Aurela Gaçe … dhe zhgenjimet nuk kane te sosur

[ReniX]

[align=justify:1aj0c7uk]Linjat elegante, kërcitja me delikatesë e takave mbi pllakat e Rognerit, veshja klasike, modeli i flokëve po aq klasik nuk të lënë shumë shanse për të besuar se pas syzeve të zeza e të mëdha fshihet Aurela Gaçe.
Pesë vjet pas nga koha kur do të merrte avionin për të ikur drejt Amerikës, Aurela ka mbërritur në Tiranë kryekëput e tjetërsuar. Të paktën këtë përshtypje të jep nga larg.
E ndërsa të ulet në tryezë e porosit kafen e parë të atij mëngjesi, bindesh se ndryshimet kanë ndodhur jo vetëm në look. Amerika e ka bërë tjetër njeri. Ndoshta sepse atje gjërat funksionojnë krejt ndryshe.
Ndërsa këtu në Tiranë, Aurelës nuk do t’i duhej më shumë se 24 orë kohë për të kuptuar se i duhej të kthehej sërish në identitet, se këtu metamorfoza që i ka diktuar toka e largët nuk i vlen aspak. Vetëm një ditë do t’i mjaftonte për të ndjerë sërish atë shpirtin rebel t’i gëlonte brenda saj. Ndërsa historitë e zhgënjimet do të nisin sërish, pikërisht aty ku ajo ua kishte shkëputur fillin këtu e pesë vjet më parë.
Kishte menduar e besuar se përkimi i ardhjes së saj me ditët e përgatitjes për edicionin e 45-të të këtij festivali do të ishte i mbarë. Por nuk i doli aspak kështu.

