte inat…aq donte ta perqafonte e ta puthte…duke I harruar te gjitha,,,
Ajo filloi ti perjetonte gjerat ne menyren me te keqe te mundeshme…ai lendoi zemren e saj…shpirtin e saj…perfitoi nga dashuria e saj e madhe…sepse keshtu e dashuroi ajo…pa fundesisht shume!...
Nje dite gjithe dashuria qe ajo ndjente per te,nuk do te shuhej…por u kthyen ne nje inat te betuar…filloi te pertypte dhe kapercente c’do pik loti te hidhur…per te harruar ate…por nuk mundi dot…se harroi dot…dhe I vuri qellim vetes…cfare ndjej une do ta dij vetem une…por ajo kishte provuar disa here se ishte shume e dobet dhe nuk e mbante fjalen…zemer pul
Derisa ai shfaqet serisht ne horizont…syt e saj u shtangen…ngriu…dhe nga inati qe kishte rezervuar ne zemer…lindi serisht e njejta magji si heren e pare…
Ajo u mundua te “fshihej” ne shume menyra mirpo ai e nuhati eren e saj…dhe filloi pa meshirshem te trazonte ujrat e saj te paster…duke krijuar nje trazir te cmendur serisht…
Ai nuk do mundet serisht te vij tek une tha me vehte…une nuk do ta lejoj…dhe per pak kohe nuk e lejoi…mirpo zemra nuk mund te komandohet…te komandon I kishin thene…
Ajo e shihte gjithmone me te njeten dashuri qe e kishte pare dikur…me te njetin mall…por me nje zjarr te madhe ne zemer…ndoshta me shume se me pare…ai ndezi shkendija me te madha kete here…
Nje dite pas kaq kohesh ajo I thane njeri tjetrit se e donin …mirpo dashuria e tij nuk e bindi kurr ate…zemra I thonte se e do…mendja I thonte se ai eshte mashkull si gjithe te tjeret…
Meshkujt jane nesoj…ndryshojne vetem ne tipare…
Tek ai njeri kishte dyshime te cmendura…dhe here here ia rrefente…se dicka…ose shume gjera nuk ecnin sic ajo do te donte…kishte pengesa…here per fajin e tij…dhe here per fajin e saj…
Mos ndoshta te dy…kishin te njejten jete?...vetem se nuk guxonin te flisnin hapur mes tyre?...
Dashurite jane shpesh te cuditshme…jane kaq te pa shpjegueshme..kaq te pa perceptueshme…thjesht ndikojne ne jeten e gjithsecilit per ta zbukuruar ose jo…
Mirpo zemra e saj pa dyshim eshte e madhe…nuk kultivon asnjehere mendime qe lendojne…vetem se ka disa parime shume te thella te gdhendura mire ne trurin e saj…pasi zemren per momentin e ka lene jasht loje…megjithse gjithe lojen…zemra u be kohe se e drejton…kudo…tek cilido…e jo vetem tek ajo vajza…por edhe tek ai djali…sepse ajo ndihet…nuk shihet…e te kalon permes venave si gjak…te sheron ne semundje…ajo eshte I vetmi sherim…te ushqen trupin e forcon shpirtin….ajri rreth teje merr tjeter form….keshtu eshte ajo…nuk di te lendoj…fal gjithmone...
Nena e saj dikur I pati thene…”te falesh eshte hyjnore…sikunder dhe dashuria…falim sepse mes venave tona buron gjake dhe ndjenja te verteta…e njerzit gabojne…sikunder neser mund te gabosh edhe ti…do te duash te te falin apo jo?....e pra…fal…asnjehere mos gjyko…kur Brenda njerezve buron dashuri…dhe gabimet I bejne vetem per te te mos humbur…je I rendesishem per ta…vertetoje shpirtin tend te arte…

[Auroraa]

