Rrija e heshtur ne dhomen e erret me ate pak drite qe depertonte nga rruga e qytetit ashtu e heshtur mendimet vrisin trurin dhe zemren time me lodh kjo mesnat kjo zbrazti qe kam ne shpirt .nuk durohej ajo errsire e vrare kjo mbremje e vdekur
Diku ne bibloteken time te vogel kerkoj nje liber dicka qe te mund te me shlodhte .dicka qe te me bente te harroja dhe me librin ne dore dal ne ballkonin e dhomes sime ulem aty ne karrigen e perhershme
Freskia e mbremjeve eshte kaq e embel,ai fllad qe pershkruan fytyren dhe trupin tend .ai ajer duket sikur te shton jeten .dhe deshira per te lexuar behej edhe me e madhe!...
Fillova te lexoja dhe shpesh here ndalesha ndalesha dhe mendoja mungesa e tij behej kaq e fort tek une sa cdo fjale ne ate liber dukej sikur ishte shkruajtur vec emri I tij .
Flet pas flete ai ishte aty I gdhendur me shkronja te medha aq thelle sa e pa mundur te vazhdoje sikur asgje nuk po ndodhte
E flaka librin me urrejtje me inat si nje femije I zermuar .cfare po ndodhte me mua?...cfare me mundonte valle?....
Pyetje pa pergjgje .qe lindin ne koken time,ne ate ore te vone
Me kujtoheshin fjalet e tij dhe bota ndalte per nje cast here qeshja here qaja si femije cfare ndodhi mendoja ..pse ai me krioji kete zbrasti ne zemer?...pse me bene te ndihem keshtu?...
Ndjeja se me mungonte shume doja te degjoja per te doja te isha me te te mbeshtetesha ne kraharorin e tij dhe ti thoja se e dua fort!...
Por ai iku iku pa me pershendetur pa me thene asgje iku ashtu sic iken aroma e embel e nje parfumi egzotik te marros e te cmend me eren e tij dhe me pas le vec nje shije te vdekur ne memorjen e kujtimeve .
E ndjeja mungesen e tij sepse ai me dha jete kur isha duke vdekur me ringjalli ringjalli tek une nje zemer per te dashuruar serisht nje zemer qe nuk donte me te dashuronte
E nese do te shkruaja per te e nese do ta pershkruaja me 2 fjale thjesht do thoja ..Helmi im I embel .qe kaq embel me dhuroi nje bote te arte kaq embel ma mori serisht
Cdo grimc fjalesh e ndare e te ishte kaq real kaq I bukur kaq me jete
Do te me mungoj aq sa duhet ajri kur je ne fund te detit .sa nje femije kur I mungon nena e tij .sa nje vajze kur I mungon babai .pa fundesisht!...
Sa bukur kur njeriu dashuron eshte kaq embel edhe nese vuan eshte vuajtja me e embel me e bukur qe nje zemer mund te provoj
mjafton te therras emrin e tij dhe syt e mi do te qeshin .do te kujtoj se sa here qe e pyesja se ku je?...ai me thonte vendose doren ne kraharorin tend ne anen e majte aty jam une!...
dhe sa here me merr malli per ty .aty e vendos doren dhe e ndjej se aty je ti dhe aty do te jesh gjithmone!....zemrushi im .