Përdhunimi!

[Altin111]

Kete teme e hapa nga qe lexova kete histori!

Nata depërtoi thellë në mendjen time e u përhap ngadalë në trupin tim, i cili rënkonte mes çarçafëve të bardha. Frymëmarrja po bëhej gjithmonë e më e vështirë, zemra po shtonte rrahjet, ndërkohë që djerse të ftohta lagnin trupin dhe mendjen që ishte shumë larg tij. Papritmas u gjenda diku, nuk e njihja atë vend, thjesht isha e tmerruar nga pamja që kisha përpara syve. Shihja drurë të lidhur me litarë në formën e kryqit, drurë që vihen mbi kokat e njerëzve kur janë të vdekur.Në atë vend të shkretë ku toka ishte e përbaltur këto drurë të gjakosur tërhiqnin zvarrë trupat e dy njerëzve gjysmë të vdekur. Hidhja hapat e frikësuar pa e ditur nga po shkoja, frymëmarrja bëhej gjithmonë e më e vështirë. Meshkuj, të cilëve nuk arrija t’u shquaja fytyrat, me trupat e tyre gjysëm lakuriq, me leshra të gjatë të pakrehur, ngulën fort në kokat e këtyre trupave pa jetë drurët kryq që më pas mundoheshin t’i depërtonin thellë në tokë. Isha e tmerruar. Nuk e kuptoja pse gjendesha aty, këmbët nuk më bënin të largohesha nga frika që më kishte mbërthyer, qëndroja e shtangur. Doja të klithja, të ulërija, t’ia mbathja me të katra, por e pamundur, frika më kishte gozhduar në vend. Trupi im i ftohtë vazhdonte të rënkonte e të përpëlitej mes çarçafëve të bardha. Nuk mund të zgjaste më, kishin kalur vetëm 5-6 sekonda. Bërtita fort më në fund. U ngrita njëherësh e shtangur, kërkoja më tepër ajër, ajër, ajër, ajër, po më merrej fryma, zemra vetëm shtonte rrahjet e saj. Fillova të qetësohesha, mora fryme thellë, kërkoja me sy ku gjendesha, rënkoja përsëri, merrja frymë thellë përsëri. Perdet po prekeshin nga drita, jashtë kishte filluar të zbardhte, unë po filloja të merrja frymë e lehtësuar, dhe kënaqesha që errësira po zhdukej bashkë me makthin tim. Kisha kaluar një natë të tmerrshme, akoma s’po e kuptoja që kisha ardhur në botën e vërtetë, ku po ndjehesha e lehtësuar që çdo gjë kishte marrë fund. U shtriva përmbys dhe tërhoqa jastekun poshtë vetes si për të më mbrojtur. Sytë shikonin qiellin jashtë dritares që po merrte ngjyrë, ato qëndronin të ngulitur diku atje në hapësirë të lumtur që kishin shpëtuar nga skena e fantazuar nga truri. E shtrëngova dhe më shumë jastëkun. Jashte zbardhi. Po mundohesha të ngrihesha nga krevati duke fërkuar fort sytë, nga gjumi i keq që kisha bërë. Mendova se kishte mbaruar me kaq.

* * *
Kisha kaluar një ditë të lodhshme në punë. Mbylla derën e zyrës me çelës, dhe po zbrisja shkallët e institucionit ku punoja me nxitim për të shkuar në shtëpi.
Po ecja rrugës kur dikush që njihja ndaloi makinën dhe më ftoi për kafe. E njihja atë fytyrë, e kisha takuar diku në një festë, më kishte ndaluar dhe herë të tjera, por kisha shumë antipati për të. E refuzova, gjeta një shkak për t’iu shmangur, por mbas shumë lutjesh pranova të më conte në shtëpi. Nuk po ndjehesha mire, doja te arrija sa më parë në shtëpi, por dukej sikur rruga s’kishte fund.
Po afroheshim për në shtëpi kur shpejtësia e makinës u rrit dhe unë s’po kuptoja ç’po ndodhte. U tmerrova, kuptova qe nuk duhej kurrsesi te kisha hypur ne ate makine. Ai filloi t’i jepte me shpejtësi si i cmendur, kisha shumë frikë, fillova të bërtisja duke i thënë që të ndalonte. Në një moment me tha të pushoja, më kapi nga floket dhe me dorën e tij të hekurt me mbante të mbyllur gojën. Nuk kisha rrugë tjetër, duhej të mos flisja. Kështu bëra. Nuk fola më asnjë fjalë.
Ishte dimër dhe po errësohej me shpejtësi. Makina ecte nëper ca rrugë qorre që si njihja, po perjetoja të njëjtën skenë, si në ëndërr.Më në fund ndaloi.Hodha sytë rreth e rrotull për të parë ku gjendesha, e çuditshme, e kisha parë diku atë vend, tani po më kujtohej, e kisha parë në endërr, ishte i njëjti vend.Papritmas ndjeva ne trup dy duar të ndyra që po më shqyenin rrobat. Nuk duhej te flisja. Do doja me të vërtetë mos të flisja, të kisha vdekur në atë çast.