C’me thua per per syt qe perpeliten mbremjeve pa gjume?...trishtimet ndahen dhimbshem…pa meshire…te etur per pak qetesi dhe ngrohtesi qe dhurohet pa mbarimisht nga nje fantazim I brendshem shpirteror….
Nuk ka asgje ndoshta qe mund te permirsohet…sepse nese ne nje moment truri kthjellohet…nuk te jepet mundesia…e kur ke mundesine…ke trurin e pa kthjellet…
Ajo vajze ka ndoshta gabime fatale…sepse asnjehere nuk ka ditur te perfitoj nga ditet,koha dhe nga mundesite….jo sepse ishte e pa afte…por sepse donte te vepronte me pjekuri…mirpo e dini?...ne nje bote te cmendur…ne nje bote te pa pjekur…si mund te kerkohet maturi?...disiplin…e pjekuri?....ajo thjesht ishte ne luhatje me mendimet dhe veten…megjithse I kuptonte te tjeret mire dhe thelle…serisht preferonte te degjonte me shume se sa te fliste…
Mirpo asnjehere nuk kishte deshire te mundonte trurin me gjera te kota…kishte nevoj te shprehte…te fliste dhe shkruante se sa shume ndjente nevojen per dike te vecant…
Shprehej gjithkund se sa e dashuruar ndihej…se sa e gjalle ndihej…ama fjalen “mall” …nuk e kishte gdhendur askund…
Po ta shohesh ne fjalorin e gjuhes shqipe fjalen “mall”…do te thot munges zbraztie ne shpirt…deshir per te perqafuar…shtrenguar…puthur…jetuar dike…(ky ne fakt eshte fjalori saj)…pasi ai formali ishte me I gjate…mirpo shume fjale e asgje e specifikuar mire…”mall”…ne gjuhen e dashurise do te thot:…”ku je te te shtrengoj,te te puth,te te jetoj”…”pse kur je mjaftohem me aq…nuk dua te dij cfare thua,cfare bene,mjafton te jesh aty”…pse kur nuk je…me vjen te te mbys...pse?...pse nuk ndjej mall te zbutur…por mall te eger?...mundesh te me shpjegosh pse?...pse me humbet mirkuptimi e kthehem ne nje grifsh te acaruar?.....keto pra ishin perkufizimet e saj te fjales “mall”…pa anashkaluar perkufizimin kryesor…mall do te thot…te nxjerresh shpirtin tend nga trupi…ta puthesh…ta gjuash nese eshte e nevojshme…e ta rivendosesh serisht ne trupin tend…e dini pse?...sepse ne shpirtin tone…ne momentin qe dashurojme dike…nuk jemi me ne…por Brenda shpirtit tone…strehohet shpirti tij/saj…prandaj po mendoja ta nxirrja prej trupit…ta puthja…e ta vendosja ne gjume serisht…te flinte aty ne trupin tim…bashke me mua…e kur te ndjeja mall te veproja po njesoj…
Mirpo keto mendime nuk te cojne askund mendoi me vehte…sepse malli shuhet dhe prej lekures apo jo?...prezenca e gjalle e njeriut te duhur…vetem ashtu shuhet malli…
E di si?...mendonte me vehte…
Te ishte ulur buze detit se bashku me mua…ai te luante ne music…e une te kendoja per te…te ndisnim nje zjarr te madhe mes nesh…te mos ndjenim ftohte….pastaj…pastaj…te shijonim pa dyshim pak vere te kuqe…ne e duam shume…ndoshta se dim se sa…mirpo na dhemb sa here e permendim…sepse sonte ne nete te ftohta dimri…po e pijme shoqeruar me vetmin…e c’do pike e saj ne buze…te lendon…per here te pare te lendon…vetem kur jemi bashke shijon…
Do ecinim bashke bregut te detit…une nuk di te te ofroj yje qe zbresin….e dimrin ta beje vere…di vetem te te ngroh ne krahet e mi…te dhuroj frymen time per ty…me avujt e saj te ngroh duart e tua…e me pas te te kerkoj te me perqafosh me to…nuk di te te beje mrekulli…di vetem se me mua aty nuk do te ndjesh ftohte…do te te jap shallin tim nese te duhet…kapucin edhe xhupin…qe mbajne perhere arom te mire…ti e di se sa e “semur” jam per aromat e mira…madje te kisha thene se nese nje dite do te vdes…dua te me vendosin me vehte…arom lulesh shampoo e sapunesh…parfum qe edhe pse nen toke…dua dua dua perhere arom te mire…lulet rreth meje te mos mungojne…ti e di se I dua shume…
Une nuk di te te dhuroj boten…por mund te behem bota nese ti e do…nuk linda te te merzis…nuk do ta beja kurr…linda per te te lumturuar ty…e di pse?...te detyrohem kenaqesisht…sepse me mesove ndjenjen…dashurine…te qesh dhe qaj per te njejten arsye…e kjo arsye shoh se ti me je…
