"Zemrushi im"....

[erinda]

Rrija e heshtur ne dhomen e erret…me ate pak drite qe depertonte nga rruga e qytetit…ashtu e heshtur mendimet vrisin trurin dhe zemren time…me lodh kjo mesnat kjo zbrazti qe kam ne shpirt….nuk durohej ajo errsire e vrare…kjo mbremje e vdekur…
Diku ne bibloteken time te vogel…kerkoj nje liber…dicka qe te mund te me shlodhte….dicka qe te me bente te harroja…dhe me librin ne dore dal ne ballkonin e dhomes sime…ulem aty ne karrigen e perhershme…
Freskia e mbremjeve eshte kaq e embel,ai fllad qe pershkruan fytyren dhe trupin tend….ai ajer duket sikur te shton jeten….dhe deshira per te lexuar behej edhe me e madhe!...
Fillova te lexoja…dhe shpesh here ndalesha…ndalesha dhe mendoja…mungesa e tij behej kaq e fort tek une…sa c’do fjale ne ate liber…dukej sikur ishte shkruajtur vec emri I tij….
Flet pas flete…ai ishte aty…I gdhendur me shkronja te medha…aq thelle sa e pa mundur te vazhdoje sikur asgje nuk po ndodhte…
E flaka librin me urrejtje…me inat…si nje femije I zermuar….cfare po ndodhte me mua?...cfare me mundonte valle?....
Pyetje pa pergjgje….qe lindin ne koken time,ne ate ore te vone…
Me kujtoheshin fjalet e tij…dhe bota ndalte per nje cast…here qeshja…here qaja si femije…cfare ndodhi mendoja…..pse ai me krioji kete zbrasti ne zemer?...pse me bene te ndihem keshtu?...
Ndjeja se me mungonte shume…doja te degjoja per te…doja te isha me te…te mbeshtetesha ne kraharorin e tij…dhe ti thoja se e dua fort!...
Por ai iku…iku pa me pershendetur…pa me thene asgje…iku ashtu sic iken aroma e embel e nje parfumi egzotik…te marros e te cmend me eren e tij…dhe me pas le vec nje shije te vdekur ne memorjen e kujtimeve….
E ndjeja mungesen e tij…sepse ai me dha jete kur isha duke vdekur…me ringjalli…ringjalli tek une…nje zemer per te dashuruar serisht…nje zemer qe nuk donte me te dashuronte…
E nese do te shkruaja per te…e nese do ta pershkruaja me 2 fjale…thjesht do thoja…..Helmi im I embel….qe kaq embel me dhuroi nje bote te arte…kaq embel ma mori serisht…
C’do grimc fjalesh e ndare e te…ishte kaq real…kaq I bukur…kaq me jete…
Do te me mungoj aq sa duhet ajri kur je ne fund te detit….sa nje femije kur I mungon nena e tij….sa nje vajze kur I mungon babai….pa fundesisht!...
Sa bukur kur njeriu dashuron…eshte kaq embel…edhe nese vuan…eshte vuajtja me e embel…me e bukur…qe nje zemer mund te provoj…
mjafton te therras emrin e tij…dhe syt e mi do te qeshin….do te kujtoj se sa here qe e pyesja se ku je?...ai me thonte vendose doren ne kraharorin tend…ne anen e majte…aty jam une!...
dhe sa here me merr malli per ty….aty e vendos doren…dhe e ndjej se aty je ti…dhe aty do te jesh gjithmone!....zemrushi im….

[erinda]

[vaaldr1n]

shum e bukur kjo (:

Ehh kujtimet na mundojne gjithmone... :/

[erinda]

Faleminderit!...

Kujtimet jane pjese e jetes...pa to jeta do te dukej absurde dhe e pa kuptimte!...ka nevoj njeriu qe ndonjehere ta kthej koken pas...e te mbeshtetet mbas kujtimeve...edhe pse jeta ecen perpara!...