Me ndodhe te eci shpesh rrugeve te ketij qyteti kaq te bukur...me librin ne dore kerkoj nje cep te ulem...si gjithmone prane detit..te cilin nuk resht se dashuruari..gjithkund vetem njerez qe vijne dhe shkojne..prane meje shoh nje piktor qe po gdhend nje pamje madheshtore...me buzeqesh...si te duket?...shume e bukur i thash dhe ula koken te lexoja librin tim..e humbur mes rreshtave te librit permendem pas 1 ore...kthej syt dhe perpara meje ishte ajo piktur e bukur qe po shihja me pare...kur pa pritur pash veten time aty..dhe me habi e pyes..une jam aty?...qeshi dhe me thote..po ti je..por une nuk po isha duke qeshur i thash...po me tha por kjo fytyre duket me e bukur kur qesh...ula syt prej sikletit..faleminderit i thash me gjysem zeri...do ta mbaj per vete me tha..nje kujtim i bukur nga deti..dhe sepse kam preshtypjen tha se do te shihemi prap..iku i buzeqeshur..dhe une qe mendoja..po pse moj vajze nuk te del shtepia vjen dhe lexon libra neper rruge..?..