Sepse e di?...do shkruaja pa dyshim nje jete te tere do shkruaja e nuk do ndjeja lodhje,ti e di se e kam passion...…ama fjalet ne copat e bardha te letres do te ishin pa jete sic eshte nje piktur bardhe e zi…e nuk do arrija asnjehere te isha bindshem e lexuar…e bindshem e ndjere…sepse ndoshta une..behem ze tek ata qe nuk dine te gdhendin fjale…e me fjalet e nxjerra nga shpirti dhe duart e mia..ata diku I kushtojne…..
Sot te detyrohem per mijra arsye…pa varsisht se jane te dhimbshme…sepse jetojme per te shpresuar…e vdesim duke shpresuar…se nje dite do te jemi aty ku duhet…mirpo nuk te beje asgje per detyrim…kam nje kenaqesi qe mendimet e gjithcka me mban kjo zemer e ndaj me ty…ka shume si une si ty….ndoshta si ne jane e gjithe bota…mirpo I shtrenjte…nuk kam arsye te mbaj inat me ty…nuk do ta beja kurr…se je burim pasterite…mundohesh perhere te me bindesh se je me mua…e se jam perhere ne mendimet e tua…ne nuk jemi njesoj…ti ke fjale te pakta…e une jo…jo se nuk mundem apo se nuk di te behem fjale pak….por sepse keshtu ringjallem une…kur gjithcka kam Brenda e ndaj me ty…jo per te te bindur…as per te te kthyer…as per tu dukur e mire…sepse e di peshen qe kam ne ty…e beje vetem sepse me dhe arsye te besoj se ne pjesen me te madhe te diteve te mia mendoja se kisha lindur kot…me dhe arsye ta kuptoj kete qe kur fled he zgjohem nuk jam vetem…ne udhe te gjumit perplasim endrrat bashke…e me bene te ndihem positive…se dicka te mire e kam bere ne jete….qe zoti me dhuroi ty…
Nje dhurat qe ma dhuron dhe mohon shpesh…mirpo mos u ndrydh une jam mesuar…madje e di?...jam mesuar qe edhe nese nje dite vendos te shkosh pergjithmone…une ne syt e mi…e kam krijuar nje imazh tendin…nuk do te me mungosh…asnjehere…vetem pak malli do me marr…por s’ka gje…ti e di qe une qesh shume…kam aftesi te jashtzakonshme…kur te dua te qaj…do me kujtohesh ti dhe do te qesh…te jap fjalen…megjithse shpesh e ke provuar se nuk e mbaj…jam zemer dobet e di?...nuk di te gjej arsyen pse…mirpo ndoshta ne nje jete te tere jam bere e fort…e sot nuk di te behem me…tani e gjej veten shpesh me syt me lot…e ketu shkak nuk me je vetem ti…fjalen mall une e kam gjithkund…ne te gjalle e ne te vdekur…kur s’gjej dore te gjalle te me shtrengoj…vrapoj ne kodra jasht qytetit…pastroj mermer te ftohte…une dhe shiu…lotet e mi bien mbi te…e shiu mbi mua…
E pas ketyre mendimeve te saj…ajo ecte pergjat bregut te detit dhe dukej sikur keto mendime I fliste me ze…pastaj ndalon tek nje zoteri qe shiste kaush te medha sheqeri…
-xhaxhi me beje kaush sheqeri te lutem
-ai e sheh nje cop here dhe e pyet! …ti I ke syt me lot…apo me duket mua xhani xhaxhit?...
-“hahahahha”…jo po ecja me shpejtesi dhe era me frynte nga syt…
-mos u merzit xhan se te gjitha rregullohen…ti je e vogel s’ke filluar nga jeta akoma…aty po ke te drejt…kur fillon jeten edhe do qash…
-“hahahaha” xhaxhi xhaxhi…nuk jam edhe aq e vogel…jeta me ka rritur pak me shpejt se c’duhet…mirpo ke te drejte te gjitha rregullohen…
-degjo te te beje xhaxhi dy kaush?...
-po ku ti mbaj?...se jane shume te medha?…
-e di une xhani xhaxhit ndonje djale te ka merzitur ty?...jepi kete sheqerin mbase embelsohet pak…si thua?...
-“hahahahaha”…jo nuk eshte e vertet…merzitem kot ndonjehere…xhaxhi mos ma vi re
-degjo te te thot xhaxhi dicka?...merre kete kaushin….e beje nje xhiro te gjate…jam I sigurt qe embelsia e tij do largoj lotet e tu…je e vogel xhan…gezoju moshes…gezoju jetes…mos lere asnje dite te te ik duke qare…je e re…ke gjithe jeten perpara…
Dhe duke ecur ajo mendonte fjalet e tij…ne fakt ka te drejt…askush nuk duhet te ndihet I merzitur dhe pa jete…sepse gjithcka e ka nje arsye te mire te ndihet gjalle…sepse askush nuk I ka te gjitha…mirpo nese ke ne zemer dike…ke gjithe boten…mundohu qe boten tende ta kthesh si do ti…kur bie shi mbuloje…kur eshte vap freskoje…e kur eshte ftohte ngrohje…
Mos lufto kunder fatit…ama beje jeten te te bjer ne gjunje…te gjunjezohet para teje…sepse askush nuk ka dal kunder zotit,fatit…edhe pse shume mundohen ta bejne kete….nje dite te gjitha shkojne ne vendin e duhur…dyert qe ishin mbyllur happen…krahet shtrengohen…e buzet shuajne mallin…frym japin edhe marrin…sa cudi!!!...

