Tė folurit me vetveten ėshtė njė shenjė ēmendurie, por studime tė reja tregojnė se nė fakt, njė praktikė e tillė mund tė bėjė mirė nė jetėn e pėrditshme.
Njė studim i Universitetit tė Pensilvanisė arriti nė pėrfundimin se tė folurit me veten ndihmon dukshėm nė rritjen e pėrqendrimit dhe pėrmirėson kujtesėn.
Pėr shembull, nėse dikush nuk ėshtė nė gjendje qė tė gjejė ēelėsat, duke thėnė ēelėsa, ēelėsa, ēelėsa me vete, ka shumė gjasa qė tė kujtohet ku i ka vendosur.
Studimi tregoi se nėpėrmjet shqiptimit tė fjalėve, truri ėshtė nė gjendje tė fokusohet mė shpejt drejt arritjes sė objektivit tė kėrkuar.
Pėr tė provuar kėtė aftėsi, studiuesit bėnė njė eksperimente mbi grupe prej dhjetėra personash, tė cilėve iu kėrkua qė tė gjenin diēka tė rrallė, si gjalpi i kikirikut, nė njė supermarket tė panjohur pėr ta.
Tė ndarė nė grupe, vullnetarėt duhet tė kėrkonin nė tre mėnyrė, disa duke mėrmėritur vazhdimisht gjalp kikirikėsh nė mendjen e tyre, tė tjerė duke marrė udhėzime se ku ndodhej gjalpi dhe grupi i tretė, pa asnjė udhėzim, por me kushtin qė tė kėrkonin normalisht, pa folur me vete.
Rezultatet ishin tė qarta dhe pothuajse nė ēdo rast, njerėzit qė flisnin me vete arrinin tė pėrmbushnin detyrėn e gjetjes sė gjalpit tė kikirikut mė shpejtė se tė gjithė tė tjerėt.