***
Sinjalin e parë se gjërat nuk do të ishin ashtu siç i kishte menduar, Aurela do ta merrte që në kontaktet e para që do të bënte me organizatorët e festivalit. Premtime e më pas deklarata të tjera që hidhnin poshtë të parat, e që ia mohonin të drejtën për t’u shfaqur si e ftuar në natën e fundit të festivalit.
Një sinjal më shumë e mori në mbrëmjen gala, organizuar enkas për të risjellë edhe njëherë historinë e këtij festivali dhe nderuar gjithë protagonistët e tij. Ku protagonistja Gaçe nuk do të kujtohej me asnjë prej çmimeve të saj të parë, por me një prej atyre prezantimeve që për karrierën e saj nuk do të thonë asgjë. Ky sinjal i dytë e bëri këngëtaren të reflektojë e të kuptojë më qartë se i duhet të nxjerrë sërish thonjtë për të marrë atë që i takon. Ashtu siç ka bërë këtu e pesë vjet më parë. E ka të vështirë ta kuptojë pse duhet t’i ndodhë sërish kështu, e pse u dashka që të përballet sërish me të tilla situata të pakuptimta, vetëm pse dëshiron të ketë një minutazh të caktuar për t’u rikthyer në skenën e një festivali. I vjen keq të dalë në konkluzionin se festivalet i sjellin më shumë zhgënjime sesa kënaqësi, se ndoshta do të kishte qenë më mirë që ta kishte shtyrë ardhjen e saj në Shqipëri. Kështu do t’ia kishte kursyer vetes një zhgënjim më shumë, i cili po i risjell sërish në kujtesë atë trishtimin që ndjeu në fundin e 2001-shit, kur pasi fitoi çmimin e parë me këngën “Jetoj” në festival, i thanë se nuk ishte e vërtetë se fituesi do të shkonte në Festivalin Evropian.
Por ja që në këta pesë vjet e kishte harruar se në Shqipëri gjërat bëhen gjithmonë për së mbrapshti. Dhe ja ku është, sërish në një vorbull që si dihet se ku do ta çojë. Problemet sapo kanë nisur të nxjerrin krye. Kushedi dhe sa të tjera do të shtohen deri në ditën që ajo do të marrë sërish avionin, për t’u kthyer andej nga ka ardhur. Sepse Gaçe e ka vendosur: nuk do të kthehet më për të jetuar në Tiranë. Tani që ka zbuluar Amerikën, është e bindur se këtu do të jetë e pranishme vetëm me këngët dhe albumet e saj të reja. Jeta e saj do të vijojë andej.
***
Kur iku, nuk mendonte aspak kështu. Madje nuk e dinte se do të rrinte kaq gjatë pa ardhur në Tiranë. Sepse nuk e dinte se çfarë ishte Amerika dhe sa kohë duhet të presësh për të siguruar letrat që duhen për një lëvizje të lirë. “Këto letra munda t’i siguroj vetëm tre muaj më parë”, - pohon vetë ajo, duke shtuar se udhëtimin e rezervoi në këtë kohë kur ishte disi më e lirë e kur mund të rrinte pak më gjatë. Por nuk do të mund të rrijë më shumë se dhjetë ditë, gjithsesi. Për vitin e ri duhet të jetë sërish atje, sepse tashmë ka nënshkruar një kontratë pune për tre netët e festës së madhe. Tashmë jeta e saj është e lidhur ngushtë me NeW Yorkun. “Atëherë kur ika, nuk mendoja se do të ndodhte kështu. Arsyeja kryesore që ika ishte ime motër që kishte nisur studimet atje. Mendoja se pasi të sistemoja atë, do të kthehesha. Por ndërsa prisja të më dilnin letrat, kuptova se ishte më mirë të qëndroja përfundimisht atje”. Nuk do t’i duhej shumë kohë për ta kuptuar këtë gjë, ndoshta sepse që në fillim Amerika i priu për mbarë. “Unë shkova me një vizë pune. Kisha firmosur një kontratë që veç rrogës më siguronte dhe apartamentin ku do të jetoja. Çka do të thoshte se kisha një bazë të sigurt për t’ia nisur mbarë jetës së re”. Por a mjaftonte kaq për t’u ndjerë mirë? “Sigurisht që jo. Paratë që unë fitoja nga puna më duhej t’i shpenzoja për dokumentet dhe avokatët, për motrën që vazhdonte studimet. E të gjitha këto kushtonin jo pak. E në fillim nuk ishte e lehtë të siguroje aq sa të duheshin, për të përballuar të tilla shpenzime, sepse unë gjendesha në një vend ku më njihnin fare pak, për të mos thënë aspak”. Aurela tregon se nëse nuk do të kishte pasur ndihmën e Eli Farës dhe të Valbona Çobës, zor se do të shpëtonte prej atij hutimit që e kishte mbërthyer në ato ditët e para të jetës amerikane. “Ishte një tjetër botë që nuk e njihja aspak. Më duhej të nisja një jetë krejt të re, ndërsa isha 27 vjeç dhe ndjeja se në Tiranë kisha krijuar një karakter që nuk i shkonte shumë përshtat Amerikës”. Por do ta mblidhte mendjen shumë shpejt, për të besuar se do t’ia dilte mbanë edhe këtë herë. Aurela e kishte provuar ca vite më parë se ç’do të thoshte të nisje një jetë të re. Kur do të vendoste të shkëputej nga fshati Llakatund, ku kishte lindur e ishte rritur, për të jetuar e për t’u bërë e famshme në Tiranë, nuk ishte më shumë se 19 vjeç. Nuk kishte pse të mos ia dilte mbanë tani që ishte 27 vjeç. “Këtë herë sigurisht që ishte edhe më e vështirë. Mes fshatit tim dhe Tiranës atëherë nuk kishte kaq shumë ndryshime saç pashë mes Shqipërisë dhe Amerikës. Atëherë kur zbrita nga fshati në kryeqytet isha më moskokëçarëse dhe gjithsesi e dija se në ç’dyer duhej të trokisja për të provuar shansin ndërsa atje nuk dija nga të hidhja këmbët”. Gjithsesi edhe atje nuk do t’i duhej më shumë se një vit për t’u integruar ashtu si duhej në jetën Amerikane. “Kuptova se duhej të hyja brenda komunitetit të shqiptarëve që nuk më njihnin fare. Arrita që pas fare pak kohësh ata të mos thoshin më ka ardhur një gocë nga Tirana të këndojë, por të më thërrisnin në emër. E kjo do të thoshte punë më shumë e para më shumë”. Në Amerikë, me kaq duhej të kënaqej. Ajo e dinte që në fillim se ku po shkonte, e dinte se atje nuk mund të bëhej fjalë për festivale e për koncerte të mëdha.[/align:1aj0c7uk]

(c) Gazeta Shqiptare 2006

[kimbely]

e dashur aurela ti mendoje e gjerat do te ndryshonin ne shqiperi kur e dime shume mire qe ne shqiperi behet nje hap para dhe 10 mbrapa fatkeqesisht per ne dhe kete popull nk mendoj se do te ndryshoje ndonje here korrupsioni dhe vjedhja ne nje shtet si toni dhe me drejtues si toner prandaj o popull mblidheni mendjen nje here e pergjithmone qe tek ne nk ka zhvillim as sot as kurr se ka vetem hajdut .nga kimberly

[Skubo]

aurela eshte kengetare e bukur dhe e mir
qe me pelqen shummm