[Auroraa]

Nuk para i ndodhte te heshte ose le te themi se nuk para i ndodhte te mos mendonte asgje…rrall here truri saj mediton…shumicen e rasteve eshte I pa lodhur per te menduar…qofte edhe gjera pa rendesi…ose edhe te rendesishme…mirpo I heshtur asnjehere…
Tek njerezit e njohur ndryshimi saj vihej re ndjeshem…ajo ishte e qeshur perhere…ajo ishte e gjalle perhere…ajo nuk ndalej kurr…ajo ndihej…e nese ne nje moment e kalponte heshtja…te gjithe “versuleshin” nje zeri…cfare ke?...cfare mendon?...pse nuk qesh?...pse nuk flet?...mos je semur?...
Ajo I shihte me sy te lodhur…dhe serisht nuk dihet se si…ama e nxirrte nje buuzeqeshje te mekur…per te mbyllur deren e pyetjeve qe nuk kishin te sosur…
E ndodhe qe sa here te duash te rrish vetem…perplasesh me njerez ndoshta me shume se sa e mendon…shkonte ne sallon,ishte me njerez…dilte ne ballkon serisht njerez…shkonte ne dhome…serisht njerez,mikeshat apo kushurirat e saj qe vishnin dhe zhvishnin rrobat nuk dihet per te sajten here…asgje nuk I’u perputhej…nuk kishin kombinim…e ajo I shihte mendueshem…duke menduar:…”oh,zot si nuk ndjejne lodhje duke bere 120 here prova me rrobat,si nuk lodhen?...
Madje e terhiqnin nga duart…ejaaa…eja behu pak e bukur edhe ti…do dalim te gjitha femrat…do darkojme jasht…ti keshtu do te vish?....ohhh,,sikur te ka zene gjumi,ojjj vajze e dashur zgjohu…gjallerohu…trukohu…
Ajo rrinte si e shashtisur…ne pa mundesi per te reaguar…as fryma nuk I ndihej me…as forc te fliste nuk kishte me…vetem rrinte si e humbur priste nje mrekulli…qe dhoma te boshohej…e ajo te shtrihej per te ndar dhembjen e pa ze me shtratin qe prêt lotet..e perkund kockat…oh sa nevojen per pak vetmi ndjente…ndonjehere nuk dihej se si duronte qe te leshonte nje ze te cmendur…ikniiii….me lini vetem…une kam nevoj te rrij vetem…mirpo nuk reagonte…rrinte si manikin e ato luanin me floket dhe fytyren e saj…zgjidhen fustan,kepuc,pallto per te…mirpo as nuk e dinte cfare kishte…thua se kish vdekur kush?...
Pasi e zbukuruan I thane te shihej ne pasqyre…ajo e shihte veten dhe dukej si manikin me ngjyra…jo keq…
Pastaj pas gjithe rremujes…musikes..veres…dhe loteve te saj…nuk ndihej asgje…asgje…as zhurmen se ndjente me…cfare te kishte valle?...
Ishte nje vajze pa dyshim e pjekur menderisht…nuk gjykonte…nuk fajsonte…nuk…nuk…nuk…e nuk…truri I saj absurd nuk mund te mendonte asgje…sepse ajo nuk gjykon askend…ajo nuk mendon asgje…vetem se ajo ishte pa dyshim inteligjente…per te bere dallimin midis sapunit dhe djathit…
Deri dje mendonte se jeta ishte e vertet…se njerezit ishin te vertet…mirpo jo…ajo vetem mendonte…e asnjehere nuk duhet menduar…por duhet kuptuar dhe thelluar situate,njerezit,dhe fjalet e tyre bosh…”mos beso me ne njerez,por meso si te ecesh me kembe ne toke…mos dashuro me me c’te mundesh…por dashuro sic duhet…mos u ngop me nje lug uje…por ngrohe zemren me pjaten plot…e me “gjelle” te ngrohte…mos…mossss…mosss vajze e pjekur…je e rritur per te besuar ne perralla…hapi syt…se cuditrisht te jane veshur…sic nuk te ka ndodhur kurr ne jeten tende…
E kishte zemren te mbushur me lot…me dhembje…e serisht qeshte…syt rreth shihnin vetem ate…meshkujt I hipnotizonte me buzeqeshjen e saj…e shihte se si syt e tyre ngecnin me sekonda te gjata tek ajo…mirpo per te kishte vdekur c’do gje e gjalle…
Hodhi syt nga nje tv I madhe aty ne sall…pervec musikes…ishte edhe tv ne te cilin jepej nje film…ajo vetem lexonte titrat pasi me ze nuk mund ta degjonte dot…musika e mbyste tv e gjore…
Ne film Qante nje vajze,dhe kerkonte te dashurin e saj…ai si perhere ne dite te vecanta largohej…dhe per te mos rene ne sy te saj…shkonte 3 ose 4 dite me perpara…dhe vinte 2-ose 3 dite me pas…ai kthehej shume I dashuruar…me nje mall te jashtzakonshem…oh,nuk linte fjale pa shprehur per te…”me mori malli”…”me mungon shume”…emrin tend e kam gdhendur ne zemer”…oh e dashur te duuaaa”…e bla bla bla
justifikonte ai mungesen e tij te pa emer gjithnje…ishte teper I zene…teper I angazhuar…e teper teper teper…sa vinte edhe me pak kohe kishte per te dashuren…sa keq…
