Sa nate e zhurmshme me dukej mbrem,edhe pse perreth meje mbizoteronte nje heshtje absolute,ndjeja nje boshllek ne zemer,qe me mbyste aq thelle sa ndonjehere nuk arrija te merrja dhe frym,me trurin e lodhur zhytem ne nje bote kujtimesh,ne nje nostalgji te brisht,qe here here ma bente dhomen edhe me te erret,kam nevoj te marr frym mendoja,kam nevoj per ajer,hidhja syt nga dritarja dhe perball meje deti i qete,deshira per te qene pran tij po me mbyste,nje ze brenda meje me thonte se duhet te shkoja atje,te merrja frym,kisha nevoj per ajer,do shkoj thash,dreq u befte,pasi vishem trash,mberrij pran detit,te cilin e kam 10 hapa larg,u ula aty buze tij,dhe shihja ashtu me lotin nder sy,qetesia e tij me vriste, cfare te kisha vall,cfare me mundonte kaq shume?,pse duhej te vija ne ate ore dhe te merrja frym prane detit,te thithja ate jodin e paster qe te ofron,ne keto mendime te thella,ndjej 2 duar mbi shpatulla,trembem dhe kthej koken menjehere,ashtu me sy te perlotur ngre koken,ishte ai,ai i cili tashme eshte kthyer ne hijen time,te pash tha,te pash dhe erdha menjehere pas teje,nuk po flisja,por vazhdova te hidhja shikimin diku tjeter,mund te ma thuash tha,nese nuk do mund edhe te iki…nuk fola..u ul pran meje..dhe me shihte ne sy,per nje moment mbizoteroi heshtja,me duart e tij me rregullonte floket,i rregullonte dhe i merrte ere,i puthte here here,dhe mi vendoste rreth qafes si shall,luante me ta,as un nuk flisja e as ai,vetem deti qe here here e thyente ate heshtje me dallget e lehta,me doren e tij me ktheu fytyren nga vetja,Era cfare ke?...me dhemb zemra te te shoh keshtu,ti je mikesha ime me e mire,fol me mua cfare ke?..ai fliste dhe une shihja vec syt e tij,per nje cast pastaj humbem ne syt e njeri –tjetrin vetem ne sy,ashtu me duart ne fytyren time me afroi dhe me puthi ne ball,e me pas me mbeshteti koken ne kraharorin e tij,ndihesha kaq mire aty,sa vetem te vdisja doja,je shume e shtrenjt per mua tha,je shume,dhe sa here thonte keto fjale me shtrengonte edhe me shume ne kraharorin e tij,me dore pastaj me fshinte lotet,ahh syri im i bukur thonte,jeten do jepja vec te mos e shihja me lot,ai fliste dhe mua me shume me pikonte zemra,nuk duroja dot,dhe i thash do iki,u ngrita ashtu menjehere, dhe eci me hapa te shpejt,ai rend pas meje dhe me terheq nga vetja me puthi ne buze,me ngriti ne krah dhe me puthte pa fund,ne gjithe fytyren,ah po vdiqa tha,vetem nga ty do vdes,ai me puthte dhe une e humba pas tij,pasi permendem e gjuaj me shpull,ne te dyja faqet,ne nerva e siper i them aq shume gjera,aq shume,aq shume… sa vertitem prap pas tij,e perqafoja dhe e gjuaja ne te njejten kohe,e shaja dhe e perqafoja,pastaj e mblodha veten,cfare je duke bere thoja me vete,ika ashtu me vrap ne nje siperfaqe toke qe ishim vec une dhe ai..une ecja para dhe ai pas meje,qeshte me te madhe,bertiste,o zot i putha buzet e saj,une i putha vertet!...nga vrapi nuk po shihja me mbas..mbrrij ne shtepi,dhe rend drejt ballkonit,ai ishte atje…dhe une qe vrisja veten, cfare bere moj vajze,cfare i bere vetes….ishte mbremja me e bukur per mua,hera e pare qe un ndjeja buzet e tij tek te miat…nje magji absolute!....