Ne qetesine e mbremjeve…aty ku heshtja vret…vetmia gris c’do qeliz te qenies tende… mendja jote te perplas gjithandej…ne te shumten e rasteve te perplas ne humneren e thelle te etjes se cmendur per nje shikim…per nje fjale…e per nje bised te gjate…te pa konsumuar…dicka e tipit…te flasesh pa fjale…por me sy…
Te shohesh thell aty…dhe te humbasesh…te jetosh aty magjin e pa perjetuar me pare…e here here te shkepusesh prej zemres nje buzeqeshje te lehte e te ndjere…per te mos thyer ate magji te kristalte…por thjesht per ti dhene jete syve te tu….dhe syve perball teje
Na ndodhe shpesh te endemi ne kerkim te nje fjale te pa degjuar nga buzet…por te servisur ne nje menyre tjeter…ne qetesine e heshjes…perball personave te duhur…besoj nuk mbeten fjale per tu thene…sepse ti nuk do te humbasesh kohe…por do ta shijosh me sy gjithe pamjen qe te ofrohet….sepse ndoshta nuk te ndodhe ta perjetosh me…dhe do qe ta ruash gjate ne memorie…
Ndoshta kushdo qe mund te lexoj dicka te till…e krahason me dicka pa lidhje…ose te pa kuptimte….por jo te gjithe kuptohet….tek disa keto fjale hyjne thelle ne zemer…dhe ti e perfytyron buzeqeshjen e tyre…sikur ta kesh perball teje….askush nuk te rrefen asgje…sepse ty nuk te duhen rrefimet…I beson intuites tende te pa gabueshme…
qe nje fytyre e imet…bardhoshe po jo shume…me sy jeshil…me flok te zinje te krehura me kujdes…me buze qe I kafshon here here…per te fshehur “bezdin”…qe asnjehere asnje femer nuk ka mundur ta perfytyroj dot…vec asaj…dhe ate e bezdis kjo gje..sepse ajo arrin ta pershkruaj ne perfeksion…ka depertuar ne shpirtin e tij…dhe nga fytyra e bukur e ketij vezhguesi te heshtur… lind nje buzeqeshje…I vjen dhe inat ne te njeten kohe…por serisht ndihet mire…
Ne tipin e tij te ftohte e te qete…ajo depretoi butesisht…ai nuk di te ankohet…te shpreh cfare e mundon…dhe ne fytyren e tij nuk sheh asnjehere dicka dyshuese…pasi ai te bind…ka aftesi te te rembej ne boten e tij…pa u munduar shume…pa thene asgje…ka nje heshtje qe te cmend…nje qetesi qe te dritheron shpirtin…qe ajo e adhuronte qetesine e tij…
Ai nuk flise shume...por ajo nga ana tjeter buzeqeshte…kerkonte e etur te nxirte dicka nga shpirti I tij…vuante e mundohej shume per kete…por asgje…dhe nga “inati” ajo qeshte me ze here here…sepse shpirtin e tij..edhe pse ai nuk e rrefente kurr…ajo e zbulonte…per here te pare…te vetmin njeri..arriti ta c’kodoj…e perpara syve te saj…ai kishte shpirtin lakuriq…e te pa mbrojtur…dhe ajo sec kishte serisht nje deshir te cmendur ta shihte ashtu…
Ajo e nuhaste ate…I mbyllte syte dhe ishte tek ai…e ulur perball tavolines se tij te punes…ai nuk e shihte…por dicka ndjente ne ate dhome…e kthente koken sa andej-ketej…pastaj leshonte nje frym te lodhur…fshinte ballin dhe dilte shpesh ne dritare te merrte ajer…kishte nevoj per oksigjen…prania e saj aty…I shtrengonte kraharorin…vetem se ai nuk e kuptonte se ajo ishte aty…
E kerkonte frymen e saj…dhe I kthente syt gjithandej…ku je?...aroma ime ku je ti?...dilte nje ze prej buzeve te tij…ajo buzeqeshte…dhe vazhdonte rrinte ulur perball tij…
Ai fillonte te punonte…dhe shihte oren..e shihte shpesh…ishte gjithmone fix…ose dy numra njesoj…dhe ai buzeqeshte…po me mendon qetesonte veten….ajo po me mendon!...