mirpo ai mendonte se ajo ishte idiote dhe nuk kuptonte…ai mendonte se ajo e dashuronte aq shume sa I ishte veshur arsyeja…mirpo ai mendonte se e kishte ne dore sa here qe sillej keshtu…ikte me dite te tera…e kthehej shume I permalluar…si shpjegohet mendonte ajo?...mos femra “ireale” e jetes se tij nuk e permbushte plotesisht?....mos ndooshta ky gentilman ka hedhur grepin ne det ka kapur mua sin je peshk te brisht dhe e luante si donte ai?...oh sa gabim mendonte me vehte…sa gabim…
pastaj ajo vajza u sistemua edhe me mire ne karrige duke pare edhe me gjate ne tv…harroi gjithe njerezit dhe ambjentin ku ndodhej…filmi po e terhiqte shume…donte te dinte se si do ecte filli I ngjarjes…kishte nje kuriozitet te cmendur…
pastaj ai djali I filmit kthehet tek ajo…pas dite te tera mungese…e dashur me mori malli…bene si teper I interesuar…si teper I dashuruar…vetem se harroi nje detaj te pa menduar ndoshta…nese perhere ishte mesuar te gjente “budallaqen” qe e priste…kete here e gjeti serisht ama jo me nje budallaqe…por nje femer qe pas nje gjumi te gjate ishte rizgjuar…pas nje turbullire te gjate me ne fund kishte hapur syt…qe ai mashkull nuk meritonte me asnje vemendje te saj…as % me te vogel…jo lotet se jane tmerresisht shume…por as te mendonte nuk vlente me…ai per ate vajze ishte thjesht nje person inegzistent…qe rrembeu nje pjese te mire te jetes se saj…diteve te saj…ne te cilen ajo dhuroi shume…shume…dashuroi paster…shume paster…e shume thelle…vetem se kjo thellesi varrosi ndjenjat e saj…per te urryer ate dhe boten…per te mos besuar me kurr ne njerez e dashur…pasi I urrente njerezit genjeshtar…te cilet I fshihnin sjelljet dhe veprimet e tyre shume mire…ama vetem mendonte…pasi asaj vajze nuk I shpetonte asgje…edhe ajrin rreth tij e ndjente…e dinte se ai ishte duke puthur buze te tjera femre…duke mbyllur syt e mendonte per te sajat…duke fjetur me te…e kerkonte aromen e saj…ama ate nuk e kundershtonte…ajo I kishte rrembyer gabimisht jeten…e ai djale I fjales…nuk lendonte dot…edhe pse zemra I rrihte per nje budallaqe…sa keq…
ajo rrinte e heshtur duke lexuar titrat e filmit me lot ne sy…kudo meshkujt keshtu jane…kudo vetem genjeshtar…te pa bes…dhe gjasme te dashuruar…oh,”I kapen gjarprit kembet,ti kapen nje mashkulli?....jooooo…
mirpo e dini ? mendonte me vehte:...meshkuj te dashur,mos mendoni se nje femer e keni ne dore…duke ikur dhe kthyer kur te doni e si te doni….eshte e vertet ju nuk jeni pron e askujt…ama per sa kohe posedoni nje zemer mos e shkelni me kemb…sepse shkaktoni dhembje…e dhembjen nuk iua fal kush…ne mos vete ajo femer…zoti pa tjeter do te merret me ju…
ju mendoni se femrat jane prone e juaja?....qe ti flakni dhe terhiqni si te doni?...e keni kuptuar gabim…femrat dashurojne,dhurojne ne pa limit…dhurojne jeten nese eshte e nevojshme…mirpo sic te dhurojne jete edhe mund te ta marrin…sepse dhembja qe shkakton ne zemren e saj…do vrasi gjumin dhe heshtjen tende…
keto ishin mendimet e saj…
per nje moment u ngrit nga tavolina…e doli ne ballkonin e restorantit…shihte henen…I buzeqeshi dhe I thur ca vargje…
bukuroshe e madhe dhe e pa fjale…me thuaj nje fjale mua,se per nje fjale kam mall…apo te te thur une disa vargje…te me shuash dyshimin,…e te me mbushesh me shpres…mos ndoshta edhe ti je vetem si une?...te te them si e nisa diten sot…me degjo te lutem…une jam si ty…per here te pare ne jete…u be kohe se hesht…e kam kaq shume per te thene,,,,sa nuk di se si ky shpirt mi mban….e di?...ne jete kam urryer 3 gjera….”genjeshtrat,pasurite dhe mos te harroj me kryesoret meshkujt”….
Ah hene e bukur sa mire qe je aty …sa zili ndjej per ty…je e pa prekshme….je kaq e bukur…je kaq e heshtur…ne ngjajme bashke…por ndryshe nga ti…une jam rrethuar me njerez genjeshtar….qe me kane mbushur shpirtin me pikellim….
Te te them nje poezi timen?....e shkruajta ne mengjes,ndoshta do jete e fundit…pasi askush nuk meriton shpirtin qe une dhuroj ne to…askush vec teje hene e bukur…askush
I embel ky diell sot….
embelsisht nisi te tretet ne goten e dites...
I lava syte me buzeqeshjen e drites ….
qe perkedheli nga pertej xhamit trasparent..
e hapa cd,kete mengjes me ''l 'universo per me'',
muzika pushtoj shpirtin dhe sallonin…
mbyll syte te sjell prane vetes ,te ndjej aromen tende…
kafja ime shqeto ,me jep ngrohtesine e fundjaves se bekuar…

