“Kerce sikur te mos jete askush duke te te pare….Kendo sikur te mos jete askush duke te degjuar… Dashuro sikur askush mos te te kete lenduar me pare…Puno sikur te mos kesh nje shef mbi krye dhe sikur nuk te nevojiten parate…. Beje jeten tende sic do ti”…
Sa bukur do te ishte sikur vertet njerzit te pershateshin rreth kesaj…por duke e lexuar me vemendje shprehjen siper…gjithmone pas c’do fraze…permendet vetem fakti sikur te jesh vetem…sikur te jesh perball pasqyres….sepse keto ndjesi sipas shkrimit me siper te japin pershtypjen se asnjehere njeriu ne jete nuk ka per te qene I lire…gjithmone do te ndihet I kufizuar nga disa factor…qofshin edhe me absurdet…per te prere krahet e tij…
Ka gjera dhe momentet ne jete qe njeriu I ndjen…I perjeton…I prek si te vetmin drejtim drejt oksigjenit…I kerkon dhe I kerkon deri sa endet pas tyre…pas te te vetmes ndjenje lirie…dhe cmendurie shpirti qe thirret drejt tij…
Eshte si te jesh ulur diku…kembekryq…dhe mbi gjunjte e tu te vendosesh te dyja duart dhe ti shohesh me vemendje…ne pamje te pare nuk kane asnje ndryshim…jane thjesht 5 gishta…por nese fokusohesh me thell aty…sheh se pervec gishtave…ka dicka te ndjeshme mes hapsirave te tyre….nje liri…nje ndarje per te krijuar ate hapsire qe kujto I duhet…per te bere punen e vete…e secili gisht ka funksionin e tij….e te gjithe bashke krijojne bashkimin per te vepruar ne ate cfare iu kerkohet….por e kane nje hapsire gjithsesi….per te jetuar ne vendin e tyre…per te bindur I vogli te madhin se edhe ai eshte krijuar per dicka pa te cilin 4 te tjeret nuk do te mund te ishin te plote….
Keshtu jane edhe krijesat njerzore…iu duhet ndonjehere ajo hapsire per te treguar se sa vlejne…pavarsisht se rrenjet I kane nen rrenje…serisht se si ndihen duke ndjere pak oksigjen ndryshe…jo ne sasi…pasi thithet njesoj…por ne shpirt….aty e merr shijen e vertet….
Nese ato 5 gishta…zgjaten embelsisht….dhe sy mbyllur ndjen ate 5 gishtshin tjeter…qe ploteson ato hapsirat bosh te dores tende….aty merr oksigjen…dhe shpirti I shpirtit tend e gjeti…e ndjeu…e nuhati me kilometra…ajrin qe bashkoi duart….qe vetem ne imagjinat zemra dridhet…por pyes veten se si do te ishte ne realitet?....a I ngjan imagjinates?...apo eshte me e fort se kaq….me e ndjere se kaq….
Por jo…per te ndjere ajrin rreth teje nuk duhen fakte…ti e ndjen edhe kur nuk sheh…I nuhat ate arom shpirti qe vetem shpirti yt e ndjen…e sheh..edhe kur nuk duket…e prek edhe kur nuk e ke aty…por kete vetem ti dhe shpirti yt e bene…vetem krijesa jote arrine te ndjej arom shpirti…aromen e te bukurit emer….e te shtrenjtit njeri….vetem ti e bene…dhe e pyet shpesh veten se si eshte e mundur qe arrin te “perkthesh”…keto ndjesi…te ndjesh…te jesh e bindur se sinjali yt eshte percuar atje….qe te kuptosh se cfare mendon,cfare I mungon dhe cfare I duhet gjysmes tjeter?…se di….se di….vetem une e di…ate qe nuk e di…por e ndjej sikur I kam ne nje ekran te madhe…dhe aty me shkruhet gjithcka qe dua te lexoj….e per kete nuk me duhet ndihme…pasi ne cfare do lloj gjuhe te me shkruhet….shpirti im lexon ne perfeksion…ate qe syt e mij…nuk kane kenaqesine te shohin….por syt e vertet jane ato te shpirtit…aty eshte shikimi vertet!....