“Mos nxir zë”- tha.

“Edhe po të bërtasesh këtu s’të dëgjon njeri”-

Pohoja vetem me kokë. Lotët më lagnin trupin, rridhnin në heshtje e s’më ndaleshin nga sytë.
Më grisi rrobat si një kafshë e uritur ndërkohë që hëna derdhi hiret e saj ngjyrë gri në trupin tim lakuriq që e shikoja si të ishte i një tjetri. Qëndroja si e vdekur. Kështu isha. Jargët e tij të ndyra përlyenin trupin tim ngjyrë hëne nga i cili rridhte gjak i pastër e që përzihej me spermën e tij të ndyrë. Mijëra spermatozoidë vraponin si të çmendur për të depërtuar në trupin tim, në vaginën time, duroja në heshtje dhimbjet që po më shkaktoheshin, shihja gjithçka dhe isha e pafuqishme të flisja, ngjarjet po përseriteshin.Ndjeja neveri kur kafsha qe qendronte mbi mua kënaqej me trupin tim, dhe nuk kishte të ngopur. Kisha vetëm lotë, asgjë tjetër. Ato më digjnin në sy e në shpirt. Uroja të isha e vdekur në ate çast, por as të vdisja s’mundesha.Rrobat ishin grisur dhe përlyer me gjak dhe spermë e cila më provokonte të vjella, mu përzie nga ajo lëtyre prej kafshe, volla, doja te nxirrja zorrët, futa gishtat në fyt për ta provokuar më shumë stomakun, me dukej sikur lëtyra e tij ishte përhapur kudo në trup e ishte futur nën lëkurë.Duhej te sillesha “mire” nëse doja të kthehesha përseri në shtëpi.
Fillova te shtiresha, e puthja duke qare. Çfarë force! Nga e gjeja vallë?!E shtrëngoja fort, aq fort sa do isha në gjendje ta vrisja në atë moment me urrejtjen qe kisha për të.Ai mendoi se unë ndryshova, mendoi për një të neserme.Më la të ikja; zbrita nga makina qetësisht. Menjëhere sapo dëgjova zhurmën e largimit të saj, fillova të vrapoj si e çmendur për të arritur në shtepi, më dukej sikur isha përsëri në jetë.
Nata ishte pis e zezë, nuk shihja ku hidhja këmbët, u pengova diku dhe u rrëzova, toka ishte bëre baltë nga shiu që sapo kishte pushuar, fytyra mu përbalt, në shpirt isha më e përbaltur, po më kujtohej çdo gj]ë kisha parë në ëndërr – kafshë të zhveshura, baltë, gjak, frikë, ankth.Qaja nën zë; askush s’më shihte, më dukej se asnjëri nuk donte t’ia dinte për mua në ato momente. U ngrita ashtu siç isha dhe u mundova të fshija baltën nëpër trup me duart e mia të përbaltura.Arrita ne shtepi. Ndalova një moment. Qaja përsëri. I rashë ziles, dera u hap, ndjeva që gjunjët s’po më mbanin më, iu hodha në qafë mamase time e cila më priste me ankth nga vonesa ime e pazakonte.
U futa për tu larë në dush, u ula në gjunjë, dhe lija ujin që rridhte furishëm të më pastronte trupin, qaja përsëri, nuk e kuptoja si nuk me shteronin lotët. Uji i ngrohtë me qetësoi disi, u ngrita, mora sfungjerin dhe fërkoja fort trupin sikur doja të hiqja lëkurën ku me kishte prekur monstra.U shtriva me flokë dhe trup të lagur mes çarçafëve te bardhë perseri.E mora natën e zeze dhe e mbajta ne trup, jetova me të, për ta fshehur nga njerezit.

Kishte marre fund ëndrra edhe realiteti.

[Altin111]

Kam pare nje vidio qe ne mengjes me eshte perzjere

Kam pare dhe te tjera por si kjo eshte vidio me dhunshme qe kam pare ne jeten time

[kuklla]

ndonjehere altin realiteti i kalon permasat e fantazise

[daku323]

Horror!

[Alb-Angel]

Monsters............!

[Erinaa]

Gjeja me e keqe qe mund ti ndodh nje femres eshte pikrisht dhunimi...