Sot vesha fustanin e kuq,te bute dhe elegant…ty te pelqen eleganza ime…me kujton perhumbejen me shetitjen e duarve te tua flokve te mi...e imagjinoj kendshem kur mbyll syt…
Me pas eca anes detit…
ne reren e lagur ,nga nata qe qante..
eshte dite e bukur akoma…si trendafilat qe pushtojne rruget…
dhe e kuqa e ndjenjes se cifteve qe gezushem dolen te shkujdesur ne te djeshmen e dashurise ...
Ka nisur dita,Dita ime,dita jote, e atij ,e asaj , e te gjithve
Dita ime e diellt, nuk pyet per te ftohtin stinor….
dielli perkedhel me dore shpirtin...
e embel dita ime…edhe pse pa ty..
dhe pse mungesa e buzeqeshjes tende…,me shkund syrin cdo cast...
po te nis nje frymarrje per te te thene;

MIRMENGJES ...!

[Auroraa]

Ishte dite e zakonshme dimri…ajo ecte me hapa te shpejt duke zbritur shkallet e pallatit…nuk I pelqente te perdorte ashensorin…nuk ishte ceshtje frike…pasi nuk njihte frik te till…me shpesh I ndodhte te kishte frik nga njerzit…se sa nga “perplasjet” qe shpesh ofron natyra…jemi krijes e gjalle mendonte…nje dite do te vdesim…vetem uroj qe te mos jete me shume dhembje…ama ashensori kurr nuk I ofronte keto ndjesi…madje e “akuzonte” shpesh per vonesat e saj ne pune per ndalesat e tij te shpeshta ne c’do kat…preferonte shkallet …
Ecte dhe ne duar mbante shume sende si gjithmone…asnjehere nuk ishin bosh duart e saj…madje shpesh me sy mbyllur e enderronte kete gje…”zot kur do vij ajo dite te mbaj vetem canten ne duar”…lutej shpesh…ne mengjes kishte sendet e punes…ne dreke kthente ne pasticeri per te marr embelsiren e preferuar te vellait te saj…me pas 2-3-4-7 gjerat e nenes ne vendin e saj te punes…pasi nena nuk mund ti merrte dot me urban…dhe vajza perhere kthente atje…duke shpresuar se do te gjente vetem 2 sende…mirpo jo…me pak se 5 nuk ishte e mundur…
Zbrsite shkallet dhe mijra mendime I vlonin ne koke…se di…nuk ndihej mire…dicka I merrte frymen se gjores…kishte shpesh parandjenja…I nuhaste gjerat shume shume thell…kudo qe te ishte…nese dicka rreth njerezve te saj nuk shkonte mire…ajo e ndjente…vetem se nuk arrinte dot ta perkufizonte se cfare kishte…e kete here parandjenja e saj nuk kishte te bente me familjar…ishte dicka ndryshe…dicka e ftohte…dicka qe rendon kraharorin ama jo mbytese…por se nje pergjigje e shume pyetjeve qe kishte dite qe I bente ne koken e saj…gjera pa rendesi…ose ndoshta me te rendesishme se c’dukeshin ne te vertet…
Gjithe diten ne punen e saj e kaloi me veshtirsi…mirpo nuk ishte teper e zonja te fshihte ankthin e pa emer ne kraharorin qe shperthente …fytyra e tradhtonte shpesh…nuk ishin te pakta rastet kur I vinin ne dukje zbehjen e fytyres…ne pa mundesi edhe vete ajo per ta shpjeguar…
Ndihej si bosh si pa jete…si e lodhur…sikur ne c’do moment nuk do ndjente me ajer ne mushkrit e saj…sikur zemra do ti pushonte ngadale…
E pas nje dite te veshtir pune…shkon drejt makines se bashku me nje kolegen e saj te punes vendosen sendet ne sedilen e pasme dhe u nisen…ndjente nje rendes ne koke…ndoshta e kam nga lodhja mendonte…
Shoqja e saj vetem fliste nderkohe ajo here pas here vendoste duart ne koke…derisa ajo kthen koken dhe degjohet zeri saj…”ndaloje makinen!…o zottt ti ke emoragji nga hundet…ajo parkon diku dhe vendos duart mbi buze dhe sheh se si gishtrinjte e saj u mbuluan me pjese gjaku….
“o zot mendoi me vehte,u rikthye serisht?!...jooo!!!
-nderkohe shoqja e saj bente si isterike…shkojme tek doktori…nuk eshte mire kjo qe te ka ndodhur ty…nuk je mire?....cfare ndjen?...te dhemb gje?....o zoottttt ti nuk je mire….
-qetesohu nuk eshte asgje,jam mesuar me kete gje u be kohe me ndodhe keshtu qe mos u shqeteso…do perdor nje pecet te lagur dhe kaq…
-jooo e kupton se sa e rrezikshme eshte kjo gje?...
-“hahahahha” qeshi ajo,nuk ka asgje…ndodhe ne rastet kur ke pak ngarkes psikologjike te trurit…nuk jam mjeke e dashur mike…por kete e di me siguri…qe ndodhe nga shume factor…gje per te cilen une jam e vetdijshme…
-vertet?!!...
-po vertet…pergjigjet ajo
E pas nje dite te gjate…ulet ne ballokon fillon te bisedoj me henen ne mbremjen e vone…