Pastaj ajo zgjaste duart drejt tij…ai vazhdonte te punonte…qetesisht…degjonte edhe muzik…kenget e saj te preferuara…por asaj nuk ia bente me dije kurr se I degjonte kenget e saj…sepse ai kishte natyre te ftohte…dhe perball dashurise ai ndihej I mpire…dhe nuk reagonte…por I vezhgon gjerat me heshtje…mbyll syt dhe mendon per te…madje I ndodhte shpesh qe te pyeste veten…si eshte e mundur…nje njeri si une?...qe kam patur ne duar shume shume vajza…te me hutoj nje njeri I vetem?...si eshte e mundur?...qe jam coroditur keshtu pas saj?...asaj qe as nuk ndalet se foluri…fillon flet per veten…por ja qe une jam I etur te thith c’do detaj te percjell nga ajo…pse keshtu?...e cuditshme!...
Pastaj ai shkon te drekoj…dhe ajo ulet pas tij…vetem se ai nuk e sheh…te gjithe ishin aktiv ne biseda….ai ishte I heshtur…mirpo ajo buzeqeshte…e puthte ne faqe…dhe I thonte dicka te embel ne vesh…
Pastaj gjithe dita e tij…ishte e gjate…derisa sa shihte ne horizont vajzen misterioze…qe nuk dinte asnjehere te rrinte serioze…por qeshte…dhe qeshte pa fund…ai nuk ishte tip qe pelqente te qeshte…por te qeshuren e saj e adhuronte…dhe ia vinte shpesh ne dukje…kur ajo gabimisht harronte ta bente!...
Ajo gjithe grimcat e diteve te saj…I ndante me te…c’do detaj ia rrefente atij…adhuronte ti thonte gjithcka qe bente…adhuronte te fliste me te si me vehten…ndihej e lire…ndihej gjalle…ai ne shume raste edhe xhelozohej…dhe asaj nuk I thonte asgje…por ajo e kuptonte gjithsesi…shume gjera ai stepej t’ia rrefente…por ajo arrinte ta lexonte ate si liber te hapur…dhe mundohej te “riparonte” ato difekte qe ate e bezdisnin…pa I rene ne sy atij…dhe vetem buzeqeshte…keshtu e kalonte c’do situate…sepse asnjehere nuk donte ta merziste…megjithse…e bente shpesh…dhe per kete ishte teper e vetdijshme….kjo ndoshta per vete faktin se adhuronte te ndante me te gjithe jeten e saj…gjithcka qe e mundonte…kerkonte mendimin e tij…krahet e tij…shpirtin e tij…ta mbronte!...ajo e quan engjell…sepse vetem ai dinte te depertonte ne zemren e saj…
Por ajo asnjehere nuk kurseu dashurine…t’ia servirte ne nje pjate te gatuar me sinqeritet…respect….dhe shume shume dashuri…qe zemra e tij te ushqehej…te merrte energji…te merrte dhe te dhuronte jete…
E cfare mund te thuash per ata te dy?....kaluan pengesa shume…shume dallge…arrijne te kuptohen ne perfeksion…e nuhasin njeri-tjetrin ne c’do distanc dhe largesi te mundshme….e ndjejne njeri-tjetrin deri ne palc…dhe ecin me besimin se:…diku ne horizont do te ndizet nje drite jeshile per ta…ata e shpresojne shume….te kapercejne c’do lartesi muri…e te perqafohen nga krahet e tyre…qe kane pritur gjate!....
-
Identifikohuni:
forum.lirenti.com
Përgjigju duke cituar mesazhin
Mesazhi origjinal i postuar nga vaaldr1n