“bukuroshe erdha edhe sot…pijme nje caj bashke…eshte caj kamomili te bene mire per gjumin thone…mirpo une u be kohe se nuk ve gjume ne sy…se di…shpesh fajsoj dyshekun…ose jastekun e ulet…mirpo thell thell e di se nuk eshte keshtu….di qe mendimet ndonjehere me kaplojne trurin dhe nuk di cfare te mendoj…
Bukuroshe?...bisedojme pak bashke…je kaq e bukur atje lart…sa edhe pse jam femer mund te them se ndoshta ti me magjeps deri ne ate pike sa edhe mund te te dashuroj…mirpo jo…ti ke qiellin e tere qe te dashuron….e une nuk do ti tradhetoja kurr njenjat kundrejt te shtrenjtit tim per ty…s’do ta beja kurr…ai me magjeps edhe me shume…
E di?...jam vene shpesh ne prov per dashurine…kam kaluar “teste” te cilat as ne enderr nuk I kam imagjinuar ndonjehere…psh kam njohur “durimin”…une me pare nuk e njihja te beje be per keta sy….isha mesuar te kontrolloja situatat ama…shpesh per to kam perdorur mendjen….sot kam nje durim qe edhe ti e ke zili…une e di….dhe jam e vetdijshme serisht per te….kam nje durim te bukur qe me dhuron nje buzeqshje te cmendur…qe vetem une e ndjej
Kam arritur gjithashtu te kontrolloj “inatin”…I cili per nje moment me ve ne cmenduri…dikur e shprehja kete inat…madje derisa “zbrazesha” nuk pushoja….sot oh sot jam e qet si uji liqenit…e paster but si krisstal…
Sot kam mesuar te kuptoj thell shume thell ndenjat…njerzit….dikur nuk e njihja thellesine shpirterore…sot I kam ne duar shpirtrat e tyre…e di cfare I mundon e di cfare duan…e di cfare kane nevoj….une jam nje me ta….ose me sakt…nje me te… me te….e lexoj kendeshem me besoni…e lexoj bute….i mungoj sa ajri…e me mungon gjithashtu….
O hene e bukur me thuaj….a ka jete ne kete jete?....mos qesh te lutem ti nuk di te qeshesh une po…kisha kohe pa qeshur ne fakt….ashtu me zemer sic di vetem une te beje…kam qeshur sa per te thene….por shpirt im kishte kohe qe nuk qeshte…
E di?...une fal hene e e bukur…fal inatet…e beje me zemer….nuk di te mbaj inat….sigurisht qe edhe une inatosem per pak….mirpo me kalon shpejt…..keshtu kam qene…kete nuk e kam te testuar….edhe pse kam shpirtin plag…nuk di…une nuk di ku e gjej forcen te qesh dhe te ndihem gjalle….nuk e di…vertet
Madje ka raste kur ne syt e gjithe njerezve dukem njeriu me I lumtur ne bote….me kane zili shpesh per kete…mirpo une e di….thelle di…qe buzeqeshja ime nuk eshte sic do doja une…vjen prej momentit….dhe vetem per te kenaqur njerzit rreth meje…
Po mua…mua kush do ma dhuroj nje buzeqeshje?....o hene e bukur…mua kush?....e une kam nevoj kaq shume…mirpo jam e fort….gjithcka me lumturon….dhe I anashkaloj mendimet qe me vrasin….edhe pse jam e bindur…e bindur se jeta e dikujt tjeter eshte si imja…ndoshta edhe me e veshtir se kaq….
Hene e bukur me uro te fle mire….me dhuro nje puthje te bute….dhe mos lesho me lot dhe emoragji ne fytyren time….kam frik….me shtrengo ne krahet e tua e me thuaj bute se me ke xhan…
Me dhuro gjume te lutem….me puth syt te fle bute….e mos me dhuro disa endrra te buta…
Hene e bukur….nuk mbaj dot inat ne zemer…mos me gjyko te lutem….le te thone c’te duan e te me shajne po te duan….une nuk mbaj inat ne zemer…une kam lindur te qesh….e te dhuroj miresi dhe dashuri….
Testi fundit imi ishte mirkuptimi dhe toleranza….oh….kete se njihja qe kur linda….sot jo vetem qe e njoh…por u be bashke me mua….ecim ne te njejtin hap….ndihem krenare per kete qe jam…fal dashurise mesova te njoh veten….e ta dua me shume….
Syt e mi qeshin….zemra gjithashtu….edhe pse ndonjehere do te donin te bertisnin e te mbysnin njerez….mirpo jo….jam e qete…e dua vetem te fle….te fle ngrohte…e bute….e pa harruar aromen e mire….dua te jete me mua aroma me e mire e mundeshme pa harruar ….syrin e bukur e te shtrenjtin njeri…per ta
‘mbytur” se me ka inatosur….dhe keq madje….mirpo hene e bukur….sot po qesh…sikunder qesh edhe ti…qeshim bashke….mbylli syt….por me pare mbyllm e syt e mi….me perkund endrrat…kam nevoj me beso….
Sa nate e bukur….flem mes mijra endrrash....puthim syt dhe buze….hene e bukur mos me kij inat…sonte jam me e bukur se ty….kam shpirtin te till….le te me thone se jam gabim….shpirtin nuk e shes….e dhuroj e dhuroj sa te mundem….jam e pasur si ty….ti I dhuron shpirtin nje qielli…une jetes….e ajri qe jeta me dhuron eshte me mua….dua te flutoroj me eren….te kendoj me te….mmmm dhe pak arom deti….pa dyshim…deti eshte jeta ime….e une aty marr ajer….

[Auroraa]

...Ajo ishte nder ato njerez qe ne mengjes bashke me kemishen... linte ne shtrat edhe shume enderra....ngrihej....mbushej me fryme....vishte rrobat e jetes dhe vraponte...

[Auroraa]

.....Ajo ishte…
ishte ajo lulja e vogel…qe prindrit e “mbollen” me shume dashuri….
ajo vajza e vogel tejet e qete dhe e degjuar,…
ajo qe kurre… nuk kerkoi te bente kunder deshires… dhe urdherit te atit dhe nenes…
qe deshironte te ecte mbi takat e mamit…dhe te kendonte mbi karrige….
ajo qe u rrit ne ''burg'',pa njohur se cdo te thote te luash me shoqe… a shok…diku ne lulishte apo para pallatit…

Ajo ishte ai femije qe e shoqeronin ne shkolle cdo mengjes….me perseritjet…;kujdes, mos prek… ,mos fol me te panjohur…, mos buzeqesh kot… mos fol me ze te lart,… ji e vemendeshme,s'duhet te ta kaloj kush ne mesime....
ishte ajo vajza e vogel …qe nuk mesonte vetem se duhej …as sepse donin…por edhe sepse kishte frike…
ishte ajo femije dhe adoleshente qe kurre nuk kuptoi as jetoi cfare ishin...femijria dhe adoleshenca...
ajo….qe ne zgjedhje e formimit professional… vendosi se bashku me prinderit...
ishte ajo pikerisht ajo bija qe kurre nuk kundershtoi dhe as kundershton…
ajo bija qe edhe sot fjalen e nenes e ka urdher...
ajo qe kur ati e nena e dorezoi per martese… vendosi ''derisa vdekja ti ndante''…

Ishte ajo qe ka fobi detin ndonjehere….,lartesite edhe pse e trembin shkallet e suxesit…
ajo qe adhuron te eci e zbathur ne rere….apo te laget ne shi....
ajo eshte ajo femer…. qe punon …lufton cdo dite,…per te qene me e mire me gjithkend per te sjell me te miren...
ajo ishte… fshatarja….qytetarja dhe metropolitanja...
qe studion… punon…krijon…shkruan….pa humbur kujdesin dhe devotshmerine per familjen dhe vendin...
Ajo eshte ajo…as di te lutet….as te pergjerohet…por vetem te eci ne rruget e saj plot copa qelqash..te ndjej dhembjen deri ne palc e te buzeqesh..sepse e qeshura kuron shpirtin…pastron dhembjen…e sheron plaget…

[Auroraa]

....Asaj i pëlqejnë akulloret.
I do aq shumë saqë hamendem, kush do të shkrihet më parë? Ajo apo akullorja në gojën e saj!
I pëlqejnë edhe luleshtrydhet. I do edhe më shumë atëherë kur zgjohet rrëmbyeshëm në katër të mëngjesit. Dhe dikush patjetër duhet t'ia sjellë.
Mund të rritet deri në pafundësi, por ajo çdo herë do të vdesë për Nutella. Në ritëm të ngadaltë e shijon çdo lëpirje, sikur e tëra të ishte një ritual i orgazmës së fshehtë.
Xhelozoj!
Xhelozoj shumë!
Por kush guxon të futet në mes të një zonje dhe çokollatës së saj? Kam frikë se ajo mund ta zgjedhë çokollatën!
Ajo është e llastuar!
Shume e llastuar, por kështu janë të gjitha princeshat.
Në krahët e atij që nuk përton ta ledhatojë, një princeshë refuzon të rritet.